Kontranapad

Vanredno stanje u odbojkaškom savezu

Sukobi tresu mreže

 

Aleksandar Boričić, predsednik Odbojkaškog saveza Srbije, zapretio je Vojvođanima da Odbojkaški savez Srbije neće priznati odluke vanredne sednice OSV. Naljutilo ga je i to što predložena statutarna rešenja obezbeđuju demokratski način funkcionisanja OSV za razliku od srpskog "odbojkaškog ustava" koji je pravljen "po meri monaha", poruka je iz Novog Sada.

 

Miroslav Vislavski

 

Vojvođanska odbojka se i dalje trese. Ovog puta, potres je nastao na sednici Skupštine OSV koja je 6. februara usvojila izmene Statuta svoje organizacije, uprkos porukama da to ne čine, i pretnje koju je na dan zasedanja najvišeg vojvođanskog odbojkaškog doma nedvosmisleno uputio Aleksandar Boričić, predsednik Odbojkaškog saveza Srbije.

Moćni predsednik je zapretio Vojvođanima da Odbojkaški savez Srbije neće priznati odluke vanredne sednice OSV (doduše nije precizirao koje, s obzirom da je pomenutog datuma bila treća uzastopna vanredna sednica Skupštine OSV). Poistovetio se Bora sa odbojkaškom organizacijom Srbije, kao i sa Skupštinom srpskog saveza. Zaboravio se i zamislio da odluke najvišeg odbojkaškog doma u Pokrajini može da poništi on, a ne Skupština OSS. I to samo tada, kada se krši zakona ili odbojkaška statutarna načela na višem nivou organizovanja u OSS, CEV ili FIVB.

Naljutio ga što Vojvođani imaju svoju glavu i pamet i što su se drznuli da se otmu iz njegovih kandži i despotije. Što mu, kao nekad Socijalističkom savezu, ne dostavljaju i ne daju na mišljenje o njihovoj podobnosti spiskove delegata u svojoj Skupštini. Šta će mu ti spiskovi ako ne na uvid i "obradu" u ime "demokratskih odluka" koje treba da se podvedu pod volju suverena odbojkaške organizacije?

Naljutilo ga je i to što predložena statutarna rešenja obezbeđuju demokratski način funkcionisanja OSV za razliku od srpskog "odbojkaškog ustava" koji je pravljen "po meri monaha". Ljut je i zbog toga što su Vojvođani u izostaloj saradnji unutar OSS, direktno zatražili od nadležnih organa, od Pokrajinskog sekretarijata sporta i omladine i resornog republičkog Ministarstva mišljenje i koordinirali rad na izradi Statuta OSV. Još više je ljut što su nadležni organi Države dali doprinos i podržali rešenja u novom Statutu OSV, a da prethodno nisu tražili mišljenje od čelnika OSS. U svojoj samouverenosti dozvoljava sebi da preti i drugom pravniku iz Ministarstva koji se rukovođen Zakonom, drznuo da sarađuje sa "pobunjenicima" na izradi najvišeg pravnog akta u odbojkaškoj Vojvodini, najavljujući mu premeštaj poput njegovog prethodnika koji se "izmakao kontroli" u "slučaju OSV".

Iako je u Vojvodini vanredno stanje poodavno, ćutao je mesecima od kako su eskalirali problemi u funkcionisanju najrazvijenijeg dela Odbojkaškog saveza Srbije. Bez obzira što su imali snažan uticaj na tokove u odbojci i celinu organizacije najuspešnijeg sporta u poslednjoj deceniji. Ignorisao je i odbacivao pokušaje odbojkaških radnika i većine klubova u Pokrajini Vojvodini, da sa grbače skinu beskrupuloznu vlast Uroša Đ. Timotića, do nedavnog predsednika OSV. Ni rešenje Ministarstva sporta i omladine Vlade Republike Srbije koje je dalo legitimitet odlukama Vanredne sednice Skupštine OSV, među kojima je i ona o smeni predsednika Uroša Đ. Timotića, nije mu bilo dovoljno da prihvati realnost procesa u našoj odbojci. A ona neumitno upozorava i njega i njegovu svitu da sve ima svoj kraj pa tako i odbojkaški apsolutizam koji je pokušavao po njegovom uzoru da imitira njegov neuspešni đak.

 

Obračun sa despotijom

 

Višemesečno ćutanje o situaciji u srpskoj odbojci, prekinuo je na sahrani svoga oca! U tom svetom trenutku, njegove misli su sa odbojkom u Vojvodini i OSV! Možda i zbog toga što je i ovom prilikom njegov doskorašnji ponizni Uroš Đ. Timotić, kao i na nedavnom ispraćaju majke, tu kraj njega. Takva saosećajnost Timotića je moguće pokajanje zbog višegodišnjeg sudskog spora koji je vodio protiv Boričića i žestokih napada na njegovu politiku i sumnje u finasijsko poslovanje iz vremena "ratovanja". U tim okolnostima, predsednik OSS daje upozoravajući intervju i poručuje Vojvođanima da: "OSS neće prihvatiti odluke vanredne Skupštine OSV"! To čini posredstvom dnevne sportske novine koja je u njegovoj i službi sličnih sportskih despota. Kao i čelnika OSS, na sramotu profesije i ona se po prvi put oglašava povodom potresa u Odbojkaškom savezu Vojvodine, koji traju punih osam meseci! Jednostavno po nalogu ili uzoru na sportske despote, ta novina nije našla za potrebno da informiše sportsku, posebno odbojkašku javnost o krizi u rukovođenju Odbojkaškim savezom Vojvodine. Čak ni tada kada su donošene značajne odluke, poput one o smeni Uroša Đ. Timotića ili o rešenju Ministarstva sporta i omladine koje je priznalo odluke vanredne sednice Skupštine OSV.

Po modelu nekadašnjih vremena i režimskog službovanja pojedinih uticajnih medija, intervju sa Aleksandrom Boričićem je objavljen na dan održavanja sednice Skupštine OSV. Na toj sednici bilo je planirano usvajanje novog Statuta ove organizacije, primerenog udruženju građana, a ne privatnoj prćiji samozvanih lidera i liderčića. Očigledno da je jedini cilj intervjua bio da se ohrabre podaničke i "elitističke" snage u Skupštini OSV, koje su trebale da miniraju sednicu i osujete usvajanje Statuta. U tome je Despot imao delimično uspeha. Po najviše zahvaljujući nastojanju "pobunjenika" da pokažu svoju demokratičnost i toleranciju prema poraženim i manipulisanim snagama s jedne strane, a sa druge, nesnalaženju radnog predsedništva i predsedavajućeg mr. Željka Krnete da vodi sednicu. Zbog toga je potrošeno više od dva sata da se dođe do dnevnog reda koji je imao zapravo samo jednu smislenu tačku - Usvajanje Statuta OSV.

Dakle, Aleksandru Boričiću nije bilo u interesu da se u mesto Statuta koji inauguriše autokratsku vladavinu pojedinca, izgrade demokratskija rešenja. Pre svega u načinu organizacije i upravljanja Odbojkaškim savezom Vojvodine u čemu učestvuju ili imaju mogućnost da to čine sve članice - klubovi i granski savezi na nižem nivou organizovanja i druga stručna udruženja. To znači da su u Skupštini OSV zastupljeni svi konstituenti Odbojkaškog saveza Vojvodine. Boričićevi podanici demagoški kritikuju nemogućnost zasedanja Skupštine koja broji stotinu delegata(!?), kao i njenu navodnu neefikasnost. Niko od njih ne polazi od interesa demokratizacije same organizacije u koju se interesno udružuju. Ali i te kako vrište kada je narušen njihov uski interes. To je veoma dobro pokazao Zoran Olajić, predstavnik OK Spartak iz Subotice, kada mu se učinilo da su "pobunjenici" uskratili subotički odbojkaški savez za samo jednog delegata u okviru postojeće organizacije Skupštine OSV. Besmisao opstrukcije u postupku usvajanja novih statutarnih rešenja u Vojvodini, očitava se i u nastojanju "elitističkih snaga" da se ne deli vlast u Skupštini i Upravnom odboru, po uzoru na Boričićev model u OSS u kome je on i "zakonodavac, izvršilac i sudija".

Takođe, ovi "kritičari" zagovaraju selektivno pravo na vođenje organizacije, poturajući elitizam kao princip i favorizujući "velike klubove" kao vodeće u kojima prepoznaju "lokomotivu koja vuče odbojku". Istovremeno, oni minimiziraju značaj "malih klubova" kojima uskraćuju ravnopravnost sa "velikim" kao osnovni princip u formiranju i konstituisanju saveza organizacija. Beskrupulozno, po uzoru na Despota i njegovu teoriju, ističu da su Vojvodina NIS, Spartak, Dinamo Azotara, Klek i drugi članovi "elitnih" liga značajniji u Savezu od nekih „malih" klubova. Takav demagoški stav bi imao svoju podlogu da višedecenijsko iskustvo nije pokazatelj da su upravo elitni ili "elitni" klubovi izbegavali bilo kakav angažman i rad u Vojvođanskom savezu. Prvenstveno zbog toga što u njemu nisu sagledavali sopstveni interes. Savez je prepuštan "malim" klubovima na upravljanje, koji se sa druge strane nisu bavili odnosima na višem nivou organizovanja. Znaju to dobro svi oni koji su pripadali prvoligaškim klubovima u Pokrajini Vojvodini, znaju to i "večiti" Boričić, Golijanin i Milošević, kao i njihovi trabanti Nedeljković, Tadić, Ristić i drugi saradnici poput Aćimovića, Kesera, Dragutina Ćuka, Smrekara kao i dugogodišnji pošteni i odgovorni odbojkaški radnici. Zna to i potpisnik ovih redova kada je u isto vreme obavljao dužnosti: generalnog direktora OK "Vojvodina" (neprikosnovenog šampiona iz devedesetih), predsednika Udruženja odbojkaških klubova saveznih liga i predsednika Odbojkaškog saveza Srbije. Razume se da se time ne pobija potreba učešća "velikih" u vođenju i kreiranju zajedničke politike i odnosa u odbojkaškom sportu. Samo se naglašava realnost i stvarnost života u jednoj organizaciji kao što je to OSV, a koja se u slučaju "vojvođanske bure" uzima kao argument moćnicima, za manipulaciju sa javnošću i pokušaj iskrivljavanja čestitih i odlučnih nastojanja "nejakih" da se suoče i obračunaju sa despotijom.

Zašto se onda pravi problem? Pa pre svega zbog toga što je nekadašnja Odbojkaška organizacija bila složenija. Vojvođanski savez je bio daleko od saveznih odbojkaških organa. Svoju poziciju u odbojci je ostvarivao preko OSS, tako da njegov sadržaj rada i ovlašćenja u našoj odbojci nije imao naročiti značaj i uticaj na politiku i odnose unutar organizacije. Danas je drugačije, jer je Srbija samostalna država, pa prema tome i odbojkaška organizacija je daleko jednostavnija u svom konstituisanju. Sada je vrh organizacije "dostupniji" Vojvođanima kao najrazvijenijem delu srpske odbojke, iz čega proizilazi latentna opasnost da "nedodirljivi" budu predmet kritičkog posmatranja i podvrgavanja. Odatle i Borina opreznost, prepoznatljiva kao lukavost i prepredenost koja ga drži na vrhu organizacije bezmalo dvadeset godina.

 

Slepi sapatnici

 

Boričića i "'lavove" (kako o sebi i svojim pratiocima misli Sloba Milošević „Ševa") brine slobodoumnost dela svoje organizacije, koja sazreva ili je sazrela u OSV. Bez obzira što su Vojvođani potcenjeni i obespravljeni u ukupnoj broju delegata u Skupštini OSS, jer su zastupljeni sa svega devet od ukupno 50 delegata u Srpskom odbojkaškom parlamentu. To "pravo" su "izborili" sa 120 takmičarskih ekipa (selekcija), dok, na primer: kragujevčani i kraljevčani sa po šest puta manje učesnika u takmičenju imaju "svega" po osam delegata! U isto vreme jedan Novi Sad, koji ne zaostaje po broju takmičarskih ekipa od pomenutih srbijanskih gradova, bez obzira na svoju ulogu i doprinos koji je dao i daje srpskoj odbojci, u Skupštini OSS učestvuje preko delegacije OSV! Te činjenice Despota mnogo ne uznemiravaju, ali ga jako brine što na primer subotički savez umesto tri delegata koje daju četiri ekipe sa tog područja, ima samo dva delegata od ukupno pedeset u Skupštini OSV!

Da li je to demagogija ili borba za interese klubova ili odbojke? Odgovori se mogu tražiti u činjenju Aleksandra Boričića u minulom periodu, kada su u pitanju njegovi i interesi njegovih sledbenika. Primera je više, ali karakteristični su sledeći:

- Kada je došlo do razdruživanja Srbije i Crne Gore, raspala se i odbojkaška organizacija tadašnje zemlje. Dogovorom dvojice - Golijanina i Boričića, došlo je do rokade na čelnoj poziciji Srpskog saveza, koji se osamostaljivanjem države direktno učlanio u CEV i FIVB. Golijanin je podneo ostavku na mesto predsednika OSS, a Boričić je izabran bez izbora i eventualne šanse nekom protivkandidatu.

- Mimo dnevnog reda na redovnoj sednici Skupštine OSS je zajedno sa svojom svitom izdejstvovao istupanje iz Sportskog saveza Srbije i pristupanje fantomskoj Sportskoj asocijaciji Srbije. Njena je uloga trebala da bude da preuzme budžetski novac od srpskog sporta u ime "elitnog sporta" koji su samozvano pokušali da organizuju odbojkaški, košarkaški, fudbalski i još neki samozvani lideri uz pomoć tadašnjeg ministra Slobodana Vuksanovića. Kada je propala stvar, OSS nikada nije povukao svoje odluke tamo gde ih je doneo - na Skupštini OSS! A Boričić i svita su ostali nevini!

- Na izborima 2005. godine, Boričić i Golijanin su uz podršku Miloševića, na najbestijalniji način ignorisali izbornu proceduru i zvanične predloge za funkcije u OSS i OSCG iz Vojvodine. Jednostavno su ih prikrili i nisu stavili na izjašnjavanje Skupštini, a Golijanin je siledžijskim vođenjem sednice gušio inicijative i pokušaje da se ispoštuje izborna volja sopstvene organizacije.

- Još u prvim godinama svoje vladavine, pod njegovim blagoslovom koji su imali operativci kršeni su propisi koji uređuju prelazak igrača iz kluba u klub kada je to zadiralo u interes Crvene Zvezde u kojoj je gazdovao i gazduje. Tipičan primer je bio u slučaju Edina Škorića, kada je 1995. Imao nameru, pa bio osujećen da pristupi Vojvodini NIS RNS;

- U Vojvodini su bili uverenja da je tolerisao svoje saradnike u njihovom destruktivnom delovanju i podrivanju OK Vojvodina NIS RNS (Novolin), podsticanjem i potpirivanjem pojedinih reprezentativaca na sudske sporove protiv kluba koji ih je iznedrio.

Aleksandar Boričić lamentira nad Urošem Đ. Timotićem i začuđeno ističe u poručenom intervjuu: "Prosto je čudno kako su delegati Skupštine OSV, za kratko vreme od januara 2008. (produžen mu mandat na još četiri godine), pa do maja izgubili poverenje u Uroša Timotića". Previđa da je Statut OSV po modelu Boričića koji koncentriše apsolutnu vlast u jednom licu (predsedniku), donet u decembru 2007. god. Na osnovu toga je Timotić pokazao svoje „liderske sposobnosti" i brzo, za svega pola godine navukao gnev i nezadovoljstvo ogromne većine klubova u Vojvodini. Za razliku od podaničkog mentaliteta u većem delu srpske odbojke, vojvođani su pokazali kao što su prednjačili u istorijskim procesima na ovim prostorima u novijoj istoriji, da ne pristaju na apsolutizam, da su za demokratske metode rada i vršenja vlasti. Tu je mogući problem Boričićeve teskobe koja steže i njegove slepe saputnike, koja izvire iz vojvođanskih odbojkaških procesa.

On optužuje da se nekom strašno žuri u Vojvodini. Kao da je osam meseci agonije i uzaludne borbe odbojkaških entuzijasta kratak period za ignorisanje i njegovu zajebanciju. Šta njega briga što je među "pobunjenicima" veliki broj onih koji iz svojih džepova finansiraju klubove svoje dece i njihovih drugova i drugarica, za razliku od njega koji se baškari na budžetskim parama i prodaje jeftinu demagogiju bez sadržaja i smisla. Uostalom, zašto oni u državnim organima, još više u odbojkaškoj organizaciji ne zatraže od njega i njegovih saradnika bilo kakav ozbiljniji materijal analitičkog ili planskog karaktera, strategiju i ciljeve razvoja. Naprosto, oni to nikada nisu znali napraviti. A koliko su sadržajni, neka se pogledaju intervjui koje daju medijima, koji su bezsadržajni, nabijeni demagoškim frazama i fetišiziranim rezultatima koji se argumentuju sa nacionalnim selekcijama, ali ne i prilikama u odbojkaškom sportu i njegovoj perspektivi.

 

Mangupi pokupili kajmak

 

I pored toga što postoji opasnost po tekstopisca da se ova kritika opovrgava rezultatima nacionalnih selekcija, prava pitanja su ona koja se odnose na rezultate začaurenog odbojkaškog rukovodstva prema položaju odbojke kao sporta i delatnosti, njenu materijalnu osnovu, status takmičara i stručnjaka, odnos sponzora i vlasnika krupnog kapitala prema odbojci, uslovima u kojima treniraju i igraju utakmice, popularnosti domaćih ligaških događaja i brojnosti posetilaca na tim priredbama, kadrovsku politiku i potencijale... Na ova pitanja Boričić i njegovi saradnici zapravo nemaju smisleni odgovor. Odgovaraju onako kako su to činili i pre petnaest, dvadeset godina. Prazno, bledo... po matrici: "za to je kriv Miloševićev režim" Ako je tako, postavlja se pitanje šta su oni zapravo dali odbojci?

Odbojci su dali retki klubovi kakvi su devedesetih bili u muškoj konkurenciji Vojvodina, Budvanska Rivijera, Budućnost, a sa njima onda i drugi ligaški klubovi u okvirima svojih mogućnosti. Najveći doprinos im je bio u punim salama - sa decom i publikom! Znatno su zaostajali u odnosu na resurs imena koje su nosili - Crvena zvezda i Partizan. Razumljivo, jer su ispred njih bili njihove popularnije kolege u košarci i fudbalu, rukometu i vaterpolu. Ipak, oni su bili rivali novosađanima, sa kojima su u međusobnim susretima izvlačili uvek deblji kraj. Novi Sad kao grad i njegova Vojvodina (sa prefiksom: Holding Š, Union internacional, NIS RNS ili Novolin) su bili neprikosnoveni u svemu i vizionari na čijem projektu je stvorena moćna odbojka.

U ženskoj konkurenciji, jedini ozbiljan klub je bilo užičko Jedinstvo. Crvena zvezda mu je bila pravi i veliki rival, kao i zrenjaninski i beogradski Poštar. Međutim, zaostajali su po mnogo čemu. Od materijalne osnove i profesionalizacije do drugih sadržaja koji su ih držali na nivou amaterskih klubova. Tih devedesetih, kada se stvarao rezultat i kult odbojke u Srbiji i Crnoj Gori, oni koji su najviše davali, bili su u podređenoj poziciji u rukovođenju organizacijom. Amateri, ali i dobri beogradski "mangupi" Bora, Nena, Ševa su pokupili kajmak na muci onih koji su se takmičili, ulagali, smišljali, rizikovali...

Boričić se zadovoljavao da svih tih godina uručuje šampionske pehare Vojvodini, pa kada je to dozlogrdilo "lalama" skinuli su ga sa te scene i parade i pokušali da izdejstvuju 1997. da pobednički pehar u Novom Sadu pred 10.000 gledalaca uruči legendarni, sada pokojni Žarko Petrović, ljubimac novosađana i svih odbojkaških pristalica nekadašnje Jugoslavije. Uvređeni Bora je zapretio Žaretu statusom u reprezentaciji, ukoliko prihvati tu ulogu. Žarko Petrović nije uručio pehar, umesto da je to bila čast i za organizaciju i za takmičenje. Na istoj priredbi, Boričić je doveo u Novi Sad 1000 "delija" koji su pokušali da izdejstvuju prekid pri kraju utakmice, isprovociravši neviđeni skandal u tuči sa policijom, kada su polomili oko 200 stolica i naneli veliku materijalnu štetu u novosadskom SPENS - u, koju je morao da plati OK Vojvodina NIS RNS, kao organizator utakmice.

Povodom nastale situacije u OSV, Boričić ističe da ljudi od uspeha treba da se uključe u rad vojvođanske organizacije. Kao savest vojvođanske odbojke, apeluje i poziva, a sa druge strane je vešto svih ovih godina potiskivao ljude iz OK Vojvodine. Bez obzira što je u njima imao ideologe snažne, kvalitetne, uspešne i moćne odbojke na čijim temeljima je izrastao i on kao "uspešan" odbojkaški funkcioner. Poražavajuće je da u postepenom silasku OK Vojvodine sa dominantne pozicije u srpskoj odbojci, u čemu se odslikava i delo Boričićeve vladavine, odlazi i svo nasleđe odbojkaške euforije i uspeha koje je karakterisala decenija devedesetih i inercijom vodila do ovih godina. Bez obzira kakva je perspektiva srpske odbojke i gde će se kretati u svetskim relacijama, Bora čvrsto drži poziciju u svetskoj odbojci. On je na cilju. Uostalom, šta je bila briga slavljenog meksikanca Akoste, predsednika FIVB (svetske odbojkaške federacije), čija je nacionalna selekcija i odbojka u toj zemlji u petom rangu svetskog kvaliteta!