Na nišanu

 

EKSKLUZIVNO: Da li će Aleksandar Vučić zaštititi i ''čuvara kiparskih para''?

 

Kome Mlađan Dinkić plaća  zaštitu?

 

Prvih dana decembra meseca 2013. godine, posle spektakularne najave Olivera Antića, savetnika predsednika republike Tomislava Nikolića, da će javnost biti upoznata sa najvećom kriminalnom aferom u Srbiji, većom čak i od one sa bivšim premijerom Ivom Sanaderom u Hrvatskoj, naglo je došlo do "zatišja" u ovdašnjim medijima u vezi sa tom temom. Ubrzo je postalo jasno i zašto. Naime, prvi potpredsednik vlade Srbije Aleksandar Vučić, doslovno je pobesneo zbog toga što su se i njegovi strani savetnici Alfred Guzenbauer, Dominik Štros Kan i Franko Fratini našli među onima koji su umešani u aferu čije je detalje najavljivao Oliver Antić. Uprkos snažnoj medijskoj blokadi, u Beogradu su tim povodom održali niz konferencija za štampu zagrebački novinar-istraživač Domagoj Margetić i  profesor Fakulteta za bezbednost iz Beograda dr Darko Trifunović, koji su detaljno opisali ko je sve osim Vučićevih stranih savetnika učestvovao u "aferi Hipo banka", iznošenju srpskih milijardi na Kipar, aferi "Mobtel", ali i ulogu višestrukog ministra i ključnog čoveka takozvane finansijske vlasti u Srbiji, Mlađana Dinkića, kao i mnogih drugih ličnosti iz vrha srpske političke nomenklature, koji su bili povezani sa međunarodnim kriminalom. O ovoj aferi ekskluzivno za magazn Tabloid piše Domagoj Margetić

 

Piše: Domagoj Margetić

 

Trag ciparskog novca, kojeg je režim Slobodana Miloševića iznosio iz Srbije i pohranjivao na tajnim offshore računima na Cipru (Kipru), sasvim sigurno jedna je od najvećih i najbolje čuvanih tajni tranzicijskog Balkana, a Mlađan Dinkić je, nakon samog Slobodana Miloševića i pokojne Borke Vučić postao ključna figura cijele priče. Na neki način postao je čovjek koji je ukrao Miloševićevu tajnu, nakon što je Vlada Zorana Đinđića, poslije 5. oktobra pokrenula istragu o tajnim računima Srbije na Cipru, kako bi novac pohranjen na offshore (of šor)računima vratila u državni budžet Srbije. Istraga, koja je uslijedila nakon Đinđićevog predizbornog obećanja kako će tzv. "Miloševićeve pare" vratiti u Srbiju, pretvorila se u jednu od najvećih i nikada razrješenih afera petooktobarske vlasti. Zatvoreni krug indicija, štoviše, ukazuje kako je upravo ciparska financijska tajna mogla biti i jedan od stvarnih ključnih motiva za ubojstvo premijera.

Naime, kada je Đinđić naredio istragu o tzv. "ciparskim parama" nije mogao pretpostaviti o koliko se velikoj priči radi, odnosno na koji način ova priča ugrožava same temelje poretka moći na Balkanu, od početka devedesetih godina na ovamo. Nije mogao pretpostaviti da ciparska afera skriva moguću tajnu dogovorenog rata na Balkanu, kao i zajedničke tajne poslove i financijske transfere režima u Zagrebu i Beogradu, odnosno zajedničke međunarodne bankarsko financijske operacije režima koje su kontrolirali Franjo Tuđman i Slobodan Milošević. Trag Miloševićevog novca nije, naime, vodio samo na Cipar, nego je vodio prema Zagrebu, a potom prema mreži inozemnih banaka pod suvlasničkom kontrolom Zagreba i Beograda, koju su činile prije svega Banque Franco Yugoslav u Parizu (banka u suvlasništvu Srbije i Hrvatske, čiji je predsjednik Uprave svojevremeno bio, danas pokojni Bora Milošević), Anglo Yugoslav Bank Limited u Londonu, Adira Bank AG Beč, te LHB International u Frankfurtu.

Dio strogo čuvane ciparske tajne, bili su i  dokazi da novac za Miloševića u ratnim 1990.-im godinama nisu prali niti Rusi, ni Kinezi, ni Grci, nego Hrvati.

 

 

Prenos para bez zakonskog osnova

 

 

Drugi dio ove opasne priče odnosi se, pak, na stvaranje moćne tranzicijske tajkunske elite na Balkanu, od početka 1990.-ih godina do danas; na stvaranje financijsko ekonomske oligarhije koja je praktički koristeći rat kao kulisu svojih poslovnih operacija, ratnog profiterstva i pljačke, privatizirala Balkan, i koja zahvaljujući tome danas kontrolira balkansku ekonomiju i financijske tokove u tranzicijskim državama na jugoistoku Europe. Ta je tajkunska tranzicijska struktura nastala upravo ovim istim novcem, izvorno opljačkanim od balkanskih država nastalih raspadom bivše Jugoslavije, a koji je iz budžeta pojedinih država prvo transferiran na tajne račune offshore kompanija na Cipru, Lichtensteinu i drugim poreznim oazama, da bi potom bio transferiran na tajne račune kod navedene mreže inozemnih banaka pod kontrolom režima u Zagrebu i Beogradu, te je na kraju novac prebacivan na tajne račune kod Unicredit Grupe i Hypo Grupe, a od tuda se vraćao kroz investicije tranzicijskim tajkunima uglavnom u Hrvatskoj i Srbiji, koji su upravo tim i tako opljačkanim i opranim novcem izgradili svoja milijarderska poslovna carstva.

Stoga je nakon 5. oktobra, Đinđićeva istraga ciparskih operacija mogla ugroziti cijelu tu tranzicijsku hijerarhiju financijske i ekonomske moći, a razotkrivanje tajne kako su ratnoprofiterski tajkuni na Balkanu izgradili svoja poslovna carstva moglo je iz temelja protresti ekonomsku hijerarhiju moći u Hrvatskoj, Srbiji, Bosni i Hercegovini, Crnoj Gori, a ogroženi bi bili i pojedini europski centri moći, koji su sa svojih pozicija pokrivali ove financijske operacije.

Nakon što je pokrenuta istraga na Cipru, danas je nesporno kako je otkriven upravo trag ovakvih financijskih operacija, kao što je nesporno da je na Cipru u trenutku pokretanja istrage bilo otvoreno više tajnih računa pod kontrolom nekadašnjeg Miloševićevog režima, a na kojima se nakon 5. oktobra nalazilo najmanje između tri i četiri milijarde tadašnjih njemačkih maraka.

Ministar Velimir Ilić i prije nekoliko dana javno potvrdio svoje izjave o Slučaju ciparskog novca, te je ponovio kako je svjedok činjenice da je na Cipru pronađeno najmanje tri milijarde tadašnjih njemačkih maraka novca, koji je trebao biti vlasništvo Republike Srbije, ali je nakon što ga je Dinkić uklonio iz istražne komisije, novac nestao i gubi mu se svaki trag.

 

U javnim izjavama medijima u Srbiji, od 18.11. 2013. godine, Velimir Ilić iznio je ova svoja saznanja, kao bivši predsjednik tročlanog Radnog tima Vlade Srbije iz 2001. godine, zadužen za istragu o tokovima srpskog budžetskog novca na Cipru.

"Iskopirali smo podatke i dostavili ih tadašnjem premijeru i ministru finansija u našoj zemlji", naveo je Ilić, i dodao da su ti računi zatim počeli da se prazne, prebacuju na druge kompanije i van Kipra", stoji u medijskim izvještajima o Ilićevoj izjavi, od 18.11.2013. godine.

Sumnjivu ulogu Mlađana Dinkića u zloupotrebi istrage o ciparskim parama, možda, najbolje ilustrira i krivična prijava koju je protiv Dinkića, Labusa i ostalih 17. 2. 2006. godine Okružnom javnom tužiocu u Beogradu podnio advokat Aleksandar Lojpur.

"Mlađan Dinkić je, u svojstvu guvernera Narodne banke Jugoslavije, i kao šef tima eksperata obrazovanog pri Komisiji za ispitivanje zloupotreba  u oblasti privrede i finansijskog poslovanja Vlade Republike Srbije, u periodu od januara 2001. godine do daljnjeg, ispitivao poslovanje Beogradske banke d.d. COBU (Cyprus Offshore Banking Unit) iz Nikozije, Republika Kipar,  pa je došao do saznanja: da je preko navedene banke vršen odliv novčanih sredstava iz Republike Srbije u inostranstvo; da je sredstvima te banke na ime Ljiljane Radenković, Radmile Budišin, i drugih lica, a bez znanja tih lica, otvoren lanac "off shore" firmi, na Kipru, i to: Antexol Trade Ltd., Browncourt Enterprises Ltd., Cabcom Marketing Ltd., Hillsay Marketing Ltd., Lamoral Trading Ltd.,  Southmed Holdings Ltd., Vericon Management Ltd., Vantervest Overseas Ltd., i dr.; da su preko računa tih firmi u periodu od 1992. - 2003. g. vršena plaćanja po nalozima Beogradske banke d.d. COBU  bez zakonskog osnova, u iznosima  vrednosti milijarde dolara i da je značajan deo tih novčanih sredstava poticao iz vršenja krivičnih dela (trgovina drogama, nezakonita trgovina - šverc naftnim derivatima, cigaretama, alkoholnim pićima i drugim proizvodima, itd.); te je na opisani način došao do saznanja o tokovima novca i odlivima novca iz Republike Srbije u Republiku Kipar i preko Republike Kipar u druge zemlje, ali je propustio da Vladu  Republike Srbije i druge nadležne organe obavesti o saznanjima do kojih je došao, kao i da obezbedi dokaze o tome na kojim računima u inostranstvu je završio deo novca koji je prebacivan iz Republike Srbije na opisani način, i propustio je da preduzme pravne korake radi vraćanja novca koji je bez pravnog osnova   prenet na račune drugih lica, dakle, nevršenjem svoje službene dužnosti omogućio je pribavljanje protivpravne imovinske koristi drugim licima kao i prouzrokovao štetu imovini Republike Srbije u iznosu od više milijardi dolara, odnosno prikrio nezakonito poreklo odnosno lažno prikazao činjenice o imovini saznanjem da ta imovina potiče od krivičnog dela, čime bi počinio krivično delo zloupotrebe službenog položaja iz člana 359. stav 4. u vezi sa stavom 3. i 1 Krivičnog zakonika Republike Srbije u sticaju sa krivičnim delom pranja novca iz člana 231. stav 2. Krivičnog zakonika Republike Srbije", navodi se u krivičnoj prijavi protiv Dinkića iz 2006. godine, prema kojoj nikada nije povedena istraga.

U krivičnoj prijav i advokata Lojpura dalje se navodi;

"...Miroljub Labus u svojstvu predsednika Saveta Agencije za osiguranje depozita, sanaciju, stečaj i likvidaciju banaka, i Mlađan Dinkić, u svojstvu člana navedenog Saveta i Vesna Džinić u svojstvu direktora navedene Agencije, i Nikola Živanović u svojstvu vršioca dužnosti predsednika Beogradske banke a.d. Beograd, propustili su da sačine bilans Beogradske banke d.d. COBU iz Nikozije a koji su bili dužni da inkorporiraju u bilans Beogradske banke a.d. Beograd, nakon otvaranja postupka likvidacije Beogradske banke a.d. Beograd, što je dovelo do otvaranja postupka stečaja Beogradske banke a.d. Beograd, čime su oštetili u znatnoj meri poverioce Beogradske banke a.d. Beograd, kao i akcionare te banke, kao i omogućili sticanje protivpravne imovinske koristi nepoznatim pravnim i fizičkim licima na čije su račune prenesena novčana sredstva sa računa "off shore" firmi opisanih u tački 1. ove krivične prijave vođenih kod Beogradske banke d.d. COBU, Nikozija, dakle, kao odgovorna lica u organizaciji koja vrši privrednu delatnost prikrili poslovne knjige u nameri da organizacija izbegne plaćanje svojih obaveza i prouzrokovali stečaj organizacije prividnim umanjenjem njene imovine, usled čega su nastupile teške posledice za poverioce, kao i omogućili sticanje protivpravne imovinske koristi odnosno prouzrokovali štetu većeg obima, čime bi počinili krivično delo prouzrokovanje lažnog stečaja iz člana 137a. stav 3. u vezi sa stavom 1. tačka 3. Krivičnog zakona Republike Srbije, u sticaju sa krivičnim delom zloupotrebe službenog položaja iz člana 242. stav 3. u vezi sa stavom 1. Krivičnog zakona Republike Srbije.

 

Mlađan Dinkić, Dušan Lalić, Nikola Živanović i Mladen Spasić, u svojstvu članova tima eksperata obrazovanog pri Komisiji za ispitivanje zloupotreba  u oblasti privrede i finansijskog poslovanja Vlade Republike Srbije opisanog u tački 1. ove krivične prijave, počev od januara 2001. godine pa dalje, u više navrata posetili Republiku Kipar i uvidom u dokumentaciju i poslovanje Beogradske banke d.d. COBU i firmi opisanih u tački 1. ove krivične prijave došli do saznanja da je Mihalj Kertes, tadašnji direktor Savezne uprave carina SRJ u periodu od januara 1998. do juna 1999. godine preneo iznos od 508.569.995 DEM-a u vlasništvu Savezne uprave carina i deponovao na račun firme Browncourt Enterprises Ltd., spomenute u tački 1. ove krivične prijave,  kao i do saznanja da je navedeni novac trošen bez zakonske osnove i bez kontrole vlasnika - Države SRJ i Republike Srbije, pa su propustili da o tim svojim saznanjima obaveste Vladu Republike Srbije odnosno Komisiju za ispitivanje zloupotreba u oblasti privrede i finansijskog poslovanja, kao i da obezbede dokaze o raspolaganjima sa navedenim novcem i da traže povraćaj navedenog novca vlasniku - Državi SRJ odnosno Republici Srbiji, dakle, omogućili drugim licima sticanje protivpravne imovinske koristi i naneli štetu Republici Srbiji u iznosu od više stotina miliona nemačkih maraka; čime bi počinili krivično delo zloupotrebe službenog položaja iz člana 359. stav 4. u vezi sa stavom 3 i stavom 1 Krivičnog zakonika Republike Srbije, Mlađan Dinkić, Dušan Lalić, Nikola Živanović i Mladen Spasić, u istom svojstvu kao što je navedeno pod tačkom 4 ove prijave, došli su do saznanja:

- da je dana 01.7.1998.g. izvršen prenos sa računa Fonda za razvoj Srbije kod Beogradske banke d.d. COBU  iznosa od DEM 89.100.014,73 na račun firme Antexol opisane u tački 1 ove prijave,

- da je navedeni prenos bio izvršen bez zakonskog osnova,

- da je navedeni novac trošen bez zakonske osnove i bez kontrole vlasnika - Republike Srbije, ali su propustili da da o tim svojim saznanjima obaveste Vladu Republike Srbije odnosno Komisiju za ispitivanje zloupotreba u oblasti privrede i finansijskog poslovanja, kao i da obezbede dokaze o raspolaganjima sa navedenim novcem i da traže povraćaj navedenog novca vlasniku - Državi SRJ odnosno Republici Srbiji, dakle, omogućili drugim licima sticanje protivpravne imovinske koristi i naneli štetu Republici Srbiji u iznosu od više stotina miliona nemačkih maraka; čime bi počinili krivično delo zloupotrebe službenog položaja iz člana 359. stav 4. u vezi sa stavom 3 i stavom 1 Krivičnog zakonika Republike Srbije.

 

Strogo poverljivo, ali dostupno

 

Miroljub Labus u svojstvu predsednika Saveta Agencije za osiguranje depozita, sanaciju, stečaj i likvidaciju banaka i Mlađan Dinkić, u svojstvu člana navedenog Saveta i Vesna Džinić u svojstvu direktora navedene Agencije, i Nikola Živanović u svojstvu vršioca dužnosti predsednika Beogradske banke a.d. Beograd, 05.07.2001. godine, izdejstvovali da Savet Agencije za osiguranje depozita, sanaciju, stečaj i likvidaciju banaka donese Odluku o proglašenju nevažećim  svih akcija Beogradske banke a.d. iz Beograda i Odluku o emisiji 100 akcija te iste banke u vrednosti od 1.000,00 dinara, iako nisu postojale zakonom predviđeni uslovi za donošenje takvih odluka, sve sa ciljem da bi onemogućili  osnivače  - vlasnike akcija Beogradske banke a.d. Beograd da kontrolišu postupak likvidacije Beogradske banke d.d. COBU iz Nikozije nakon što je Centralna banka Republike Kipar Beogradskoj banci d.d. COBU iz Nikozije oduzela dozvolu za rad, sve u nameri da spreče da u likvidacionu masu Beogradske banke a.d. Beograd bude unet novac na raspolaganju Beogradske banke d.d. COBU iz Nikozije u iznosu od najmanje 50.000.000 dolara kao i potraživanja u iznosima od više stotina miliona dolara Beogradske banke d.d. COBU iz Nikozije prema "off shore" firmama koje je kontrolisala  a koje su opisane u tački 1. ove krivične prijave; čime su prouzrokovali štetu  Beogradskoj banci a.d. i osnivačima - vlasnicima akcija Beogradske banke a.d. Beograd tako što su lišili tu banku i njene akcionare mogućnosti da raspolažu sa navedenim novčanim sredstvima a što je dovelo do likvidacije Beogradske banke a.d. Beograd, dakle, prekoračenjem granica svog službenog ovlašćenja pribavili drugome protivpravnu imovinsku korist odnosno naneli štetu", stoji u navedenoj krivičnoj prijavi, koja je pod oznakom "strogo povjerljivo" skrivena u Okružnom javnom tužilaštvu u Beogradu.

"...U januaru 2001.g., odmah nakon formiranja prve Vlade Republike Srbije nakon vanrednih izbora u decembru 2000.g. i društvenih promena započetih posle saveznih izbora u bivšoj SRJ od septembra 2000.g. i velike narodne pobune u Srbiji od 5.oktobra 2000.g., formirana je pri Vladi Republike Srbije Komisija za ispitivanje zloupotreba u oblasti privrede i finansijskog poslovanja. Radom komisije rukovodio je kao predednik Vuk Obradović, tada potpredsednik Vlade Republike Srbije. Njen član je, pored ostalih, bio i prijavljeni Mladjan Dinkić, tada Guverner NBJ, sada Ministar finansija u Vladi Republike Srbije. Kao pomoćno telo Komisije bio je formiran poseban tim u čijem sastavu su bili prijavljeni Mlađan Dinkić kao šef tima, i  prijavljeni Dušan Lalić, Nikola Živanović i Mladen Spasić. Tim je imao zadatak da pronađe novac koji je bez zakonskih osnova, za vreme dok je na vlasti bio Slobodan Milošević, kao predsednik Republike Srbije odnosno SRJ, bio iznet iz zemlje i preko Beogradske banke d.d. COBU (Cyprus Off-shore Banking Unit)  prenet u Kipar i preko Kipra u druge države. Navedeni tim je imao za zadatak i da obezbedi dokaze radi vraćanja iznetog novca u Srbiju. 

Prijavljeni Mlađan Dinkić, i ostali članovi tima u više navrata su počev od januara 2001.g. do daljnjeg posećivali Republiku Kipar i utvrdili sledeće činjenice oko novca iznetog devedestih godina prošlog veka iz Srbije: tri dana posle uvođenja međunarodnih sankcija protiv Savezne Republike Jugoslavije, rezolucijom broj 757 Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija (30. maj 1992,), Borka Vučić, direktor Beogradske banke d.d. COBU iz Nikozije, organizovala je sastanak sa kiparskim advokatom gospodinom Tassosom Papadopoluosom, guvernerom g. Aksentis Aksentijuom (Afxenstis Afxentiou) i g. Kikisom Lazaridesom (Kikis Lazarides), predsednikom Popular Banke, druge po veličini na ostrvu, a čiji je najveći vlasnik sa 22 odsto akcija je britanska banka  HSBC. Tada je odlučeno da se odmah osnuje nekoliko kompanija koje će, fiktivno, biti privatne „off-shore" kompanije, a faktički preuzeti ulogu Beogradske banke na Kipru. Po zakonu Kipra, koji je inače osnova celog „off-shore" sistema zemlje, tajnost vlasništva takvih firmi je zagarantovana i samo Centralna banka Kipra zna ko je pravi vlasnik kompanije. Najčešće se ispred vlasnika  uspostavljaju takozvani nominovani vlasnici koji figuriraju umesto pravih vlasnika. To su, po pravilu, firme u vlasništvu advokatskih i računovodstvenih firmi koji ih koriste za potrebe svojih klijenata. Ti nominovani vlasnici se pojavljuju pred celim svetom, a identitet pravog, korisničkog vlasnika, zna jedino Centralna banka Kipra.

Po tom dogovoru Papadopulosova advokatska kancelarija trebalo je zvanično da podnese zahtev Centralnoj banci Kipra za registraciju nekoliko takvih „privatnih" kompanija. Centralna banka Kipra, odnosno njen guverner i njegovi najbliži saradnici, koji su znali da je tu reč o srpskim kompanijama koje rade u korist tadašnjeg Predsednika Republike Srbije i kasnije Predsednika SRJ, Slobodana Miloševića, imali su ulogu prikrivanja pravih vlasnika prema spoljnom svetu, a pre svega, prema zahtevima UN, SAD i Evropske Unije koji su, odmah po uspostavljanju sankcija, tražili od kiparskih vlasti da zamrznu poslovanje srpskih firmi na Kipru. Time se zamagljivalo pravo stanje proizvodio  utisak da su mogući vlasnici Rusi, Englezi ili neko treći, jer se informacija o vlasniku može dobiti samo iz Centralne banke Kipra, i to samo na zahtev Suda.

 

Lazarides i Papadopulos u akciji

 

Uloga Popular Banke i njenog predsednika g. Lazaridesa je bila da omogući hitno i neometano otvaranje svih potrebnih bankarskih računa budućih novostvorenih kompanija u Popular banci na Kipru, kao i u svojoj filijali u Grčkoj - European Popular Banci i da naravno, promet tih kompanija, preko tako otvorenih računa, drži u najvećoj tajnosti. Pored toga g. Kikis Lazarides i njegova Popular banka su prihvatili da uspostave mrežu tajnih računa, onih koji nigde nisu zavedeni niti registrovani i kojih nema u kompjuterskim izveštajima dostupnim klijentima, što je omogućilo manipulaciju sa ogromnom gotovinom. Taj "kod" ili šifra tajnog računa je bila poznata samo uskom krugu učesnika dogovora, koji su znali šta treba raditi sa novcem koji je na tom tajnom računu i pod određenim, tajnim „kodom" prispeo u banku.

Već 2. juna 1992. godine, dakle samo tri dana posle uvođenja UN sankcija protiv SRJ, advokatska kancelarija „Tasos Papadopulos" šalje Centralnoj banci Kipra zahtev za registraciju prve i najvažnije od svih kompanija osnovanih u korist Beogradske banke i režima bivšeg predsednika SRJ, firme ANTEXOL TRADE LTD.

Valja posebno istaći da poslovanje ove firme kao i detaljna analiza velikog broja njenih dokumenata, događaja i radnji vezanih upravo za nju, predstavljaju srž, glavni izvor i dokazni materijal tvrdnjama o nestanku ogromne količine novca. Pored ove firme analizirana su i dokumenta i firme „Browncourt Enterprises Ltd". Analiza poslovanja ove dve kompanije je manje ili više, istovetna kao i u ostalim kompanijama. Obe kompanije su međusobno povezane i osobama čija su imena zloupotrebljena kao njihovi vlasnici i licima koja su učestvovala u kriminalnim radnjama i aktivnostima obe kompanije;

Iz pisma advokatske kancelarije Tasos Papadopulos od 02.06.1992.g. - vidi se da je ta advokatska kancelarija uputila Centralnoj banci Kipra zahtev da odobri registraciju firme "Antexol" na osnovu naloga „svog klijenta" po imenu gospođa Ljiljana Radenković, sa prebivalištem u Londonu. Dalje, u tom pismu pomenuta kancelarija  tvrdi da će se kompanija baviti "generalnom trgovinom", da "se neće baviti bilo kakvim investicionim poslovima za treća lica i da će koristiti isključivo svoja sredstva". Takođe, u istom pismu, ova kancelarija obaveštava Centralnu banku da je uz zahtev "priložena odgovarajuća bankarska referenca budućeg vlasnika". U istom zahtevu advokati iz pomenute kancelarije tvrde da njihove dve kompanije „Taslaw Nominees Ltd" i „Taslaw Services Ltd", koje ih opslužuju, preuzimaju na sebe da drže akcije vlasnika - Ljiljane Radenković, kao njeni nominovani vlasnici.

Analiza ovog dokumenta dala je prijavljenima  precizne odgovore o namerama učesnika  dogovora opisanog gore u tački 2 ovog obrazloženja Borke Vučić, Tasosa Papadopulosa i Aksentisa Aksentijua:

1) Gospođa Ljiljana Radenković iz Londona, nikada nije bila klijent advokatske kancelarije g. Tasosa Papadopulosa i nije joj dala nikakav nalog da registruje tu kompaniju u junu 1992. godine. Ukoliko je advokatska kancelarija smatrala za svog klijenta Beogradsku banku na Kipru, u čije ime i za čiju korist i registruje kompaniju „Antexol", onda ona nije mogla ni smela da je registruje na privatno lice, gđu Ljiljanu Radenković, već na onoga ko im je takav nalog dao.

2) Firma „Antexol" se od svog osnivanja nije bavila nikakvom trgovinom, već isključivo prijemom ogromnih svota novca, ilegalno iznetog iz Srbije i distribucijom prema potrebama Miloševićevog režima, a po nalozima rukovodstva Beogradske banke dd COBU i njenog šefa gđe Borke Vučić. Prema tome, „Antexol" je jednostavno preuzeo, tajno, one funkcije Beogradske banke dd COBU, koje su joj bile zabranjene UN sankcijama - platnim prometom sa Jugoslavijom.

3) Tvrdnja iz pomenutog pisma, da će novac korišćen za poslovanje firme, biti isključivo privatni novac vlasnika, dakle gđe Ljiljane Radenkovic, značila je da taj novac  postaje (de iure) privatno vlasništvo gđe Ljiljane Radenković. Novac srpskih banaka, privrednih preduzeća, Fonda za razvoj, Narodne banke i građana Srbije postaje privatno vlasništvo Ljiljane Radenković. Dalje upravljanje tim novcem je nelegalno bez odobrenja vlasnika i sve dalje radnje sa tim novcem postaju pravno ništavne i nelegalne, ukoliko nemaju njeno odobrenje. A nisu ga imali!

4) Podizanje novca sa računa kompanije "Antexol", sva plaćanja i doznake su nelegalne finansijske transakcije i predstavljaju pljačku novca koji pripada Republici Srbiji.

5) „Bankarska referenca" priložena uz navedeno pismo kancelarije Tassos Papandopulous, koja je glasila na ime gđe Ljiljane Radenković, a izdata od strane Anglo-Yugoslav Bank iz Londona, je običan falsifikat. Gđa Ljiljana Radenković nije bila klijent Anglo-Yugoslav Bank, već njen službenik, pa je takva referenca nevažeća. Pored toga, očigledno je da je gđa Borka Vučić lako mogla da naredi nekom od drugih njoj potčinjenom službenika u Anglo-Yugoslav Banci, kao mešovitoj banci pod kontrolom Beogradske Banke a.d. Beograd, da napiše takvu referencu, bez znanja i naloga gđe Ljiljane Radenković.

6) Kao što je pomenuto, Zakon o kompanijama na Kipru, dozvoljava strancu koji poseduje „off-shore" kompaniju da angažuje lokalnu, kiparsku advokatsku kancelariju koja ima svoju kompaniju, da drži te akcije u ime pravog vlasnika, kao nominovani vlasnik. Ukoliko se odluči na taj obilik poslovanja preko nominovanog vlasnika, mora tu svoju odluku da verifikuje svojim potpisom uz prisustvo dva svedoka na dokumentu koji se zove „Instrument of transfer". Tim dokumentom vlasnik ovlašćuje određenu kompaniju da drži akcije i upravlja njima po njegovom nalogu. Kako de jure vlasnik firme „Antexol" gđa Ljiljana Radenković nikada nije potpisala takav dokument, tvrdnja u pismu advokatske kancelarije "Tasos Papadopulos" upućena Centralnoj banci Kipra je lažna. Ova tvrdnja kojom ta advokatska kancelarija proglašava svoje kompanije „Taslaw Nominees Ltd" i „Taslaw Services Ltd" za nominovane vlasnike koji upravljaju firmom, ima dalekosežne posledice u ilegalnim aktivnostima firme "Antexol".

 

Kancelarija sa prometom od 11 milijardi maraka!

 

Tačnost  gorenavedenih tvrdnji je potvrđena i Dodatnim izveštajem  Mortena Torkildsena od 7. juna 2002.g. tužilaštvu Haškog tribunala, koji je priložen uz ovu krivičnu prijavu i označen rednim brojem 1 na listi dokumenata navedenoj u petitumu ove prijave", navodi u obrazloženju krivične prijave iz februara 2006. Godine beogradski advokat Aleksandar Lojpur.

"Marta 2001. prijavljeni Mlađan Dinkić i njegov tim odlaze na Kipar, sa  Slobodanom Aćimovićem, najbližim saradnikom Borke Vučić u Beogradskoj banci dd. COBU na Kipru. Da li je on dobrovoljno prihvatio nije poznato ali se njegova uloga svela samo na jedno a to je - da otkrije sve tajne kanale i arhive Beogradske banke dd. COBU. Aćimović je otkrio prijavljenima  mnogo toga što je na Kipru trebalo da nađu. Takođe, Dinkićev tim je sproveo intenzivnu istragu i u prostorijama Ambasade SR Jugoslavije koja je takođe posedovala dokumentaciju Beogradske banke dd COBU. Tu su, takođe, bili podaci o dolascima svih aviona, putnicima, posadama i podacima letova kojima se prenosio novac u džakovima, koferima i torbama na Kipar, kao i korespondencija sa kiparskim vlastima. Najveće interesovanje ljudi iz tog tima bilo za sadržaje nađene u prostorijama Beogradske banke u Nikoziji, u Kenedi aveniji, koja je uveliko bila u likvidacionom postupku.

Mladen Spasić je u hotelu „Holliday Inn" u Nikoziji, u kome su odseli članovi Dinkićevog tima izjavio predstavniku oštećenog, svedoku Predragu Đorđeviću, da je „Anteksol" bila daleko najvažnija, najznačajnija i najveća firma od svih osnovanih na Kipru i da je, praktično i sama bila - banka, i da je ta firma preuzela funkciju Beogradske banke u platnom prometu koji ova nije smela da obavlja zbog sankcija.

Kako je g. Mladen Spasić objasnio, samo u jednoj kalendarskoj godini, „Anteksol" je imao „promet" od oko 11 milijardi maraka, a da su kutije sa dokumentacijom koja se odnosi na transakcije ove kompanije bile naslagane u nizu dužem od 20 metara! Sve ovo nedvosmisleno ukazuje da je Dinkićev istražni tim pronašao najvažnije što je trebalo da nađe - dokumentaciju „Anteksola", Browncourta i ostalih firmi. Gotovo celokupan priliv tih kopmanija donošen je iz Srbije na Kipar avionskim putem, a filijalu kiparske banke u Grčkoj i suvozemnim putem. Iz preuzete dokumentacije Dinkićev tim je jasno sagledao za koje svrhe su vršene isplate i koliki je saldo ostao na kom podračunu. Zahvaljujući pronađenoj i preuzetoj dokumentaciji „Anteksola" i ostalih kompanija pomenutih u ovoj prijavi, kao i podacima iz arhiva NBJ sa kojima je prijavljeni  Dinkić već bio snabdeven, kao i kooperativnom g. Aćimoviću, oni su očigledno utvrdili punu istinu. Dinkićeve gromoglasne i u oštrom tonu vođene konferencije za štampu, od kojih se pojedincima u kiparskim organima vlasti „dizala kosa na glavi", preneli su svi kiparski mediji, pa citiramo delove njegovih izjava iz kiparske štampe koja izlazi na engleskom jeziku" - obrazlaže se u krivičnoj prijavi iz 2006. godine.

„Posedujem dokument sa Dinkićevim i Mihajlovićevim potpisom u kome jasno piše da imam sva ovlašćenja u potrazi za novcem. To je sve povučeno, pošto sam ispričao šta sam video i šta u dokumentima ima, kako možemo da ih preuzmemo, gde da ih stavimo (pare - prim. aut.) … Rekli su mi na Kipru da je dokumenta kasnije preuzeo taj Lalić. Niko ne zna da li tu postoji nekakav dil sa guvernerom. Čak se i prevodilac koji je sve vreme bio sa mnom na Kipru hvatao za glavu i čudio šta se tu radi. Tu se govorilo o cifri od oko milijardu i tri stotine miliona dolara, na raznim računima, skrivenim, koji su nestali, prebačeni u neke ruske banke i na razna druga mesta."

„...Dobio sam nalog da o saznajima do kojih smo tamo došli ništa ne pričam i ćutao sam do sada. Kada su te informacije počele da se provlače po novinama, Dinkić je reagovao i da bi sve leglo, naravno, optužio mene da sam tražio veliku proviziju. A u stvari proviziju su tražili ljudi koji su hteli da se osiguraju od mogućnih opasnosti od kiparskih mafijaša."

 

„Iz Srbije je na Kipar izneto 11,5 milijardi dolara. a 7.5 milijardi je potrošeno za plaćanje raznih obaveza. "Zašto Dinkić krije gde je ostatak?", izjavljivao je nakon ove Dinkićeve istrage tadašnji, ali i aktualni ministar u Vladi Velimir Ilić.

Problem je bio, međutim, što nije bilo traga tzv. ciparskim parama, odnosno što se nakon Dinkićevog gašenja i zatvaranja mreže srpskih banaka preko kojih su obavljani ovi financijski transferi nikako nije moglo utvrditi gdje je novac sa Cipra mogao nestati, odnosno gdje je i u kojim financijskim operacijama mogao biti iskorišten kroz operacije pranja novca.

Prvi takav trag pojavljuje se upravo u Slučaju Mobtel, odnosno u operaciji oduzimanja Mobtela braći Karić, te kasnijoj privatizaciji te kompanije i prodaji stranom investitoru Telenoru. Upravo u ovom slučaju pojavljuje se najviše dokumenata koji inkriminiraju Mlađana Dinkića za korupciju i organizirani kriminal, te ukazuju na trag ciparskog novca.

 

 

"...Novac je nestao i gubi mu se svaki trag!"

 

Kronološki gledano, svi dokazi, dokumenti i tragovi u Aferi ciparske pare, ozbiljno inkriminiraju upravo Mlađana Dinkića i političku i ekonomsku arhitekturu, čiji je on samo istureni igrač.

Prvo, kao što sam već naglasio, Slučaj ciparskog novca, prva je aktualizirala Vlada premijera Zorana Đinđića, koji je o tajnim računima na Cipru ne samo naredio istragu, nego i formirao Vladinu istražnu komisiju, koja je imala zadatak utvrditi sve činjenice oko financijskih transfera novca iz državnog budžeta Srbije na tajne ciparske račune pod kontrolom Miloševićevog režima.

Članovi ove komisije, između ostalih, bili su i ministri Velimir Ilić i Vuk Obradović, te Mlađan Dinkić kao tadašnji guverner Narodne banke Jugoslavije. Podsjećam i ovom prilikom na činjenicu da je ministar Velimir Ilić i prije nekoliko dana javno potvrdio svoje izjave o Slučaju ciparskog novca, te je ponovio kako je svjedok činjenice da je na Cipru pronađeno najmanje tri milijarde tadašnjih njemačkih maraka novca, koji je trebao biti vlasništvo Republike Srbije, ali je nakon što ga je Dinkić uklonio iz istražne komisije, novac nestao i gubi mu se svaki trag.

U javnim izjavama medijima u Srbiji, od 18.11. 2013. godine, Velimir Ilić iznio je ova svoja saznanja, kao bivši predsjednik tročlanog Radnog tima Vlade Srbije iz 2001. godine, zadužen za istragu o tokovima srpskog budžetskog novca na Cipru.

Drugo, Slučaj ciparskog novca istraživala je i glavna haaška tužiteljica Carla Del Ponte u istrazi protiv Slobodana Miloševića. Sva saznanja ICTY-a, odnosno Tužiteljstva ICTY-a o tokovima srpskog budžetskog novca preko tajnih računa otvorenih na Cipru, Del Ponte je tijekom (tokom) 2004. Godine ustupila na CD-ovima tadašnjem premijeru Zoranu Živkoviću i ministru pravde Vladanu Batiću, uključujući javne i tajne dokumente iz ove istrage, kao i strogo povjerljive izvještaje o financijskim istragama koje je Haaško tužiteljstvo provodilo na Cipru.

Koristeći podatke ranije Vladine komisije, koju je formirao premijer Zoran Đinđić, kao i podatke Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju u Haagu, ministar pravde Vladan Batić podnio je Okružnom javnom tužiocu u Beogradu krivičnu prijavu protiv Mlađana DInkića i ostalih, zbog korupcije i kriminala u manipulacijama i zloupotrebama novca na tajnim računima Srbije na Cipru.

 Do danas nije poznato što se dogodilo s ovom Batićevom kaznenom prijavom, osim što je notorna činjenica kako pravosuđe u Srbiji po ovoj prijavi ministra pravde nije postupalo.

Treće, kaznenu prijavu protiv Mlađana Dinkića zbog korupcije i organiziranog kriminala vezano za zloupotrebe i malverzacije ciparskim novcem, podnio je 2006. godine i beogradski advokat Aleksandar Lojpur, uz svu pripadajuću dokumentaciju.

Četvrto, nakon ove dvije prijave, istraživanje o Slučaju ciparskog novca provodila je i bivša predsjednica Savjeta za borbu protiv korupcije Vlade Srbije Verica Barać, koja je nakon toga nadležnim državnim institucijama predala i svoja saznanja o cijelom slučaju, ali kao i u slučaju prethodne dvije prijave državne institucije su ignorirale i prikrivale cijelu aferu.

Dokumentacija kojom u ovom trenutku raspolažem vezano za ovaj slučaj broji preko dvije tisuće stranica dokumenata, od čega su neki dokumenti, točnije 188 stranica dokumenata klasificirani kao "državna tajna", odnosno kao "strogo povjerljivi", čime je učinjena dodatna zloupotreba obzirom da se zloupotrebom oznake državne tajne pokušava prikriti organizirani kriminal i korupcija bivšeg ministra financija u Vladi Srbije.

Peto, Rezolucijom broj 2011/2886 (RSP) o europskom integracijskom procesu Srbije, od 29. 3. 2012. godine, u Članku 19. Rezolucije, Slučaj Mobtel uvršten je među slučajeve spornih privatizacija, u kojima se sumnja na korupciju i kriminal, za koje Europska unija zahtijeva istragu i razrješavanje. Istim Člankom 19. navedene Rezolucije izrijekom se od Vlade Srbije zahtijeva deklasifikacija dokumenata klasificiranih kao "državna tajna", a koji su povezani s privatizacijom i prodajom (između ostalih kompanija i) Mobtela. Od 29.3.2012. godine Vlada Srbije nije postupila sukladno ovoj odredbi navedene Rezolucije, iako je iz sadržaja teksta Rezolucije sasvim jasno kako se Slučaj Mobtel, našao na popisu spornih kriminalnih privatizacija, a istovremeno je notorna činjenica kako je operaciju Mobtel vodio i sve sporne dokumente u tom slučaju potpisivao osobno Mlađan Dinkić. Dakle, i Europska unija, točnije Europska komisija i Europski parlament svojim su službenim i javnim dokumentima tražili istragu protiv Mlađana Dinkića u Slučaju Mobtel.

Šesto, povezanost Slučaja Mobtel sa sumnjivim financijskim, offshore operacijama na Cipru dokazuje strogo povjerljiva dokumentacija Slučaja Mobtel, odnosno praktički svi dokumenti koje je u tom slučaju potpisivao osobno Mlađan Dinkić, kao tadašnji ministar financija. Obzirom da je Dinkić taj posao ugoavaro sa ciparskim offshore holdingom, koji je pak raspolagao novcem sumnjivog porijekla. Ovo dokazuju sljedeći dokumenti: Osnovni ugovor između Republike Srbije, Javnog preduzeća PTT Saboraćaj Srbija, BK Trejda d.o.o. i Holdenhurst Holdinga Limited sa Cipra, potpisan 4.4.2006. godine, a u Vladi Srbije se vodi pod brojem 00-49/2006-003, a u ime Vlade Republike Srbije ga je potpisao Mlađan Dinkić, kao tadašnji ministar financija; zatim Ovlaštenje koje potpisuju Mlađan Dinkić i Holdenhurst Holding Limited, od 4.4.2006. godine, a koje je i ovjereno pred Prvim opštinskim sudom u Beogradu, pod brojem II 478/06; zatim Ugovor potpisan 4.4.2006. godine između Vlade Republike Srbije, kojeg je potpisao Mlađan Dinkić i Holdenhurst Holdinga Limited; zatim Ugovor o osnivanju privrednog društva, kojeg su potpisali Mlađan Dinkić i Holdenhurst Holding Ltd. dana 6.4.2006. godine, kao i drugi dokumenti koji se nalaze u ovom spisu.

Sedmo, povezanost ovog slučaja s Aferom Hypo i pranjem novca financijskim transakcijama i operacijama preko Hypo Grupe, dokazuje sljedeći dokument iz strogo povjerljivog spisa Slučaja Mobtel: Ugovor o prenosu opreme, od 4.4.2006. godine, zaveden u Vladi Srbije pod brojem 00-49/2006-010; te Ugovor o zameni ispunjenja od 4.4.2006. godine, označen brojem 157/2006.

Osmo, dodatno Mlađana Dinkića u Slučaju Mobtel  sumnjiče i sljedeći podaci. Nakon što je u netransparentnoj, tajnoj proceduri Mlađan Dinkić kao ministar financija priznao Martinu Schlaffu i njegovom offshore ciparskom holding vlasništvo 30% Mobtela, Dinkić je sa Schlaffovim holdingom u jednako tako netransparentnoj, tajnoj procedure osnivanje nove kompanije Mobi 63 d.o.o., čiji je ukupni temeljni kapital iznosio 132 milijuna eura, što dokazuje Ugovor osnivanju privrednog društva od 4.4.2006., koji je također dio strogo povjerljivog spisa. Prema tom ugovoru udio Schlaffovog offshore u kompaniji Mobi 63 d.o.o. iznosio je 30%, odnosno 39,6 milijuna eura. Međutim, istoga dana, Mlađan Dinkić sa Schlaffovim holdingom ugovara kako će Vlada Srbije otkupiti ovaj Schlaffov udio u kompaniji Mobi 63 d.o.o., te kako će za Schlaffov udio nominalne vrijednosti od 39,6 milijuna eura, Ministarstvo financija Republike Srbije Schlaffovoj offshore kompaniji isplatiti najmanje 357 milijuna 900 tisuća eura. Dakle, Dinkić je ovim tajnim ugovorima, u potpuno tajnoj, netransparentnoj procedure, ugovorio kako će sumnjivoj offshore kompaniji za 30% udjela u Mobi 63 koji vrijede 39,6 milijuna eura, isplatiti najmanje 357,9 milijuna eura. Ovaj Dinkićev posao sam po sebi predstavlja koruptivno kazneno djelo, kojim je Republika Srbija oštećena za višemilijunski iznos, a da je to tako dokazuju i strogo povjerljivi dokumenti Ministarstva financija i Narodne banke Srbije o isplatama ovog novca Schlaffovoj offshore kompaniji.

 

Epilog koga još nema

 

Slučaj Mobtel, zapravo je ispao samo "slaba karika" koja bi mogla urušiti cijeli taj tranzicijski sitem koji se krije iza Slučaja Dinkić, odnosno iza Afere ciparske pare. Naime, strogo povjerljiva shema izvlačenja novca preko Hypo Grupe, koju posjedujem dokazuje upravo kako je ciparski novac nakon 5. oktobra završavao na offshore kompanijama i tajnim računima pod kontrolom srpskih tajkuna, primjerice Milana Beka i Miroslava Miškovića, te dokazuje trag pranja ciparskog novca i kako je preko Hypo Grupe, mreže offshore kompanija pod kontrolom Beka i Miškovića taj isti novac ponovno završavao u legalnim financijskim tokovima. Zbog zaštite tog tranzicijskog sistema moći, danas Mlađan Dinkić i u Slučaju Mobtel uživa političku zaštitu, jer očito postoji opasnost da se procesuiranjem i istragom protiv Dinkića, razotkrije i urušu cijeli ovaj sistem i potpuno sruši ekonomska hijerarhija moći današnjeg Balkana.

Strogo povjerljiva shema o kojoj govorim, tako ukazuje na jedan krak tokova ciparskog novca, odnosno trag kojim je novac s tajnih ciparskih računa trensferiran na offshore kompaniju Hemslade Trading Ltd i njezine račune kod Barclays Bank i Cyprus Popular Bank na Cipru. Potom je novac s tih tajnih računa transferiran na tajne račune kod Oradea Holdinga S.A. pod kontrolom Milana Beka. Sa Oradea Holdinga novac je transferiran preko tajnih računa u Hypo Grupi ponovno pravnim licima pod kontrolom Milana Beka, da bi potom transferiran preko mreže sastavljene od četiri pravna lica: Stadlux Investment S.A., Avatium S.A., Ardos Holding GmbH, te Sagitta Trade Limited, a u transferima je osim Hypo Grupe sudjelovalo još nekoliko banaka prije svega Barclays Bank London, UBS banka u Cirihu, Hypo banka Beograd, Raiffeisenbank Beograd i Komercijalna banka Beograd.

Dakle, Slučaj Dinkić, zapravo je najveća korupcijska afera u Srbiji, upravo zato što se iza slučaja krije cijela tranzicijska arhitektura moći u opljačkanoj i osiromašenoj Srbiji. Upravo iz tih razloga politički i ekonomski centri moći, tranzicijski tajkuni i mafijaši odbranom Mlađana Dinkića brane ono što su opljačkali zadnjih dvadesetak godina.

 

 

 

O autoru

 

Domagoj Margetić rođen u Zagrebu 1974. godine je hrvatski novinar-istraživač i bivši političar. Glavni i odgovorni urednik je Internet portala necenzurirano.com. Član je Committee of Concerned Journalists,   Internet Freedom i Save The Internet.com Coalition, a potpisnik je i Internet Freedom Declaration of 2007.