Kontranapad

 

Samovolja stranaka i samozvanih lidera poništava kriterijume kadrovske politike u sportu

 

Nacionalna dika i par novčanika

 

Izostanak sistema i štete nastale u rukovođenju nekada velikim sportskim klubovima, kompenzuje volja vlastodržaca. Naravno, selektivno - prema ličnim afinitetima. Srbija još uvek nije definisala sopstvene nacionalne interese i strategiju. To ne smeta dnevnoj politici da se poziva na nacionalni interes kada želi da protežira neke (nečije) parcijalne interese. Za takvim atributom se poseže kada pojedinci ili delovi političke elite, u nedostatku sistemskih rešenja, žele ili su naumili da državnim parama ili neprincipijelnom presijom na određene institucije, obezbede privilegiju ili nađu opravdanje za nenamensko izdvajanje sredstava poreskih obveznika. 

 

Miroslav Vislavski

 

Opijeni i uljuljkani, vlastodršci zaboravljaju da je sve relativno i da kasnije u nekom trenutku ispaštaju svoju samovolju kao grehe. Zar primeri u istoriji, posebno novijoj, nisu pokazatelj da sve ima svoj vek trajanja. Iskusile su to znamenite istorijske ličnosti. Najbolji primer je Slobodan Milošević. Ovu zakonitost nije dočekao na sebi Zoran Đinđić, ali je doživeo njegov sledbenik i naslednik Boris Tadić...Pomenuti su samo tragični simboli relativnosti vlasti i autoriteta koji je u nekom periodu nedodirljiv!

Ipak, uprkos iskustvima iz istorije ovog podneblja, za istim argumentima posežu svi drugi koji su u nekom trenutku preuzeli vlast ili su u službi vlastodržaca. To potvrđuju aktuelni primeri državničkih lidera. Problem je što su kod nas vrednosti duboko zatrte, što nema poštovanja zakonitosti, reda i sistema, a ni prošlosti i njenih aktera ili sudeonika. Novi veziri su kreatori vremena i buduće istorije koja se poput beskonačnih slajdova okreće i vraća uvek na početak.

 

 Ima li nacionalnih institucija bez Crvene zvezde

 

Svedoci smo kako se nakon dugogodišnjeg inferiornog položaja samozvane „nacionalne institucije", a u nacionu prihvaćenog zaštitnika srpskih interesa, najpopularniji klubovi u okviru Sportskog društva Crvena zvezda favorizuju i nekritički protežiraju u medijima, državnim institucijama u svojim savezima, pa i takmičenju. Vaskrsla je košarkaška Crvena zvezda, na tom putu je i nekadašnji gigant fudbalska Zvezda, veštački je podignut i stvoren novi autoritet u vaterpolu, odbojkaška Zvezda je godinama zaštićena materijalnom potporom nacionalnog saveza sa kojim upravlja predsednik sa neograničenim mandatom, a koji je marketing odbojkaške federacije poverio agenciji svog kluba u kome je Bog i batina...

Nisu još nađena rešenja za rukometaše. Kada se „proglasi" da je RK Crvena zvezda od „nacionalnog značaja" onda će se naći rešenje i za ovaj deo porodice crveno belih. Ova razmišljanja nemaju cilj da omalovaže značaj Crvene zvezde kao Sportskog društva i njegovih članica, već je namera da se skrene pažnja na anomalije koje se godinama dešavaju, ponavljaju pod vlastima ma kojih boja da su! Sa njima se derogira svaki sistem, državna politika bez obzira kakva bila, pa i ne postojeća, ali je državna! Ko daje pravo raznim likovima, kako god se zvali i kakve god i koje im funkcije stajale uz imena da slabosti i nesposobnosti u rukovođenju klubovima sa imenom Crvene zvezde, pripisuju oglušivanju države o sopstvene nacionalne interese i nacionalne institucije.

Ko je, gde i kada definisao da su Crvena zvezda ili kako se po nekad pominje i Partizan, institucije od nacionalnog značaja? O tome ne piše ni u jednom programu političkih parlamentarnih, ali ni vanparlamentarnih stranaka. Takva kvalifikacija ne postoji u strategiji razvoja sporta niti Zakonu o sportu! Dakle, Ministarstvo sporta nema takvu kategorizaciju, kao što to ne stoji u kategorizaciji sportista i njihovih institucija u Sportskom savezu Srbije. To čak nije proglasio ni Fudbalski savez Srbije.

Šta bi mogao biti kriterijum za kvalifikaciju „nacionalna institucija" u slučaju Crvene zvezde po čemu bi se razlikovala od drugih klubova sa tradicijom? Nedorečeni su argumenti koji bi je svrstali u tu kategoriju. Osvojena titula šampiona Evrope u Bariju 1991. godine, jeste jedinstven rezultat u jugoslovenskom klupskom fudbalu, ali, izgleda,  neponovljiv u srpskom fudbalu. Ako je taj sportski podvig kriterijum za „nacionalnu instituciju", onda to treba ozakoniti i saglasno tome definisati prava koja ga izdvajaju u odnosu na one koji nisu nacionalne institucije. Po kriterijumu vrhunskih rezultatskih ostvarenja, "nacionalne institucije" su rukometni klubovi Metaloplastika, ženski Radnički, Vaterpolo i košarkaški klub Partizan koji su osvojili naslove šampiona Evrope. Ali to je bilo u Jugoslaviji. Da li Srbija kao pravni sledbenik jugoslovenske zajednice u tom društvu treba da tretira košarkaše Jugoplastike, Cibone, Bosne, vaterpoliste zagrebačke Mladosti, rukometašice Budućnosti, rukometaše Bjelovarskog Partizana?

 

Vlastodršci određuju nacionalni status klubova

 

Da li je dovoljno da značaj bilo koje Zvezde iz njene sportske porodice bude kvalifikovan kao „nacionalne institucije" kada to kažu Nebojša Čović ili Aleksandar Vučić? A za njima, krajnje neprofesionalno i mediji koji se trude da ostave dobar utisak na državne vlasti ili vladajuću garnituru u nekoj od Crvenih zvezda. Poštujući njihove napore koje čine na svojim planovima rada i delovanja, Čovića u Zvezdama, a Vučića u državi i Zvezdama, ne mogu da opravdam njihovu ponetost u vlasti, a posebno metode koje sa te pozicije ispoljavaju u sportu na štetu drugih, prizivajući određene državne institucije da budu kooperativne u spašavanju Zvezde. Njihov metod treniranja autoriteta zarad viših interesa, nešto je što je već više puta viđeno u Srbiji i to u raznim sistemima i bojama! Metodi kojima se „spašava" Crvena zvezda deluju kao da je reč o efikasnom zalaganju imena i autoriteta trenutno najmoćnijeg političara u Srbiji u sistematskom presiranju poverilaca ili potražilaca sredstava koja su nestala pod pijanim milionerima koji su se igrali „nacionalnom institucijom" kakvom vladari i uticajni „drugovi" nazivaju Crvenu zvezdu.

Kako se inače drugačije sanira veliki deficit u fudbalskoj Zvezdi, ako ne metodom presije političkih autoriteta? Niti imaju neke nove sponzore, niti kvalitet za unovčavanje na inostranom tržištu. Nemaju ni preduzeća koja ostvaruju dobit, niti prihode po osnovu televizijskih prava ili proširene delatnosti... Dijaspora, koliko god se busala u srpske grudi, ne daje tek toliko novca da bi se pokrilo nesavesno poslovanje prethodnika.

Dakle, prihodi su manje više na nivou onih koji su ostvarivani u periodu nekontrolisanog rasipanja, rashodi verovatno nešto smanjeni i kontrolisani, a dubioza je za odlazak u stečaj! Reprogramom dugova i novim grejs periodima, teško da će se stvoriti kvalitetan novac sa kojim će se „nacionalna institucija" vratiti na oltar Srpstva!

 

Stranački marginalci pandan sportskim velikanima

 

Potenciranje uticajnih ili eksponiranih pojedinaca na koja su naseli delovi medijske pozornice o potrebi bezuslovnog vaskrsavanja fudbalske i drugih crvenih zvezda kao simbola nacionalnih institucija u sportu je pokrenulo i druge procese. Prevagu u kadrovskoj politici nacionalnih sportskih institucija u sportu su imali poslenici koji su svoju karijeru ostvarili ili afirmisali u Partizanu. Uzmimo da su u Olimpijskom komitetu proteklu deceniju i po mandat nosili partizanovci Dragan Kićanović, Ivan Ćurković, Vlade Divac kao predsednici, uz epizodistu od par meseci Filipa Ceptera, a generalni sekretari najduži period su bili Đorđe Perišić i Predrag Manojlović od 1993. do 2009. godine. Nasledio ih je Đorđe Višacki, koji je bio pulen partizanovca Danka Đunića.

U Sportskom savezu Srbije, poslednje četiri godine predsednik je Aleksandar Šoštar. Jedan od najboljih vaterpolista sveta svih vremena. Afirmisan je i prepoznatljiv kao partizanovac, iako je u karijeri u Saveznoj Jugoslaviji igrao za Bečej i Budvansku rivijeru, u kome je i danas predsednik Vaterpolo kluba Partizan. Kao sportski funkcioner obavljao je značajne dužnosti i u Ministarstvu sporta. On je Olimpijski, svetski i evropski šampiona. Jedan je od najtrofejnijih naših sportista. Dužnost predsednika Sportskog saveza Srbije je obavljao po opštim ocenama - besprekorno mudro!

Ovih dana su u pripremi izbori za Skupštinu Sportskog saveza Srbije koja će se održati 15 marta. Logično bi bilo da Šoštar obnovi mandat, ali u „demokratskoj" klackalici političari guraju pobednike, naprednjake! Protivkandidat velikanu i priznatom sportskom funkcioneru Šoštaru je izvesni Ivan Bakić, direktor Sportskog centra „Šumice" u Beogradu. O njemu se gotovo ništa ne zna osim da je imao problema sa nadležnom Agencijom koja kontroliše imovinsku kartu nosilaca javnih ovlašćenja, zbog prekršajne prijave koju je poneo usled oglušivanja o obavezu da prijavi svoju imovinu. Javnost je za njega saznala u aferi nezakonite seče platana na potezu oko Sportskog centra "Šumice". Njegov najači kriterijum je da pripada Crvenoj Zvezdi i Srpskoj naprednoj stranci. Njegova fotografija na Fejsbuk profilu je u društvu sa Aleksandrom Vučićem. To mu je znak raspoznavanja, a on smatra i - dobitna kombinacija.

Od uslova da budu podržani od najmanje deset granskih i opštinskih saveza, manje je važno što je Šoštara podržalo 90 saveza, među kojima fudbalski, vaterpolo, rvački, Beograd, Požarevac i Vranje, u odnosu na šesnaest saveza izlobiranih sa naprednjacima, koje podržavaju Bakića. Ali to su ozbiljni savezi poput ragbija i kriketa (!?) ili opštinskih kao što su Sečanj ili Priboj!

Ipak, u „neizvesnoj" utakmici, ne pobeđuje volja birača, već nekrunisanih bogova kojima izbori služe kao maškare demokratije, a despotija je odluka pobednika. Ipak, sportisti bi morali da dokažu da su uporni i istrajni igrači, a ne marionete moćnika sa relativnim trajanjem i snagom!