Analiza

Istorijski falsifikati Šerba Rastodera (1)

 

Ne po materi, već po ocu

 

Akademik prof. dr Kaplan Burović, preko svoje knjige "Velika je CRNA GORA' (Ulcinj, 2011), a zatim i preko dopisa objavljenog na portalu I-N SERBSKE (Beograd, 22. januar 2012), stavio je svima na znanje da je Šerbo Rastoder, profesor istorije na Filozofskom fakultetu u Nikšiću, preko svoje knjige "Begovi na granici" (Podgorica 2011), izvršio plagijat njegovog dela "Resulbegovići - porodična istorija" (Ženeva, 1994), pa i falsifikat istorijske istine dve istaknute porodice Crne Gore, Burovića i Resulbegovića. Preko ovih porodica on je izvršio i falsifikat istorije Crne Gore i srpsko-crnogorskog naroda, stvar ova koju on ne čini po prvi put, kao odraz njegovog muslimanskog fundamentalizma i netrpeljivosti prema hrišćanima uopšte, posebno, prema pravoslavnim Slovenima, Srbima i Crnogorcima. Pošto je detaljnu analizu njegovih plagijata dela Akademika Burovića izvršio Luka Tomović (Objavljeno na portalu GLAS DIJASPORE, Lübeck-Nemačka, 02. februara 2012), mi ćemo se posvetiti njegovim istorijskim falsifikatima

 

Savo Zmajević

 

O Burovićima-Resulbegovićima Akademik Burović je do sada objavio tri knjige: pomenutu RESULBEGOVIĆI, zatim (na albanskom jeziku!) RESULBEGOVIQ T DHE SHQIPTARËT (RESULBEGOVIĆI I ALBANCI, Ulcinj 2003) i BUROVIĆI - porodična istorija (Perast 2008). Dokumentima, činjenicama i nepobitnim naučnin argumentima on nam je dokazao da su Burovići svojim etničkim poreklom slovenskoga drevnoga čest, a Resulbegovići - njihov muslimanizirani ogranak, što su i pre njega rekli i nastojali da dokažu i mnogi drugi, pa i sami članovi porodice Resulbegović, kao i oni iz porodice Burović. Obe su ove porodice ne samo bratski sarađivale kroz vekove jedna sa drugom, bratimile se i nazivale rođacima, već su o tome i pisale, lili i krv jedni za druge, a lično Akademik Burović je i na živo odran 10 puta redom od neprijatelja srpsko-crnogorskog naroda, koji su tražili od njega da porekne tu vezu i svoje srpsko-cnogorsko nacionalno poreklo, te da se izjavi za Albanca.

Nasuprot njemu, Šerbo Rastoder pretendira za Resulbegoviće da su Španci, a za Buroviće - da su Italijani. U prilog ovome on ne navodi nijedan dokumenat, nijednu činjenicu, niti ma i jedan jedini naučni argumenat.

 

Rođaci

 

Rastoder pretendira da su Resulbegovići Španci zato što je Rinaldo Mendoca, 1558. godine, u svom izveštaju Andriji Doriju u Đenovi o stanju hrišćana u Herceg Novom nakon pada ovog grada u turske ruke, rekao da se kapetan Petar Sarmento, nakon predaje grada, zaljubio u jednu lepu Turkinju, zvanu Fatima. Ona je bila iz neke ugledne kuće i iskreno volela Petra. Nakon nekoliko sastanaka, svakako tajnih, zatekli su ih zajedno njena braća. Tako je na kraju Petar bio prinuđen da primi muslimansku veru i da se nazove Resul, te da uzme i venča Fatimu za ženu.

Mnogi neupućeni u istoriju Herceg Novog i porodice Resulbegović, uzeli su pravo za zdravo da su Resulbegovići potomci tog Resula (Petra Sarmenta), među njima i Šerbo Rastoder, koji kao i svi njegovi prethodnici, niti pokušava da nam to bilo čime dokaže. Naprotiv, iako su mu poznati dokazi akademika Burovića da ta hipoteza ne može opstati iz više razloga, on prećutkuje akademikove dokaze i falsifikovanim činjenicama čini Resulbegoviće sledbenicima Resula (Petra Sarmenta).

Kako nam dokazuje akademik Burović, Resul (Petar Sarmento), koji je iz 1540. godine, i prvi dokumentovani Resulbegović (Arslan-beg Resulbegović), koji je iz 1687. godine, imaju između sebe čitav vek i po. Prema tome ne mogu biti otac i sin. Preko svega, Petar-Resul se sigurno prozivao Sarmento, jer Turci nisu menjali prezimena islamizranih, dok se otac Arslan-bega Resulbegovića zvao Resul-beg Sulejmanagić. A otac ovoga: Sulejman-aga Rizvanagić. Akademik Burović dokazuje da se otac Sulejman-age Rizvanagića zvao RISTO-Rizvan-aga Burović, sin Miloša (Miša)-Mehmeta Burovića.

Sa druge strane, akademik Burović dokazuje da su Resulbegovići gajili na svome ognjištu samo srpski jezik (nema ni pomena o španskom, pa ni o turskom jeziku!), srpsku kulturu, srpske običaje, preko svega i staroslavnu bosančicu, glagolicu, pa i ćirilicu, karakteristiku srpskog plemstva. Ovu kulturu oni nisu mogli naslediti od Španca Petro Sarmenta, koji se oženio i Turkinjom, a ne nekom Srpkinjom, jer slovenski elemenat, posebno "ugledne porodice" još se nisu ni islamizirali, niti prodrli u Herceg Novi. Prvi plemić  koji je prodro u Herceg Novi i islamizirao se, bio je upravo Miloš (Mišo)-Mehmet Burović, sin grofa Jovana Burovića iz Perasta.

Preko svega, akademik Burović, oslanjajući se i na svedočanstva Ibrahim-bega Defterdarvića (Resulbegovića) dokazuje nam i dokumentima, činjenicama i zdravim naučnim argumentima da su Resulbegovići kroz vekove održavali i gajili rođačke odnose sa Burovićima, pa i sa kolena na koleno prenosili svest o poreklu od Burovića.

 

Pseća etimologija

 

I sam Rastoder primoran je da kaže: "Ono što se može zaključiti u razmatranju veza Resulbegovića i Burovića je činjenica da su Burovići bili plemićka porodica kojih je bilo u Perastu i Novome i da su prvi Resulbegovići mogući srodnici novskih Burovića, što bi moglo objasniti i njihov relativno brz uspon, titule age i begova". (Str. 29)

Ovo "mogući srodnici novskih Burovića" on više puta ponavlja, dok "mogući srodnici Španca Petra Sarmento" ne kaže ni jedan jedini put. Zašto? Da ga možda nije grizla savest za falsifikat, koji je sramno proturio.

Upravo zato što je siguran da će istoričari istupiti protiv njega i dokazati da akademik Burović ima pravo, da su Resulbegovići poreklom od Burovića (Što su uostalom rekli i svi drugi, koji su se bavili istorijom ove porodice, pa i hodže iz Sarajeva!), on hita da nam i Buroviće prikaže neslovenskog porekla, za Italijane, jer ova sorta muslimana spremna je da prihvati svoje poreklo i od đavola i sina mu, samo ne istinu o svom slovenskom poreklu. Njihov muslimanski fundamentalizam je u velikoj meri atavistički. I njihov vrhunski svetac Muhamed da ustane iz groba, pa ne bi mrzeo Slovene. Naprotiv, osudio bi ove fundamentaliste, kao što će ih osuditi ceo svet.

Tako Rastoder, na str. 24 izbacuje Buroviće iz 12 peraških kazada (iako zna sasvim dobro da su oni najstarija i najzaslužnija kazada-bratstvo plemena Stojšići!) i negira opšte poznatu, do njega od svih opšte priznatu etimologiju prezimena Burović od imena bura = "vetar na Jadranu" i postavlja nam "novu" etimologiju, tobože od italijanskog apelativa burro = "buter, maslac". Navodno, preci Burovića su se bavili trgovinom masla, pa su ih tako, po maslu - burro i nazvali njihovi sugrađani. A ovo znači da su ne samo Burovići već i njihovi sugrađani, Peraštani, govorili italijanski, pa i bili (!!!) Italijani, a ne Sloveni, Srbo-Crnogorci. Svi koji su i površno pisali za Buroviće ističu da su oni bili "Znameniti pomorski kapetani" (Nakićenović Savo: BOKA - antropogeografska studija, prvo izdanje u Beogradu 1913, poslednje u Herceg-Novi 1982, str. 437), a ne trgovci buterom. Ova njegova etimologija ni najmanje ne govori o Burovićima. Naprotiv, ona govori isključivo za Šerba Rastodera i njegovo muslimansko-fundamentalističko raspoloženje. Bolje bi bilo za njega da se pozabavi etimologijom svog prezimena: Rasto<Rastko (svetovno ime Sv. Save Nemanjića) + der = albanski "svinja", koju ne izvodimo iz etimologije, niti albanologije, već samo da mu dokažemo da i mi konja za jahat imamo.

U dajlim njegovim istorijskim "istraživanjima" očekujemo da nam isto ovako dokaže da je i Njegoš bio Albanac, jer su njegove albanske kolege već "dokazali" da je i Lovćen njihova albanska riječ, od albanskog leh qeni = "laje pseto", a akademik, prof. dr Idriz Ajeti, njihov etimolog, svojim etimološkim "studijama" je od vremena "dokazao" da je sva Crna Gora, pa i delovi Hercegovine, pokrita albanskim toponimima. O ovim psećim etimologijama, kako ih je nazvao akademik Burović, nije potrebno da duže govorimo. Činjenica je da su Albanci već formirali njihov Štab za ujedinjenje Crne Gore sa Albanijom, pošto crnogorski narod - po njima - ne postoji. Po njima Crnogorci su slovenizirani Albanci. Pa i oni što nisu slovenizirani Albanci, evo gde Šerbo Rastoder dokazuje da nisu Sloveni, već Španci i Italijani. Izgleda da su za ovog Rastodera i istorijska istraživanja španska sela.

 

Tradicija

 

U njegovim pregnućima da Resulbegoviće pod svaku cenu prikaže kao Špance, Rastoder pretendira da su Resulbegovići i hercegnovski RESULOVIĆI (Koji pretendiraju da su Španci!) ista porodica, što do danas nije rekao niko. Sam Rastoder to nam ničim ne dokazuje.

U njegovoj monografiji BUROVIĆI akademik Burović spominje porodicu Resulović, ali se sa njom ne bavi detaljno, pošto nigde kod nikoga nije vidio da se ona poistovećuje sa porodicom Resulbegović. Ni sami Resulovići nikada to nisu pretendirali, ponajmanje Resulbegovići. Ali što Rastoder neće izmisliti da bi ubedio čitaoca svoje knjige da su Resulbegovići Španci, a ne Sloveni?!

Bez ikakvih dokumenata, ni činjenica, pa ni naučnih argumenata, isključivo preko očitih falsifikata, Š. Rastoder arbitrarno pretendira i izvodi Resulbegoviće od Španca Petra Sarmento, navodno Resuli-a. Izvolite videti njegovo rodoslovlje Resulbegovića na str. 177: R E S U L - SULEJMANAGA - DAUTAGA - RESULBEG - OSMAN P.

Osman P. je Osman-paša Resulbegović, čiji se sin Hasan, po ocu, prozvao Osmanpašić. Daut-aga jeste sin Sulejman-age, ali Resul-beg nije sin Daut-age, već i on - sin Sulejman-age, po redu drugi, jer je prvi bio Daut-aga. Ali uzmimo ovo za "nehotičnu" grešku Rastodera.

Vidite sada očiti falsifikat: Rastoder nigde ne spominje prezime ovih. Zašto?! Pa zato što falsifikuje, hoće da ih pod svaku cenu prikaže kao sledbenike RESULA (Petra Sarmenta), iako dobro zna, jer je to sigurno video kod akademika Burovića (BUROVIĆI, str. 90, pa je od njega to i kopirao, učinio plagijat!), da se nijedan od njih nije prezivao ni RESUL, ni Petar, ni Sarmento. I pored toga, Rastoder piše: "Ima tvrdnji po kojima je jedan od potomaka ovoga Resula bio neki Smailaga" (Str. 17). Gde su te tvrdnje, ne kaže nam, ali se ne ustručava da optužuje akademika Burovića za "pamflet i babologiju".

U suštoj suprotnosti sa njim, oslanjajući se na dokumenta, akademik Burović nam dokazuje da se Hasan-beg, kako već rekosmo, po imenu svog oca Osman-paše nazvao Hasan-beg OSMANPAŠIĆ. Osman-paša, po imenu svog oca Resul-bega, nazvao se RESULBEGOVIĆ. Resul-beg, po imenu svog oca Sulejman-age, nazvao se SULEJMANAGIĆ. Sulejman-aga, po imenu svog oca Rizvan-aga (jer ova je očigledna tradicija ove porodice!), nazvao se RIZVANAGIĆ.

Znači, predak ovih ljudi nije bio RESUL (Petar Sarmento), već nekakav RIZVAN-aga. Iako je ovo očigledno, Rastoder, prećutkujući njihova prezimena i prelazeći ćutke preko tradicije njihove da se nazivaju po ocu, da za prezime uzmu ime svog oca, patronimija, poznato ovo i iz istorije drugih porodica tog vremena, otvoreno falsifikuje istine o poreklu porodice Resulbegović.

Koliko da se zna, akademik Burović nam nedvosmisleno dokazuje da je Rizvan-aga RISTO, sin Miloša (Miša)-Mehmeta Burovića, koji se pri islamiziranju nazvao RIZVAN. Između ostalog to se dokazuje i činjenicom što je ovaj Rizvan-aga dao svom najstarijem sinu ime svog oca Mehmeta. Ovaj Mehmet-aga Rizvanagić, stariji brat Sulejman-age Rizvanagića, ne samo što je bio pre ovoga kapetan Herceg Novog (Sigurno je na taj položaj nasledio svog oca Rizvan-agu Burovića!), već je bio i jedan od najučenijih ljudi Boke i BiH tog vremena, koji je pisao i ćirilicom. On je bio savetnik hercegovačkih sandžakbegova i bosanskih vezira, a bio je i izvrsni megdandžija, na glasu u njegovo vreme. Značajno je da se on i pobratimio sa Burovićima, konkretno sa Trifunon, sinom peraškog kapetana Grgura Burovića. Sve ovo prećutkuje Rastoder jer ove činjenice ne nose vodu na njegov mlin falsifikovanja. Mehmet-agi Rizvanagiću, najznačajnijem muslimanskom Buroviću tog vremena, nema ni traga u knjizi Rastodera od 290 stranica, gdje je spomenuo i sasvim neznačajne Buroviće-Resulbegoviće, pa i one koji nemaju nikakve veze sa Resulbegovićima, kao nekakav Resul-aga, dizdar Novog 1575, "koji je imao roba Arapina" i za koga on "pretpostavlja da je rodonačelnik Resulbegovića" (str. 15), jer gde god se spominje kakav Resul, pa i u gradu Ključevcu (1469. godine, Istočna Bosna!), po Rastoderu nam to dokazuje da su Resulbegovići Španci, a ne Sloveni. Kako je to moguće da se prećutkuju oni koji imaju veze sa Resulbegovićima-Burovićima, a sa druge strane da nam se dovedu u vezu sa njima ljudi koji, sem imena Resul, nemaju ništa zajedničkog? Zašto?! Kako se zna, jedan od najobičnijih načina falsifikovanja istorije jeste prećutkivanje dokumenata i činjenica koje demaskiraju falsifikate.

Ali, kojim su ovo jezikom govorili ovi Resulbegovići?! Prvo njihovo poznato i dokumentirano prezime je Rizvanagić. Ono - IĆ je srpski sufiks za izgradnju prezimena. Što traži srpski sufiks kod "Španca" Sulejman-age, ili kod "Turčina"?! Jer - po Rastoderu - oni su Španci!!! A pošto su bili i pod turskom vlašću, pa se i oženili Turkinjom, mogli su se nazvati po turskom jeziku i RIZVANOGLU, ali nikako Rizvanagić! Ne samo španskom jeziku, već ni turskom, nema traga na ognjištu Resulbegovića. Jedan se od ovih Resulbegovića oženio i sultanovom kćerkom, pa je i ona - poslije izvesnog vremena - progovorila srpski, jer u ovoj porodici niko od ženskih čeljadi nije razumeo ni turski, niti ma koji drugi jezik.

Bezbrojna su dokumenta i činjenice o slovenskom poreklu Resulbegovića, ali sve to nije ni najmanje važno za Rastodera. Za njega je važna samo potražnja odnarođenih ulcinjskih begova da ih predstavi  španskog porekla. On je zato plaćen, pa ih takvim i čini.

Mustafa Busuladžić, prvi istoričar Resulbegovića, ne samo što nije dokazao da Resulbegovići potiču od Petra Sarmenta, već to nije ni "tvrdio" nigdje i nikada, kako to falsifikuje Rastoder na str. 16. Zaboravljajući što je rekao na toj strani, on - na str. 27 - kaže ovo: "Mustafa Busuladžić je više nego izričit jer tvrdi da su Resulbegovići porijeklom od Burovića".

 

Pobrkano

 

Na str. 36 Rastoder piše: "Daut-aga Sulejmanagić (je) bio kapetan (Novog) 1673. godine. Pošto se za Daut-agu može dokazati neposredno srodstvo Resul-begom, vrlo je verovatno da su se Resulbegovići kapetanskog položaja domogli već krajem 70-ih godina XVII veka…"

Izgleda da Rastoder još nije svestan da je kapetan Novog, prije Daut-age, bio njegov otac Sulejman-aga Rizvanagić. A prije ovoga, njegov stariji brat Mehmet-aga Rizvanagić, koga je sultan skinuo sa položaja kapetana 1624. godine zbog njegove podrške krvavom napadu na Perast severno-afričkih i ulcinjskih pirata.

Mehmet-aga Rizvanagić je kapetanski položaj nasledio od svog oca Rizvan-age Burovića, a ovaj - od svog oca Mehmet-age Burovića. Znači, Burovići-Resulbegovići su na položaju kadije-kapetana Novog od kad se Miloš-Mišo Burović islamizirao, negdje sredinom XVI veka, a ne "krajem 70-tih godina XVII veka", kako to pretendira ovaj profesor istorije na Filozofskom fakultetu Nikšića.

Sve je ovo jasno i sa akademskom akribijom izložio i dokazao akademik Burović u njegovom delu BUROVIĆI, ali Rastoder ne može da prihvati ovo, jer - iako je svestan da Resulbegovići vode poreklo od Burovića (to se jasno vidi sa stranice na stranici njegove knjige!) - ne može se pomiriti sa tim, pošto su mu je drukčije naručili oni što su spremni da prihvate svoje poreklo i od đavola, samo ne od jedne slovenske, srpsko-crnogorske porodice.

Šerbo Rastoder je materijale o Resulbegovićima pročitao površno, pa je i srodstvo među Resulbegovićima pobrkao. Tako je Resul-bega Sulejmanagića napravio sinom Daut-age Sulejmanagića, koji mu je u stvari stariji brat. Arslan-bega, starijeg brata Osman-paše, učinio je njegovim sinom. Njegovim najmlađim sinom čini i Saliha, koji je u stvari najmlađi brat Osman-paše. Na str. 183, kopirajući Sari Resulbegovića, postavio je nepostojećeg Kaplan-bega za sina Jahja-bega, kome je postavio za sina i Jusuf-bega, inače sin Hasan-bega. Ovo poslednje je kopirao od akademika Burovića. Jahja-bega, sina Arslan-bega, Resulbegovića Br. 1, čini sinom Ibrahim-bega i unukom Osman-paše. Sjajnog Bećir-bega Resulbegovića, o kome Mustafa Memić piše tako pohvalno, Rastoder i ne spominje, jer je ovaj prvi Ulcinjanin koji je na jarbol svog broda razvio crnogorsku zastavu ne mareći za njen krst, a zatim je i Turčinu Mehmet Đul oteo iz ruku brod, koji je ovaj htio da odvede za Tursku, platio ga pošto-poto, napisao na njemu simbolično ime "Nadežda" i razvio mu na jarbol crnogorsku zastavu.

Bećir-beg nije jedini Resulbegović koji se prećutkuje od Rastodera. Uopšte uzev, on je jedna od najznačajnijih ličnosti ove porodice, koje su manifestovale visoku srpsko-crnogorsku nacionalnu svest: godine 1908. regrutovao je 783 dobrovoljaca, više od svih drugih, za rat protiv Austro-Ugarske, koja je prisajedinila sebi BiH. Rastoder namerno prećutkuje njegovo ime, moguće i zato što se uplašio da mu tekst ne "obiluje ideološkim, političkim i kvazinacionalnim konstrukcijama" !!! (Str. 6).

 

Ničim nigde ne pobija

 

Rastoder, pošto na strani 45 falsifikuje istorijsku istinu o smrti Osman-paše Resulbegovića, kaže da je tobože "umro u Carigradu oko 1730. godine", na str. 48 nastavlja: "Da li u relativno fleksibilnom stavu Osman-paše Resulbegovića prema naređenjima iz Carigrada treba tražiti razloge, pored gradnje džamije, o odluci centralnih vlasti da ga pozovu u Carigrad, osude i eliminišu iz javnog života? Vuk Vinaver je decidiran u tvrdnji da je "vlada još 1721. godine odlučila da ubije Osman-pašu"".

A zašto ga ubio sultan, a ne vlada?! Zato što je 1729. godine izgradio ljepšu džamiju pod svojim imenom od one koju je prije 10 godina izgradio i nazvao Džamija Sultana Ahmeta, kako je to maskirano njegovo ubistvo?! Ili zato što je iznad vrata Trebinjske tvrđave Ban-Vir, preko napisa na arapskom jeziku "U ime Boga ovu tvrđavu izgradi 1134 miri-miran trebinjski Hazreti Osman paša", napisao na srpskom jeziku: "Obradujte se pravoverni, jer će doći pomoć od Boga i skora pobeda", kako to tvrdi akademik Burović?! Dokle će jugoslovenska historiografija kriti istinu o smrti Osman-paše?! Dok je budu pisali pravoslavni i muslimanski fundamentalisti, Mijatovići i Rastoderi!!!

Na str. 56 Rastodet dodaje: "manje je verovatno da je Osman-paša uopšte bio osuđivan". Tako i za beglerbega Sabita, paša sa dve tuge, jedan od najznačajnijih Resulbegovića, koji je kod Klobuka platio muslimanske fanatike da ne ubiju zarobljene crnogorske i ruske vojnike (zatim ih oslobodio), a koji je upravo zato smenjen sa položaja trebinjskog kapetana, pa i ubijen od sultana, Rastoder, na str. 65 piše: "Sabit-paša Resulbegović se razboleo u vreme bitke na Klobuk (1807. Godine) i umro u Trebinju dve godine kasnije (1809)".

I eto, ovaj "anti-kvazinacionalac", dok ćuti o gornjem srpskom natpisu na vratima Ban-Vira, svim sredstvima podstiče antihrišćansko nastrojenje muslimanskih fundamentalista, pa nam na str. 49 navodi i mišljenje Osman-paše o crnogorskim hajinima (lopovima), sa kojim se i lično slaže, jer na istoj strani navodi: "Tada su za Turke, Mlečane i Dubrovčane Crnogorci bili obični otimači…", što ničim nigde ne pobija, iako sasvim dobro zna da i necrnogorci nisu bili bolji. A ako imamo u predvid krvavi napad ovih necrnogoraca na Perast 1624. godine, onda slobodno možemo reći da jedan takav zločin se ne pamti u istoriji crnogorskih hajina.

Kad smo već kod Osman-paše, koji je imao 9 sinova, što priznaje i Rastoder, akademik Burović je identifikovao i dokazao imena sedmorice, dok Rastodet se pravi kao da to ne zna, te identifikuje samo 5. Kako je moguće da jedan skrupulozan istoričar prećutkuje otkriće svog prethodnika? Ili nije istina da su i Kasem i Jahja bili sinovi Osman-paše?!

Na str. 84 Rastoder piše: "među protivnicima pokreta Huseina Gradaščevića značajno mesto pripadalo (je) Hasan-begu Resulbegoviću, koji je uz Ali-pašu Rizvanbegovića iz Stoca, Smail-agu Čengića, gatačko-pivskog ajana iz Gacka, Bašagu Redžepagića iz Nevesinja, te manji broj bosanskih begovskih porodica činili udarnu pesnicu antinarodnog pokreta i stub centralne vlasti na ovom području. Ali već desetak godina kasnije, Hasan-beg Resulbegović je bio na čelu antireformskog pokreta u Hercegovini, posebno protiv sultanovih reformi kojim se nastojao uvesti novi način regrutovanja i nova vojska (nizami), novi porezi i uopšte pokušavao izvrši reforme po ugledu na tadašnje napredne evropske zemlje". Ništa od ovoga nije istina. Naprotiv, sve postoji obrnuto.

Neka Rastoder iznova prostudira istoriju Bosne i Hercegovine u vrijeme reformi Sultana Mahmuta i Sultana Abdul/Medžida, ako ga bole oči da pročita ono što je u biografiji Hasan-bega napisao akademik Burović. Nije Hasan-beg bio "udarna pesnica antinarodnog pokreta", već naprotiv - udarna pesnica narodnog pokreta, protiv antinarodnih ajana Bosne, koji su učinili sve da zadrže Tursku imperiju onakvom kakvom su je nasledili od svojih roditelja. Niti kasnije, kad se i Ali-paša Rizvanbegović transformirao antireformski. Upravo zato što se nije složio sa Ali-pašom, Hasan-beg se i distancirao od njega, pa i okrenuo protiv njega, podržavajući reforme i evropeizacije Turske imperije.

Imamo li posla ovde sa nepoznavanjem istorije ovog profesora istorije, ili sa namernim falsifikovanjem istorijskih činjenica, neka nam sam kaže.

 

                                                Nastaviće se