Albanci Kosmeta svedoče

 

 (da su po zatvorima Albanije, patili i stradali više negoli po zatvorima Jugoslavije)

 

Piše: prof. Dr Kaplan BUROVIĆ, akademik

 

Poznavao sam lično Albanca sa Kosmeta Idriz Zećiraj (Zeqiraj), ali ne tamo - na Kosmetu. Upoznali smo se u Albaniji, gde je on stigao posle mene, kao politički emigrant, ali indoktriniran kao i svi drugi Jugosloveni albanskom falsifikovanom istorijom, odnosno njihovom autohtonomanijom, iliromanijom, pa i pelazgomanijom. Kao i mnogi drugi, Albanci sa Kosmeta i meštani, iz Albanije, i on mi je došao u posetu kod kuće, da me svojim očima vidi i da mi stegne ruku za moj roman IZDAJA. Drugi su mi je i poljubili, i to javno, na oči sveta. Idriz mi je nije poljubio, ali mi reče, da je tamo, na Kosovo, pročitao moj roman IZDAJA, objavljen u Tirani na albanski jezik 1965, i - pošto od duge upotrebe beše pohaban, on je roman otkucao na pisaćoj mašini, da bi tako nastavio svoju odiseju od ruke do ruke onih, koji su ga krišom od UDB-e čitali i dodavali drugima.

Idriz Zećiraj je svedok da su me u grad Lež pozvali službeno za promociju tog romana, i - umesto da se održi promocija - provocirali su me: Tobože u hotelu nije bilo mesta, pa mi ponudiše da idem na spavanje u tzv. Ishull Lezh (Ostrvo Leža), specijalna vila u okolini grada za budžovane Albanije, gde su prethodno poslali generala Sadika Bekteši ko zna kakvim "poslom". Plan je bio da se general uhapsi i optuži za vezu sa Titom, a ja - kao Titov kurir - agent UDB-e. Iako sam za generala Bekteši čuo najlepše reči, čim mi rekoše da je tamo i on, neki unutrašnji glas mi reče da ne odem tamo. Odoh na spavanje kod jednog mog rođaka iz Ulcinja i sa generalom Bekteši se sretoh u zatvor.

Idriz Zećiraj je jedan od onih Albanaca Kosova, koji je kao student na Univerzitetu u Tirani protestirao protiv mog hapšenja, pa je i on dospeo u zatvor, a kad se spasio albanskog zatvora i stigao u Nemačku, pisao je preko štampe albanske dijaspore, da je video svojim očima hodnik zatvora u Burelju posutu mojom krvlju od batina policajaca.

Idriz Zećiraj je svedok da ja nisam stojao skrštenih ruku u zatvor, da sam stalno pisao i, ono što sam pisao, dodavao drugima da pročitaju, ne samo u mojoj ćeliji, već i po drugim ćelijama, pa i lično njemu, koji nikada nije bio u istoj ćeliji samnom.

Čim je čuo da sam izašao iz zatvora, poslao mi je 100 švajcarskih franaka u Lušnje, gde sam bio interniran i gladovao. A kad sam stigao u Ženevu, došao mi je i ovde kod kuće, da me poseti i fotokopirao je neka dokumenta, da bi ustao u moju odbranu. I ustao je u moju odbranu, ali su i njega Enverovci uhvatili za grlo, kao i ostale koji su se usudili da to učine.

Idriz Zećiraj je još 10.decembra 1990 (Ja sam tada još uvek bio u zatvor Burelji !) napisao ovo potresno otvoreno pismo, koje nađoh odštampano na internetu (26. januara 2014., na <http://gazetaora.com/pergjigje-intervistes-se-demacit-ne-vecerni-list/>) kao odgovor na intervju Adema Demaći, objavljen u Večernjem listu. Evo ga u prevodu i u originalu, na albanskom jeziku:

 

KAD OSEĆANJE ZAVLADA RAZUM

Otvoreno pismo - odgovor na intervju Adema Demaći

 

Kazna smrću i dugim zatvorom, kao npr. Sami Dangelia iz Korče i Osman Kazazi iz Tirane patili su u zatvor po 44 i 43 godina; ili kazna kosovskog književnika Kaplan Kaluši - Resuli sa 45 godina teškog zatvora.

Podsećam vas na majstora pera, našeg Resuli-a: u početku je kažnjen sa 15 godina teškog zatvora, ali unutra u zatvor kažnjen je ponovo redom još tri puta po 10 godina, što znači punih 45 godina zatvora. Ovog novembra Resuli napuni 20 godina zatvora i nastavlja svoju infinitivnu patnju. Kad sam se rastao od Resulia, u zatvor Burelja, ostavi mi u amanet da stavim na znanje Kosovo i ceo svet, da "u mojoj borbi za demokratiju i protiv birokratije i diktature, trunem u zatvor sasvim nevin i preti mi opasnost da ostavim ovde i kosti". Ja ispunih njegov amanet.

Osećam se najjadnijim stvorenjem ovog sveta. Tobože sam se za sebe spasio a ostavio sam hiljadama drugih da pate po zatvorima. Među njima i mnoge Kosovce. Resulia i te kako.

Prema obračunima koja su učinjena, u albanskim političkim zatvorima, od 1948. do 1981., više su godina političkog zatvora prepatili Albanci Kosova u Albaniji, negoli svi Albanci u Jugoslaviji. I, ovo je jedna druga optužba, koja govori sama po sebi za besno antikosovsko neprijateljstvo Envera Hodže i njegove demagoške i kriminalne partije.

Enver Hodža je najbastardniji sin, koga je ikada izvela albanska zemlja kroz vekove!

 

Evo i originala na albanskom jeziku:

 

KUR NDJENJA MUND ARSYEN

- Letër e hapur - përgjigje intervistës së Adem Demaçit, botuar në "Vječerni list" -

 

Dënimi me vdekje dhe me burg të gjatë, si p.sh. Sami Dangëllia nga Korça dhe Osman Kazazi nga Tirana vuajtën përkatësisht nga 44 dhe 43 vjet burg; ose dënimi i shkrimtarit kosovar Kapllan Kallushi - Resuli me 45 vjet burg të rëndë;

Ju kujtoj mjeshtrin e pendës, Resulin tonë: fillimisht u dënua me 15 vjet burg të rëndë, por brenda në burg u dënua edhe tri herë radhazi me nga 10 vjet, që do të thotë plot 45 vjet burg. Këtë nëntor Resuli mbushi 20 vjet burg dhe vazhdon vuajtjen infinite. Kur u ndava nga Resuli, në burgun e Burrelit, më la amanet që ta vë në dijeni Kosovën dhe botën, se "në luftën time për demokracinë dhe kundër burokracisë e diktaturës, dergjëm në burg fare i pafajshëm dhe rrezikohem të lë edhe kockat". Unë plotësova amanetin.

Unë ndjehem njeriu më i mjeruar i kësaj bote. Kinse kam shpëtuar vetë dhe kam lënë mijëra të tjerë duke vuajtur burgjeve. Në mes tyre edhe shumë kosovarë. Resuli po se po.

Sipas përllogaritjeve të bëra, në burgjet politike shqiptare, që nga viti 1948 deri më 1981, më shumë vite burgu politik kanë vuajtur shqiptarët e Kosovës në Shqipëri, se sa të gjithë shqiptarët në Jugosllavi. Dhe, kjo është një akuzë tjetër vetëfolëse, për armiqësinë e tërbuar antikosovare te Hoxhës dhe të partisë së tij demagogjike e kriminale.

Enver Hoxha është, ai është biri më bastard, që ka nxjerrë ndonjë herë toka shqiptare ndër shekuj!

 

Ovo je sigurno fragmenat tog pisma. U nastavku se nalazi kratka biografija Idriza Zećiraj, rođen 1947. godine u selo Studenica, blizu Istoga, Metohija, završio učiteljsku školu u Gnjilane i radio kao učitelj. Godine 1968. je emigrirao u Albaniju, gde su ga internirali, jedva mu dozvolili da nastavi studije u Tirani, gde ga hapse i kažnjavaju 17 godina političkog zatvora, posebno od mene, a rasprostirući laž da je član "neprijateljske grupe" Kaplana Resuli, koja je tobože stigla iz Jugoslavije sa misijom da ubije Čika Envera i da Albaniju prisajedini kao sedmu republiku Jugoslaviji. Godine 1990. emigrirao je u Nemačku. Živi u Munihu i bavi se novinarstvom.

Koristim priliku da mu zahvalim za sve što je učinio za mene, što nije pristao da i on izađe kao lažan svedok protiv mene, kako su to pristali albanski književnici Agim Gjakova i Adem Istrefi, posebno mu zahvaljujem za njegovo priznanje da su Albanci Kosmeta učinili više godina zatvora po zatvorima Albanije, negoli po zatvorima Jugoslavije svi oni zajedno, ne samo sa Kosmeta, već i iz Makedonije i Crne Gore.

To je jedna gorka istina, koja očito govori da je teror Envera Hodže bio mnogo teži, krvaviji od onoga Josipa Broza Tita. Preko svega, treba znati da se u Jugoslaviji, politički, nije kaznio nijedan Albanac nevin. Svi su oni bili neprijateljski raspoloženi ne samo prema narodnoj vlasti i socijalizmu, već i protiv bratstva i jedinstva, protiv integriteta i suvereniteta teritorije Jugoslavije, pa su kao takvi i delovali, organizirali se, minirali, pa i ubijali ne samo Jugoslovene slovenskih nacionalnosti, već i svoje Albance, lojalne jugoslovenskim vlastima. Iako su u Jugoslaviji bili protiv socijalizma, oni su se drage volje stavljali u službi albanske "socijalističke" obaveštajne službe i činili svakakve zločine sa instrukcijama i bez instrukcija iz Albanije. Setite se samo albanskog intelektualca Jusuf Gervala (Gërvalla), koji je silovao po Kosmetu srpske žene i devojke, spalio Pećku Patrijaršiju i ubio u Peći srpsko dete od tri godine, da bi Srbe primorao da se sele, da napuste Kosmet, a sve po instrukcijama iz Tirane, gde mu se sklonila porodica posle njegovog ubistva - ne od Jugoslovena, ne, ne, nisu ga ubili Jugosloveni, već od Envera Hodže, a u znak zahvalnosti što mu je slepo služio, kao najvernije pseto.

Ovo i jeste razlika između ovih političkih osuđenika Albanaca Kosmeta u Jugoslaviji i u Albaniji. Dok u Jugoslaviji nisu bili nevini, u Albaniji su svi do jednog bili nevini. Nijedan se Kosovac u Albaniji nije stavio u službi jugoslovenske obaveštajne službe, a skoro svi su kao takvi osuđeni. Nijedan Kosovac se nije angažovao u borbi albanskog naroda protiv režima Envera Hodže, a svi su kažnjeni kao takvi, tobože za neprijateljsku propagandu, iako - kao strane državljane - i da su vršili kakvu neprijateljsku propagandu, albanske vlasti su imale pravo da ih proglase za persona non grata i da traže od njih da se udalje iz Albanije, a ne da ih hapse i osude zato što misle drukčije. Albanski zakon za neprijateljsku propagandu je bio na snazi samo za albanske državljane, a ne i za nas - strance - koji smo tamo stigli kao politički emigranti, pa bilo i kao ekonomski.

Organizacija UN i posebno međunarodni sud treba da izvidi ovu stvar i ne samo Albaniju, već i sve druge zemlje, koje su prakticirale kažnjavanje stranaca za agitaciju i neprijateljsku propagandu, treba da ih pozovu na krivičnu odgovornost, uzimajući u svoju zaštitu sve žrtve tog kriminaliteta tzv. "socijalističkih" zemalja. Krajnje je vreme da te zemlje javno polože račun za te svoje zločine !

Otvoreno pismo Idriza Zećiraj je jedna dobra lekcija za sve pripadnike albanske dijaspore po svetu, posebno za ove u našoj kući i naročio za one na Kosmetu. Enverizam albanske dijaspore u eks-jugoslavenskim republikama, kako tada, tako i danas, jedna je zločinačka besmislica, izraz zatupelosti i nepoznavanja stvarnosti Albanije, gde su dan-danas na vlast isti ti Enverovci. Ja podsećam Idriza i sve Albance da su u zatvor Burelji sami Albanci iz Albanije, kao i meštani, pevali pesmu:

Marsho para Slobodan,

Mos u ndal deri n'Tiranë!

Marširaj napred Slobodane,

Ne zaustav' se do Tirane!

Mnogi su Albanci, još od vremena, ostavili i na pismeno svoju razočaranost: "Albanija je stvorena da učini Albance da puknu !" Ali eto, njima ne bi dovoljna ta Albanija, već nam stvoriše i drugu! Kroz vekove su Albanci očekivali da ih drugi oslobađaju svakog zla, pa su izgleda i stvorili ovu drugu Albaniju, da bi im pritekli balkanski narodi u pomoć da se oslobode Enverovaca i u jednoj i u drugoj. Sva je nesreća u tome što i ovi drugi balkanski narodi još uvek stenju pod gvozdenom petom svojih Enverovaca.