Čemu nas uče krvave lekcije iz naša novije istorija

Današnja Srbija - kvislinški raj

Svakom ljudskom društvu koje vremenom utone u neravnotežu, nesrazmeru, disharmoniju, nepravdu, privilegije, obespravljenost, korupciju i istovremeno u ekonomsku neefikasnost, sleduje pre ili kasnije, kraća ili dugotrajnija, manje ili više surova i krvava, revolucija. Ali, od samog njenog nastanka u njoj se stvaraju i zameci njene kasnije propasti. I srpskoj revoluciji iz 1941. godine, odmah po njenom osvajanju vlasti, pojavile su se devijacije koje su na dugi rok mogle da joj dođu glave.

Aleksa Mijailović

Već na Sremskom frontu odvojeni su kazani za ishranu vojnika od kuhinja za ishranu oficira. Skoro u isto vreme počelo je useljavanje visokih zvaničnika nove komunističke vlasti u vile na elitnom beogradskom Dedinju. 1948. godine vođe revolucije odrekli su poslušnost Staljinu i okrenuli su se kapitalističkom Zapadu. Nedugo zatim krenuli su sa surovim napadom na srpsko seljaštvo bez čije pomoći nikada ne bi uspeli da pobede u ratu. Razrezali su mu prinudni otkup poljoprivrednih proizvoda i oduzeli mu svu zemlju preko 10 hektara. Takođe, kao ateisti, najsurovije su napali na veru srpskog naroda, na njegovu crkvu i na njegovu tradiciju, što je u mnogo manjoj meri bio slučaj sa drugim narodima Jugoslavije. Ipak, ekonomski rast bio je nesumnjiv pre svega zbog velike finansijske pomoći Zapada, kao i zbog besplatne hrane i besplatne radne snage kroz omladinske radne akcije.

Kad nema para i braća se dele, te se tako i Jugoslavija raspala početkom devedesetih godina 20. veka. Srpsko društvo iz spoljnopolitičkih i iz unutrašnjih razloga sve više tone u nepravdu, privilegije i kriminal. Vlast Slobodana Miloševića trasirala je put budućoj kontrarevoluciji.

Prevratom od 05. oktobra 2000. godine kontrarevolucija je i formalno ostvarena. Narod u Srbiji nije pružio otpor konkretnoj, bukvalnoj kontrarevoluciji jer su tadašnji revolucionari na vlasti već u sebi izvršili istu tu kontrarevoluciju. Pa kako onda narod da brani lažne revolucionare od pravih kontrarevolucionara? Četiri godine na vlasti dovoljne su da sruše skoro svakog revolucionara, da ga iskvare, da ga omekšaju, a nekmoli 55 godina.

Novim vlastodržcima prioritetni ciljevi su bili, među ostalima, i u ekonomskoj oblasti: restitucija - povratak nepravedno i „nepravedno“ otete imovine bivšim vlasnicima, njihovim potomcima i naslednicima; privatizacija- uništenje društvene i državne svojine kao ekonomske osnove socijalizma, po svaku cenu, pa makar ona bila i najkriminalnija.

Realizacijom navedenih ciljeva stvorila bi se novo-stara klasa manje-više bogatih ljudi, kapitalista, buržuja, tajkuna, kao najveći garant opstanka kontrarevolucije. Ali, dok su prvonastali, nekadašnji buržuji bili društveno korisni, pa čak i uvažavani, ovi novokomponovani buržuji, nastali su kao najveće društvene štetočine i najveći, a od države zaštićeni, kriminalci. Tu društvenu, štetnu ulogu mogli su da prihvate samo pripadnici najvećeg ološa, taloga i smrada u zemlji.

U sferi duhovnosti, promena svesti srpskog naroda i rehabilitacija vođa onih pokreta koji su se borili protiv revolucionarnog pokreta kako bi novi vlastodržci dobili moralnu potporu, opravdanje za svoje postupke.

Ali, kod Srba mora sve da bude komplikovano, složeno, specifično, posebno, čak i paradoksalno i nakaradno.

Nesporno je da su srpske revolucije iz 1804. i 1941. godine istovremeno bile i borbe protiv starih, dotadašnjih društveno-ekonomskih odnosa i borbe za oslobođenje zemlje od stranih zavojevača, tj. okupatora.

Zbog toga i u skladu sa time i srpska kontrarevolucija iz 2000. godine bila je istovremeno i borba za povratak starog društveno-ekonomskog uređenja, kapitalizma, ali i nova, moderna, savremena, meka, da se Vlasi ne sete, okupacija zemlje od stranih zavojevača.

Od petooktobarskog prevrata prošlo je već više od 15 godina i po čuvenoj metodi postepenog povećanja temperature vode, uvek za po samo 1 stepen u posudi u kojoj se nalazi žaba, dočekasmo danas sve češće i češće zahteve za rehabilitacijom generala Milana Nedića, predsednika srpske kvislinške vlade tokom II Svetskog rata od 29.08.1941. pa do 03.10.1944. godine. Prvo stidljivo kao „pilot program“, a zatim sve češće, sve hrabrije, sve osionije.

Pa, da li treba rehabilitovati generala Milana Nedića?

Preživeli učesnici događaja iz Nedićevog vremena danas imaju preko 90, a oni koji ih se sećaju preko 80 godina. Ne preostaje nam ništa drugo nego da se oslonimo na knjige i da iz njih pre svega uzimamo činjenice, a da zaključke izvodimo sami i to na osnovu njih, a ne iz predubeđenja.

Milan Nedić rođen je u Grockoj 1877. godine, a 1946. izvršio je samoubistvo dok je bio pod istragom, tj. u istražnom zatvoru pošto su ga prethodno saveznici isporučili Titovoj Jugoslaviji. Takođe, neophodno je istaći da se Jugoslovenska kraljevska izbeglička vlada u Londonu već 1942. godine izjasnila protiv generala Milana Nedića i izrekla mu je smrtnu presudu zbog toga što je služio okupatorima zemlje.

Pre II Svetskog rata Milan Nedić imao je briljantnu vojnu karijeru jer je dogurao do čina armijskog generala i do položaja načelnika Generalštaba, a od avgusta 1939. godine i do ministra vojske i mornarice u vladi Cvetković - Maček Kraljevine Jugoslavije.

Milan Nedić imao je uspešnu vojnu karijeru u neuspešnoj, lošoj državi i u još goroj, još neuspešnijoj vojsci. To je najbolje potvrdio Aprilski rat kada su 06. aprila 1941. godine fašističke zemlje Nemačka, Italija i Mađarska napale Jugoslaviju, a njena vojska je kapitulirala već 17. aprila iste godine. Koliko je otpor jugoslovenske vojske bio slab najbolje dokazuju podaci o gubicima nemačke vojske u Aprilskom ratu. Oni su iznosili: 151 poginuo, 392 ranjena i 15 nestalih.

Ni general Milan Nedić nije se proslavio u Aprilskom ratu. Komandovao je 3. grupom armija sa zadatkom da odbrani Makedoniju i osvoji Albaniju, a ako zatreba da obezbedi odstupanje jugoslovenske vojske prema jugu, odnosno, prema Grčkoj. Međutim, nemačka 12. armija koja je napadala iz Bugarske za samo jedan jedini dan, tj. već 07. aprila zauzela je Skoplje, a do 11. aprila i celu Makedoniju.

Kapitulacijom jugoslovenske vojske Nemci su zarobili i odveli u nemačko zarobljeništvo, u ropstvo, njenih 6.298 oficira i 337.864 podoficira i vojnika. Uskoro, svi oni koji nisu bili Srbi pušteni su svojim kućama, te je Srba u zarobljeništvu ostalo: u Nemačkoj oko 200.000, a u Italiji oko 10.000.

Jugoslovenski kralj i vlada su 15.04.1941. saNikšićkog aerodroma avionima odleteli za Grčku, oficiri i vojnici su u zarobljeništvu, a gde je general Milan Nedić? Ni manje ni više nego u Beogradu u kojem su ga Nemci zadržali i čuvali. Komandovao je jugoslovenskim trupama najbližim Grčkoj, pa zašto onda i on nije pobegao? Očigledno zato što se nije plašio Nemaca niti su Nemci njega smatrali svojim neprijateljem.

Naime, još pre rata general Milan Nedić važio je za jednog od najvećih germanofila, nemačkog prijatelja u Srbiji i zdušno se zalagao za što tešnju saradnju Kraljevine Jugoslavije i fašističke Nemačke. Tako je, na primer, kao ministar vojske i mornarice 01.11.1940. godine podneo referat knezu Pavlu u kojem je tražio da Jugoslavija pristupi Trojnom paktu. Zbog toga je morao već 06. novembra da podnese ostavku na ministarski položaj na izričiti zahtev kneza Pavla.

U to vreme Milan Nedić nije bio jedini germanofil. Bili su i drugi, ali je u najnovijoj srpskoj istoriji, što se tiče stranog uticaja, osnovna podela među Srbima bila na rusofile i na anglofile, dok se zbog strateški direktno suprotstavljenih ciljeva nemačkog Beča i nemačkog Berlina i srpskog Beograda, kao i zbog viševekovne nemačke antisrpske politike, a naročito zbog zverstava nemačkih vojnika u Srbiji tokom I svetskog rata, svako germanofilstvo među Srbima poistovećivalo se sa izdajstvom.

Možda se tada, 1940. godine, Milanu Nediću moglo zameriti na njegovom germanofilstvu, ali danas to svakako ne može. Naime, od 05. oktobra 2000. godine pa do dana današnjeg vlastodržci Srbije ne samo da su dovedeni na vlast od strane Zapada, već su i zakleti, ubeđeni germanofili. Kao svoj najveći strateški cilj zacrtali su oni uguravanje zemlje u Evropsku Uniju u kojoj dominantnu ulogu ima ponovo ujedinjena Nemačka. Zbog toga se već 15 godina svi zvaničnici Srbije prosto utrkuju u ulagivanju Nemcima. Prema njima „šene i vrte repićima“ kao pudlice. Svaki dolazak bilo kog nemačkog i austrijskog zvaničnika, čak činovnika, u Beograd za njih predstavlja pravi praznik. Grle se i ljube sa njima javno, pred kamerama i nema tog nemačkog zahteva, naloga, koji oni neće da ispune i da izvrše.

Dakle, što se tiče germanofilstva, Milan Nedić je rodonačelnik i idejni vođa današnjih srpskih političara na vlasti i ako samo njega uzmemo u obzir, sasvim je za očekivati, sasvim je normalno, da ga današnja vlast u Srbiji rehabilituje.

Po okupaciji Kraljevina Jugoslavija je rasparčana na osnovu Hitlerovih Privremenih smernica. Od svih njenih delova samo je takozvana predkumanovska ili uža Srbija ostala pod direktnom nemačkom okupacijom i to umanjena za njen jugoistočni deo koji je anektirala Bugarska.

Već 22. aprila 1941. godine Nemci su formirali Štab nemačkog zapovednika (komandanta) Srbije koji je bio vrhovni nosilac vlasti (izvršne okupacione i civilne) Nemačkog Rajha u zemlji. Na njegovom čelu nalazio se državni savetnik general - lajtnat dr Harold Turner. On je, dakle, bio civilni guverner Srbije potčinjen jedino vojnom komandantu Srbije, vazduhoplovnom generalu Fersteru.

Još u aktu o kapitulaciji jugoslovenske vojske navedeno je da policija i žandarmerija moraju da nastave svoj rad.

Takođe, da bi se olakšao rad nemačke vojne uprave već 01. maja 1941. godine, od još pre rata proverenih, najpoverljivijih nemačkih agenata, špijuna i simpatizera, Nemci su formirali Srpsku administrativnu komesarsku upravu na čelu sa Milanom Aćimovićem, nemačkim agentom, policajcem, koji je pre rata bio na specijalizaciji u Nemačkoj. Komesarska uprava odmah je obnovila rad predratnog državnog aparata, uprave, sreskih načelstava, opština, banaka, policije i žandarmerije.

Nemačke borbene trupe napustile su Srbiju i zamenile su ih posadne trupe, trupe manjeg kvaliteta: 704., 714. i 717. divizija. Što se tiče perioda „vladanja“ Komesarske uprave Milana Aćimovića svakako treba istaći dve činjenice:

I 19. maja 1941. godine Nemci su izdali plakatiranu naredbu da će za svakog ubijenog Nemca biti streljano 100 Srba.

I eto, dođosmo do prvog istorijskog iznenađenja. Odomaćeno je mišljenje da su Nemci doneli odluku da za svakog njihovog ubijenog vojnika streljaju 100 Srba, a za svakog ranjenog 50, kao reakciju na julski ustanak 1941. godine. Sada saznajemo da to nije tačno, odnosno da su oni tu odluku doneli skoro dva meseca pre ustanka. Kao upozorenje, kao opomenu.

II Dragi Jovanović, upravnik i predsednik opštine grada Beograda po nemačkom naređenju donosi 05.07.1941. godine odluku o osnivanju koncentracionog logora na Banjici i daje nalog inž. Milanu Janjuševiću, direktoru tehničke direkcije Uprave grada da adaptira, prilagodi toj nameni, kasarnu bivšeg 18. pešadijskog puka.

Ponovo iznenađenje istorije. I Banjički koncentracioni logor nastao je pre ustanka. Prosto se nameće pitanje da li su Nemci unapred znali da će doći do ustanka ili su samo hteli da preduprede događaje?

Fašistička Evropa na čelu sa Nemačkom 22. juna napada komunistički Sovjetski Savez. Istorijska je nepotpuna istina da je Nemačka napala SSSR jer su u napadu učestvovale i vojske Finske (400.000 vojnika), Slovačke, Mađarske (50.000) i Rumunije (500.000). Kasnije, tokom vremena, napadu su se pridružile i vojske Italije i Hrvatske i vojnici iz Francuske, zemalja Beneluksa, skandinavskih zemalja, pa čak i iz Španije.

Da bi pomogli boljševicima, najverovatnije i po njihovom nalogu, jugoslovenski komunisti dižu ustanak protiv fašističkih okupatora u zemlji i to najpre, što je bilo i za očekivati, u Srbiji, već 07. jula 1941. godine.

Srpski narod masovno se pridružuje ustanku, pre svega zbog svoje prirodne bliskosti i ljubavi prema Ruskom narodu kao i zbog isto tako prirodne i istorijski razložne mržnje prema Nemcima. Takođe, pristupio je ustanku i iz nerealnog optimizma da će Crvena armija za nekoliko meseci da potuče agresora.

Masovni ustanak u Srbiji ubedio je Nemce u nesposobnost Aćimovićeve Komesarske uprave, te su odlučili da upotrebe svoj najjači adut, tj. generala Milana Nedića. I tako, 29. avgusta 1941. godine general Milan Nedić formira „svoju“, „srpsku“, kvislinšku vladu u sledećem sastavu:

- ministar unutrašnjih poslova - Milan Aćimović, prethodni predsedavajući u Savetu komesara, čime je održan kontinuitet između prethodne i nove kvislinške uprave. Inače, Aćimović je politički pripadao Jugoslovenskoj radikalnoj zajednici (JRZ) Milana Stojadinovića;

- ministar pravde - dr Čedomir Marjanović, pripadnik Ljotićevog fašističkog Zbora;

- ministar privrede - Mihailo Olćan, pripadnik fašističkog Zbora;

- ministar prosvete - dr Miloš Trivunac, kojeg će posle samo mesec dana da zameni istaknuti teoretičar fašizma i ljotićevac Velibor Jonić;

- ministar zdravlja - dr Jovan Mijušković iz JRZ;

- ministar finansija - Ljubiša Mikić;

- ministar poljoprivrede - dr Miloš Radosavljević, član Glavnog odbora Demokratske stranke;

- ministar saobraćaja - general Josif Kostić, Nedićev istomišljenik i prijatelj;

- ministar rada - general Panta Draškić, takođe Nedićev istomišljenik i prijatelj;

- ministar građevina - Ognjen Kuzmanović iz Radikalne stranke i

- ministar bez portfelja - Momčilo Janković iz JRZ.

Šef Nedićevog kabineta postao je potpukovnik Miloš Masalović, istaknuti član Zbora koji je tu funkciju obavljao i pre rata kada je Nedić bio ministar vojske. Toliko je bio zagriženi, zadrti fašista da su ga 08. marta 1944. godine likvidirali četnici Draže Mihailovića i to nigde drugde nego u samom Beogradu.

Nabrajanje članova Nedićeve vlade ima za prevashodni cilj da pokaže da oni nisu bili novi ljudi na političkoj sceni Srbije, već da su bili istaknuti članovi većine predratnih političkih stranaka. Očigledno je da je u to vreme lepeza kolaboracionista bila veoma široka i da je sve njih Milan Nedić okupio, ujedinio i organizovao. Veoma slično dešava se i od 2012. godine u Srbiji sa osnivanjem Srpske napredne stranke i njenim formiranjem, već dva puta, republičke Vlade.

Da bi se što pre i lakše odlučio da prihvati nezahvalnu funkciju predsednika kvislinške vlade u Srbiji generalu Milanu Nediću u velikoj meri je pomagao i „Apel srpskom narodu“ od 13. avgusta 1941. godine potpisan od strane više od 500 lica i objavljen u tadašnjoj dnevnoj štampi („Obnova“) u kojem se osuđivao julski ustanak i od naroda se zahtevala bezuslovna poslušnost okupatoru. Apel je potpisao i popriličan broj kulturnih i javnih radnika, a među njima je bilo, na našu bruku i sramotu, i profesora Beogradskog univerziteta kojima je u opisu posla i to da vaspitavaju srpsku omladinu. Sve one koji to znaju danas ne može da iznenadi ponašanje ni Beogradskog univerziteta, ni Srpske akademije nauke i umetnosti, ni Matice srpske, pa čak ni pojedinih visokodostojnika Srpske pravoslavne crkve prema današnjoj kvislinškoj vlasti u zemlji. Kad smo već kod crkve, to je već istaknuto još u Bibliji jer je Isusa Hrista, od svih njegovih najbližih sledbenika izdao onaj koji je od svih njih bio najškolovaniji.

U Nedićevoj vladi takođe je primetno veliko, nesrazmerno učešće predstavnika srpskog fašističkog pokreta Zbor Dimitrija Ljotića. Možda je to i za očekivati jer su strani fašisti i okupirali zemlju, ali svakako treba istaći da su Nedić i Ljotić bili u bliskim rodbinskim vezama i da je Nediću govore pisao njegov sestrić, a istaknuti pripadnik pokreta Zbor, Stanislav Krakov.

Takođe, treba obratiti posebnu pažnju na sam datum formiranja Nedićeve vlade, na 29.08.1941. godine, jer nam on dokazuje da je Nedić formirao vladu mnogo pre masovnih streljanja stanovnika Srbije od kojih su najveća bila u Kragujevcu 21.10.1941. godine kada su Nemci uz pomoć ljotićevaca streljali oko 7.000 stanovnika tog grada, među kojima i đake, i u Kraljevu kada je 20.11. iste godine streljano oko 5.000 ljudi. Dakle, ne pije vodu da je se Nedić prihvatio teške i nepopularne dužnosti saradnje sa okupatorom, da je se čak žrtvovao da bi spašavao srpski narod, kao što neki iz neznanja ili iz namere tvrde, već zato što je bio ubeđeni pobornik saradnje sa fašističkom Nemačkom, sa okupatorom. Ali, sa aspekta današnjih vladara Srbijom ni to mu se ne može uzeti za zlo jer se i oni sami prosto utrkuju ko će više da bude na usluzi, ko će da bude servilniji prema okupatorima. Samo što ne ljube ruke, mada je bilo i toga, njihovim zvaničnim predstavnicima i ambasadorima u zemlji.

Objektivno, formiranje vlade u uslovima okupacije zaista je nezahvalan posao. Sa jedne strane, treba da vladaš narodom, a sa druge moraš da izvršavaš naređenja okupatora. Naime, „Upravni štab nemačkog komandanta Srbije direktno je rukovodio preko svojih oficira svim resorima Nedićeve vlade, tako da on ni o jednom pitanju nije mogao samostalno da odlučuje“.

Veoma slično dešava se i u današnjoj Srbiji. Evo samo dva primera koja su verovatno nehotice procurila u javnost preko TV programa:

1) Na pitanje zašto se trenutno zastalo sa „čuvenom“ reformom pravosuđa predstavnik vlasti izlanu se da je initi sekretar Američke ambasade u Beogradu, koji je za nju bio zadužen, dobio premeštaj u drugu zemlju, a da se njegov naslednik još nije dovoljno upoznao sa problematikom;

2) Bivši funkcioner u Ministarstvu prosvete saopštio nam je da je tadašnji ministar prosvete svakog četvrtka od tamo nekog činovnika Evropske Unije u Briselu elektronskom vezom dobijao naloge šta i kako treba da radi.

Napred navedeno potvrđuju nam i brojna postavljenja, na odgovorne funkcije osoba, manje ili više anonimnih, koje nemaju ama baš nikakve veze sa strankama na vlasti, te je očigledno da su one nametnute spolja.

Da bi ispunio dato obećanje Nemcima zbog kojeg su ga i postavili na mesto predsednika vlade, tj. da će brzo da uguši julski ustanak i da će da zavede red u zemlji, Nediću je bila neophodna vojna, oružana sila (klin se klinom izbija), te on već 05.09.1941. godine naređuje svom ministru unutrašnjih poslova Milanu Aćimoviću da formira prvih 9 oružanih odreda. Njihov broj će se vremenom povećavati i dostići će ukupno 19 odreda. Za naoružanje Nedićeve vojske Nemci su mu odmah dali 15.000 pušaka, što dovoljno govori o tome koliko su poverenje oni imali u generala Milana Nedića i u njegove pristalice.

To je bio najveći nemački uspeh u njihovim viševekovnim napadima, agresijama na Srpski narod. Ne samo da su uspeli da zavade međusobno narode Kraljevine Jugoslavije te se ta država srušila kao kula od karata, već su i uspeli da naoružaju Srbe da bi ubijali druge Srbe a da se oni sami ne muče, da ne prljaju ruke, a i da ne gube glave. Takođe su očekivali da će tim međusrpskim sukobom ustanici kod naroda izgubiti sveti oreol boraca za slobodu, boraca protiv stranog okupatora, i da će u njegovim očima oni postati samo jedna od zavađenih, zakrvljenih strana u međusrpskom građanskom ratu, učesnici u unutrašnjim međusrpskim sukobima u zemlji.

I tako dođosmo do jedne od bitnih razlika između Nedićevog kvislinštva i današnjeg kvislinštva. Dok je Nedić formirao svoju vojsku, današnji kvislinzi su temeljno uništili srpsku vojsku. Razlog je više nego očigledan. Danas u Srbiji nema ustanika, nema pobunjenika protiv okupacije zemlje i savremenim kolaboracio-nistima je neuporedivo lakše nego što je nekada bilo nedićevcima.

Nedićevi oružani odredi nosili su naziv žandarmerije sve do 03. marta 1942. godine kada su Uredbom njegove vlade preimenovani u Srpsku državnu stražu (SDS). Ona se delila na gradsku, poljsku i graničnu, a njen četvrti deo činila je Srpska garda. Brojno stanje Nedićeve vojske nikada nije prelazio 20.000 vojnika, a najčešće se kretalo između 13 i 17 hiljada. Za vreme svoje „vladavine“ Nedić je više puta proglašavao mobilizacije kako bi povećao brojno stanje svoje vojske. Ali, kakva država takva i mobilizacija. Pozvana godišta masovno se nisu odazivala na mobilizaciju. Tako na primer prilikom mobilizacije iz februara 1942. godine u Podunavskom srezu od 375 pozvanih niko se nije odazvao, a početkom 1944. u istom srezu, u Smederevu, od 500 pozvanih, godišta od 1919-og pa do 1924-og, odazvalo se njih 60.

Jadan Srpski narod, a naročito njegova muška omladina. Za vreme II svetskog rata svi su vršili mobilizacije. I nedićevci, i ljotićevci, i partizani, i četnici Draže Mihailovića.

Nedićeva Srpska državna straža i bila je i nije bila srpska. Naime, samo tri dana po osnivanju SDS stavljena je pod komandu nemačkog generala Augusta Majsnera, komandanta SS-a i policije u Srbiji. Kad čovek malo bolje razmisli, današnja kvislinška Srbija ne treba ni da ima svoju vojsku sve dok je „krasi“ taj pridev.

Dakle, za ostvarenje svojih vojnih ciljeva Nedić nikada nije mogao da sakupi vojsku brojniju od 20.000 vojnika, ali je imao na raspolaganju i vojsku fašiste Ljotića, Srpsku dobrovoljačku komandu (SDK), kasnije preimenovanu u Srpski dobrovoljački korpus od oko 3.500 vojnika, mada je on bio direktno vezan za SS, i do kraja 1942. godine i četnike Koste Pećanca kada su oni razoružani i rasformirani, od takođe oko 3.500 vojnika. Svakako, na istoj, njegovoj strani bile su i nemačke trupe u Srbiji (15.000 vojnika i 4.000 policajaca) i Bugarska vojska od početka 1943. godine(30.000 vojnika), pa čak i Ruski belogardejski zaštitni korpus od 5.000 vojnika.

Prisustvo Bugarske okupacione armije u Nedićevoj Srbiji zaista je veoma malo poznato. Tako je na primer početkom 1944. godine štab bugarske 25.divizije bio u Požarevcu dok je 70. bugarski puk bio stacioniran u Aranđelovcu, Mladenovcu i Smederevskoj Palanci.

Radi objektivnosti i istorijske preciznosti neophodno je istaći da su se u Beogradskom okrugu, na koji ćemo se fokusirati, do kraja 1942. godine nalazile samo četničke jedinice Koste Pećanca koji se odmah po okupaciji Srbije stavio u službu okupatora. U sastavu njegove vojske bili su sledeći odredi:

1) Torlački četnički odred vojvode Torlačkog u Belom Potoku;

2) Lepenički četnički odred vojvode Lepeničkog na Umci;

3) Četnički odred vojvode Vojinovića u Mladenovcu;

4) Beogradski četnički odred kapetana Živojina Lazovića u Ralji;

5) Četnički odred vojvode Milije Majstorovića u Sopotu;

6) Smederevski četnički odred u Smederevu;

7) Četnički odred vojvode Šumskog u Grockoj;

8) Donjokolubarski četnički odred u Malom Požarevcu;

9) Savski četnički odred u Velikoj Plani;

10) Pored njih u Kolubarskom srezu su bili:

- Kolubarski četnički odred;

- Petnesti samostalni četnički odred;

- Ljiški četnički odred;

- Prvi kosmajski četnički odred.

Sve četnike Koste Pećanca Nedićeva vlada imala je na svom snabdevanju. Zbog nepouzdanosti i nediscipline tih trupa Nemci su krajem 1942. godine naredili Pećancu da raspusti svoje jedinice. On je to vrlo brzo, do kraja godine, i učinio i zadržao je samo ličnu pratnju od 50 ljudi. Međutim, ona mu nije mnogo pomogla, nije ga spasila, jer je 1944. godine Kosta Pećanac likvidiran od strane četnika Draže Mihailovića.

Odmah po formiranju Nedićeva vlada donela je prve mere za ugušenje ustanka, i to:

- novčane nagrade za hvatanje i ubijanje partizana i pripadnika NOB-a;

- Uredbu o prekim vojnim sudovima;

- zabranu svih crkvenih sabora i vašara;

- naredbu da se pohvataju i kazne svi pripadnici partizanskih odreda i učesnici NOB-a.

Da bi se shvatilo, da bi se dobila prava predstava koliko je Nedićevo vreme u Srbiji bilo prepuno sukoba, nestabilnosti, nesigurnosti, haosa, žrtava, ograničićemo se na konkretnu teritoriju, na konkretne datume i na konkretne jedinice.

Uzećemo u posmatranje Beogradski okrug, normalno, najbliži Beogradu, u kojem se najviše i osećala Nedićeva vlast i koji je prošaran najvažnijim saobraćajnicama u Srbiji. Beogradski okrug sastojao se iz sledećih srezova: Vračarski, Posavski, Gročanski, Podunavski, Kolubarski, Kosmajski, Mladenovački, Jasenički i Oraški, a pratićemo Kosmajski partizanski odred kada se kretao i izvan njih. Sa druge strane, skoro sve pristalice NOB-a iz Beograda kada bi kretali u partizane prvo bi odlazili u Kosmajski partizanski odred, a zatim su ili ostajali u njemu ili su produžavali dalje u druge partizanske jedinice. Dakle, navešćemo samo sukobe Nedićevih žandarma (SDS) pojedinačno ili u sadejstvu sa svojim saveznicima i Kosmajskog partizanskog odreda ili njegovih delova, najčešće četa, ili većih jedinica u čijem se sastavu on trenutno nalazio. Sukobe manjih grupa i pojedinaca, čarki, u kojima je takođe bilo žrtava na obe strane, nećemo navoditi, kao ni sukobe obeju strana sa trećim oružanim jedinicama, niti međusobne sukobe ostalih oružanih formacija.