Razaranja

Čime se bakću konzervatorski Zavetnici Republičkog Zavoda za urnisanje spomenika kulture

TRLA BABA LAN DA MI PROĐE DAN

Kakva je međusobna veza zaveta i stručnog Zaveta republičkog zavoda? Kako su članovi Zaveta iz Zavoda manipulisali članovima van Zavoda? Kako se godinama na Stručnom zavetu nije donela nijedna suvisla odluka? Kako je započeo konzervatorski cirkus oko obnove kompleksa manastira Gradac? Kako su novi nakazni konaci sagrađeni sa glavnom funkcijom potpornog zida za naplavljenu zemljurinu? Šta je bilo predviđeno projektom iz 2006. godine i pod kojim izgovorom je taj projekat dva puta poništen? O čemu sada naklapaju članovi stručnog zaveta Zavoda?

Stanislav Živkov

Reč zavet, inače imenica muškog roda ima više značenja izvedenih preko sinonima: zakletva, reč, izjava vernosti, svečano obećanje, amanet, vera, povera, a inače se kojekakvi navodni zaveti obično koriste radi nečijeg pozivanja na nepostojeće kategorije kao izgovor za aktuelne budalaštine. Kako sada stoje stvari, u posebnu kategoriju konzervatorskih zavetnika bi trebalo svrstati i članove Stručnog zaveta Republičkog Zavoda za urnisanje spomenika kulture koji je već decenijama ozloglašen zbog svog štetočinstva i arčenja državnih para mahom na politiku Nerada i uništavanja spomenika o kojima bi nominalno trebao da se brine. U prethodnim člancima rubrike "Razaranja" pisali smo o štetočinstvu vezano za manastir Gradac a sada donosimo detalje o štetočinstvu zavodskog Stručnog zaveta kao i detalje o skandalu sa poništenjem projekta zaštite crkve iz 2006. godine.

Ceo višedecenijski cirkus na šta se zapravo svodi konzervatorska "briga" o kompleksu manastira Gradac započeo je zapravo odmah pošto su završena arheološka iskopavanja koja su započeta još davne 1962. godine i to kao navodna sistematska arheološka istraživanja pod rukovodstvom arheologa Aleksandre Jurišić i arhitekte Olivere Kandić ne bi li se rešio problem podzemnih voda, a usput nešto i saznalo o arheologiji manastirskog kompleksa, ali porta nikada nije istražena u celini, a prilikom obnove crkve uopšte nije bila ustanovljena dubina temelja crkve. Otkriveni su samo najniži sačuvani delovi zidova manastirskih građevina i definisano je područje koje je bilo obuhvaćeno manastirskim zidom.

Međutim, iako je tokom iskopavanja bilo ustanovljeno da je jedan deo porte bio zasut naplavljenim materijalom koji su bujice spirale sa padine brda na kome se sam manastirski kompleks nalazi, nikome ni na kraj pameti nije bilo da se potrudi i da razmisli kako da se spreči dalje slivanje bujica sa padina pa je tako na čitavoj površini van manastirskih bedema ostavljen naplavljen materijal nakon čega se pristupilo pošumljavanju padine četinarskim rastinjem i izradi bujičarskog kanala u podnožju jugozapadnih obronaka. Sledeća faza u razgradnji manastirskog kompleksa započeta je 1982. godine izgradnjom konaka, na temeljima stare južne građevine, prema projektu arh. Miladina Lukića.

A o tome koliko je ovo "kvalitetno" isprojektovano najbolje govori činjenica da je novi konak sagrađen u krateru nastalom nakon arheoloških iskopavanja pri čemu je usek u naplavljen materijal bio toliki da se na kraju prozori prvog sprata konaka gledano iz manastirske porte, zapravo nalaze na svega metar i po iznad padine kojoj konaci služe kao potporni zid, pa stoga ni najmanje ne čudi da i u konacima imaju problem sa vlagom što doduše ni najmanje ne čudi jer je u pitanju bio uobičajeni "lukićevski" konzervatorski princip po kome je u narednom periodu izvedeno više krajnje kapitalnih zahvata.

Kako bi se kompletirao ansambl, direktno ispred glavnog, zapadnog ulaza u portu po projektu Miladina Lukića izgrađen je veliki zidani kokošinjac, a na istočnoj strani, takođe, po projektu M. Lukića sagrađen je klozet za posetioce i to tako što je ukopan u brdo, a i sam je pun vlage, uređen je parking i probijen ogradni zid koji je predstavljao novi ulaz u portu. Istovremeno je na prostoru između konaka i crkve Svetog Nikole izgrađen zvonik, a dve ekonomske zgrade smeštene su pored manastira. U blizini crkve Svetog Nikole, sa spoljašnje strane ogradnog zida, oformljeno je monaško groblje.

Bilo kako bilo, nakon obnove crkve, izgradnje prilaznog puta, a nedugo zatim i izgradnje konaka, manastir Gradac nastanile su monahinje. Ma koliko skromne, potrebe male monaške zajednice nisu blagovremeno sagledane i prilikom projektovanja konaka nije na odgovarajući način rešeno pitanje grejanja, smeštaja ogreva i minimalne ekonomije. Takođe, niti u neposrednom okruženju i na prilazu nisu rešavani prostor za parkiranje vozila, položaj sanitarnog objekta za posetioce i prilaz posetilaca glavnom ulazu u manastir.

Po izgradnji konaka, ove okolnosti imale su za posledicu niz nepovoljnih rešenja, kako u samom konaku tako i u neposrednom okruženju manastira.Tako je kotlarnica izgrađena, bolje rečeno, ukopana u zidu bedema, a dimnjak prislonjen uz južnu fasadu konaka, dok naknadno izgrađeno betonsko stepenište i neuređen zemljani put čine okvir glavnog prilaza manastiru i glavnoj, zapadnoj kapiji. A ispred zapadne kapije stropoštan je kokošinjac odnosno "hotel za kokoške" (kako ovu zgradu, koju je locirao i projektovao arh. M. Lukić, nazivaju monahinje).

Pošto je izgradnjom nakaznog kokošinjca glavni, srednjovekovni ulaz u portu degradiran, najidealnije rešenje je nađeno u probijanju ogradnog zida, dakle uništavanjem dela spomeničkog kompleksa i formiranjem novog glavnog ulaza, na mestu gde ga nikada nije bilo, čime je uništena originalna prostorna dispozicija manastirskog kompleksa koja je, takođe, pod režimom zaštite. Na parkingu pred novim ulazom po projektu neizbežnog Miladina Lukića lociran je i projektovan klozet za posetioce koji čak ima i sprat, koji osim što uspešno zatvara vizuru na crkvu, još uspešnije zaklanja i kupolu crkve. Ovo je rezultat, kako nepostojanja plana uređenja manastirskog kompleksa odnosno stihijskog i parcijalnog rada na pojedinim objektima, tako i diletantizma i neprofesionalnosti samog projektanta i čitave službe zaštite koja je odobrila ovakvo građevinsko zagađenje manastira.

Inače zasnovan na gabaritu starog objekta, novi konak po načinu obrade fasada i primenjenim stilskim elementima predstavlja mešavinu primorske i šumadijske arhitekture. Iako je po dimenzijama impozantan, organizacija prostora nije prilagođena potrebama i načinu života monahinja - projektovane su samo četiri sobe, a velike površine su opterećene hodnicima, prolazima i stepeništima. Nema ostava, a prostor predviđen za kotlarnicu na najpristupačnijem delu prizemlja preimenovan je u sobu za prijem posetilaca. Kotlarnica je ugrađena u debljinu obimnog zida potpuno nepropisno i predstavlja potencijalnu opasnost kako po monahinje, tako i po sam objekat. Ni prostor ekonomije nije planom definisan. Skromna po sadržaju, locirana je naspram glavne kapije, gde je projektovan i izgrađen veliki kokošinjac. Ovaj prostor je na putu bujice, katastrofalne u dugim vremenskim razmacima, koja je po svemu sudeći i glavni uzrok rušenja kako prvobitnog svetilišta, tako i poznate nam gradačke crkve.

U periodu rekonstrukcije crkve u dva maha su izrađeni bujičarski kanali, koji su poodavno zapušteni i u slučaju navale velike vode neće biti dovoljna zaštita postojećim objektima. Pored ekonomskih objekata zasađen je voćnjak koji je veoma uspešno uspeo da zakloni kompleks od pogleda sa glavnog prilaza.

Uglavnom pošto se Zavod poodavno pretvorio u leglo nerada i neformalni odbor za zaštitu lika i dela svojih najvećih štetočina najvažnije je bilo po svaku cenu ne rešavati osnovne probleme zaštite samih spomenika a koje su idiotskim projektovanjem napravili sami Zavodnici, a to su, pre svega, problemi pojave podzemnih voda i bujica, a ne sprečavanje prodora vode kroz zidove od šupljikave sige za šta se takođe odavno zna a to opet jer su se u Zavodu svi bojali gubitka "stručnjaka" poput Olivere Kandić, a takva situacija traje već decenijama!!!

A o tome da u Zavodu nešto debelo smrdi postalo je odavno jasno i vrapcima na grani o čemu najbolje govore zapisnici sa sastanaka tzv Stručnog saveta Zavoda gde su radnici zavoda po svaku cenu pokušavali da prevedu žedne preko vode članove Saveta izvan zavoda! O tome najbolje govori zapisnik sa sednice Stručnog saveta Zavoda od 10. novembra 2016. godine na kojoj je prof dr Dragan Vojvodić, koji je prethodno obišao manastir Gradac nedvosmisleno prilikom uvida zapazio loše stanje živopisa u crkvi i vlaženje na fasadama uzrokovano atmosferskim padavinama. Takođe je ocenio alarmantnim zaprskavanje severnog zida crkve a poseno kontrafora na severnoj strani jer voda ulazi u njihovu strukturu i spira malter toliko da se golim okom vide pukotine.

Zbog čega je smatrao da na odgovarajući način treba rešiti problem odvođenja i prodora atmosferskih voda a zaštitu crkve kao najznačajnijeg dela manastirske celine hitno uvrstiti u plan rada. Naravno na ovo je reagovala Dr Marina Nešković praveći se naivna i objašnjavajući da je u pitanju velika količina podzemnih voda te da je takvo stanje konstatovano i pre deset godina te da je urađena drenaža oko crkve a da je pre pet godina vršeno čišćenje donjih partija zidova od lišaja.

Međutim zbog prioritetnih radova usled urušavanja obimnog zida odložene su aktivnosti na fasadama crkve prema urađenom projektu ali ipak apsolutni hit je svakako njena tvrdnja da se malterisanjem fasada ne rešava problem vlage te da se problem zaprskavanja u donjem delu u nivou sokla treba rešavati sa trotoara a čak je predlagala da se donji delovi fasade prekriju olovnim pločama!!! Zavodski tehnolog Vojin Nikolić je podsetio da se hidrofobnim preparatima ne bi postigli očekivani efekti pošto su pukotine kamena veoma duboke, oštećenja vezivnog maltera znatna te da je potrebno redovno uklanjanje rastinja koje dodatno razara tkivo građevine i značajno povećava vlažnost kao i redovno održavanje poda u crkvi na neodgovarajući način pranjem velikom količinom vode!!!

Nakon svega ovoga Stručni Savet donosi zaključak po kome se nakon rešavanja urgentnih problema vezanih za kontrolisanu regulaciju podzemnih voda, radove treba usmeriti na zaštitu crkve od atmosferskih voda i konzervatorsko restauratorske radove na živopisu!

Naravno narednih godina se nije radilo apsolutno ništa ali je na sednici od 25. januara Marina Nešković sumirala potpuno nebitne aktivnosti kojima se baktala: po ko zna koji put po redu su vršena istraživanja vlage i uzimani uzorci bio flore, vršena je analiza originalnog maltera za zidanje i fugovanje te maltera korišćenog prilikom rekonstrukcije, po ko zna koji put je urađena drenaža, čišćenje donjih zona fasade sanacija kupole a potom je obrazložila radove obuhvaćene predlogom tehničke zaštite nakon čega je usledila isprazna diskusija gde su se prisutni prepucavali oko toga da li je reč o jednom ili više projekata kao i o broju faza, zatim se predlagalo prepakivanje projekata prema problematici i naravno, kao da je to osobito bitno, dr Vojvodić je instisitrao da se umesto reči "prikazati" upotrebi reč "dokumentovati" kao da je to od presudnog značaja za obavljanje radova!

Naravno nastavilo se sa daljim neradom pa je na sednici od 15. aprila usledilo prepucavanje svih prisutnih opet o krajnje nebitnim stvarima poput toga kakvim su aparatom rađene prikazane fotografije, po ko zna koji put o poreklu vlage, ali je zato Vojin Nikolić jedini ukazao na prostu činjenicu da uzorci pojave vlage još uvek nisu uklonjeni a nisu uklonjeni ni do danas! Još 2006. je nedvosmileno utvrđeno stanje crkve i urađen projekat koji je najpre bio prihvaćen a potom po svaku cenu poništen metodologijom teranja maka na konac uz princip "nije šija nego vrat"! Tada je ustanovljeno da je razlog stanja građevine, posebno ostataka fresko slikarstva nedosledno sprovedena obnova.

Crkva je zidana i obnovljena sigom, ali je prvobitno spolja bila pokrivena izuzetno kvalitetnim dvoslojnim malterom, koji pri obnovi nije rekonstruisan. Zbog prodora atmosferske vode kroz sigu crkva je konstantno vlažna, a zidne slike su pod slojevima soli koji se pri sušenju vlage kristališu po njima i pri tom razaraju bojeni sloj i fresko-malter. Zbog velike i gotovo stalno prisutne vlage na površinama bez fresaka obrazuju se kolonije algi i lišajeva u nižim zonama. Dok je trajala kao ruševina niže zone crkve su bile zasute nanosima mulja i sopstvenim porušenim materijalom i vremenom je razgrađeni malter u spojnicama zamenila zemlja.

Prilikom radova na obnovi, što se sada vidi u brojnim oštećenim spojnicama, iz spojnica nije uklonjeno blato već su samo fugovane produžnim malterom. Za relativno kratko vreme od obnove ove spojnjice u zoni sokla pod pritiskom smrznutog blata počele su da pucaju i ispadaju, a iz zemlje iza njih počinje da raste zelenilo. Veći deo površine blokova sige u nižim zonama pokriven je lišajevima. Blokovi sige u zoni sokla vidno propadaju pucaju i ispadaju iz svojih ležišta, posebno su ugroženi ugaoni delovi lepo profilisanog sokla.

Kontrafori koji nisu konstruktivno vezani za temelje i zidove vidno su odvojeni od crkve jer su spojnice između ravni zidova i kontrafora ispucale. Na površinama zidova vidljive su nove pukotine koje osim preko spojnica idu i preko blokova sige. Razlog ovoj pojavi možda je i u okolnosti da temelji nisu statički konsolidovani, već je vertikalnim i horizontalnim serklažima ugrađenim u nadziđivane delove izvedeno statičko obezbeđenje objekta. Nikakve intervencije nisu pri obnovi crkve izvedene u temeljnoj zoni, pa dubina temelja nije bila pouzdano utvrđena.

Kako su u toku arheoloških istraživanja 2005. konačno utvrđene dubine temelja, kao i osobenosti tla na kome je zasnovan manastirski kompleks, definitivno je moguće utvrditi razloge pojave vlage u zidovima crkve i odrediti najbolji način za njeno otklanjanje. Unutrašnjost crkve je takođe neomalterisana i crkva deluje nezavršeno i grubo - što nije nikada bila namera ktitora i graditelja. Velike količine kristalisanih soli na površinama fresko-maltera i površine zidova pod zelenim algama odaju sliku nekontrolisanih prodora vode do unutrašnjosti.

Pre malterisanja zidova crkve kojim se voda jedino može sprečiti da prodire u unutrašnju strukturu zidova, a potom i do fresaka potrebno je izvesti radove na čišćenju spojnica od blata koje je u njima, konsolidovati pukotine u zidovima koje su se pojavile nakon završene obnove, zameniti delove istrulele sige u nižim zonama objekta, sprečiti dalje odvajanje kontrafora od korpusa crkve i izraditi vertikalnu vazdušnu izolaciju oko temelja crkve sa odvodom eventualne procedne vode izvan porte.

Od zdrave sige iz majdana iseći blokove prema dimenzijama blokova sige koji usled propadanja moraju biti zamenjeni. Pažljivo, da ne bi došlo do oštećenja okolnih ispravnih blokova, ukloniti oštećeni blok iz njegovog ležišta. Novi blok ugraditi u ležište starog uz prethodno uklanjanje starog maltera ili zemlje, isprati stranice susednih blokova i sa svih strana obezbediti malter kao vezivo, odnosno, spojnice pažljivo ispuniti malterom. Ako se radi o zameni profilisanog dela sokla profil precizno izraditi prema postojećim ispravnim delovima i voditi računa o nagibu kanala sokla.

Sve spojnice na fasadama je potrebno obiti i pažljivo očistiti od maltera, a spojnice u nižim zonama od blata i isprati ostatke blata vodom pod pritiskom. Sve blokove sige koji su usled vlage i dejstva lišajeva raslabljeni i krune se ili pod rukom deluju meko i slabo treba zameniti blokovima zdrave sige, a za ugrađivanje koristiti krečni malter.

Crkvu je potrebno malterisati na način najbliži prvobitnom - dvoslojno, u zoni sokla prvi sloj sa opalskom brečom. Prvi sloj maltera mora se spravljati sa krupnijim agregatom - belim majdanskim peskom, dobro gašenim odležalim krečom bez dodataka bilo kakvih plastifikatora ili sintetičkih veziva. Gornji sloj, druga ruka, nanosi se u veoma tankom sloju i spravlja se od prosejanog majdanskog peska, mermernog praha, mermernog brašna i kreča. Ovaj sloj se glača metalnim alatkama dok ne dobije izgled i glazuru glačanog kamena.

Ovaj rad zahteva vešte majstore i stalnu negu u trajanju od najmanje 21 dan. Prilikom malterisanja crkve veoma je važno sačuvati i očistiti od maltera olovne trake koje odvajaju originalne delove objekta od rekonstruisanih delova, kako na fasadama tako i u unutrašnjosti crkve. Opšti uslovi su neophodni deo projekta i moraju se poštovati ako uslovi u pojedinim pozicijama nisu bliže određeni. Kvalitet materijala koji izvođač koristi mora biti prvoklasan i nije dozvoljeno nikakvo menjanje projekta bez pismene saglasnosti projektanta. Zabranjena je upotreba bilo kakvih sintetičkih dodataka malterima za bilo koju vrstu radova, kao što je apsolutno zabranjena upotreba cementa za radove na objektu, osim za zidanje vertikalne izolacije i podloge trotoara i staze.

Pre početka iskopavanja kanala za izradu vertikalne vazdušne izolacije treba u projektovanoj širini otkopa izvršiti zaštitna arheološka istraživanja koja su obavljena do sada na većem delu trase izolacije. Ovaj rad izvodi se u prisustvu arheologa, koji o tome vodi potrebnu foto i tehničku dokumentaciju. Sve spojnice pažljivo obiti, posebno u zonama sokla i do visine oko 5m, gde se sa razlogom očekuje blato iza sadašnjeg maltera. Ako se u toku ili nakon čišćenja utvrdi da su temelji rastrešeni ili oštećeni, prezidati rastrešena mesta, a oštećena plombirati zdravim kamenom.

Ovaj i ovakav kvalitetno izrađen projekat dva puta je poništila Vera Pavlović Lončarski koja se javno hvalila kako je dovedena da zaustavi nepoželjne radove, a o tome da se zaista terao mak na konac najbolje govore probrani "biseri" iz tih rešenja: pa se tako u Obrazloženju poništavanja navodi da se ne prihvata vazdušna izolacija pored ostalog i zbog toga što je u rovu potrebnom za izradu izolacije "nezamislivo sprovesti arheološka istraživanja".

Arheologija u manastiru Gradac je započela i sprovođena isključivo radi zaštite crkve od vlage i ne može se poništavati rešenje jer je arheologu potreban širi iskop. Upravo se i ide na što manje narušavanje terena (i monaške nekropole). Zatim se uslovi i projekat poništavaju jer se "ne navode razlozi... ne obrazlažu i navode rezultati istraživanja, ispitivanja, analiza". Uslovima se utvrđuju mere tehničke zaštite, jer uslovi nisu naučni tekst, a sve je obrazloženo na Komisiji za Gradac, gde su stručnjaci rekli svoje mišljenje i doneli odluku o izradi projekta.

Zatim se po svaku cenu izmišlja da se projektom ugrožava arhitektonski ukras što je totalna budalaština jer se malterisanjem ne bi "ugrozio arhitektonski ukras" jer je crkva originalno i bila omalterisana. Sadašnji izgled, bez maltera, ne predstavlja nijednu istorijsku fazu, osim faze konzervatorske prezentacije i ludila. Dalje se navodi kako malterisanje unutrašnjih lica zidova "u konzervatorskoj praksi nije poznato i verifikovano". Što je apsolutni nonsens, jer sve naše crkve na površinama na kojima nije sačuvan živopis imaju ukrasni konzervatorski malter.

Gradačka crkva je jedinstven slučaj, iz nepoznatih razloga. Samo totalni idiot je mogao da izmisli kako bi malterisanjem zidova (bilo sa spoljne, bilo sa unutrašnje strane) došlo do "naglog povećanja vlažnosti u unutrašnjosti, što bi povećalo isoljavanje u zonama slikarstva i time uzrokovalo gubitak većeg dela živopisa" jer u uslovima neomalterisanih zidova dolazi do stalnog dotoka vode spolja i do isušivanja na unutrašnjim površinama i stalne pojave soli. Samo sprečavanjem dotoka vode se sprečava dalje vlaženje i dalje isoljavanje.

Da radovima predviđenim projektom "ne bi bio rešen osnovni problem zaštite od vlage" je paušalna ocena, jer nikakve druge zaštite crkva ni nema, niti je može imati, ukoliko se ne primeni intervencija na objektu (drenaže ne štite crkvu, već teren oko crkve).

Poseban problem crkve manastira Gradac su izvedeni dosadašnji konzervatorski radovi. Prilikom obnove crkve ugrađeni su betonski stubovi i horizontalni serklaži za utezanje konstrukcije. Zidanje obnovljenih delova je izvedeno produžnim malterom. Fasadni malter nije obnavljan, ali je fugovanje fasada izvedeno produžnim malterom.

S obzirom da je tim intervencijama uveden cement u strukturu i na površinu zidova, a poznato je da soli iz cementa veoma negativno utiču na fresko-slikarstvo, neophodno je da zidovi gradačke crkve budu suvi. To nije slučaj, već sa stalnim doticanjem vlage, dolazi i do isoljavanja iz betona i maltera i soli se sprovode na površinu sa koje se vlaga suši, a to je površina unutrašnjih zidova i površina živopisa. Stoga je neophodno da crkva bude suva, što se postiže izolovanjem temeljne zone od uticaja kapilarne vlage, i izolovanjem fasadanih zidova od uticaja atmosferske vode.

Ukoliko se negira postojanje cementa u spojnicama fasadnih zidova gradačke crkve, treba uzeti uzorke i poslati ih na analizu u nezavisnu laboratoriju. Za konzervatorsku struku bilo bi daleko značajnije da autor teorije o navikavanju fresaka na vlagu, mr Olivera Kandić, odgovori da li je za očekivati da vlažnim freskama izrastu i škrge i peraja kako bi se još bolje prilagodile životu u vodi.

Takođe, postavlja se i pitanje ako su se freske navikle na vlagu, da li je onda u crkvi manastira Gradac bila potrebna magična korpa od vrbovog pruća plaćena 1.000 eura. Čini se da jeste, i to da bi se i korpa navikla na vlagu, a Kandićeva dobila nacionalnu penziju.