Prauzroci hrvatskog klerofašizma

O svemu je odlučivao papa

Da bi se shvatio fenomen obožavanja Stepinca, odobravanje zločina i genocida nad Srbima na teritoriji Republike Hrvatske, i njihovo de facto istrebljenje koje im je omogućio Slobodan Milošević, koji će ostati upamćen kao najveći zlotvor srpskog naroda u sveukupnoj našoj istoriji, ( mada sadašnji naš samozvani predsednik i samopostavljeni diktator mu opasno konkuriše ), moramo se vratiti stotine godina unazad.

Stevan Zivlak

Od V veka Nove ere odvija se neprekidna borba Rimske crkve za pomeranje svog kanonskog područja na istok i potčinjavanje pravoslavnih, slavenskih eparhija Rimskom papi.

Kako je Romejsko carstvo ( Vizantija ) slabilo i povlačilo se, prvo sa teritorija današnje Italije, pa zatim dublje na Balkansko poluostrvo , pojedine pravoslavne eparhije su se približavale Rimu.

Sve do XI stoleća, ostale su na području pravoslavne Dalmacije posebnosti drevne dalmatinske crkvene tradicije , nastale na temeljima učenja prvog Panonskog Patrijarha Apostola Andreja Prvozvanog, koji je stolovao u Vespremu na obalama Balatona u današnjoj Mađarskoj, koja je u to vreme bila slovenska zemlja.

Posebno se ističe upotreba narodnog slavenskog ( čitaj : srpskog ), jezika, pravoslavna liturgija na narodnom jeziku, upotreba glagoljice u crkvenoj korespondenciji ( prvobitnog ćirilskog pisma ), održavanje crkvenonarodnih sabora, i narodne književnosti. Ta crkva je bila narodna i saborna i smatrala se pravovernom, odnosno pravoslavnom crkvom.

Narod i crkvena jerarhija je čuvala kanonske i istorijske veze sa svojom slavenskom braćom iz Panonije , kao i sa slavenskom braćom na teritoriji današnje, Hercegovine, Crne Gore i Albanije, te veze su ojačane egzodusom pravoslavnog naroda i učenika slovenskih apostola Ćitrila i Metodija, koji su pred varvarskim hordama našli utočište u tim oblastima.

U X veku, dalmatinski gradovi su postali kolevka liturgijskog staroslovenskog jezika, glagoljskog pisma i narodne književnosti.

Papa Jovan, koji je živeo u X veku, je nasilno, pomerajući kanonsku granicu rimokatoličanstva na istok, odlučio da suzbije Slavenstvo, te da preko uvođenja čvrste crkvene discipline , promeni nacionalnu i versku svest toga naroda i da ga potčini svojoj organizaciji i latinskom civilizacijskom konceptu koji je nastajao.

Dostupna su javnosti dva papina pisma iz 925. te godine, iz kojih se može razumeti pravac delovanja tadašnje rimske crkve u rušenju Pravoslavlja i verske samostalnosti slovenskog naroda koji je živeo na istočnim obalama Jadranskog mora i na jadranskim ostrvima.

U prvom pismu koje je papa Jovan X uputio episkopatu „svete salonitske crkve", papa prigovara dalmatinskom kleru da se u njihove eparhije uvukla neka nauka „koje nema u svetim knjigama" te poziva jerarhiju da se greške odlučno isprave kako bi se u slovenskoj zemlji bogosluženje opet obavljalo na latinskim jezikom.

Drugim pismom papa Jovan X obraća se kralju Tomislavu, zatim zahumskom knezu Mihajlu i svim episkopima, sveštenstvu, županima i narodu Sklavinije i Dalmacije.

U pismu ih obaveštava da su Sloveni primili hrišćanstvo još u apostolsko doba i traži od Slovena da decu koju žele posvetiti svešteničkom pozivu od rane mladosti poučavaju rimskoj nauci.

U daljem tekstu pisma, papa Jovan X se pita, citiramo: koji bi se sin svete rimske crkve, a takvi ste svi vi, mogao radovati prinoseći žrtvu na varvarskom ili slovenskom jeziku ( barbara seu Sclavinica linqua ). Na kraju pisma, papa moli sve da se pokore naredbama episkopa koje je on postavio po Dalmaciji i da se u svim obredima služe isključivo latinskim jezikom.

Na crkvenom saboru koji je održan 925.te godine u Splitu, ninski episkop Grgur ninski se usprotivio naredbama pape Jovana X u vezi ukidanja slavenskog jezika i glagoljice u liturgiji i obredima i prelazak u tuđinski, latinski jezik. Grgura ninskog je podržao sav narod, na saboru, kralj Tomislav i većina prisutne vlastele, koji su svi odreda bili pravoslavni ( pravoverni), pripadali svojoj narodnoj crkvi i bili joj odani.

Ostali dalmatinski episkopi, postavljeni direktno od pape u međuvremenu, su zajedno sa papinim poslanicima, na pauzi sabora, izmenili pravilo saborskog glasanja te utvrdili pravilo da samo episkopat ima prava glasa na saboru, te je episkop Grgur ninski bio preglasan.

Na taj, prevarni način, Latinski kler je de facto ukinuo dotadašnju samostalnost pravoslavne hrišćanske narodne crkve u tim krajevima, od tada počinje neprestano pokatoličenje naroda i njegovo prisilno prevođenje u hrvate katolike, u koje rimski sveštenici generacijama usađuju mržnju prema pravoslavnoj slavenskoj braći.

Episkop Grgur ninski se odbio pokoriti diktatu nelegitimne odluke latinskih episkopa, protestovao je kod pape Jovana X, koji je pred odlučnošću i jedinstvom naroda i vlastele, ustuknuo i odbio potvrditi odluke crkvenog sabora iz 925.godine. Papa je istakao da treba ići „pravičnim" putem, te pozvao u Rim episkopa Grgura ninskog i ostale latinske episkope da mu navodno sve razjasne.

Već nakon nepune tri godine, 928. godine, koristeći povoljne političke prilike koje su nastupile, papa Jovan X., šalje svog izaslanika biskupa Madalberta te saziva u Splitu još jedan Sabor.

Na tom saboru je konačno ukinuta samostalnost ( autokefalnost) slavenske crkve na tim prostorima. Hrvatski istoričari taj čin označavaju kao gubitak samostalnosti hrvatske crkve. Ukinuta je Ninska eparhija, a Grguru ninskom je dodeljena Skradinska eparhija. U Dalmaciji je zabranjeno rukopoloženje sveštenika koji bi služili na staroslovenskom jeziku, a liturgijski jezik je službeno postao latinski jezik.

Sledeći papa Leon VI, nastavlja tu politiku, u svom pismu oštro prekoreva episkopa Grgura , preti mu izopštenjem iz crkve i to je poslednje pominjanje Grgurovog imena u pisanim izvorima.

Za episkopom Grgurom prema Skradinu, Dalmatinskoj zagori i dublje prema unutrašnjosti su krenule mnoge porodice sa ostrva, iz dalmatinskih gradova i naselja sa Jadranske obale, koji su nastojali sačuvati svoj jezik, ćirilicu kao pismo i pravoslavnu veru pradedovsku.

Obračun Rimokatoličanstva sa tim pravoslavnim narodom još traje, svedoci smo genocida koji se na žalost ponavlja nekoliko puta u jednom veku, a plansko iseljenje pravoslavnog stanovništva iz Hrvatske, koje je podržao Slobodan Milošević sa svojom partijom, je najsramniji događaj u srpskoj istoriji.

U predanju naroda toga kraja je ostao zavet episkopa Grgura ninskog : „ u narodnoj crkvi nigdar latinskog jezika niti latinske vlasti ".

Od tada, do danas, preko hiljadu godina, narod na teritorijama današnje Hrvatske i BiH je duboko podeljen, kod najumnijih glava novokomponovanog rimokatoličkog hrvatskog naroda, se pojavljuju istaknuti mislioci, s vremena na vreme, koji pokušavaju nesretni hrvatski narod prevesti na pravu stranu, te se osloboditi rimskog jarma. Stoga je Rimokatolička crkva prinuđena, surovim metodama vraćati hrvate u rimokatolicizam, a preostali pravoslavni živalj surovo ubijati i proterivati, smatrajući ga jereticima, kao takve neprijatelje Rimske crkve.

Ovom prilikom, zbog prirode novinskog članka, ne možemo šire elaborirati otpor hrvatskog naroda rimokatolicizmu, koji je prisutan i pored hiljadugodišnjeg terora, ovde ćemo pomenuti samo dva najviđenija i najumnija Hrvata koji su u prošlosti pokušavali, na žalost neuspešno, promeniti tok istorije i religije hrvatskog naroda.

Najčuveniji i najučeniji teolog kod hrvata arhiepiskop (nadbiskup) Marko Anton de Dominis čije prezime hrvatski istoričari prevode kao : Gospodnetić , je primer tragične sudbine svih onih koji su se usudili pružiti otpor Vatikanu i ukazati na njegovo pogrešno učenje.

Veliki hrišćanski vizionar Marko Antun Gospodnetić je sa svojih deset knjiga naučno pobio prevlast Rimske crkve . U svojim obimnim delima, on pobija prevlast Rimske crkve, dokazuje jedinstvo svih apostola i episkopa ( biskupa ), širom sveta, osuđuje zakon prisilnog celibata idr. Zbog tih dela, biva osuđen kao jeretik 1624. godine, te sa svojim delima spaljen na lomači, njegov pepeo je ritualno bačen u reku Tibar.

Njega savremeni teolozi naznačuju kao teologa pomirenja, preteču zagovaranja saradnje među hrišćanskim crkvama i pobornik prevazilaženja raskola, na ravnopravnim osnovama. On je bio splitski arhiepiskop ( nadbiskup ) , primas Hrvatske i Dalmacije , kasnije 1616. godine, odlazi u Veliku Britaniju sa željom da sjedini i pomiri Anglikansku crkvu Engleske sa rimokatoličanstvom.

On je poznat da je prvi u teologiji definisao principe teologije pomirenja na način da treba prihvatiti princip da raspršeni vernici po svetu čine jednu Crkvu, a episkopi različitih hrišćanskih crkava čine jedinstveni globalni episkopski kolegijum ( Vaseljenski sabor ). Kroz to globalno jedinstvo bi se po njemu premostile sve razlike i raskoli u Hrišćanstvu.

Drugi, veliki hrvatski teolog Biskup Strossmayer, svetski poznat kada je na I.Vatikanskom koncilu 1869-1870, u ime hrvatskih biskupa i protivnika dogme o nepogrešivosti pape održao čuvene govore i stavio se na čelu antiinfabilista . Biskup Strossmayer je izrekao pet govora protiv Papine nepogrešivosti i svevlasti. Ti učeni govori na tečnom latinskom jeziku , impresionirali su prisutne, proslavili su i Strossmayera i Hrvate.

Doktor filozofije i doktor crkvenog prava, snagom argumenata je opovrgao dogmu o papinoj nepogrešivosti, te na koncilu pridobio mnoštvo pristalica među prisutnim biskupima.

Na žalost, na drugoj strani je bio argument snage, dogma o nepogrešivosti pape je prihvaćena uz protivljenje znatnog dela biskupa, profesora teologije, katoličkog klera i vernika. Tada su i mnoge katoličke države izrazile velike rezerve po tom pitanju.

Stavovi Biskupa Strossmayera, su nakon Prvog svetskog rata, doveli do velikog gibanja katoličkih sveštenika, koji su doveli do sastanka u Koprivnici 1920.godine. Tom prilikom katoličko sveštenstvo je zatražilo duboke reforme u Rimokatolicizmu : pre svega osnivanje samostalne crkve u Kraljevini Jugoslaviji sa samostalno izabranim biskupom na čelu, narodni jezik pri bogosluženju, ukidanje celibata i materijalno osiguranja sveštenstva.

Na čelu pokreta bio je splitski kanonik i župnik grada Splita Marko Kalogjera. Tom prilikom odlučeno je da se osnuje reformirana crkva i da se ona nazove Hrvatska katolička crkva. Predlog su odbacile i Vatikan i kraljevske vlasti.

Stoga su 1923. godine osnovali Hrvatsku starokatoličku crkvu koju je država po Ustavu morala priznati, pošto je takva crkva postojala od 1874.godine u Austrougarskoj. Marko Kalogjera je izabran za biskupa i zatim posvećen u Utrechtu. Na toj funkciji je ostao sve do smrti 1956.godine. Starokatolički pokret se proširio po hrvatskim krajevima, Vojvodini, Bosni i Sloveniji.

Pred Drugi svetski rat u Kraljevini Jugoslaviji su postojale 24 starokatoličke župe sa 42 sveštenika i oko 70 hiljada vernika. Bila je veoma razvijene izdavačka delatnost, izdavan je list „Starokatolik", desetine knjiga, i godišnji kalendar od 1934. do 1941. godine.

Dolaskom ustaške vlasti 1941. godine, ova hrvatska narodna crkva je zabranjena i gotovo u potpunosti uništena. Ustaški ministar pravosuđa i bogoštovlja dr.Mirko Puh u Hrvatskom saboru je 1942.godine nazvao tu crkvom sektom i predložio njeno fizičko uništenje. Još surovije je o toj Crkvi govorio gosp.Stepinac, koji je proglašen Blaženim, a u skorije vreme će biti i rimokatolički svetac.

Direktno po nalozima Stepinca, Starokatolici su zabranjeni i krenule su fizičke eliminacije sveštenstva i vernika.

U Koncentracionom logoru Jasenovac su ubijeni biskup Ante Donković, Davorin Ivanović Josip Ivelić i Ivan Cigula, a u zatvoru Lepoglava Luka Malinarić. Iz logora Jasenovac je jedino uspeo živ izaći Vilko Ježić. Crkve u Habjanovcima, Turanovcu Krapnju i Maradiku su srušene, crkva u Branimirovoj je pretvorena u ustaški tabor, crkva u Stenjevcu je predana Nemcima i pretvorena u kovačnicu. Na hiljade vernika starokatolika je pobijeno, čitava sela spaljivana, činjeni su stravični zločini ustaša prema svojoj braći hrvatima starokatolicima.

Istrebljenje jedne hrišćanske crkve i njeno fizičko uništenje je direktno naredjeno od Stepinca , izvesno i iz Vatikana, takvo zverstvo prema svojim sunarodnicima je nepoznato i predstavlja neizbrisivu mrlju na kolektivnoj svesti hrvatskog naroda.

Posle genocida nad Srbima u Drugom svetskom ratu i istrebljenja koje je učinjeno prilikom raspada Jugoslavije, hrvatski narod se našao , u istorijski neodrživoj situaciji.

Ukoliko ne nađu snage da se suoče sa svim svojim zabludama i zločinima iz prošlosti, i izvrše istinsku, dubinsku denacifikaciju, već nastave da slede hiljadugodišnji put koji im je Vatikan zacrtao, mogu se naći u nekim drugim istorijskim okolnostima tamo gde nisu želeli.