Lični stav

Menja li se svet, gde je tu Evropa i mi

OBNOVA AUSTROUGARSKE

U pozadini ograničene vojne intervencije Ruske federacije u Ukrajini, dešavaju se interesantne diplomatsko-političke aktivnosti koje izazivaju pažnju poznavaoca geopolitičkih prilika u ovom delu planete.U tajnim pregovorima i dogovorima, osim Ruske federacije, očigledno učestvuju Rimokatolička crkva, Mađarska, Austrija , Moskovski patrijarhat, i drugi manji učesnici, poput grkokatolika u Ukrajini i određenih nacionalističkih snaga u Zapadnoj Ukrajini.

Stevan Zivlak

Trenutno, mađarski intelektualni krugovi intenzivno prekopavaju austrougarske državne arhive koje su veoma uredno i pomno smeštene u Budimpeštanskim državnim arhivama, diskretno se ispituje volja austrijskih rimokatolika, pošto je izvesno da će Evropska konfiguracija pretrpiti velike promene nakon najavljene demilitarizacije i denacifikacije, kao i delenjizacije, a kako se u poslednje vreme čuje i depederalizacije evropskog kontinenta, poduhvata koje je preduzela nevoljno ruska intelektualna, politička i vojna elita, kako bi se spasli osnovni temelji evropske, samim tim i svetske civilizacije.

Da podsetimo čitaoce, Austrougarska monarhija je bila moćna carevina, smeštena u srcu Evropskog kontinenta, pod čvrstom rukom jezuita, rimokatoličkog reda kome pripada i aktuelni Papa Francisko, koji sa uspehom vodi u tajnosti veliku bitku protiv globalističkog poimanja „religijskog švedskog stola" na kome preovladava sodomija, satanizam, i drugi pokreti i učenja Nju Ejdža, koje su, na žalost preplavile i naš narod.

Zapadni delovi današnje Ukrajine, veliki delovi Rumunije i Moldavije su pripadali tom carstvu, kao i teritorija Slovenije i Hrvatske, koja je bila podeljena na četiri pokrajine : Vojnu Krajinu sa pretežno srpskim življem, Dalmaciju ( dalmatinci su shvatani kao poseban narod ) , Hrvatsku i Slavoniju čiji su stanovnici bili priznati kao Srbi katolici pod nazivom Šokci i Bunjevci.

Ruski geopolitički interesi su jasni : ukoliko se taj deo EU odvoji i stvori ponovno Austrougarska, rešili bi problem Lavova i Galicije, denacifikaciju bi vršila Rimokatolička crkva i bili bi relaksirani međureligijski odnosi , Rumunija bez Erdelja bi bila smanjena na odgovarajuću meru , a delenjizacija novokomponovanih nacističkih naroda Slovenaca i Hrvata bi bila poverena propisima Austrougarske, koja je bila poznata po strogoj državnoj administraciji.

Srbski političari u obe Jugoslavije nisu uspele da Slovence, poznate u Austrougarskoj kao Kranjci i purgersku pseudoelitu u Zagrebu, privedu razumu. izSadašnje delovanje samozvanog diktatora u Beogradu je uzetno opasno i veleizdajničko, Srbi danas nemaju planove i vizije koji su ih krasili kroz njihovu slavnu istoriju, te je Ruskoj eliti plan obnove Austrougarskog carstva jedino praktično rešenje za obnovu evropskih hrišćanskih vrednosti i saradnje na osnovama koje su bile u istoriji poznate kao Sveta Alijansa.

Rusi bi postizanjem čitavog paketa ugovora sa tom obnovljenom državom, dobili ogromno i stabilno tržište energenata, nemačke neonaciste bi pozicionirali na sever evropskog kontinenta, vratili bi veoma veliko tržište zlata i dragocenih metala, a put svile i ruski prodor na topla mora bi bili osigurani preko madjarske teritorije do luka Rijeka, Pula, Kopar, Split, Šibenik i Zadar, a posebno Bokokotorski zaliv.

Malo se zna o tome da je već deceniju, dve Rimokatolicizam u Evropi pod velikim udarom. Poljski rimokatolički nacionalizam postaje opasnost za svetski mir, u Nemačkoj je otpočet takozvani „ Sinodalni put " nemačke rimokatoličke jerarhije, koja ima za krajnji cilj osnivanje nezavisne rimokatoličke crkvene organizacije Nemačke, pod kontrolom nemačkih centara moći, u Francuskoj je ritualno spaljen Notr Dam, na godišnjem nivou se zabeleži nekoliko hiljada napada na rimokatoličke svetinje, sveštenstvo, monaštvo itd., pretežno od raznih globalističkih NVO, LGBT udruženja, transgendera itd.

hrvatskim insistiranjima da se nacistički zločinac Stepinac proglasi svecom i oštro protivljenje tome današnjeg jezuitskog Pape Franciska ne treba i govoriti, to u ovom trenutku Vatikanu ni malo ne odgovara.

Stoga ne čudi da je 11.jula ove godine Austrijski arhiepiskop Salcburški Franc Lakner se sreo sa episkopom Vilhelmom Krautvašlem, i učestvovao na Sinodu episkopa Ukrajinske grko katoličke crkve koji je održan u poljskom gradu Peremišlu. Zatim su episkopi otišli u Lavov, gde su obavili razgovore sa aktuelnim političkim strukturama Lavovske oblasti, i predstavnicima dve pravoslavne crkve Ukrajine.

Vatikan je duboko uključen u ukrajinsku krizu, on od početka oružanih sukoba sebe kandiduje kao posrednika, a Poljska se javlja kao glavni zastupnik ukrajinskog neonacističkog režima, vidljivi su rezultati koje jezuitsko vatikansko rukovodstvo postiže obuzdavajući bolesne ratno huškačke pretenzije Varšave.

Kancelar Austrije Karl Nehamer je bio jedan od retkih zapadnih političara koji je bio u Moskvi povodom krize, naivno je verovati medijima da je njegov isključivi zadatak bio obezbedjivanje energenata za multinacionalnu kompaniju OMV, njegovi ciljevi su bili mnogo dublji.

Pohod Vatikana prema istoku je ojačan i decembra 2014.godine, kada je kao specijalni poslanik posetio Kijev i tadašnjeg predsednika Ukrajine Jacenjuka, Bečki arhiepiskop Kristof Šenburn. Iskoristivši kao povod 25 to godišnjicu osnivanja Ukrajinske katoličke crkve Ukrajine, on je kao specijalni izaslanik Pape Franciska obavio niz važnih sastanaka sa ukrajinskim zvaničnicima, izmedju ostalih i sa Jacenjukom tadašnjim premijerom-ministrom Ukrajine.

Interesovanje Beča prema ukrajinskim grkokatolicima traje dugo, ima istorijsku predistoriju. Posle podele Poljske i regulisanja granice izmedju Austrougarske i Ruskog carstva , kada su rusi 1795 godine uništili unijate, Beč je 1808 godine dala galicijsku mitropoliju Lavovskom arhiepiskopu. Tada se unijati nisu nazivali ukrajincima, već rusinima, koje je u tim istorijskim prilikama Austrougarska doseljavala i u Vojvodinu, gde se i danas nalaze, kao uzorni gradjani naše zemlje.

Od tada, Beč je uvek igrao na protivrečnosti i sukobima izmedju te dve slovenske grupe, izmedju Poljaka i Rusina, obezbedjujući Austrougarske interese na tim teritorijama. U tom periodu stvorena je jaka grko katolička jerarhija, sprečeno je pokatoličenje rusina i njihovo prevodjenje u Poljake katolike. Grko katolički sveštenici su se javljali kao glavni predstavnici centralne vlasti Austrougarske imperije, to se pokazalo veoma korisnim tokom Prvog svetskog rata. Poljski rimokatolici su se revanširali unijatima posle Prvog svetskog rata, kada je po osnovu Rižskog sporazuma iz 1921.godine, Galicija ušla u sastav Poljske.

I danas, poljski rimokatolički prvaci zaziru od pohoda Pape Franciska na Istok. O tome je nedavno detaljno govorio arhiepiskop Poznanjski Stanislav Gondecki , koji smatra sadašnji pohod na Istok Pape Franciska za „ naivnim i utopijskim ", upozoravajući Rimsku Kuriju da je laž konstanta ruske diplomatije i da treba biti veoma oprezan u razgovorima sa njima.

Za razliku od poljskog rimokatoličkog episkopata, austrijski episkopat na čelu sa Leknerom, bezrezervno podržava Papu Franciska i jezuitsku politiku prema Istoku.

Intenzivne aktivnosti koje se primećuju u budimpeštanskim arhivama, će uskoro doneti opipljive rezultate, nova katolička, jezuitska državna struktura koja se izgleda priprema, će biti sigurno po volji Ruske imperije, Evropska unija će pretrpiti velika geopolitička pomeranja, hrišćanstvo i uopšte avramističke religije na ovom tlu će doživeti primat nad religijama Nju Ejdža, a Sveta Alijansa ima sve šanse da obezbedi duži mir i stabilnost na hrišćanskim temeljima u ovom delu sveta.

Po našem dugogodišnjem običaju, Srbi su i dalje privrženi idejama koje su im još Kardelj i Dolanc nametnuli pre više decenija, bave se delegatskim sistemom, odumiranjem države, podrškom novostvorenim narodima na istorijskom srbskom tlu, ne padajući nam na pamet da malo pogledamo oko sebe, pošto se svet menja ubrzano, a čekanje Godoa, kako Edi Rama nazva put u EU, više nema nikakvog smisla.

Čini mi se da bi bilo krajnje vreme da se prekodrinski Srbi konačno prizovu pameti, da prestanu podržavati one političke snage u Beogradu, koje su ih davno prodale Tudjmanu i njegovim ustašama, te da za početak počnu proučavati privilegijalne sisteme koji su obezbedjivali, zahvaljujući Karlovačkoj patrijaršiji, Srbskom narodu u Austrougarskoj status jedinog evropskog slobodnog naroda oslobodjenog bilo kakvih feudalnih obaveza i vernih isključivo Nadvojvodi srpskom, Rimskom caru iz loze Habsburgovaca.

Srljanje u Srpski svet koji izmisli gospodin Vulin, znači samo dalje posrtanje i trajni nestanak Srbskog naciona sa svojih vekovnih prostora Dalmacije, Slavonije, Baranje, Dinare, Posavine itd.

Ukoliko se ostvare planovi o obnovi Austrougarskog državnog saveza, bilo bi krajnje vreme da se prekodrinski Srbi zabave sobom i svojom imovinom i počnu razmišljati o sopstvenom konstitutivnom položaju u toj imperiji u kojoj su oduvek bili priznati, uvažavani, brojni i zaštićeni.