Istočna misao

Aleksandar Dugin: Konspirologija - nauka o zaverama, tajnim društvima i okultnim ratovima (3)

Istorija sukoba dobra i zla

U analizama zapadnih geopolitičara ne pominju se pojedinosti iz skrivene i okultne pozadine istorije, uticaj tajnih društava, koje u značajnoj meri utiču na političke procese širom sveta. Aleksandar Dugin u „Konspirologiji" otkriva pozadinu moćnih pojedinaca i društava, kao i njihovu ulogu u večnoj borbi, kako on to naziva „obožavalaca Sunca i obožavalaca Meseca". Dugin raskrinkava razne sekte, masone, bankare, revolucionarna udruženja, gospodare duboke države - Nove Atlantide, tj. „kolektivnog Zapada".

Dugin je, tokom ratnog raspada SFRJ devedesetih godina prošlog veka, nekoliko puta dolazio u Srbiju. U tekstovima je često isticao podršku Srbima: „Srbi su uzor ruskom narodu, oni pokazuju kako se valja boriti za svoju otadžbinu, za svoju slobodu i nezavisnost... Za nas Ruse, sudbina Srbije i srpskog naroda istovetna je sudbini Rusije i ruskog naroda... Srpska borba je početak velikog ustanka protiv Novog svetskog poretka, protiv snaga zla oličenih u američkoj 'kosmopolitskoj' liberalnoj civilizaciji, lišenoj svih tradicionalnih duhovnih i istisnih kulturnih vrednosti. Tada nadasve parazitska civilizacija danas pokušava da zavlada čitavim svetom. Ali u herojskoj borbi srpskog naroda očekuje se i početak odgovora na taj planetarni izazov smrti ljudskosti. Veličina srpske misije mnogo je dublja nego što su i sami Srbi toga svesni... Magazin Tabloid će u nekoliko sledećih brojeva objaviti delove knjige „Konspirologija" (1993).

Aleksandar Dugin

U svom referatu o danas već zaboravljenom ezoterijskom autoru Grase d' Orseu, na kolokvijumu "Politica Hermetica" francuske asocijacije za istraživanje tajnih aspekata istorije - Žan Klod Druen je povodom ovog izuzetno zanimljivog konspirologa upotrebio izraz "bezumnik od istorije", po analogiji sa "bezmnicima od književnosti", kako francuski kulturolozi nazivaju sve "uklete pesnike i pisce" od Nervala i Bodlera do Selina, Antonena Artoa i Ezre Paunda.

Izraz "bezumnik od istorije" je, po našem mišljenju, veoma srećno izabran. Jer, oslanjajući se na sličnost ove formule sa "bezumnicima od istorije" mora pripasti centralno mesto u savremenoj istorijskoj nauci, isto onako kao što su "bezumnici od književnosti" danas postali merilo i centralne ličnosti savremene "književnosti". S druge strane, ono što je farisejskoj i licemernoj pozitivističkoj kulturi buržoaske Evrope druge polovine XIX i početka XX veka izgledalo kao "patologija" u svetlosti savremenih istraživanja u oblasti istorije religija, "dubinske psihologije" i mitologije" pokazalo se kao najjasniji i najdragoceniji izraz intelektualno-psihičke "norme". Odnosno, kao otkrivanje fundamentalnih arhetipova ljudskog bića i osnova njegovog nesvesnog i delom nadsvesnog nivoa. Prema stanovištu s kraja XX veka, jedan rani "socijalistički realista" kao što je Emil Zola, s njegovim beskrajnim serijskim romanima, opterećenim podrobnim deskripcijama, izgleda daleko više "patološki" i "bezuman", nego Lotreamon ili Rembo, u čijem se prividnom "bezumlju" stvarno otkrivaju kristalne intuicije večnih sakralnih istina koje grade osnovu svake intelektualne i psihičke norme.

Isto to važi i za "istorijsko bezumlje", to jest za "konspirološko" (u najširem smislu) viđenje istorije. "Bružoaska" i "pozitivistička" dogma o fundamentalnoj slučajnosti svih istorijskih procesa u naše vreme isto je tako groteskna i apsurdna kao i metod "socijalističkog realizma" u umetnosti. Intuicija neumoljive logike istorije (fatalne u nekim slučajevima i providencijalne u drugim) kao i pretpostavka o učešću posebnih kategorija ljudi koji su potpuno ili delimično svesni svoje misije u pripremanju i orijentaciji istorijskog procesa predstavlja osnovu metoda "istorijskog bezumlja". Taj metod, šokirajući agnostike, zapravo potpuno odgovara svim sakralnim i religioznim učenjima, duhu i slovu svake istinske i autentične tradije.

Istorija ima smisao i cilj. Njome upravljaju kombinacije arhetipskih principa koji se izražavaju u ovim ili onim ideološkim oblicima i koji, sa svoje strane, imaju među ljudima svoje nosioce. Nosioci su hijerarhijski grupisani oko ideoloških pricipa u skladu sa svojim shvatanjem njihove suštine. Ovaj cilj i smisao istorije u vezi su sa "božanskim planom" i stoga njihovo razumevanje spada u oblast metafizike, duha, tradicije, a u određenim slučajevima i u oblast religije. Pri tome je upravo ova oblast najskrivenija i najtajanstvenija, jer se u njoj ostvaruje realni kontakt božanskog i zemaljskog. Stoga je to oblast tajne, a duhovne organizacije koje ispravljaju i usmeravaju tok istorije jesu "tajne" organizacije. (U hrišćanstvu ova ideja se projavljuje u predanju o sedam nevidljivih pravednika na kojima se drži svet, a u Drugoj poslanici apostola Pavla Solunjanima ovaj govori "o onom koji zadržava", to jest o tajanstvenom prisustvu koje štiti "sredinu", zemaljski svet, od dolaska Antihrista, itd.)

Ali, da bi neposredno uticali na tok spoljnih događaja, metafizički i savršeno "tajni" centri su prinuđeni da stvaraju posredničke organizacije, emanacije koje ne poseduju punoću i nepokolebljivost strogo metafizičkog znanja. Upravo su te polutajne organizacije, koje služe kao instrument pravih skrivenih centara, i dobile naziv "tajnih društava" (la societe secrete). Metod "istorijskog bezumlja" najčešće istražuje upravo ova polutajna društva, jer pravi metafizički centri ostaju izvan vidokruga ljudi koji se rukovode samo "istorijskom intuicijom", a ne neposrednom i potpunom inicijacijom i duhovnom realizacijom.

Poput "književnih bezumnika", koji tek posredno dolaze do intuicije sakralnog, posedujući njegov odraz u psihofičkoj sferi (jer usled odsustva inicijacije nisu u stanju da dostignu najviše vizine neposrednog poistovećenja s nebeskim Logosom), "bezumnici od istorije" intuitivno razumevaju tajnu logiku cikličnog razvoja i prepoznaju metafiziku istorije po njenim odrazima u polutajnim organizacijama i njima svojestvenoj ideologiji. Stoga su i jednima i drugima svojstvene izvesne pogreške, iskliznuća i iskrivljenja po kojima se razlikuju od istinskih posvećenika.

U tome se i sastoji jedini aspekt u kojem se realno i bez znakova navoda na njih može primeniti termin "bezumlje". U poređenju sa profanim "normalnim istoričarima", pak, oni predstavljaju istinske "genije" i natprosečne istraživače, a njihove koncepcije po svojoj istinitosti i metodološkoj vrednosti daleko prevazilaze sav onaj bedni, čisto faktološki i besmisleni Sizifov posao "pozitivista"i "kritizera" istorijske nauke.

Ezoterična istorija

Jedan od izuzetno zanimljivih i otkrićima bogatih okultnih konspirologa jeste Sent Iv d' Alvedr. Autor je mnogih knjiga, u čiji je naslov obavezno ulazila reč "misija" ("Misija Jevreja", "Misija Suverena", "Misija Indije" i čak "Misija Radnika", itd.).

Sent Iv d' Alvedr imao je tesne ezoterijske kontakte s predstavnicima evropskih i istočnjačkih (naročito hinduističkih) inicijacijskih organizacija od kojih je preuzeo mnoge aspekte svoje doktrine. Njegov učitelj i inspirator bio je francuski ezoteričar Fabr d' Olive, autor mnogih fundamentalnih radova iz oblasti ezoterizma, posebno gigantske knjige "Rekonstruisani jevrejski jezik" u kojoj razmatra sakralne osnove ivrita, objašnjava mnoga zagonetna mesta iz Knjige Postanja na osnovu simbolizma jevrejskog jezika i sakralne jevrejske terminologije. Kako bilo, Sent Iv je među prvima formulisao opsežni konspirološki model istorije. Uprkos mnogobrojnim fantastičnim i imaginativnim iskrivljavanjima, ovaj model se može razmatrati u svojstvu sintetičke koncepcije kojoj su na ovaj ili onaj način korelativne ostale konspirološke verzije.

Suština d' Alvedrove teorije je sledeća: Prvobitna vlast na zemlji (prvobitna barem u okviru našeg čovečanstva) pripadala je crnoj rasi. Centar njene vladavine bile su južne oblasti, a severne zemlje, naseljene belom rasom, okupirali su crni gospodari koji su sve belce pretvorili u robove. To je etapa ne sasvim jasne i nedovoljno detaljno pisane predistorije. Eru crne rase dokrajčio je Arijevac avatara Ram, koji se pojavio na severu u vreme kada se sazvežđe Ovna nalazilo u sektoru zimskog solsticija (oko osam do šest hiljada godina pre Hristovog rođenja). Valja naglasiti da Sent Iv belu saru i Arijevce u celosti poistovećuje s Keltima.

Upravo od dolaska Rama počinje sakralna, tajna istorija čovečanstva, istorija koja interesuje Sent Iv d' Alvedra.

Ovde su položeni temelji ove paradigme, sa čijim se fragmentima i natitezama čovečanstvo kasnije suočavalo i suočava do danas. Božanstveni Ram je osnovao ogromnu teokratsku imperiju Ovna ("Ram" na drevnom sakralnom jeziku znači "ovan"), koja je obuhvatala sve prethodne sakralne centre. Materijalni jaram crne rase bio je zbačen i na zemlji je zavladala "bela duhovnost". Ram je stvorio sistem vladavine imperijom po todelnom uzoru, u skladu sa sakralnom i temeljnom idejom trojičnosti. Na tri dela je takođe bio podeljen "Veliki svešteni Kolegijum", najviši organ vlasti u imperiji, koji je imao svoje analogone i odraze u različitim zemljama imperije. Najviši stepen Kolegijuma je proročki, čisto metafizički i transcendentan. To je stepen neposredne božansvetnosti, kralja sveta, čiji je prototip bio sam beli avatar Ram, stepen potpune sinteze svih funkcija vlasti. U metafizičkim terminima, ovaj stepen odgovara Licu Trojice ili Apsolutu, Transcedentnom Načelu, "Tami iznad Svetlosti", Nadbiću.

Drugi stepen je sveštenički, sunčani, muški. To je sfera "bića" i "svetlosti". Ovaj sveštenički stepen služi kao primalac nevidljivih uticaja "Proročkog plana", prilagođavajući ih nižim planovima pojavnog sveta. On se odnosi na drugi ipostas sv. Trojice. Simboli ovog drugog stepena najvišeg Kolegijuma jesu bela boja, ovan i imeprijalni orao.

I, najzad, treći stepen Kolegijuma - carski - jeste sfera Meseca. Jer zemaljski carevi služe kao primaoci svešteničke svetlosti i organizatori društvenog poretka u skladu sa "odraženim" sunčanim uticajima žreca (sveštenika). Simboli ovog stepena su bik, crvena boja, golubica. On odgovara trećoj Trojičnoj ipostasi - Svetom Duhu. Ovde glavnu ulogu takođe igra simbolizam žene i njenih reproduktivnih organa ("joni", na sanskritu).

Tako izgleda ustrojstvo Ramove bele imperije, koja održava najčistiji poredak i uređenje metafizičkog ustrojstva bića. Tu je sve zasnovano na univerzalnoj harmoniji i zakonima hijerarhije "sveštenog čina i poretka". Sent Iv d' Alvedr je ovakvu strukturu nazivao Sinarhijom, tj. Savlašćem (suvladavinom), čime se ističe sintetičko jedinstvo triju funkcija: proročke, svešteničke i carske u pitanjima uređenja imperije. Upravo Sinarhija predstavlja za d' Alvedra sakralni, duhovni, tradicionalni, religiozni i politički ideal koji se mora ostvariti uprkos svim spoljašnjim okolnostima, pošto je u Sinahriji u najčistijem vidu ovaploćena apsolutna volja proviđenja, koja ne zavisi od istorijskih konkretnosti.

Ustanak demonskih sila

Nekoliko vekova posle Ramovog povlačenja s poslova upravljanja sakralnom imperijom, u Indiji dolazi do sakralno-političke katastrofe koja je poslužila kao destruktivni impuls u odnosu na čitavo ustrojstvo Ramove imperije. To je bio ustanak princa Iršua. U tom ustanku Iršu nije imao samo za cilj da osvoji vlast, na koju nije imao pravo prema zakonima Rama, nego je izvršio i religioznu revoluciju - promo-revoluciju koja je postala paradigma svih kasnijih istorijskih revolucija. To je bio ustanak trećeg, carskog stepena najvišeg Kolegijuma protiv dvaju viših stepena, naročito protiv drugog, svešteničkog stepena. Iršu je istakao pretenzije na celokupnost vlasti u Indiji i proglasio dovoljnost samo jednog stepena - carskog. Iršuovom ustanku pridružili su se svi anarhični i antinomizmu skloni elementi u imperiji Rama: potomci crnih kraljeva, nezadovoljni integracijom u sistem Rama, prestupnici kastinskih i religioznih propisa, služitelji kulta teleta, koji prethodno carskih reformama Ovna i drugi revolucionarni kadrovi. Simboli ustanka postali su crvena boja, bik, crvena golubica i polumesec. U Indiji su Iršu i njegove pristalice pretrpeli poraz, ali talas revolucije je zapljusnuo sve kontinente, stvorivši niz antisvešteničkih i antitrojičnih revolucija. "Iršuizam" je postao stalni faktor sakralne istorije.

On se ispoljio u najezdama Jonaca (po d' Alvedru, reč "jonci" potiče od sanskritskog "joni"), u osvajanju Egipta od strane Hiksa, u imperatorskom purpuru Rima, u najezdama turskih obožavalaca bika (turskih naroda) na obožavaoce ovna (Irance), itd. Pri tome je zanimljivo da Sent Iv povezuje "iršuizam" ("cezarizam") sa "monoteizmom", a "ramizam" s "trojičnošću". Autentični najviši Kolegijum ima tri stepena, a "iršuistički" monarhizam samo jedan.

S druge strane, religiozne kultove Jonaca d' Alvedr dovodi u vezu s panteizmom, naturalizmom i imanentizmom, kao i s magijom i krvavim žrtvoprinošenjima. U celini, pak, Iršuova revolucija u religioznoj sferi može biti određena kao odricanje trancendentnog principa i duhovne vlasti. Pri tome, međutim, "jonska" crvena revolucija nikako ne znači ateizam. On pretpostavlja postojanje posebne animističke, naturalističke i orgijastičke sakralnosti, posebnih kultova sa istaknutom ženskom, ekstatičkom osebenošću. To su kultovi bika, Venere, Meseca, Zemlje, Velike Majke, kao i svih teluričkih i lunarnih demonskih sila.

Celu sakralnu istoriju posle Iršuovog ustanka Sent Iv posmatra kao suprotstavljanje dveju religiozno-političkih paradigmi: Sinarhije i Anarhije (čiji poseban slučaj predstavlja Monarhija otrgnuta od dvaju drugih stepena najvišeg Kolegijuma). Anarhične tendencije nastupaju ne samo i ne toliko kao samostalne religije ili državne ideologije, koliko kao elementi socijalno-religioznih struktura sposobnih da, u zavisnosti od prilika, bilo izađu na površinu i proglase lunarno-žensko-carsko-bikovsko-crvenu Anarhiju, diktaturu antitrojične, antisvešteničke i antiproročke revolucije, bilo da prikriveno podrivaju temelje sinarhijske vladavine kroz teluričke kultove Majke Zemlje, kroz orijastičke misterije i lunarnu duhovnost maga.

Stoga je posle spoljnih najezdi Jonaca, Hiksa, Filistejaca i drugih, borba ovih dveju ideologija postala uglavnom prikrivena i od tada se odvijala u okviru jedne iste države, jedne iste religije itd. Interesantna je d' Alvedrova posebna ocena mazdaizma i zoroastrizma, koje je smatrao ekstremnim izrazom čisto solarne tendencije. To je drugi, sveštenički stepen najvišeg Kolegijuma koji specijalno naglašava ne toliko Trojnu (Trojičnu) Sinarhiju, koliko Dvojnu (Dualističku) anti-monarhiju, anti-anarhiju, kao pragmatično sredstvo religioznog rata s naturalističkim Joncima, koji u imanentnoj ekstazi istrajavaju na jedinstvenosti pojavnog sveta i, u skladu s tim, na jedinstvenosti carske funkcije, na panteističkom monizmu. (Sent Iv ne opravdava dualističko odstupanje od Sinarhije, već pokazuje praktične uzroke te pojave.)

Crvene revolucije

Biblijski juadizam D' Alvedr ubraja u principijeno "ramidske" religije, videći aluziju na Rama u imenu patrijarha Avrama (Abraham, Ab-Rama). Judejsko suprotstavljanje Egiptu on tumači kao ideološku borbu sinarhista Jevreja protiv carskih anarhista, faraono-poklonika Egipćana. Ali religioznu stranu Egipta i njegovih žreca d' Alvedr vidi kao elemente sinarhijskog sistema (trojstvo Oziris-Izida-Hor). No, kasnije je i u samom judaizmu došlo do antisinarhijske revolucije. Judaizam je konačno bio izopačen posle odbacivanja Isusa Hrista, najvišeg i najčistijeg eshatološkog lika Ovna, proroka, sveštenika i cara istovremeno, projavljenog i totalnog ostvarenja providencijalne misije Rama koji je u izvesnom smislu bio prvolik samog Spasitelja. I kao ubeđeni hrišćanin, d' Alvedr vidi sinarhijsku istinu trojičnosti i u drugim tradicija - u hinduizmu, taoizmu, itd.

Međutim, i hrišćanska civilizacija, koja je u određenim aspektima vaspostavila Ramovu imperiju, i to ne samo duhvno već i geografski (karakteristično je da je ogromnu ulogu u tome Sent Iv dodeljivao ruskom pravoslavlju i uopšte Slovenima - usput rečeno, bio je oženjen ruskom kneginjom Keler), bila je izložena unutrašnjem i spoljnom uticaju "neoiršuista". To se konačno ispoljilo u Francuskoj revoluciji, u crvenoj zastavi, u panteističkom materijalizmu socijalista, u protestantskoj zaveri evropskih knezova protiv Rima i crkve, u dehristijanizaciji Zapada. Poslednjim ostacima Ramove trojične imperije d' Alvedr je smatrao kataličku Austro-Ugarsku i pravoslavnu Rusiju.

To je u naopštijim crtama konspirološka shema Sent Iv d' Alvedra, koju je on, uz ogroman broj krajnje zanimljivih podrobnosti, razvio u svojim obimnim radovima, punim istorijskih primera, ezoterijskih tumačenja religioznih učenja i tekstova, sakralno-lingvinističkih dešifrovanja imena i naziva (tu se mogu sresti kako očigledne i neopravdane nategnutosti i fantazije, tako i izuzetno vredne intuitivne pretpostavke i podudarnosti), objašnjenja biblijskih odlomaka, pozivanja na konkretne istorijske ličnosti: careve, senatore, političare, prepričavanja istočnjačkih inicijacijskih legendi i dr. Sve to zaslužuje najdublje proučavanje, kao što je interesantno pratiti niti uticaja njegovih ideja ne samo na okultiste: Papisa, Sedira, Andre Savurea i ostale, nego i na političare tog vremena.

Jer tema Sinarhije je u XX veku postala izuzetno popularno kod judofoba i antimasona, koji su poistovećivali sinarhijske principe sa planovima čuvenih "Sionskih mudraca" (najčešće, pri tome, niko nije nalazio za shodno da pročita radove samog d' Alvedra i da shvati njegov smisao, izlažući kritici samo vulgarizovani i politizovani koncept). S druge strane, nije isključeno da su njegove knjige zaista bile poznate nekim liderima levog socijaldemokratskog pokreta koji su verovatno na svoj način shvatili i protumačili njegove radove i u praksi primenili njegove određene ideje u vidu parodije ili karikature. Tako, na primer, iznenađuje d' Alvedrovo uporno korišćenje reči "Saveti" pri opisu najvišeg sinarhijskog Kolegijuma. Čak se govori o "Savetima protoka", "Savetima sveštenika" i "Savetima careva". Osim toga, ideje Sinarhije on je i otvoreno namenio radnicima u pomalo naivnoj, ali na svoj način zanimljivoj knjizi "Misija Radnika". Nije isključeno da između d' Alvadrovih ideja i sistema "sovjeta" (saveta) proleterskih država postoji neka okultna uzajamna veza, iako, naravno, ovo poslednje nije ništa drugo do gruba parodija i čak direktna suprotnost metafizičkom principu realne i transcendente Sinarhije. A jedino takvu je imao u vidu "bezumnik od istorije", markiz Sent iv d' Alvedr.

Ljubičasti protiv plavih

Posle Sent Iva, u vezi s pitanjima okultne konspirologije treba pomenuti jednog u najvećoj meri čudnovatog autora druge polovine XIX veka Kloda Sostena Grase d' Orsea (1828-1900). Njegovo ime bi bilo potpuno zaboravljeno da se nije našlo u knjizi zagonetnog alhemičara XX veka Fulkanelija.

Fulkanelijevi sledbenici i, uopšte, evropski tradicionalisti, potražili su u fondovima Nacionalne biblioteke Francuske zaboravljene brojeve "Revue Britanique" u kojima su pronašli seriju članaka Grase d' Orsea. Članci su sazdržali metodični opis alternativne okultne istorije Evrope, posebno Francuske. Naročito je zapanjujuće bilo vrtoglavo smelo dešifrovanje starinskih gravira, narodnih pesama, heraldičkih natpisa itd, koje autor pomoću tzv. fonetske kabale (ne mešati sa jevrejskom Kabbalom, sa dva "b") pretvara u veoma zanimljivo pripovedanje o tajnoj borbi dvaju moćnih "tajnih društava". Upravo sukob ovih organizacija i određuje, po d' Orseu, čitavu evropsku istoriju.

Ova fantazmagorična slika se shematski može prikazati na sledeći način. U početku su na teritoriji evroazijskih kontinenta i Severne Afrike postojala dva religiozna tipa, dva kulta: Sunčani (Solarni) i Mesečev (Lunarni). Ove suparničke religiozne organizacije nalazile su se u stanju neprestanog sukoba. U drevnoj Galiji postojale su dve osnovne kaste "žitelji kula" i "radnici". "Žitelji kula" ("Žasi", "Hoji" ili "Hogtrisi") klanjali su se Mesecu, a njihova boginja bila je Belona ili Belena (Grase d' Orse dovodi u vezu reč "Belena", keltska boginja meseca, sa rečju "volonte" - "volja"). "Radnici" ("Peki" ili "Pikardi") klanjali su se sunčanim božanstvima Esusu i Teutatu. Ovde se Grase d' Orse očigledno oslanja na njemu poznate radove Sent Iva d' Alvedra jer obožavaoce Meseca naziva Joncima, potomcima Eneja, osnivača rimske dinastije, a objektom njihovog obožavanja smatra svetu kravu Iju ili Io (Jonci su potomci krave Io).

Kao i d' Alvedr, osnovnim simbolom Jonaca on smatra crvenu boju, koja je odvajkada bila boja ratnih zastava francuskih monarha. Protiv lunarnih Jonaca borili su se solarni Dorci i "stoički poklonici Mitre". Simboličke boje Doraca bile su crna i bela.

No, u razvijanju ove teme Grase d' Orse ide mnogo dalje od d' Alvedra. On nedvosmisleno poistovećuje Jonce s nosiocima ideje rodovske aristokratije, sa evropskim plemstvom. Obožavaoci Sunca, sa svoje strane, to je narod, to su seljaci, zanatlije, kao i kler, sveštenički stalež. Srednjovekovni gibelini, pristalice primata carske vlasti nad vlašću pape, a kasnije protestanti, bili su tipični Jonci. Gvelfi, pak, pristalice pape, bili su Dorci i obožavaoci Sunca. Zanimljivo je da Grase d' Orse ovde dotiče pitanje magije krvi, jer tvrdi da su Jonci, naročito francuski kraljevi iz roda Kapeta, koji potiče od Kata Valona, sebe smatrali nosiocima "ljubičaste" krvi, božanske krvi, i prezirali su "plavu" krv nižih kasta. Zato su se obožavaoci Meseca nekada zvali "ljubičasti", a obožavaoci Sunca "plavi".

U hrišćanskoj Evropi obe ove struje postojale su ne samo u obliku ideoloških i političkih kompleksa nego i u vidu "tajnih društava", s posebnim jezikom znakova, simbola, analogija, parola, itd.

(U sledećem broju: Čovek u kretanju od Raja do Pakla)