Drino vodo...

Radovan Bećirović Trebješki

Treba ime da joj se pomene,

To je Drina i pritoke njene.

Nema pera ni ljudskoga uma,

Nit' ikakve glave i razuma

Da dokaže i približno, vala,

Šta je Drina ljudstva pozobala -

Sa njenijeh krša i obala.

---

Drino, vodo, bar jedno stoljeće,

S tebe Srbin vode piti neće,

Vode piti, niti ruke prati -

Bratske će se kosti prizirati!

---

Drino vodo, amanet ti teški,

Sačuvaj nam naš ponos viteški,

---

Nemoj pričat Dunavu i Savi

Za naš polom i naš nož krvavi!

S Lever Tare do Pašine vode,

Ljudske će se kosti da naode;

---

Pa dokle će, Bog bi jedan kaza,

One trunut od vjetra i mraza,

Oko vrata od grada Žabljaka,

I to kosti - kosti od junaka.

---

Bez pogreba i bez opijela,

U bezdan ih voda odnijela.

------

Radovan Bećirović Trebješki (1898 - 1986), poslednji epski bard srpskoga naroda, rođen u Šavniku u Crnoj Gori, delovao je u srpskoj književnosti kao pesnik više od šest decenija (od sredine dvadesetih godina pa sve do smrti - 1986.). Epskim pesmama obeležio je srpsko stradanje od Kosovskog boja do Mojkovačke bitke čiji je učesnik i sam bio. Na svom grobu u Nikšiću, za života je isklesao stihove: Pod ovom sam pločom lega, Kao sužanj željan svega, Još vapiju ispod zemlje, Nesvršene moje želje...