Povodom

Povodom Zakona o izmenama zakona o porezima na imovinu i crkve i verske zajednice

Od ove vlasti Bog ne pomaže, samo motka

Pre nekoliko dana, 4. novembra ove godine, Srpska pravoslavna crkva je uložila zvaničan prigovor na Nacrt Izmena i dopuna Zakona o porezima na imovinu Republike Srbije. Tim zakonom je iskazana namera aktuelne vlasti, da kroz sistematsko i masovno oporezivanje crkvene imovine, kao i imovine fizičkih i pravnih lica, popuni državnu kasu i pokuša da izbegne bankrot javnih finansija. Pri tome, predviđa se da Poreska uprava sama određuje koja će imovina biti oporezovana, koja je njena vrednost, a stope se kreću oko 1% od tako procenjene imovine, što je nedopustivo mnogo.

Stevan Zivlak

Za Prigovor, SPC je pribavila i saglasnost svih tradicionalnih crkava i verskih zajednica u Srbiji, koji su se našli pred istim problemom.

Ovaj zakon, koji u javnosti prolazi nezapaženo, a očigledno da postoji i podrška lažne opozicije, ima sa jedne strane nameru da finansiranje kolonijalne uprave prebaci na leđa naroda i narodne Crkve, a sa druge strane, obezbeđuju se široke privilegije budžetskih korisnika, učesnika u javno privatnim partnerstvima, stranim investitorima i vlasnicima i drugim privilegovanim slojevima.

Slobodno možemo reći da su predviđeni porezi nepodnošljivi za već opljačkano stanovništvo, te da uz već donete poreze kojima se mladi ljudi koji su egzistenciju našli u IT sektoru, radeći od kuće, žestoko i neprimereno oporezuju, predstavlja potez koji podseća na zulume janičara uoči Prvog srpskog ustanka. Seča knezova, kroz stigmatizaciju svakog slobodno mislećeg stanovnika ove napaćene zemlje se vrši u kontinuitetu preko trideset godina, a trenutno se nesnosno pojačava, te su stvoreni svi uslovi za reakciju naroda i njegovih istorijskih institucija.

Srpska pravoslavna crkva je uložila Primedbe na odredbe pomenutog Nacrta Zakona, smatrajući da Poreska uprava ne samo da krši Ustavne odredbe o odvojenosti Crkve od države, već i autonomno crkveno zakonodavstvo koje je stvarano vekovima.

Srpska pravoslavna crkva je narodna crkva, ona je sa svojim narodom vekovima prikupljala tu imovinu, koja je isključivo namenjena za narodne verske i obrazovne potrebe. Žalosno je da nazovi Srbska država, kako mnogi neosnovano smatraju ovu beznačajnu koloniju na evropskom obodu, provodi ovakve globalističke naloge i pokušava da se obračuna sa SPC, atakujući podmuklo na crkvenu autonomiju, ustavni položaj, njenu imovinu i imovinska prava.

U situaciji da restitucija nepravedno oduzete crkvene imovine traje već drugu deceniju, da ni polovina te imovine nije vraćena, da se i nakon zabrane prodaje, crkvena imovina preprodaje i zloupotrebljava dok se odlaže njeno vraćanje, da su vraćene nekretnine potpuno devastirane i da će Crkva morati da uloži ogromna sredstva da se imovina vrati nameni, krenuti nestrpljivo u poresko nasilje nad Pravoslavljem, može samo da zabrine svakog vernika i da pokrene reakcije za sprečavanje zuluma.

Da podsetimo cenjene čitaoce , srbski narod i Karlovačka mitropolija su se vekovima boreći protiv Otomanske vlasti, uspeli, plaćajući krvlju hrabrih krajišnika, da ostvare brojne privilegije i privilegijarna prava, koja su ušla u Kanonsko pravo Srpske pravoslavne crkve nakon ujedinjenja čiju stogodišnjicu skromno proslavismo u septembru ove godine.

Ujedinjenjem sa ostalim oslobođenim srbskim krajevima, to Kanonsko pravo je preneto na Srpsku pravoslavnu crkvu , te je priznato i Versajskim mirovnim ugovorima nakon Prvog svetskog rata.

U viševekovnoj istoriji niti jedan od osvajača nije pokušao da oporezuje imovinu Crkve, prvi put se to dešava sa ovom Naprednjačkom vlasti. Ona dosledno pljačka i sopstvene građane, dahije i kabadahije se množe po gradovima i selima naše okupirane domovine, nemoral i razvrat se šire, pljačka stanovništva je neizdrživa, a u svojoj besprizornosti, odlučili su i da grubo pogaze autonomiju SPC i kroz visoke poreze počnu da uništavaju materijalnu osnovu koju je narod stvarao vekovima.

Kao glavne i osnovne privilegije srpskog naroda u Monarhiji, a koje su ušle u Kanonsko crkveno pravo, smatraju se pet privilegija koje je austriski car i ugarski kralj Leopold I dao Srbima za stečene ratne zasluge u borbi protiv Turaka prilikom i posle Velike seobe (1690) u ugarske zemlje 1690, 1691 i 1695; kao i potvrde tih Leopoldovih privilegija Srbima od strane Josifa I, Karla VI (III) i Marije Terezije.

Istorija postanka i značenja tih privilegija i njihovih potvrda u našoj i nemačko-mađarskoj istoriografiji do tančina je obrađena i poznata.

Kao osnovne privilegije srpskog naroda i Crkve u Monarhiji uglavnom se smatraju:

Pozivni manifest Leopolda I balkanskim hrišćanima i zemljama („Literae invitatoriae) od 6. aprila 1690.: da se uz austrisku vojsku dignu protiv Turaka ne napuštajući svoja ognjišta i njive, a on im zato obećava, pored ujemčene slobode i prava veroispovesti i prava biranja vojvode, još i druge razne povlastice.

Privilegija Leopolda I od 21. avgusta 1690., data Srbima posle pregovora s episkopom Isaijem Đakovićem, koja čini osnov srpskoj crkveno-narodnoj samoupravi u Monarhiji.

Protekcionalna diploma Leopolda I od 11. decembra 1690., izdata preko Ugarske dvorske kancelarije.

Privilegija Leopolda I od 20. avgusta 1691. kojom se vlast srpskog arhiepiskopa pored crkvenih stvari produžuje i na svetovne stvari srpskog naroda, i

Privilegija Leopolda I od 4. marta 1695. preko Ugarske dvorske kancelarije, kojom je odobrena duhovna organizacija srpske crkve, potvrđeni episkopi i zajemčena ranijim privilegijama data prava i povlastice.

Ove Leopoldove privilegije, koje su sačinjavale čvrst pravni osnov položaja i prava srpskog naroda u bivšoj Monarhiji i temelj njegove narodno-crkvene samouprave, potvrđivali su i kasniji austriski carevi i ugarski kraljevi novim privilegijama ili konfirmacijama.

Srbi i SPC u Ugarskoj uživali donekle privilegovan položaj i pre ovih Leopoldovih privilegija na osnovi već ranije dobivenih raznih privilegija.

Pored ponovnih kraljevskih privilegija u zasebnim zakonskim člancima tokom XV i XVI veka, kojima se Srbi i drugi pravoslavni u ugarskim zemljama oslobađaju plaćanja desetka ugarskom sveštenstvu, i koje su sve štampane u mnogobrojnim izdanjima ,,Sorpus iuris hungarici", ovde ćemo spomenuti samo kao prve srpske privilegije, kojima se može naći traga u bečkim državnim arhivima t.zv. ,,Kovinske privilegije", koje su dobili Srbi iz Kovina (na dunavskom ostrvu Čepelju ispod Pešte) od kralja Žigmunda 1405, 1412, 1428; i koje su potvrđivane od ugarskih kraljeva: Vladislava Jagelonca 29. augusta 1440., kralja Ladislava 1455., kralja Matije Korvina 1458. Zatim privilegije koje su dobili Srbi Varaždinskog i Karlovačkog Generalata od austriskih staleža na saboru u Bruku na Muri („Bruoker Libell") 1578. i koje je Ferdinand II proširio i potvrdio preko Ugarske dvorske kancelarije 15. novembra 1627. Tako isto je Ferdinand II 5. oktobra 1630. Srbima u oba Generalata izdao naročitu uredbu (Statuta Valachorum"), ili kao što Bartenštajn kaže, „formalan zemaljski ustav" za svoju samoupravu u gradskim, sudskim i kaznenim poslovima, sa svojim knezovima, i velržim sudijom. koje sam narod bira. Te Statute potvrdio je Ferdinand III 22. augusta 1642., Leopold I 21. februara 1659., Karlo VI 16. aprila 1717. g.

I posle Leopoldovih privilegija Marija Terezija je privilegijom od 28. juna 1751. stvorila Velikobečejski krunski dištrikt iz četrnaest sela ukinute Pomoriško-Potiske krajine. Po uzoru toga Dištrikta carica je privilegijom od 12. novembra 1774. ustanovila i Velikokikindski dištrikt koji je i posle utelovljenja Banata Ugarskoj (1779) zadržao svoju autonomnu upravu i sudstvo.

Najviše zbog toga da bi se donekle stišalo narodno nezadovoljstvo Srba zbog zakonskog članka XLVI požunskog sabora 1741 - da na području Hrvatske i Slavonije samo pripadnici rimokatoličke vere mogu imati nepokretna imanja; i zbog zakonskog članka XVIII: 1741, da se Potiska i Pomoriška Granica imaju razvojačiti, uteloviti Ugarskoj i podvrći županiskoj jurisdikciji, Marija Terazija je na pismenu molbu patrijarha Arsenija IV Jovanovića Šakabente i na usmenu molbu srpske deputacije (koju su sačinjavali: Pavle Nenadović, episkop gornjokarlovački i patrijaraški generalni vikar, Jovan Georgijević, arhiđakon patrijaraški, Arsenije Vujić, potpukovnik Potiske Granice, i Andrija Andrej evip, upravnik pošte u Petrovaradinu i administrator spahiluka Ufelova) - potvrdila Leopoldove privilegije 24. aprila 1743. preko Carske dvorske kancelarije, 18. maja t. g. preko Ugarske dvorske kancelarije i proglasila ih 4. jula t. g. preko Dvorskog ratnog saveta vojnim vlastima.

Po odluci carice preko Ugarskog namesničkog veća naređeno je svim županijama Kraljevine Ugarske da objave caričinu potvrdu srpskih privilegija.

Na narodnom saboru u Karlovcima na sednici od 6. marta 1744. od strane carskih komesara grofa Patačića i feldmaršallajtnanta Englshofena svečano je i usmeno proglašena u međuvremenu već i štampana potvrda svih Leopoldovih privilegija i njihovih potvrda od Marije Terezije od 18. maja 1743. g.

Pošto se posle svečanog usmenog objavljivanja terezijanske potvrde privilegija na saboru 1744. od strane carskih komesara Patačića i Englshofena u narodu javila potreba štampanog izdanja privilegija i na narodnom jeziku, to je „iliričesko-rasijanski obšči zograf" i bakrorezac Hristifor Džefarović odlučio, da u izdavačkoj zajednici s patrijaraškim pisarom Pavlom Nenadovićem u bakru izreže i štampa privilegije u slavenosrpskom prevodu, koji će obaviti Nenadović.

Tako je došlo do Džefarovićeva bakroreznog izdanja srpskih privilegija u Beču 1745, uz blagoslov patrijarha Arsenija IV. Nenadović je privilegije s originalnog latinskog teksta, koji su carski komesari Patačić i Englshofen iz Beča doneli, na saborskoj sednici od 5. marta 1744. pročitali i svojim potpisima potvrdili, preveo na „maternji slavenosrpski jezik", ustvari više rusko-slovenski.

Ovde navodimo deo iz Privilegija koje se odnose na oslobođenje od bilo kakvih poreza Karlovačke mitropolije, i njenu suštinsku autonomiju :

Pismo Leopolda I patrijarhu Arseniju III Čarnojeviću od 6. aprila 1690

....Mi Leopold I itd., itd.

Časnom, Odanom, Nama ljubeznom Arseniju Čarnojeviću, Srbalja istočne crkve grčkoga obreda arhiepiskopu, episkopima, i svima drugim crkvenim i mirskim staležima, kapetanima, potkapetanima, najposle celom opštinstvu istoga grčkog obreda i naroda srpskog, po Grčkoj, Bugarskoj, Rusiji, Hercegovini, Dalmaciji, Podgorju, Jenopolju i ostalim sajuženim mestima i svima drugima, koji ovo čitali, videli ili slušali budu, Našu carsku i kraljevsku milost i svako dobro....

...Smatrajući ne toliko ovo vaše Nama odveć milo svedočanstvo i izjavu, primamo blagonaklono vas sve skupa i pojedine u Našu carsku i kraljevsku zaštitu, koliko da se tim izredna ova namera u vašim duhovima utvrdi, i sinovima neprestano uliva, i u svim slučajevima stvarnim dokazima sve većma i većma ukrepi. Očinski vas dakle pozivamo da protiv najžešćeg dušmanina hrišćanskog imena i vašeg gonitelja pod Našom zaštitom i pod upravom Naših vojvoda na oružje ustanete, da odbijete nepravde, nevolje i bede, koje su vam dosad najnepravednije i najnemilostivije nanošene bivale.

A da biste i vi uzajamno blagost i slast Naše vlade i gospodstva već na samom pragu osetili, vaše molbe s prirođenom Nam blagošću odobravajući, milostivo smo zaključili: Da po običaju Srbalja istočne crkve grčkoga obreda i po propisu staroga kalendara slobodno opstojati možete, i da vam kako dosada tako i unapred nikoji crkveni ili svetovni staleži nikakve dosade činiti ne mogu; i neka vam slobodno bude između sebe, sopstvenom vlašću, iz srpskog naroda i jezika postavljati sebi arhiepiskopa, koga će crkveni i svetovni stalež između sebe birati.

I ovaj arhiepiskop neka ima slobodnu vlast raspolagati svima istočnim crkvama grčkog obreda, episkope posvećivati, sveštenike po manastirima raspoređivati, gde bude nužno crkve sopstvenom vlašću zidati, po varošima i selima srpske sveštenike nameštati: jednom reči, kako i dosada da bude poglavar nad crkvama grčkog obreda i nad opštinstvom iste veroispovesti, i da ima vlast njima raspolagati, sopstvenom vlašću crkvenom, po povlasticama koje vam dadoše prethodnici Naši, nekadašnji bležene pameti kraljevi Ugarske, po svoj Grčkoj, Rasiji, Bugarskoj, Dalmaciji, Bosni, Jenopolju i Hercegovini, kao i u Ugarskoj i Hrvatskoj, gde ih faktično ima, i ukoliko i dokle Nama svi skupa i pojedince verni i privrženi budu. ona bila, kao Dalje crkvenim staležima, kao arhiepiskopu i episkopima, monasima i svakoga reda sveštenicima grčkoga obreda u manastirima i crkvama neka ostane vlast raspolagati, tako da niko u predrečenim manastirima, crkvama i rezidencijama vašim nikakva nasilja činiti ne može; nego od desetka, danka i kvartira da budu oslobođeni kao i pre, niti da ima iko od svetovnjaka, osim Nas, nad crkvenim staležom vlast, koga zatvoriti ili zarobiti, nego da arhiepiskop može takve od njega zavisne crkvene ljude, ako što skrive, po pravu crkvenom ili kanonskom kazniti.

Prilažemo dalje i potvrđujemo da se grčkog obreda crkve, manastiri, i što k ovima spada, kao i dobrz što arhiepiskopu i episkopima pripadaju, ma kakva što su od prethodnika Naših priložena, pritežavati mogu; a koje je crkve neprijatelj hrišćanskoga imena Turčin od vas oduzeo, i te kad se osvoje, zapovedićemo da se u vaše ruke predadu. Najposle kad arhiepiskop, ili episkopi vaši, kad nužda zahteva, manastire i crkve po varošima ili selima obilaze, ili parohe i opštinu poučavaju, nećemo trpeti da im iko, bilo od crkvenih ljudi bilo od svetovnih, dosadu kakvu čini.

Dano u Našem gradu Beču, dana 21. avgusta godine 1690., Našega kraljevanja, rimskoga 33., ugarskoga 36., a češkoga 34. Leopold. (M. P.) T. A. Henr. grof Stratman. Na sopstvenu zapovest presv. carskog i kraljevskog veličanstva: Andr.' pl. Verdenburg.

....

Na kraju treba otvoreno reći, srbski narod je pod vlašću nehrišćanske Srpske napredne stranke, koja ima mnoge osobine sekte, a nakon izbora otvorene lezbejke za predsednika Vlade, ima sve osobine homoseksualne verske organizacije koja je na vlasti.

Odlično uklopljeni u globalistički religijski sistem, homoseksualci su dovedeni na vlast da obezbede nesmetano izvlačenje novca za Kolonizatore, a ostavljeno im je da samostalno finansiraju sopstvenu kolonijalnu upravu, a uz put i svoje poroke.

Kao potpuni ekonomski amateri, uništili su ekonomsku strukturu zemlje, preterano je zadužili, uništili su ne samo društvenu svojinu, već besomučno rasprodaju i državnu svojinu, privatni domaći sektor sistematski uništavaju po nalozima kolonizatora, uništeno je domaće bankarstvo, berza i domaći investicioni fondovi ne postoje, te time potpuno odsekli korene zdravog finansiranja birokratije i društvene nadgradnje kao i narodni prosperitet.

Ostala je besomučna pljačka osiromašenog naroda, a sada počinju poslednji krug pljačkom Srpske pravoslavne crkve.

Biće interesantno videti posledice ove namere pobesnele naprednjačke vlasti.