Dela i ljudi

Iz knjige "Njegoš i Albanci", akademika prof. dr Kaplana Burovića

Jevanđelje patriotizma

Delo akademika Kaplana Burovića, "Njegoš i Albanci", prva je objavila Omladinska muzičko-poetska asocijacija (OMPA ) 2002. u Podgorici, čiji je izdavač Željko Stanković vrlo visoko ocenio, rekavši između ostalog: "...Nakon objavljivanja ovog djela, u tzv. njegošologiji, ništa neće biti isto". Ubrzo, mnogi mediji su preštampali studije iz ove knjige, a pre koji mesec, Književna zadruga Srpskog nacionalnog saveta, priredila je i njeno drugo dopunjeno izdanje (izdavač dr Momčilo Vuksanović, urednik Budimir Dubak). Magazin Tabloid objavljuje odabrana poglavlja iz ovog značajnog dela

Akademik, prof. dr Kaplan Burović

Njegoš i Fišta*

Imamo dobrih i loših učenika. Dobar učenik uvek prevazilazi svog učitelja. I pored toga, on mu je doživotno zahvalan i ovu zah-valnost nikada ne kasni da izrazi i demonstrira javno, govoreći za svog učitelja čas jednu dobru reč i čas drugu, zahvaljujući mu se čas za ovo, a čas za ono. Sa najvećom skromnošću on atribuira svom učitelju sva svoja dostignuća, sve svoje uspehe. Na ovaj način, izražavajući najdublje poštovanje i svoju bezgraničnu zahvalnost za svog učitelja, dobar učenik stavlja na građevini života svoj kamen, vodi život na-pred i ostavlja iza sebe dobar glas i uspomenu lepu.

Suprotno se dešava sa lošim učenikom.

Loš učenik ne samo što ne prevazilazi svog učitelja, već ga i ne dostiže. I pored toga, on sav svoj vek ogovara svog učitelja, upravo kao pop Mićo u Gorskom Vijencu, koreći ga čas za ovo i čas za ono, kritikujući ga, psujući ga, nalazeći mu ovu i o-nu manu, osporavajući mu ovu ili onu zaslugu. Sa jednom beskrupuloznom megalomanijom on minimizira i najveće uspehe svog učitelja, ako nema moguć-nosti da mu ih i sasvim ospori. Umesto da u građevini života stavi i on svoj kamen, ako nema mogućnosti da toj građevini skine koji kamen, on čini sve da sačuva status quo, da spreči ljudski život da učini potrebni korak napred.

Đerđ Fišta (Gjergj Fishta) je učenik Petra II Petrovića Njegoša.

On je Njegošev učenik ne samo zato što je učio mnogo od njegovih dela, posebno od Gorskog Vijenca, ne samo zato što se inspiri-sao Njegoševm Gorskim Vijencem, nego za svoje Gorske gusle (još od samog naslova !), već i zato što je iz Njegoševog dela uzeo mnogo i kalemio u svome delu sve što mu se sviđalo, sve što mu je trebalo i valjalo, od običnih reči, izraza, pa do misli i stihova.

U svojoj mladosti, pre indoktriniranja albanskom falsifikovanom istorijom, kada je čitao Gorski Vijenac i nadahnjivao se njim, on je rekao i ovo: "...Postao je običaj u svetu da se kaže da kao Homera nema drugog pesnika, kao Virgilija, kao Dantea...Što se tiče mene, meni su se svi dopali, svi su veliki, ali u mom srcu je Petar Petrović Njegoš."

Preko svega, Fišta je i u vremenu posle Njegoša, što više dva pasa iza njega: kad je Njegoš promenio život, 1851. godine, Fišta se još nije bio rodio (1871). Znači, mogao je da ima Njegoša ne samo ocem, već i dedom.

Oni koji dolaze posle nas, ako su dobri đaci, uzimaju ne samo znanja našeg vremena i naše iskustvo, već i dostignuća koja donosi vreme iza nas, kad smo mi sklopili oči i udaljili smo se iz života. Dobri učenici! Oni koji nose život napred. Sigurno da se sa lošim učenicima ovo ne događa.

1. Pošto je pobrao Njegoša što je bolje mogao, i pošto se od drugih indoktrinirao falsifikovanom istorijom svog naroda, Fišta ga klocnuo sa jednim najnedozvoljivim ignorisanjem i prezrenjem, nedostojno i za jednog najobičnijeg intelektualca, kamoli za jednog intelektualca kalibra i vokacije svoje.

Evo kako se doslovno izražava Fišta u njegovom glavnom delu za glavno delo svog učitelja Petra II Petrovića Njegoša, znajući sasvim dobro vanrednu vrednost i značaj njegovo ne samo za Njegoša, već za ceo crnogorski narod, koji Njegoša ima za svog nacionalnog pesnika i Gorski Vijenac - za nacionalnu epopeju:

Ora (e Cërna Gorës,-KB), atëherë hijen e ra-ndë

marrë të Petar Njegoshit : motit

n' atë Cetinë, n' atë falme agzotit,

kenë Vlladikë, mjekrrën dy pëllambë,

e qi larg edhe n' ditë t' sotit

ai përmendet rrokullisë

për njatë " Kezën e Malsisë " :

kangë hynere, kangë me nam,

shkrue me lot e thkëndillë barotit...

......

Sudbina (Crne Gore,- KB), tada teški izgled

uze Petra Njegoša: davninom

na Cetinju, u tom odru baruta,

bio je Vladika, sa dva pedlja brade,

a koji se daleko i dan-danas

spominje po svetu

za taj " Venčić Malesije " :

božanstvena pesma, čuvena pesma,

napisana suzom i iskrom baruta...

Albanski akademici, za reč KEZË (venčić) kažu da je izraz Arbanasa Italije, ili Grčke, i da ima ovaj smisao: "...Crvena ili zelena kapica od svile ili od baršuna, vezena zlatnim koncem, koju stavljaju arbanaške neveste na dan svadbe i povodom praznika...".

Ovo srećemo i kod Arbanasa, koji su se, iz Arabije (nekadašnja srednjevekovna Albanija, koja se nalazi između reka Drim i Škumbin, današnja Srednja Albanija), iselili i smestili u selo Arbanasi okoline Ulcinja (kasnije, deo njih, otišli su u Zadar Hrvatske!) Ali ovde ima smisao jednog malog venčića, jednog venčića sa cvećem, koji stavljaju devojčice na glavi kad igraju, čuvajući ovce i koze, ili i na raznim proslavama.

Kod ovih Arbanasa i kod Albanaca uopšte reč KEZË ima i deminutivan smisao, smanjivanja, što više i pežorativan. Znači, kad za jedan VIJENAC hoće da kažu da je malen, venčić, posebno kad hoće da kažu da je i beznačajan, kad hoće da mu daju prezreni smisao, kažu KEZË. Ovaj smisao, pežorativan i prezren, dao mu je i Fišta u citiranom stihu.

Srpskohrvatski apelativ Venac (ili Vijenac, kako ga imamo kod Njegoša!) albanski akademici Kosova su ga preveli: "...venac, girlanda, ukrasni venac od zelenila ili cveća, dok za jedan Mali Venac (Vijenčić) kažu KURORËZ. Reč KEZË oni ne upotrebljavaju.

Fišta je poznavao jako dobro srpsko-hrvatski jezik i, sledstveno, da je imao za cilj da prevede reč Njegoša Vijenac na korektan način, bez pežorativiteta, bez prezrenja za njegovo delo, on je trebao da je prevede Kunora, kako je to preveo Albanac dr Esat Mekuli, ili Kurora, kako je to preveo Zarija Brajović.

Za pežorativni smisao Fištinog izraza svedoči nam i činjenica što on Njegošev epos, poemu, naziva kangë - "pesma".

Njegošev Gorski Vijenac, od davnina je preveden na sve glavne jezike sveta, ne od Crnogoraca, već od pripadnika nacija na čijem je jeziku u-činjen prevod. Apsolutno niko ga nije preveo kao Fišta "Venčić Malesije", što više ni "Venčić gora", već Kurora e Maleve (Gorski Vijenac). Koliko za primer vidite Larousse, gde piše Les lauriers de la montagne.

Kako vidite, francuski prevodilac ne upotrebljava ni obični izraz Couronne, već mu daje i figurativni smisao Laurier "lovor", lovorovi slave planina Crne Gore, Daphne aureola.

A, ovaj smisao ima i kod Njegoša Gorski Vijenac. Rečju Vijenac Njegoš ne podrazumeva jedan "običan " venac, utoliko manje jedan "venčić", već "lovorov venac ", ili "vijenac slave ", les lauriers de la victoire, Daphne aureola za crnogorske ratnike, koji su se borili i pali po krvavim bojištima za ujedinjenje naroda i oslobođenje domovine. Pre nego što sedoh da napišem ove reči, konsultirao sam i neke albanske intelektualce za izraz Fište "Kezë e Malsisë ". I oni, iskreno, potvrdiše mi pežorativan, potcenjivački i prezreni karakter prevoda njihovog Đerđa Fište.

Sada se postavlja pitanje: Je li zaslužilo glavno delo Njegoša taj pežorativitet, to potcenjivanje i poricanje vrednosti i značaja, to blasfemično prezrenje?!

I da Fišta nije učio i uzimao od tog dela, mislimo da nije zaslužilo. Njegošev Gorski Vijenac je jedno sasvim seriozno delo, savršeno u umjetničkom i ideološkom aspektu, kako za svoje vreme, kad je pisano, tako i za vremena koja slediše i koja slede. Nisu uzalud Crnogorci podigli Njegoša na postolje časti i dostojanstva nacionalnog pesnika i to delo-na postolju Nacionalne epopeje.

Nisu ga uzalud Crnogorci proglasili za Jevanđele svog patriotizma, svoje biti i savesti kao ljudi i kao nacije. Nisu uzalud priznali, poštovali i poštuju Njegoša i njegovo delo kao takvo na sve strane civiliziranog sveta. Gorski Vijenac je vremenom ušao u svim enciklopedijama sveta ne samo kao glavno delo crnogorske književnosti, već i kao jedno od glavnih dela svetske književnosti svog vremena. Nije se uzalud prevelo i čita se, studira se, diskutira se i piše se za ovo delo na svim jezicima sveta. Ovo delo već je Sancta Sanctorum. I pored toga svako mu može naći nedostatke, praznine, šta više i da ga kritikuje, ali ne i da kleveće i intrigira.

Negirati vrednosti ovog dela nije izraz neke umnosti, korektnog stava prema njemu. Naprotiv, izraz je najelementarnog nedostatka korektnosti, izraz nedostatka umnosti, nedostatak verske i nacionalne tolerancije. Utoliko više jer je Fišta sasvim svestan za poseban značaj koji ima ovo delo ne samo u crno-gorskim okvirima, već i u svetskim. On je i sâm primoran da prizna da je Njegošev Gorski Vijenac: božanstvena pesma, čuvena pesma, napisana suzom i iskrom baruta...

On je jako-jako svestan da se upravo za to delo " božanstveno " - kako je primoran da ga i sâm nazove Njegoš

e qi larg edhe n' ditë t' sotit

ai përmendet rrokullisë .......

...daleko i dan-danas

on se spominje po svetu

Rrokullisë! (Po svetu!) Ili, kako bi trebalo da zabeleže ovu reč albanski akademici u njihovom Rečniku: RrotullisË, što znači "na sve strane sveta..." Pežorativni, citirani prezreni izraz, za Fištu predstavlja i demostraciju nezahvalnosti. I da nije bio Njegošev učenik, i da nije učio i uzeo što od Gorskog Vijenca, i da je Fišta bio jedan najobičniji intelektualac, jedan takav izraz, jedna takva blasfemija za Gorski Vijenac ne može mu se oprostiti.

Ali zašto je Fišta učinio to, zašto se izrazio na takav pežorativan način, tako prezrivo za svog u-čitelja, za njegovo glavno delo, koje više nije samo njegovo, ni samo njegovog naroda, već je i jedno od glavnih dela umetnosti, jedno od glavnih dela svetske kulture ?!

Da možda Njegoš nije nečim uvredio Fištu i ovaj, za osvetu, odgovara mu istom monetom, vraća mu milo za drago, kako bi rekao naš narod? Njegoš nije poznavao Fištu, jer se udaljio iz ovog sveta pre dolaska Fište. Znači, ništa ličnoga nije moglo biti po sredi između Fište i njega. Da možda Njegoš nije dirnuo Fištu negde ili nešto? Da mu možda nije uvredio na koji način veru, nacionalnost i domovinu? Izvolite prostudirajte pravoslavca Njegoša i nađite mi kod njega bilo i jednu jedinu reč protiv katolicizma Fište. Izvolite prostudirajte Crnogorca Njegoša i nađite mi kod njega bilo i jednu jedinu reč protiv Albanaca Đerđa Fište. Izvolite prostudirajte i državnu rasprostranjenost albanske države kroz vekove i kažite mi da možda negde, na bilo koji na-čin, nije dirnuo Njegoš integritet albanske države.

Nigde kod Njegoša, i pored sveg lošeg što je imao od katolicizma on i njegov narod, nećete naći ni najmanju aluziju protiv katolicizma. Naprotiv, on je autor lapidarnijih stihova:

Ne pita se ko se kako krsti,

već čija mu krvca grije prsi !

Na jednom drugom mestu Njegoš kaže :

Iako je zemlja pouzana,

dvije vjere mogu se složiti,

kâ u sahan što se čorbe slažu.

Mi živimo kao dosad bratski,

pa ljubavi više ne trebuje.

Što više, Njegoš daje sebi pravo i da se silno našali pravoslavnim crnogorskim popom, ali ne i sa katoli-čkim ili muslimanskim crnogorskim sveštenikom, bože sačuvaj sa bilo kakvim sveštenikom jednog drugog naroda. Setite se Popa Mićo iz Gorskog Vijenca, koga stavlja u igri upravo za njegovo ne-znanje, onamo gde svakom svešteniku može najviše zaboleti.

Nigde kod Njegoša, i pored mnogih zla koja je imao od Albanaca on i njegov narod, nećete naći ni najmanju aluziju protiv Albanaca, ni protiv albanskih muslimana, koji pod turskom zastavom mu uđoše i na Cetinje i nekoliko puta mu ga opljačkaše, spališe i pretvoriše u prah i pepeo i poslednju kolibu, ubijajući starce, žene i decu. I kad mu se mute oči od udaraca Albanaca, Njegoš se ne osljepljuje, već, videći u njihove ruke tursku zastavu, iako je pre G. Stadtmülera bio sasvim svestan da su Albanci, zato što su pripadali islamskoj verskoj zajednici, bili klasični nosioci osmanske imperatorske svesti, ustrajno kaže: "Ne, ne Albanci! Pogađaju nas Turci ! "

I uzimajući albanske muslimane za Turke (on-ako kako je to uzimao i crnogorske muslimane !), Njegoš je podigao na postolje časti i najvećeg pošto-vanja na Balkanu ceo albanski narod, a na poseban način albanskog nacionalnog heroja,za koga nam ka-že ništa manje već: Skenderbeg je srca Obilića.

Ovo znači da albanski Skenderbeg ima srce kao i srpski Miloš Obilić. A ovo, sa druge strane, ima ovo značenje: nacionalni heroj Albanaca ne stoji niže nacionalnog heroja Srba.

Treba znati da Miloš Obilić nije bio samo srpski: on je bio i crnogorski. Sledstveno, nacionalni heroj Albanaca, prema Njegošu, ne stoji niže nacionalnog heroja Crnogoraca, njegovog naroda, Njegoševog.

Možete li mi naći jednu ovako visoku ocenu Crnogorca kod Fište, ili kod bilo kojeg Albanca ne Njegoševa vremena, ne Fištinog vremena, već i današnjih dana?! Možete li mi naći jednu ovako visoku ocenu Crnogorca ne kod jednog feudo-buržuja albanskog (kao što je bio Njegoš crnogorski!), već i kod onih Albanaca koji su nam se do jučer busali u prsa za proleterski internacionalizam i, što više, pretendirali su da su nam jedini internacionalisti u Evropi i na svetu ?!

Lično Fišta nema tog potcenjivanja, nema tog prezrenja i te uvrede koju nije izrazio za Crnogorce. Sa njim su činili i čine takmičenje en bloc svi albanski buržoaski intelektualci. Vidite njihovo Otvoreno pismo. Nije na odmet naglasiti ovde da je Njegoš slavio Skenderbega pre Albanaca. Sledstveno, Njegoš je prethodio i doprineo za albanski preporod, za što su mu albanski buržuji zahvalili otvorenim pismom. Ili ne ?!

Nigde kod Njegoša nemate ni najmanje pretendiranje prema istorijskim albanskim teritorijama. Nasuprot, priznajući albanskog Skenderbega, on priznaje i njihovu borbu i, sledstveno, i njihova nacionalna prava, pravo slobode i nezavisnosti, pravo državnosti nad nacionalnim teritorijama. Fišta, a po njegovom primeru i skoro svi redom albanski buržoaski intelektualci, pretendirali su i pretendiraju kao albanske teritorije i Žabljak, koji je bio prestonica Crne Gore posle pada Skadra u turske ruke; i Podgoricu - aktuelni glavni grad Crne Gore - za koje i albanski akademici kažu da, kad ih je oslobodila od turskog ropstva crnogorska vojska, bili su "nastanjeni poglavito crnogorskim življem", dok istorijski, i pre turske okupacije, kroz vekove, pripadali su teritoriji crnogorske države. Fi-šta poznaje za Crnu Goru samo Cetinje i " vrleti oko njega "12. Što više, na jednom mestu njegovog dela Lahuta e MalsisË poziva Albanca Isljam Makaljuši:

...hajde, hajde, morč Islam.

Se so' 'i javë, po, n' saje t' Zotit,

n' atë Cetinë kemi me hi,

me qitë rrojme e si n' Tuz motit,

prap me u toçë na me raki...

...hajde, hajde, o Isljame.

Za nedjelju dana, ako Bogda,

u Cetinje ćemo ući,

da se veselimo i, kao u Tuzu davninom,

opet da se nalokamo rakijom...

Isljam! I - Makaljuši! Slučajno je ovo?! Nije našao Fišta jedno drugo ime, koje nema veze sa islamizacijom Albanaca!

A ono MAKALJUŠI što znači ? Nije znao Fišta pežorativno značenje te reči u albanskom jeziku?! Nije znao da makalush znači budala?! Koliko god bio rafiniran, Fišta istupa i otvoreno protiv albanskih muslimana. Ali neka ga, ovo je jedna druga tema. Da se vratimo kod Njegoša.

Sledstveno, možemo reći bez rezervi da Fišta prezire GORSKI VIJENAC i njegovog autora. Bez osnova i bez ikakva razloga, ni ličnog, ni verskog i ni nacionalnog.

Onda, zašto je Fišta učinio to? Gde da potražimo izvore, osnove tog njegovog stava, tog njegovog besa i njegove mržnje ? !

Đerđ Fišta, pre svega kao katolik, utoliko više i kao sveštenik, ima jednu nasleđenu netrpeljivost i mržnju prema pravoslavnima uopšte (bez razlike na nacionalnost, znači i prema albanskim pravoslavcima! A prema crnogorskim pravoslavcima posebno. Zna se da su kroz vekove katolički i pravoslavni sveštenici imali trvenja i kontradikcija, što više i antagonističkih. Dokumentacija uzajamnih odnosa katoličko-pravoslavnih na Balkanu govori sasvim jasno o ovome. Katolički sveštenici, kroz vekove, gajili su averziju i prezrenje, mržnju za pravo-slavce i sve što je pravoslavno. A isto tako i pravo-slavni sveštenici. I pored toga, kao u konkretnom slučaju, dok ovu praksu srećemo i kod albanskog katolika Đerđa Fište, kod crnogorskog pravoslavca Petra Petrovića Njegoša ne konstatiramo nešto tako, kao što ne konstatiramo ni kod kojeg pravoslavnog sveš-tenika današnjih dana, što više ni kao odgovor pre-ma albanskom katoličkom svešteniku Ndue Siništaj, koji je autor pomenute monstruozne blasfemije protiv Njegoša, sačinjena 1995., a sa kojom su se složili i svi ostali albanski sveštenici i nesveštenici svih četiri vera Albanije. Ili ne ?!

U protivnosti sa Fištom i sa svim Albancima, kako smo naglasili, kod Njegoša smo konstatirali toleranciju, jednu versku saglasnost najprimerniju i za svako poštovanje, što služi na čast ne samo Njegošu, već svim crnogorskim pravoslavcima.

Ova Fiština intolerancija i ovo prezrenje čisto versko, katoličko, usisano još od majčinih grudi, razvilo se i perfeksioniralo pod brižnim staranjem katoličkih sveštenika po školama i na studije, na poseban način kad je mladi Fišta dopao u ruke majstora ovog prezrenja i ove mržnje, kao što su bili sveštenici Austro-ugarskog carstva, koji, injektirajući učenicima mržnju prema ruskom pravoslavlju, koje je prethodilo panslavizmu, za sebe su katolicizam učinili avangardom i zastavom pangermanizma, austro-nje-mačkog imperijalizma, koji se svim sredstvima pripremao da uvede u svoje kandže i Albaniju, pošto je to već učinio sa Bosnom i Hercegovinom, gde - isto tako kao i u Albaniji - katolici su bili jedna skoro beznačajna manjina u poređenju sa pravoslavcima i muslimanima.

Ovo jako katoličko neprijateljstvo Fište nije se manifestiralo samo prema crnogorskim pravoslavci-ma, već i prema albanskim muslimanima Albanije u-opšte14 i albanskim muslimanima Kosova i Metohije posebno. Setite se samo Fištinih reči: Dobro je Ko-sovo, ali bez Kosovaca! Fišta je digao svoj katolicizam i preko nacionalnosti. Znači, kako sam to čuo i od mnogih drugih albanskih katoličkih sveštenika, i od dom Simona Jubani, koga sam poznavao lično u ćeljijama zatvora u Burelju, Fišta je bio pre svega ka -tolik, a zatim i Albanac. A ovo znači da njegova svest, i godine 1938, kad je završavao pisanje svojih Gorskih gusala, bila je srednjevekovna.

Drugi izvor mržnje Đerđa Fište prema Njegošu i njegovom delu ima nacionalni karakter. Iako kod Fište dominira verska svest, on ima i iskristaliziranu nacionalnu svest, koju su mu izoštrili i zatrovali austro-ugarski učitelji, indoktrinirajući ga jed-nom organskom mržnjom prema Slovenima uopšte, a prema južnim Slovenima (kao "štenad Rusije "!) posebno. Ova mržnja Fište prelazi i u otvoreni šovinizam i najflagrantni rasizam, pogotovo prema Crnogorcima. Zasljepljen ovom mržnjom, Fišta negira sve i svašta crnogorsko. A kad nema mogućnosti da negira, onda minimizira, potcenjuje i prezire, pa i najsvetije stvari crnogorskog naroda, i vrednosti i simbole nacionalne, onako kako to može da čini samo jedan čovek kome se pomutio očni vid i, sem objekta svoje mržnje, ne vidi ništa drugo.

Treći izvor mržnje Đerđa Fište jeste osećanje svog svestranog inferioriteta prema Njegošu i inferiornosti njegovog životnog dela Gorske gusle prema delu Njegoša Gorski Vijenac. Fišta je svestan za ovaj inferioritet. On zna sasvim dobro da nikada neće stići da postane ni za katolike Albanije, kamoli za sve Albance Albanije, ono što je postao Njegoš za Crnogorce i Crnu Goru. Utoliko više on je svestan da se njegovo glavno delo Gorske gusle niti približava gde glavnom delu Njegoša Gorski vijenac, kamoli i da se uporedi sa njim, ili da ga i u bilo kojem aspektu prevaziđe, bilo u umetničkom aspektu, ili u onom etičko-filozofskom i jezičkom.

Gorski vijenac je Jevanđelje crnogorskog patriotizma. Sa njegovim filozofskim izrazima, najauktuelnijim za svoje vreme i za budućnost, ušao je u narod i postao je antologija poslovica i sentencija mudrosti. Ne samo Crnogorci, već svi Jugosloveni, u svojim svakodnevnim razgovorima, često će se obratiti Gorskom Vijencu, čas za ovaj i čas za onaj njihov problem, više negoli i samoj Bibliji. Gorski Vijenac je postao i baza nacionalog književnog jezika ne samo za Crnogorce, već za sve Jugoslovene, dok je Fišti, još 1917, postalo jasno da jezik njegovih Gorskih gusala neće postati baza nacionalnog književnog jezika Albanaca. Njegov trijumf sa azbukom nije se prosledio i trijumfom jezika. Ovo osećanje ličnog inferioriteta propraćeno je kod Fište i sa osećanjem nacionalnog inferioriteta, isto tako u svim aspektima, kako u aspektu istorijskog razvoja, tako i u aspektu ekonomskog i kulturnog razvoja. Inde ira!

Ali zlo ne konsistira kod podcenjivanja i prezrenja Fište prema Njegošu i Gorskom Vijencu. Na kraju krajeva Fišta je jedan i on sada treba da pripada prošlosti sa svim minusima njegovog života i stvaranja i u albanskim okvirima, kamoli u svetskim. Zlo konsistira u činjenici što ovo potcenjivanje, ovo njegovo organsko prezrenje ne samo za Njegoša i njegovo stvaranje, već za sav crnogorski narod, kultivirano od Fište, našlo je plodnu podlogu u redove albanskih buržoaskih intelektualaca, da i dan-danas, upravo najnegativne strane tog njegovog stvaranja, oni ih drže na vrh koplja, kao zastavu i geslo njihovog života, njihovih aspiracija i biti njihove kao ljudi i nacija, što nam svedoči i njihova paskvila Otvoreno pismo. Šta više, i kod onih koji su do jučer (busajući se u prsa za marksizam-lenjinizam i proleterski internacionalizam!) persekutirali Fištu, između ostalog, upravo i za ovu mržnju, za ovaj flagranti šovinizam i rasizam.

Koliko za primer citiram vam "marksistu-ljenjinistu " i "internacionalistu" Envera Hodžu, akademika i profesora, književnika, "inženjera duša" današnjih Albanaca, Dhimitar S. Shuteriqi, koji kaže: " ...Mua më ngacmon herë pas here, së thelli, fakti që "kishim le në gjak të shoshoqit", siç pat shkruar Fishta për shqiptarët dhe sllavët e Ballkanit ".

Prevod: "...Mene me draži s vremena na vreme, duboko, činjenica da " smo se rodili na krvi jedni-drugih", kako je to bio pisao Fišta za Albance i Slovene Balkana"

I pored svega ovoga, imajmo u vidu da je upravo ovaj Fišta, ovaj vrhuski albanski rasista i šovinista,učitelj i otac albanskog šovinizma i rasizma, rekao i ovo: "...Postao je običaj u svetu da se kaže da kao Homera nema drugog pesnika, kao Virgilija, kao Dantea nema. Što se tiče mene, meni su se svi dopali, svi su veliki, ali u mom srcu je Petar Njegoš..."

(Nastavak u sledećem broju)