Svedočenje

 

Ekskluzivno: Istina o čoveku koga je Zapad osudio na smrt (5)

 

Nasilno razaranje evropske Jugoslavije

 

Holandski teolog i istoričar Robin De Rajter (1951-2007), napisao je fascinantnu knjigu o smišljenoj likvidaciji Slobodana Miloševića, kojom pobija globalnu propagandu o bivšem predsedniku Srbije kao zlotvoru i masovnom ubici. Rajter između ostalog u knjizi tvrdi: "...Miloševićev politički cilj bio je da Kosovo ostane u okviru Srbije i da se spreči da albanska većina protera sa Kosova srpsku manjinu. Nije se podsticala rasna mržnja, niti se sprovodilo etničko čišćenje. Naprotiv, Milošević i članovi socijalističke partije stalno su naglašavali koje prednosti za Srbiju ima njen multinacionalani sastav...". Nepunu godini po završetku rukopisa, i Robin je umro. Beogradska izdavačka kuća Metaphysica ustupila je Tabloidu ekskluzivno pravo da objavi u nekoliko nastavaka delove iz ovog Rajterovog dela, napisanog poslednje godine njegovog života.

 

Robin De Rajter

 

 

Uvodna reč odbrane Slobodana Miloševića 31 avgusta 2004. godine

 

U međunarodnoj javnosti, veoma dugo i sa jasnim političkim namerama, stvarana je jedna neistinita, iskrivljena slika o događajima na prostoru nekadašnje Jugoslavije. Ove optužbe predstavljaju beskrupuloznu manipulaciju laži, sakaćenja prava, poraza morala i jedno krajnje neodgovorno prekrajanje istorije. Sve je postavljeno na glavu da bi se stvarni nosioci odgovornosti za tragične događaje zaštitili od odgovornosti i da bi se tumačenjem tih događaja izveli pogrešni sudovi i zaključci o prirodi i pozadini rata protiv Jugoslavije. Ima jedna fundamentalna istorijska činjenica od koje se mora poći u razumevanju događaja iz koje je proizašlo sve šta se događalo na tlu Jugoslavije od 1991. godine do danas, a to je nasilno razaranje jedne evropske države, Jugoslavije koja je proizašla iz državnosti Srbije, jedine saveznice demokratskog sveta na tim prostorima u poslednja dva veka.

Nesumnjivo je da će ta fundamentalna istorijska činjenica dati pečat evropskoj istoriji u vremenu koje dolazi. Razorena je jedna multietnička, multikulturalna, multikonfesionalna država koja je imala svoj istorijski i međunarodno pravni legitimitet da bi na njenoj teritoriji, po diktatu Nemačke (Germany) i Vatikana (Vatican), potpomognutih Sjedinjenim državama (United States of America) i Evropskom zajednicom (European Community) bile stvorene čiste nacionalne mini države. Razorena je država osnivač svih univerzalnih međunarodnih organizacija, od prve Poštanske unije (Universal Postal Union) 1874. godine, preko Društva naroda (League of Nations), Međunarodne organizacije rada (International Labor Organization), Ujedinjenih nacija (United Nations), Svetske banke (World Bank), Monetarnog fonda (IMF, International Monetary Fund) i svih ostalih specijalizovanih agencija Ujedinjenih nacija, pa do Organizacije za evropsku bezbednost i saradnju (OSCE, Organization for Security and Cooperation in Europe), čijom se zaslugom dogodila katastrofa, razaranje suverene države, što po Nirnberškim principima (The Nuremberg Principles) predstavlja najteži međunarodni zločin, zločin protiv mira, čijom se zaslugom dogodio rat u kome je poginulo na desetine hiljada civila, osakaćeno na stotine hiljada, prognano i izbeglo više od milion ljudi, najvećim delom Srba, a materijalna šteta praktično neprocenjiva i penje se na stotine milijardi dolara, o ekološkoj katastrofi da i ne govorim. Međunarodna javnost moraće da se suoči sa istinom, a problem odgovornosti je utoliko teži što nije razorena samo jedna država, razoren je pravni sistem Ujedinjenih nacija, razoren je korpus moralnih načela na kojima je počivala svetska civilizacija. Uz to, nikada u istoriji nestanka jedne države nije bio slučajnost...

 

Izvršena je inverzija zločinca i žrtve

 

Problem je u tome što se Jugoslavija nije raspala niti volšebno nestala, kako je to pokušao da objasni gospodin Robert Badinter (Robert Badinter), pribegavajući nekoj vrsti pravne metafizike. Ta država razorena je planski, nasilno i ratom koji se i nadalje vodi, u kome je počinjena serija ratnih zločina. Ugledni američki teoretičar Stiven Džon Stidmen (Stephen John Steedman), umesno je primetio 1993. godine u časopisu ''Forin afers'' (Foreign Afairs), da u početku rata, citiram: ''Nije bilo Slovenije ili neke druge države, postojala je samo država Jugoslavija'', završen citat, pa se, logično, u pravnoj analizi mora poći od te činjenice. Jugoslavija na čijem se čelu u tom najkritičnijem periodu nalazio predstavnik Hrvatske, Stjepan Mesić, predsednik Vlade, takođe iz Hrvatske, Ante Marković, ministar spoljnih poslova, takođe iz Hrvatske, Budimir Lončar.

U celom vojnom vrhu, o čemu smo ovde mogli da se informišemo, od 16 glavnih generala samo dva su bili Srbi, većinom Hrvati, Slovenci i druge nacionalnosti. Ta je država raspolagala snažnom i organizovanom silom koja je bila u mogućnosti da kontroliše sukob i spreči katastrofu. Ta vlast prepustila je teren paravojnim formacijama, švercerima oružja, kriminalcima, pa i narko mafiji, kada se ima u vidu kraj celog tog procesa na Kosovu, ali ta vlast delovala je sinhronizovano sa Evropskom zajednicom, posebno sa Nemačkom i Vatikanom. Još krajem juna 1991. godine Evropska zajednica zahtevala je zatvaranje legitimne vojske u kasarne, uzdržavanje od bilo kakve akcije, dakle dobrovoljno pretvaranje vojske u zatočenike u sopstvenoj zemlji, što je sasvim logično otvaralo prostor za dejstvo paravojnih snaga secesije. Oružana dejstva otpočela su secesijom Slovenije 1991. godine koja je bila praćena oružanim akcijama. Juna 1991. godine slovenačke paravojne snage, bez ikakvog povoda, mučki su poubijale vojnike JNA koji su obezbeđivali granicu prema Mađarskoj (Hungary) i Italiji (Italy) i preuzele graničnu kontrolu. Sa stanovišta Ustava Jugoslavije, Povelje Ujedinjenih nacija (Charter of the United Nations), opštih pravnih principa priznatih od civilizovanih nacija, u pitanju je školski primer oružane pobune protiv države što državi nalaže preduzimanje svih raspoloživih mera u cilju uspostavljanja reda. A znamo da je, postupajući po naređenju saveznog premijera Ante Markovića, komandant Pete armije, Slovenac, general Konrad Kolšek, obavestio Vladu Slovenije da će Jugoslovenska narodna armija povratiti kontrolu na graničnim linijama i da će zadatak biti izvršen. Slovenačko rukovodstvo, umesto da omogući mirno sprovođenje odluka saveznih vlasti, reklo je da prihvata izazov i da će se suprotstaviti silom što je i uradilo.

Paravojnim jedinicama koje su tada brojale 36.000 boraca, ilegalno naoružanih, Slovenija je krenula u ofanzivu. Svi su oni dobro znali da Jugoslovenska narodna armija, vaspitavana u duhu bratstva i jedinstva, neće da puca u Slovence koje smatra svojim građanima. Tako da je, u stvari, ubijanje vojnika JNA predstavljalo običan i smišljen zločin, a ne nikakav rat.

Izvršeni su teški ratni zločini, a nisu bile pošteđene čak ni vojno zdravstvene ustanove. Trojka Evropske zajednice obišla je teren i opisala dramatičnu situaciju. Spisak zločina je dug, a postoji i filmski materijal o zločinima slovenačkih paravojnih snaga koga je snimila austrijska kompanija.

 

Oružje je stiglo iz Nemačke

 

Zbog vremena koje mi dajete, odnosno ne dajete, ja nemam mogućnosti da te trake puštam sad, ali ću iskoristiti svedočenje određenih svedoka da se one pokažu. Evropski parlament (European Parliament) je usvojio 10. jula 1991. godine rezoluciju kojom je osudio ne pobunjeničku stranu, ne secesioniste, nego legalnu silu, Jugoslovensku narodnu armiju. Izvršena je inverzija zločinca i žrtve, što su američki i svetski mediji svestrano podržali, stavili se u službu rata i postali njegovo pogonsko gorivo. Ovo naglašavam, jer je zamena teza u odnosu na zbivanja na tlu Jugoslavije, postala od toga doba formula obilato korišćena u daljem procesu razbijanja Jugoslavije.

U Hrvatskoj, zločini nad Srbima otpočeli su čak ranije, pre objave secesije, istim metodama, u istim krajevima gde je otpočeo genocid nad srpskim narodom 1941. godine od strane ustaških jedinica u takozvanoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj. Svetski eksperti koji su proučavali genocid koji se dogodio u razno vreme i u različitim delovima sveta, na primer Leo Kuper (Leo Cooper), Peter Drost (Peter Drost), Ted Gurc (Ted Gertz), Luis Horovic (Louis Horowitz), Džordž Krem (George Cram) i tako dalje, došli su do zaključka da se genocid nad jednim narodom može dogoditi samo jedan put. Svaki drugi pokušaj pretvara se u građanski rat.

Ta teza našla je svoju potvrdu u Hrvatskoj. Genocid nad Srbima u Hrvatskoj 1941. godine otpočeo je pravljenjem spiskova i pozivom grupa radi davanja obaveštenja, a umesto davanja obaveštenja Srbi su ubijani ili odvođeni u logor. Ovoga puta, na slične pozive i slične postupke Srbi su odgovorili otporom, osetivši se teško izmanipulisanim od strane političara koji su, koliko juče, branili ideale bratstva i jedinstva, a tada pozivaju na rat u ime nacionalnih ideala. U nešto prepakovanoj ambalaži bile su u opticaju stare ustaške formule, ustaški simboli, a kroz na brzinu izmenjene zakone, Srbi su izgubili status konstitutivnog naroda. Bez ikakvog naloga spolja, bez podrške Beograda, bez zaštite armije izolovane u kasarnama, Srbi u Krajinu bili su spremni da prihvate rizik smrti kroz borbu, ali ne i novi genocid. Davno pre secesije 1991. godine u Hrvatskoj su operisale naoružane grupe, takozvane ''Dobrovoljne postrojbe narodne zaštite'' koje su delovale u okviru HDZ-a i to pod različitim imenima: ''Zebra'', ''Crna legija'', ''Vukovi Vukovara'' i tako dalje.

U Zagrebu je 28. maja organizovana vojna parada, dakle mesec dana pre secesije na kojoj je prikazano naoružanje prispelo pretežno iz Nemačke. Bile su to psihološke pripreme za ono šta će uslediti. Grupe hrvatskih paravojnih snaga tih dana prebačene su i u Bosnu, jer je predsednik Tuđman najavio obnovu Hrvatske sa granicama do Drine. Nakon donošenja odluke o povlačenju JNA iz Hrvatske 18. jula 1991. godine, oružana dejstva paravojnih snaga u Hrvatskoj prerasla su u frontalni rat. Od 20. jula do 4. avgusta zabeležena su 75 napada na jedinice JNA, 23 na kasarne, 13 na vazduhoplove, najmodernijim oružjem iz arsenala NATO...

Paljene su srpske kuće i od individualnih zločina nad Srbima prešlo se na masovnu likvidaciju. U kukuruzištu kod sela Jankovca, zaklano je 65 Srba. Svi su identifikovani. U selu Svinjarevu, 25 i tako dalje. Razorena su čitava sela na području Papuka i Slunja. Najmasovniji vid terora nad srpskim narodom bilo je prinudno iseljavanje čime je ispoljena najtešnja veza između 1941. i 1991. godine. Akcija je započeta u Zapadnoj Slavoniji odmah nakon pobede HDZ-a na izborima stvaranjem psihoze straha da bi se podstaklo stanovništvo na iseljavanje. Primenjene su različite metode, izvrgavanje ruglu srpske dece u školama, privođenje ljudi u policiju, isklučivanje telefona, masovno izbacivanje Srba sa posla, miniranje kuća.

 Krizni štab iz Slavonske Požege doneo je naredbu 29. oktobra 1991. godine o iseljavanju Srba iz 24 sela: Oblakovac, Orjača, Slatina i tako dalje i to u roku od 48 sati. Naredba je bila obnarodovana putem radija i štampe. Oni koji su odbili da se povinuju, odvedeni su logore. Došlo je do prvog velikog egzodusa Srba sa područja Podravske Slatine i Daruvara. Od jula 1991. godine do avgusta 1992. godine etnički su očišćena 193 sela sa srpskim stanovništvom. Verodostojni dokumenti o svemu tome dostavljeni su Evropskoj zajednici. Ratna dejstva preneta su na teritoriju Bosne i Hercegovine.

 

Posledice "Islamske deklaracije"

 

 Ideološki temelji postavljeni su još 1970. godine objavljivanjem ''Islamske deklaracije'' Alije Izetbegovića kao tajnog političkog programa, a zatim, 1984. godine objavljena je knjiga istog autora pod nazivom: ''Islam, između istoka i zapada'', a zatim 1990. godine ponovo objavljena ''Islamska deklaracija''. Poznato je da u njoj kaže ''ne može biti mira i koegzistencije između islamske i neislamske vere''. To se ponavlja u tim knjigama svim i mnogo puta. Na zasedanju Skupštine Bosne i Hercegovine 21. decembra 1991. godine, Izetbegović je izjavio: ''Za suverenu Bosnu i Hercegovinu spreman sam žrtvovati mir''.

Na principima ''Islamske deklaracije'' izvršena je mobilizacija masa i otpočeo je građanski rat uz obilatu finansijsku pomoć koja je pristizala iz Saudi Arabije (Saudi Arabia), Irana (Iran) i drugih islamskih zemalja. Usledio je i dolazak velikog broja mudžahedina. Na VI samitu organizacije islamske konferencije održane od 9. do 12. decembra 1991. godine, dakle pre nego što se rat razbuktao i pre nego što je Bosna i Hercegovina priznata, pružena je puna podrška ''braći po veri'' i njihovoj borbi za integritet prve islamske države u Evropi (Europe). Ni danas Bosna i Hercegovina nema većinu muslimanskog stanovništva. Uz obilatu finansijsku pomoć odato je priznanje Aliji Izetbegoviću.

Bosna i Hercegovina bila je jedna od glavnih tema i na vanrednom ministarskom sastanku ove organizacije održanog u Džedi (Djeda), 1. i 2. decembra 1992. godine. Svoju brigu proširili su ovoga puta i na dva područja u Srbiji, na Kosovo i rašku oblast ili, kako je oni nazivaju, Sandžak. Prvi ''sveti ratnici'', mudžahedini, stigli su iz Avganistana (Afghanistan), Libana (Lebanon), Maroka (Morocco) i Pakistana (Pakistan), naoružani oružjem koje je CIA (Central Intelligence Agency) uputila pobunjenicima u Avganistanu. Prispela je i grupa od 400 članova Hezbolaha (Hezbollah) u Sarajevo, kao vojni instruktori. Sledeći tradiciju iz Drugog svetskog rata zajedničkog nastupa borbenih jedinica u ratu u sastavu nacističke Nemačke protiv demokratske koalicije kojoj je pripadala tadašnja Jugoslavija, dva lidera pobunjeničkih snaga, Tuđman i Izetbegović, potpisali su u Zagrebu ugovor koji predviđa, pored ostalog, da će oružane snage Hrvatskog vijeća odbrane biti deo jedinstvenih oružanih snaga Republike Bosne i Hercegovine. Usledila su izgnanstva Srba iz krajeva koje su kontrolisale muslimanske snage.

Desetine hiljada je isterano iz Mostara, 2.500 iz Goražda i tako dalje. Kao i u Hrvatskoj, kako se dogodilo i u Bosnu i Hercegovinu upućeni su navodno penzionisani američki oficiri kao instruktori hrvatsko-muslimanske vojske. Ratne operacije imale su svoju putanju razvoja i pomerale su se od severa ka jugu i konačno su prenete na tlo Srbije, to jest na Kosovo. Sam obrazac po kome je planirano razaranje Jugoslavije i rat protiv Jugoslavije, čija je poslednja faza Kosovo, je veoma prost. Osnovu su činile paravojne pobunjeničke snage, kriminalne grupe, teroristi, a na Kosovu i narko mafija, uz optužbe na račun legitimne sile, u vreme Slovenije i Hrvatske JNA, a kasnije u vreme Savezne Republike Jugoslavije, Vojske Jugoslavije. U otvorenoj agresiji na preostali deo Jugoslavije, to jest na Srbiju i Crnu Goru, sručeno je na desetine hiljada tona bombi, sa osiromašenim, desetine hiljada projektila sa osiromašenim uranijumom i do sada nepoznatim otrovima. Kako su to utvrdili svetski eksperti, bačeno je pet do šest puta više otrova nego na Hirošimu (Hiroshima) u agresiji protiv Jugoslavije 1999. godine izvršenoj od NATO. Umešanost zapada, pre svega Nemačke i Vatikana, bila je očita od samog početka rata. Istaknuti američki teoretičar Donald Horovic (Donald Horowitz) argumentovano je dokazao u svojoj studiji ''Etnički i nacionalni konflikti'' (Ethnic and National Conflicts) da nacionalni i etnički konflikti prerastaju u svoj najsuroviji oblik, rat, onda kad jedna ili obe strane zadobiju međunarodnu potporu.

 

Priznavanje secesionista

 

Rat na ovom prostoru bio je sinhronizovana akcija secesionističkih snaga i spoljnih snaga koje su u pripremi razbuktavanja krvoprolića, masovno implantirane u Jugoslaviju...

 U Završnom aktu (Final Act) iz Helsinkija (Helsinki), evropske zemlje i SAD obavezale su se da će poštovati teritorijalni integritet svih država potpisnika. U skladu s tim da će se uzdržati od bilo koje akcije usmerene protiv teritorijalnog integriteta, političke nezavisnosti jedinstva bilo koje države potpisnice. To je član 4. Ti principi potvrđeni su svečano u Parizu (Paris) 1990. godine potpisivanjem Pariske povelje (Paris Declaration). Samo godinu dana posle toga, Evropska zajednica istupila je otvoreno na političku pozornicu kao udarna snaga razbijanja Jugoslavije. Na Brionima je 7. jula 1990. godine potpisana ''Deklaracija o mirnom rešavanju spora između federalnih jedinica SFRJ''. Pozivom na ove akte koje sam pomenuo, Evropska zajednica se obavezala da će u iznalaženju mirnog i trajnog rešenja za krizu između federalnih jedinica poštovati teritorijalni integritet Jugoslavije, od koje je, kao jedino pravno zaštićenog subjekta, dobila mandat za posredovanje. U istoriji civilizovanog sveta posrednički proces položio je od dijagnoze uzroka spora, preko postavljanja nekoliko varijanti mogućih rešenja, do navođenja koncesija sa kojima se može računati.

Umesto svega toga, Lord Karington (Peter Carrington) je na vanrednom sastanku Konferencije o Jugoslaviji (Conference on Yugoslavia) 18. oktobra 1991. godine, ultimativno postavio nestanak Jugoslavije kao države i subjekta međunarodnog prava bez alternative i prekrajanja prostora Jugoslavije po modelu koji je primenio Hitler (Adolf Hitler) 1941. godine. Nacističke vrednosti odnele su pobedu. Pravu na razbijanje države, na secesiju dat je primat u odnosu na očuvanje države i na pravo na očuvanje države originalnog člana Ujedinjenih nacija. Paradoks je u tome što pravo na pobunu te iste države osporavaju u sopstvenoj zemlji Englezi Ircima, Španci Baskijcima, Francuzi Korzikancima i tako dalje, a nije na odmet podsetiti da u vreme kad su se srpski borci zajedno sa savezničkim snagama borili u Drugom svetskom ratu, da su tada trupe takozvane Nezavisne Države Hrvatske, kao i neke iz Bosne, ali tada takođe u sastavu Nezavisne Države Hrvatske, na mnogim frontovima se borile u sastavu nacističkih snaga. U to vreme čuvena Handžar divizija iz Bosne upućena je u sastavu nacističkih kažnjeničkih snaga u Francusku (France) gde je počinila i izvršila nečuvene zločine. Ali, vratimo se Karingtonovom papiru kojim je zadat prvi udarac subjektivitetu Jugoslavije. Reč je o otvorenoj prevari počinjenoj Karingtonovim papirom. Dalji pregovori pretvoreni su u farsu. Usledilo je potom priznanje secesionističkih republika pod snažnim pritiskom Nemačke i Vatikana, suprotno elementarnim principima međunarodnog prva, praksi Ujedinjenih nacija, ali i praksi vodeće sile, Sjedinjenih Američkih Država...

 

(Kraj)

 

 

Beleška o piscu

 

Robin de Rajter rođen je 6. marta 1951. godine u Enšedeu, Holandija. Rano detinjstvo  proveo je u svom rodnom gradu. Kasnije se sa svojim roditeljima preselio u Španiju gde je studirao teologiju, istoriju i španski. Diplomirao je 1974. godine. Robin de Rajter je, posle kraće bolesti, umro 2007. godine.

 

 

Narudžbenica

 

Izdavačka kuća Metaphysica, ul. Solunska br. 10, Beograd, Stari Grad, tel. 011/2920062, 064 3073668, 062 336460, 063 8295488, kao i na e-mail adresu metaphysicsterŽgmail.com