Dokumenti

Srpska banka, dioničko društvo, Zagreb (2)

Brozovci su deoničare osudili ili pobili, pa oteli imovinu

Gde se dede car Nemanje blago? Car Nemanje blago je palo u ruke ne samo onome ko je uspeo da ukrade Srpsku banku, nego onome ko je uspeo da ukrade ili samo jedan deo Jugoslavije, ili celu Jugoslaviju.

Mihailo Šaškijević

Nova uprava Srpske banke (to jest ne više Srpske nego Trgovinsko-industrijalne) koja se sada sastoji od nekolicine polupismenih pavelićevaca upisuje i drugu emisiju dionica, koju u celosti kupuje Poštanska štedionica Nezavisne Državice Hrvatske, čime ona postaje večinski dioničar Srpske banke (Trgovinsko industrijalne) i time de facto vlasnik imovine Srpske banke. Tačnije rečeno onog što je od Srpske banke ostalo. Forma otimačine je bila izvršena.

Treba zapaziti da je zamisao Anta Pavelića bila da Srpsku banku otme od njezinih legalnih vlasnika i da je preda u ruke Poštanske štedionice Nezavisne Državice Hrvatske. Ovo je važno da se zabeleži, jer ta zamisao nije nikada umrla u glavama onih koji su harali i pljackali i koji i danas haraju i pljačkaju po Hrvatskoj.

Srpska banka je postala samo jedan knjigovođstveni organ Ministarstva finansija za prebacivanje papirnog novca iz jednih ruku u druge.

Novac koji se šakom i kapom delio pavelićevcima je bio oduzet od nekog. Nekoliko preostalih činovnika Srpske banke, (Trgovinsko-industrijalne), su prebrojavali novac koji je podeljen prostacima Nezavisne državice Hrvatske, onim prostacima kojima je Ante Pavelić dao oduzete jevrejske i srpske radnje. Kako pavelićevci nisu znali da vode poslove tih radnji, dat ime je novac koji je za uzvrat opet otet od Jevreja i Srba, ali i od hrvatskog štediše, jer je taj novac uzet od Poštanske štedionice.

Na spisku „odobrenikh kredita", ustvari poklona, koje je Ante Pavelić dao svojim pristašama se nalaze uglavnom imena „srednjih" pavelićevaca kao Hojke, Blaževića, Godine, Cerovića, Bertolina i slićnih. Ovde se ne govori o „glavnima". (Primedba: Ceo spisak je mnogo duži i može se dobiti od Uredništva Tablida.) Spisak je verovatno sastavljen 12 svibnja 1945. godine od preživelih činovnika (Srba) Srpske banke. Ukupno je bilo podeljeno 315,030,869 kuna. Taj spisak će poslužiti kasnije kao dokaz („dokaz" u brozovskom smislu) da su Srbi sarađivali sa Antom Pavelićem.

Poslednji kredit je bio odobren gospođi Hojki, samo tri meseca pre kraja rata, 2.3 1945.

Gizeli Hojka (supruzi ustaše) kredit Kn. 2,500,000.

Primedba:

Ovaj novac nije došao iz sredstava Srpske banke (jer u to vreme Srpska banka nije više ništa imala), nego iz Hrvatske državne tiskare.

Niko Bertolino je otac Milorada Bertolina, koji je u Brozove vreme bio dekan Prirodno-matematičkog fakulteta u Beogradu. Navodno mati mu je Srpkinja iz Šapca.

Cerović ili Cerovski, Božidar, zloglasni policiski službenik, pobegao u Nemačku, ali su ga Englezi isporučili brozovcima koji su ga ubili.

Sama zgrada Srpske banke u Jurišićevoj ulici u Zagrebu je posebnom odlukom Anta Pavelića bila preneta u vlasništvo Nezavisne Državice Hrvatske.

Dok je novac postao samo papir, ta zgrada je predstavljala stvarnu vrednost. Ante Pavelić nije imao potrebe da dekretom otme novac, jer ga je oteo tiskanjem novih i novih papirnih novčanica, ali zgradu nije mogao da otme preko tiskarskog zavoda te ju je oteo neposredno, jednim nasilnim činom.

Sledeća, XLVI nasilna skupština dioničara Srpske banke na kojoj nije bilo mnogo dioničara je održana 22 kolovoza 1942. godine. Predsedavao je Mile Starčević. Prošlogodišnji Upravni i Nadzorni odbori su u celosti ponovo izabrani. Nikakvih promena nije bilo. Jedina razlika je bila što na toj skupštini nije bio prisutan Stevan Kalember. On se blagovremeno sklonio u Beograd.

Godinu dana nakon toga je bila održana XLVII nasilna skupština na kojoj se bira nov Upravni odbor. Na ovoj skupštini se nije donela nikakva nova odluka, osim što se posle ove skupštine za predsednika Upravnog odbora bira pavelićevac Slavko Boršćak.

Ne mali deo kapitala Srpske banke je bio u vlasništvu ne samo Hrvata nego i domaćih Nemaca, ali ni oni se nisu bunili protiv ovog nasilja, jer su svi znali da je sve to kratkog veka, nadajući da ce posle rata, bez obzira ko taj rat dobio, sve da se stavi na svoje mesto, uz naravno ogromne gubitke koji će možda biti nadoknađeni ratnom štetom koju bi platio pobeđeni. Možda Englezi, a možda Nemci. Nije važno ko, glavno je da neko plati.

Krajem 1941. godine donosi Ante Pavelić odluku o osnivanju sabirnih logora. To je začetak največeg zločina učinjenog u Evropi tokom dvadesetog stoleća. Tu odluku, odluku o zverskom uništavanju ne samo jednog, nego tri naroda, Srba, Jevreja i Cigana je protupotpisao ministar pravosuđa i bogoštovlja Mirko Puk. Bogoštovlja. Čovek koji je uvek bio rado viđen u krugu hrvatskog katoličkog klera.

Niko od prelata katoličke crkve u Hrvatskoj, na čije prijateljstvo je Ante Pavelić mnogo polagao i čije prijateljstvo je ne jednom i imao, nije ni reč rekao. Ti logori, te tvornice jezive smrti su bile prečutno odobrene ne samo od hrvatskog katoličkog klera nego i od brozovaca koji su baš zahvaljujući tim progonima dobijali dobrovoljce u svoje redove.

3. Vreme Brozovog vlasništva

Brozovci su ušli u Zagreb 9 svibnja 1945. godine. Zagreb ih nije dočekao kao što je svojevremeno dočekao hitlerovce. To ne znači da veliki broj onih koji su nekada sa zadovoljstvom posmatrali delovanje pavelićevaca sada nisu stavili svoje nepoštenje na raspolaganje brozovcima.

Za radni narod ova promena, od pavelićevaca do brozovaca je bila zamena jedne okupacija sa drugom. Crne sa crvenom.

Svi pavelićevci i brozovci su sada imali da pokažu da istina nije istina i da su oni uvek bili ono što nisu nikada bili, a što su postali sada i što će biti samo dok još i bude bilo sada.

Večina uhvaćenih užih saradnika Anta Pavelića je bila odlukama prekih sudova ubijena pre nego što bi mogli da posvedoče nešto što brozovci nisu hteli da se zna.

Pre nego što je Broz stigao da zameni Antu Pavelića, hrvatsko vođstvo Trgovinsko industrijalne banke je napustilo Zagreb i nestalo u mraku Argentine. Starčević i Dragičević su kasnije u Argentini i umrli. Srbi se nisu osećali krivima i ostali su u Zagrebu. Zatražili su od nove narodne vlasti da se ponište odluke Anta Pavelića i da banka nastavi poslovanje pod svojim pravim imenom, da bude ono što jeste, da bude Srpska banka.

Taj zahtev ovde navodimo u celosti.

M I N I S T A R S T V O F I N A N S I J A

F E D E R A L N E D R Ž A V E H R V A T S K E ? Z A G R E B.

P r e d s t a v k a

Trgovačko industrijalne banke d.d

Odnosno Srpske banke d.d. u Zagrebu

Jurišićeva ul. br. 4

radi uspostave stanja od prije

10.IV.1941.

Srpska banka d.d. u Zagrebu osnovana je godine 1895 sa ciljem da prikuplja kapitale Srba privrednika i time pridigne i unapredi u ono vreme dosta zanemareni srpski živalj na privrednom polju.

Taj kapital uplaćen je širom cele zemlje, gdje su Srbi bili nastanjeni, mahom od ljudi, koji su poticali od srednjeg staleža.

Srpska banka je taj svoj zadatak uspešno vršila sve do godine 1941 i bila opšte priznata u Jugoslaviji i van granica Jugoslavije kao jedna od najsolidnijih i dobro fundiranih naših bankovnih zavoda.

Okupacijom Jugoslavije godine 1941 sa strane nacističke Njemačke i osnutkom N.D.H. nastao je na teritoriji osnovane N.D.H. težak progon celog srpskog naroda, koji je na ovom području živeo, a tako i progon i uništavnaje svih srpskih privrednih ustanova.

U nizu tih progona među prvima je bio na udaru naš zavod kao istaknuta privredna institucija Srba u ovim krajevima. Ustaška vlast osnovane N.D.H. imenovale su i postavile odmah u mjesecu aprilu 1941 u našem zavodu povjerenika u osobi g. Ivice Dragičevića, a kratko vreme nakon toga naš je zavod odlukom ustaškog redarstva i župe Prigorje zatvoren i zapečaćen, a rad zavoda obustavljen.

Jos prije zatvaranja i zapečaćenja zavoda izašla je 16.V.1941 zakonska odredba o promjenama naziva privrednih poduzeća po kojoj je i naš zavod bio prisiljen promjeniti svoje ime, te je od Srpske banke d.d. silom navedene zakonske odredbe nazvan Trgovačko-industrijalna banka d.d.

Nakon zatvaranja i zapečaćenja zavoda zatražila je tadanja ustaška vlast, da se izmjeni uprava zavoda, a ujedno je tražen i način da se ustaške vlasti domognu imovine zavoda. Naša uprava nije htjela i nije mogla dobrovoljno na to pristati, a tim manje, što je jedan dio uprave bio istjeran iz zemlje, a isto tako bili su prognani i ostsutni mnogi akcionari.

Kada je banka 7 jula 1941 po ustaškom redarstvu zapečaćena, oduzeti su ključevi banke, trezora i ostalih blagajna i predani povjereniku Ivici Dragičeviću, dok su ključevi od ulaza u banku predani redarstvenim organima, koji su vršili zatvaranje i pečaćenje i to poimenice redarstvenim agentima Petru Segota i Vladi Topolac.

Istodobno zavorena je i naša filijala u Dubrovniku, uhapšen je cijeli personel banke zajedno sa upravnikom, dotjerani su u Zagreb, te je pet nameštenika streljano od devet, koji su bili ovamo dotjerani. Istu sudbinu doživele bi i ostale filijale, kada bi bile na dohvatu ustaških vlasti i na teritoriji bivše N.D.H.

Jednovremeno usledio je progon, hapšenja i interniranje osoblja centrale u Zagrebu, te su dvojica činovnika streljana, a nekoji su protjerani u Beograd.

Ista sudbina zadesila je neke članove naše uprave.

Primjerice navađamo slučaj g. Save Miljanovića iz Dubrovnika čije je prisustvo na skupštini zavoda bilo bezuvjetno potrebno radi potpisa bilance kao clana nadzornog odbora.

Navedeni Sava Miljanović pozvan je od povjerenika brzojavno da odmah dođe u Zagreb u gornju svrhu, što je isti učinio, a kada je svoju dužnost izvršio bio je na povratku u Bosni ubijen.

U to vreme ovih progona, istjerivanja i pokolja Srba, kada je naš zavod bio zapečaćen i uprava banke razjurena stavljen je na preostale članove uprave i mali broj preostalih dioničara Srba ultimativni zahtjev da banka imade povisiti dioničku glavnicu od Din. 40.500.000.- na kuna 60.000.000.- da će ovo povišenje dioničke glavnice preuzeti kao dioničar i uplatiti tadanja Štedionica N.D.H., da se uprava zavoda imade popuniti ljudima koje bude odredila nadležna ustaška vlast.

Ovi zahtijevi stavljeni su po tadašnjem ustaškom ministru dr. Košaku preko povjerenika Ivice Dragičevića.

Pod ovim pritiskom i strahovitim nasiljem preostali članovi Upravnog odbora i dioničari Srbi bili su prisiljeni da sazovu glavnu skupštinu i da pred istu stave ove zahtjeve glede povišenja dionica glavnice i popunjavanja uprave, a sve to samo za to da se spasi imovina banke, kako i goli životi preostalih funkcionera i namještenika Srba i njihovih obitelji.

Dana 31 jula 1941 održana je XLV. redovna glavna skupština akcionara, kojoj je morao pristustvovati svaki pojedini preostali akcionar Srbin pod pretnjom posljedica zakona o sabotaži, te je provedeno povišenje dioničke glavnice i izbor po ustaškoj vlasti imenovanih osoba u Upravni odbor.

Nadodajemo, da je ovoj skupštini prisustvovalo samo 20 akcionara, dok je 15 prisustvovalo po punomočenicima, dakle svega prisustvovalo 35 akcionara.

Od 20 lično prisutnih akcionara bila su petorica članovi uprave, petorica činovnici banke, a trojica su bili članovi porodica uprave i činovnika, tako da je u istinu prisustvovalo samo 7 dioničara koji nisu funkcionari ili činovnici banke odnosno članovi njihovih porodica.

Skupština je održana u dvorani Srpske banke, dok su pred dvoranom stajala dva naoružana ustaša-emigranti, koji su tako dugo čuvali stražu, dok svi zahtjevi ustaških vlasti nisu bili sprovedeni, povišena dionička glavnica i imenovan novi upravni odbor.

Od ukupnog broja 540.000 akcija zavoda, bilo je zastupano na skupštini, što lično što putem punomoći svega 57.587, dakle nešto preko 10% akcija, a od toga broja je 27.547 bilo vlasništvo mirovinskog fonda činovnika i poslužitelja banke.

Istodobno imenovan je glavnim ravnateljem dotadanji povjerenik Ivica Dragičević, a nadoknadno su akceptirana još dva viša činovnika prokuriste zavoda, te je time bila po okupacionoj vlasti osigurana potpuna kontrola nad cjelokupnim radom zavoda, preostale stare uprave i preostalih starih činovnika.

Pod tim okolnostima vođen je naš zavod i nadalje sve do oslobođenja, pa je naravno da je takova po ustaškim vlastima dekretirana uprava bila u mogučnosti, da neograničeno provede sve što smatra potrebnim i za sebe povoljnim, pa je tako godine 1943 usljedilo povišenje dioničke glavnice od Kn. 81.000.000 koje je dionice ponovo preuzela bivša štedinonica N.D.H.

Na taj način je bivša N.D.H. putem svoje štedionice N.D.H. došla praktično do stvarne večine prema starim deoničarima, jer se novo upisane dionice nalaze u jednoj ruci, dok su stare dionice bile u mnogobrojnim rukama razasute po celoj Jugoslaviji.

Prema navedenom činjeničnom stanju obrazložili smo da se u našem slučaju radi o prisilnim aktima okupatora i ustaških vlasti, za koje bezuvjetno važi zakon AVNOJ-a od 3.II.1945 o ukidanju i nevažnosti svih pravnih propisa donetih od strane okupatora i njihovih pomagača, te nadalje zakon AVNOJ-a od 24.V.1945 o postupanju sa imovinom, koju su sopstvenici morali napustiti u toku okupacije i imovinom koja im je oduzeta od strane okupatora i njihovih pomagača, te se svi ovi pravni čini po gornjim zakonskim propisima imadu smatrati pravno nevažečima i ukinutima.

Iz gore navedenih razloga molimo

M i n i s t a r s t v o f i n a n s i j a F e d e r a l n e D r ž a v e H r v a t s k e

da izvoli uvažiti naš predlog i zahtjev o uspostavi stanja u trgovačkom registru od prije 10.IV.1941, te izdati nam odluku da možemo putem Okružnog narodnog suda u trgovačkom registru dati provesti;

promjenu imena u Srpska banka d.d. i saveznu promenu pravila glede imena banke;

proglasiti pravno nevažečim i provesti upis brisanja povišenja naše dioničke glavnice od Din. 40.500.000.- na Kn. 60.000.000.- i nadalje na Kn. 81.000.000.- time da izvršenu uplatu za dionice smatramo potraživanjem u gotovom, staviviši u istu na poseban račun, bez priznanja učestvovanja na dobitku i saveznu promjenu pravila izvršenu radi ovih povišenja dioničke glavnice;

upis brisanja svih članova upravnog i nadzornog odbora izabranih u godinama 1941 do 1945;

upis imenovanog upravnog delegata banke do održavanja izvanredne glavne skupštine, na kojoj će se izabrati novi upravni i nadzorni odbor.

U Zagrebu, dana 1 kolovoza 1945.

SMRT FAŠIZMU - SLOBODA NARODU!

Trgovačko indristrijalna banka d.d.

Odnosno Srpska banka d.d.

Napomene:

Ovo su verovatno potpisali preostali članovi Upravnog odbora Srpske banke, a to bi bili: Ivan Berić, Lazar Lađević, Stevan Kalember i Stevan Tubić.

Nekoliko reči o Ivanu Beriću.

Mati mu je bila iz porodice patrijarha Stratimirovića. Njegov sin Aleksandar je u činu poručnika bojnog broda I klase bio u kratkotrajnom ratu sa Nemcima 1941. godine komandant monitora „Drave". U sukobu sa Nemcima monitor je bio 12 travnja 1941.godine potopljen i tom prilikom su pored Aleksandra i brojih članova posade poginuli u poručnik bojnog broda Gvido Šegvić iz Splita i poručnik fregate Sulejman Šehović iz Mostara. Ivan Berić koji je tada bio u Zagrebu je u poslednjem trenutku pobegao u Novi Sad gde je tokom rata vodio poslovanje podružnice Srpske banke. Mađari ga nisu dirali.

U to vreme potpisnicima te pretstavke su bila dostupna obaveštenja o samo manjem broju zločina izvršenim nad deoničarima Srpske banke. Izgleda da im nije bio poznat slučaj Miloša Teslića.

Činovnici ispostave Srpske banke u Dubrovniku koji su bili ubijeni u Zagrebu: Bravačić, Jovo (rođen 1888); Romović, Spaso; Traživuk, Dušan; Vuksić, Draginja (rođena 1912); Lipovac.

Ubijeni su 4.VIII.1941 u Maksimiru, kao taoci zato što je neka bomba bačena na neku NDH školu. Ubijeno je između 300 i 500 taoca.

Stijepo Murat i Božo Šteger su bili dovedeni u Zagreb, ali su bili pušteni kao katolici.

Vlada Crljenjak je rekao Milici Bravačić, supruzi Jove Bravačića: "SRBA VIŠE NEĆE BITI."

Vrednost 40,500,500 dinara Kraljevine Jugoslavije je $ 810,000.-, vrednosti dolara iz 1941 godine.

Vrednost 40,500,500 kuna je (1000 kuna = 7 din DFJ) što je 283,500 dinara DFJ ili $ 5,670.-

Od $ 810,000 do $ 5,670 gde se dede Car Nemanje blago!

Odgovor na taj zahtev je bio u duhu nove vlasti. Svi Srbi su bili pohapšeni i optuženi da su sarađivali sa režimom Anta Pavelića. Posto su dograbili vlast brozovci su hteli i da ugrabe imovinu.

U jesen 1945. godine su pohapšeni oni članovi ratnog Upravnog odobra Srpske banke (Trgovinsko industrijalne) koji su ostali u Zagrebu. To su bili, ili oni pavelićevci koji nisu stigli da pobegnu, ili Srbi koji se nisu osećali krivima. Jasno je bilo da su Srbi bili primorani da vrte papirni novac i prosleduju akta koja nisu nikome nikakvu štetu nanosila. To je bilo jasno i razumljivo, ali to nije bila ona vrsta istine koja je godila brozovcima.

Pred sud je izvedeno hrvatsko vođstvo koje je bilo ili u „bjegstvu", ili u „begstvu", to jest negde u Argentini i Srbi koji su bili činovnici i koji su sada bili zaključani u Petrinjskoj ulici. Narodni sudija je bio dr Žarko Vipulšek, onaj koji će godinu dana kasnije kao sudija Vrhovnog suda Narodne republike Hrvatske odrapiti 16 godina robije velečasnom kardinalu dr Alojziju Stepincu.

One koji su bili u bjegstvu dr Žarko Vimpulšek je osudio na smrt, a Srbima je podelio godine. (Ova presuda u celosti je dostupna javnosti, svako može da se obrati uredništvu Tabloida.) Među osuđenima u bjegstvu je bio Josip Karlovac kome je dr Žarko Viplušek dao deset godina. Josip Karlovac je mirno živeo u Splitu i nije bio ni jedan dan u zatvoru, možda nije ni znao da je bio osuđen. Hrvati su čuvali svoje. Koliko se čulo, ako je tačno, da mu je kasnije sin bio neki ministar u nekoj vladi neke narodne republike Bosne i Hercegovine, uz neku neodređenu platu.

Sudio im je 3 studenog 1945. godine Brozov Okružni „narodni" sud za grad Zagreb, sastavljen od presjednika vijeća dr Žarka Vimpulšeka, te članova vijeća Ivice Lipar i Lovre Pintač.

Optužnicu protiv tih ljudi je podneo Karlo Čerin. Okrivio ih je za saradnju sa „neprijateljem" u vezi krivičnog djela iz člana 10 i člana 3 Brozovog Zakona o krivičnim djelima protiv (porobljenog) naroda i (Brozove) države

U pitanju je bilo 14 lica koje su brozovci pohapsili i izveli pred sud. Optužili su i sledećih sedam osoba od kojih je, kako sudsku spisi kažu, jedan bio u bjegstvu, a šest u begstvu: Starčević dr. Mile, Dragičević Ivica, Kovačić Matija, Borščak Slavko, Horvat Stjepan, Karlovac Josip i Mandl Ivan.

Na samom suđenju su se začudili kada su shavatili da su Radoslav Lorković i Fedor Puček (Ferdo Fuček?), za koje se mislilo da su u begstu, to jest bjegstvu, već bili osuđeni na smrti i ubijeni. (Napomena: Radoslav Lorković je bliski rođak Mladena Lorkovića kojeg je dr Ante Pavelić dao zaklati i baciti u bunar u Lepoglavi početkom 1945. godine. Supruga Radoslava Lorkovića je bila poznata pijanistkinja koja je nekoliko godina kasnije svirala Josipu Brozu i pokazivala Jovanki Budisavljević-Broz dirke na glasoviru.)

Iz Beogada su doveli starog Stevana Kalembera, koji je bio tada u osamdeset i četvrtoj godini, a iz Novog Sada Ivana Berića, koji je tada imao sedamdeset i četiri godine.

Svetislava Šumanovića nisu mogli da uhapse jer je, kako sudski spisi kažu, bio "pokojni". Kao što smo znali on je umro u proleće 1945. godine.

Sama presuda je obuhvatala i neke osobe koje nisu bile uvučene u nasilnu skupštinu (takozvanu XLV), ali koji su se kasnije pridružili nasilnicima iz 1941. godine. Svi osuđeni su bili članovi Upravnog odbora Trgovinsko-industrijalne banke.

Članovi Nadzornog odbora, koji su glavnom bili Hrvati, nisu bili optuženi. Sledi popis ratnih članova Upravnog odbora, od kojih nekima nije bilo suđeno, kao i osuđenih uz naznaku visine osude koju im je dao dr Žarko Vimpulšek u ime Josipa Broza: Tomislav Fumić, trgovac, Zagreb. Na jednu godinu. U odboru od 1941 do 1944 godine.Ivica Dragičević, bankovni ravnatelj, Zagreb.Na smrt u begstvu. U odboru od 1941 do 1945 godine: Generalni direktor Banke (po Antu Paveliću). Marijan Drnić, bankovni ravnatelj, ZagrebOslobodjen.

U odboru od 1941 do 1945 godine. Milan Hojka, trgovac, Zagreb.Na šest godina. U odboru od 1941 do 1945 godine. Dr. Đuro Ivković, liječnik, Zagreb. Umro pre suđenja (1943). U odboru od 1938 godine. Stevan Kalember, trgovac, Zagreb. Na dve godine.

U odboru od osnivanja Banke do 1943 godine. Ing. Josip Karlovac, privatni činovnik, Zagreb.U odboru od 1941 do 1944 godine.Na deset godina u begstvu. (Mirno živeo u Splitu,gde je kasnije i umro prirodnom smrću.)

Matija Kovačić, novinar, Zagreb. Na smrt u begstvu. U odboru od 1941 do 1943 godine.

Stipe Kraljević, trgovac, Zagreb. Na tri godine. U odboru od 1941 do 1944 godine. Lazar Lađević, trgovac, Zagreb. Na četiri godine. U odboru od osnivanja Banke.

Ing. Radoslav Lorković, ravnatelj "Moster" tvornice lakova, Zagreb Ubijen pre suđenja.U odboru od 1941 do 1943 godine.

Dr. Baldo Poković, odvjetnik, Dubrovnik. Nije bio optužen. U odboru od 1941 do 1943 godine.

Ing. Fedor Puček, povjerenik tt. Shell i Standard, Zagreb. Ubijen pre suđenja.U odboru od 1941 do 1944 godine.

Ivica Pavelić, gostioničar, Zagreb. Na šest godina. U odboru od 1941 do 1945 godine.

Dr. Mile Starčević, publicista. Ministar u vladi Anta Pavelića, Zagreb.Na smrt u bjegstvu.U odboru od 1941 do 1943 godine.

Predsjednik upravnog odbora (po Antu Paveliću).Dr. Svetislav Šumanović, podban u mirovni, Zagreb.Umro pre suđenja (1945). Stevan Tubić, bankovni ravnatelj, Zagreb. Na sedam godina. U odboru od 1925 godine.

Ivan Berić, bankarski ravnatelj, Novi Sad. Na šest godina. U odboru od 1943 godine.

Sin Aleksandra i Danice rođ. Stratimirović, vjere pravoslavne, rođen 29.IX.1879 u Starom Bečaju, stalno prebiva u Novom Sadu, Trg oslobođenja 4/I. državljanin DFJ, Srbin, bankovni ravnatelj, oženjen, otac 2 djece, pismen, vojsku služio, imade imetka (jednu bašću od 2.000 chv. u Starom Bečaju), do sada neporočan.(Za vreme rata je bio star između 62 i 66 godina, primedba M.Š.).

Dr. Milivoj Urojić, odvjetnik, Zagreb.Na tri godine. U odboru od 1941 do 1945 godine. Milan Ciganović, bankovni činovnik, Zagreb.Na tri godine.

Slavko Boršćak, veletrgovac, Zagreb.Na deset godina u begstvu. U odboru od 1944 do 1945 godine. Predsjednik upravnog odbora (po Antu Paveliću).

Ing. Stjepan Horvat, profesor sveucilista, Zagreb.Na deset godina u begstvu. U odboru od 1944 do 1945 godine.

Ivan Mandl, trgovac, Zagreb Na deset godina u begstvu. U odboru od 1944 do 1945 godine.

Branimir Sicl, bankarski činovnik, Zagreb. Nije bio optužen. U odboru od 1943 do 1945 godine.

Mijo Brčić, tajnik komore. Nije bio optužen. U odboru od 1944 do 1945 godine.

Z a k l j u č a k

NA SMRT:

Starčević dr. Mile, u bjegstvu, Dragičević Ivica, u begstvu, Kovačić Matija, u begstvu.

Na deset godina: Boršćak Slavko, u begstvu, Horvat Stjepan, u begstvu, Karlovac Josip, u prividnom begstvu, Mandl Ivan, u begstvu.

Te presude u „begstvu i bjegstvu" su potsmeh Srbima.

Na sedam godina: Tubić Stevan

Na šest godina:Hojka Milan, Pavelić Ivan, Berić Ivan

Na četiri godine: Lađević Lazar

Na tri godine: Urojić Milivoj, Kraljević Stjepan,Ciganović Milan

Na dve godine: Kalember Stevan

Na jednu godinu: Fumić Tomislav

Oslobođeni: Kalamber Stevan Dušan, Drnić Marijan,Sicel Branimir, Brčić Mijo

Ubijeni pre sudjenja:Lorković Radoslav, Puček Fedor

Ukupno:1 na smrt u bjegstvu, 2 na smrt u begstvu, 40 godina u begstvu, 41 godinu prisutnima, 3 puštena, 2 ubijena pre suđenja.

Dr Žarko Vipulšek je tom prilikom konfiskovao imovinu Srpske banke u ime i u korist maršala Josipa Broza. Zapravo to je bila imovina dioničara Srpske banke, a oteta je pod izgovorom da je Srpska banka radila za okupatora.

Jedan od dioničara Srpske banke je bio američki naučnik Mihailo Pupin. Dr Žarko Vimpušek je u ime i u korist maršala Josipa Broza, opljačkao američkog naučnka Mihaila Pupina.

Iako je krivica pavelićevaca očigledna, pravdu oni dočekali nisu. Pravdu koju su im negirali i uzurpirali Ante Pavelić, Josip Broz i Franjo Tuđman.

U pitanju nije bila ni osveta, ni mržnja, a najmanje pravda. Suđenje je bio put da se legalizuje otimačina i pljačka. Za pravdu Broz nije znao. Možda niko neće žaliti nitkove Anta Pavelića, niti će ko spominjati odbegle borce za hrvatsku državnost, ali neoprostiv greh dr Žarka Vimpulšeka je bilo bacanje u tamnicu Stevana Tubića, Lazara Lađevića, Ivana Berića, i nada sve starog Stevana Kalembera.

Starac koji nije na sebi imao ni jednu mrlju, koji je poznat po svojoj požrtvovanosti i skromnom životu, kojem su jednog sina zaklali pavelićevci, koji je napustio Zagreb još 1942. godine, te nije ništa ni mogao da uradi bilo milom bilo silom, njega je u ime Josipa Broza sa jedinom namerom da ga opljačka, dr Žarko Vimpulšek bacio u tamnicu.

Dr Žarko Vimpulšek je dao šest godina i Milanu Hojki i Ivanu Beriću, iako su ćak i po brozovskom shvatanju njihove krivice neuporedive. Ako je Milan Hojka zaslužio šest godina Ivan Berić bi trebalo da plati novčanu kaznu. Ako je Ivan Berić zaslužio šest godina Milan Hojka bi trebalo da bude osuđen na smrt.

Milan Hojka je kao i dr Žarko Vimpulšek bio Hrvat, a Ivan Berić je bio Srbin. Jasno je da niko od optuženih Srba nije voljno sarađivao sa pavelićevcima nego je radio sa njima samo onoliko koliko je morao. Oni nisu bili ni optuženi ni osuđeni za „saradnju" nego su bili optuženi i osuđeni jer su bili Srbi.

Osuđeni su u ime Anta Pavelića, a u korist Josipa Broza. Dr Žarko Vimpušek nije bio komunista, on je bio pavelićevac u brozovskom ruhu. Ponovo su Srbi bili krivi samo zato što su bili Srbi. Ante Pavelić je proganjao Srbe u ime hrvatske državnosti, Josip Broz je proganjao Srbe u ime bratstva i jedinstva.

Dr Žarko Vipulšek je čuvao Hrvate u ime Josipa Broza.

Obitelji Kalembera, Berića, Tubića i Lađevića su posle toga živele u bedi i sirotinji, a kako su živele obitelji dr Žarka Vimpulšeka, Karla Čerina, Ivice Lipara i Lovre Pintaća nije zabeleženo.

Njihovi računi u inostranstvu nisu bili dostupni jugoslavenskoj radničkoj klasi.

U kakvoj siromastini je ziveo Josip Broz?

NAROD JE GLADOVO, BROZ JE PLANDOVO.

Progutani su mirovinski fondovi, umirovljenicima je dato pravo da preturaju po smetištima, radnička klasa je bila prodana nemačkim kapitalistima. Čak ni kosti mrtvih nisu ostavljene na miru jer je pokraden fond za spomen mrtvih u Bačkom Petrovom Selu.

Imovina koju sada uživaju deca i unuci Broza i brozovaca pripada naslednicima onih koje su Broz i brozovci ubili i opljačkali.

Broz je tada oteo imovinu sledećih dioničara Srpske banke koji su živeli u Sjedinjenim Američkim Državama i koji su bili Amerikanci: Bogdanović, Novak, Bingham Canyon, Utah 5; Čanak, Maksim, Chicago 5; Čubrić, Ilija, Chicago 5; Đurović, Nikola, San Francisco 25; Dragaš, Jovan, Chicago 10; Poćuča, Ruža, Chicago 25; Počuća, Ilija, Chicago 25; Pupin, Mihajlo, New York 338; Radanović, Saveta, Gary, Indiana 585; Radić, Kosta, Saska, Montana 122.

Pored ovih dionicara dionicar je bila i Crkvenoškolska opština Srpske pravoslavne crkve Svetog Đorđa, Kansas City, Kansas.

Kako je bilo moguče da su ti radnici zemlje koja je bila u ratu sa stvarnim neprijateljem i koji su živeli na drugoj strani okeana sarađivali sa neprijateljem? Zapravo Josif Mišćević, sin Lazara i Slave rodom iz Josipdola, član Crkvenoškolske opštine Srpske pravoslavne crkve u Kansas City-u je poginuo 1945. godine u Belgiji boreći se protiv hitlerovaca. I tom borcu, koji je dao život za slobodu svih nas, Josip Broz je oteo imovinu. Ako je moglo da bude neke sumnje u to, zašto Josip Broz to nije stavio do znanja američkim vlastima koje bi ih za tako nešto i te kako izvele pred pravdu? Zato što Josip Broz nije u Americi mogao ništa da ukrade.

Zgrada Srpske banke je data na upotrebu hrvatskoj radio televiziji iz koje su se sledećih 40 godina širile laži, dok ne kraju te laži nisu progutale same sebe.

Opljačkana imovina pravoslavnih crkava

GDE SE DEDE CAR NEMANJE BLAGO

Ovo je delimičan spisak pravoslavnih verskih zajednica koje su bile dioničari Srpske banke.

Napomena: Ovu imovinu srpskih crkava je dr Žarko Vimpulšek konfiskovao jer ih je uhvatio da su radili za dr Antu Pavelića.

Ovaj spisak je nepotpun jer tu nisu uključene imovine pridružnih fondova, niti zadužbine i zaklade koje nisu jasno određene.

Srpska pravoslavna crkva ima pravo i dužnost (ističemo DUŽNOST) da traži da se opljačkana crkvena imovina vrati vlasnicima.

Brojevi označavaju broj dionica Srpske banke koje imenovani poseduje.:Srpska crkva Svetog Mihajla i Gavrila, Kostajnica 10; Srpska crkva Svetoga Vida, Zrinjska 0.5; Srpska crkvena opština, Karlovčić 2.5; Srpska crkvena opština, Kostajnica 5; Srpska crkvena opština, Velika Pisanica 4; Srpska pravoslavna crkevna opština, Bjelovar 82; rpska pravoslavna crkevna opština, Sremski Karlovci 58; Srpska pravoslavna crkva Arhangela Mihajla, Kostajnica 5; Srpska pravoslavna crkva Presvete Bogorodice, Kostajnica 5; Srpska pravoslavna crkva Roždestva Svete Bogorodice, Mazin 2; Srpska pravoslavna crkva Svete Paraskeve, Kukunjevac 7; Srpska pravoslavna crkva Svete Trojice, Grđevac 0.5; Srpska pravoslavna crkva Svete Trojice, Pakrac 19;Srpska pravoslavna crkva Svete Trojice, Veliki Građevac 1;Srpska pravoslavna crkva Svetog Arhangela Mihajla,Dabrečića 0.5; Srpska pravoslavna crkva Svetog Blagoveštenja, Dubrovnik 66;Srpska pravoslavna crkva Svetog Đorđa, Kansas City, Kanas 0.5;Srpska pravoslavna crkva Svetog Đurđa, Vrl. Bestaji 3.5; Srpska pravoslavna crkva Svetog Georgija, Srpska Kapela 3; Srpska pravoslavna crkva Svetog Jovana, Gomirje 5; Srpska pravoslavna crkva Svetog Jovana, Jasenovac 42; Srpska pravoslavna crkva Svetog Marka, Velika Barna 3.5;Srpska pravoslavna crkva Svetog Nikole, Rijeka 65; Srpska pravoslavna crkva Svetog Pantelije, Pavlovci 1.5 ; Srpska pravoslavna crkva Svetog Petra i Pavla, Gudovac 24; Srpska pravoslavna crkva Svetog Petra i Pavla, Ivanić Grad 37; Srpska pravoslavna crkva Svetog Petra i Pavla, Okučani 36; Srpska pravoslavna crkva Uspeća Svete Bogorodice, Počitelj 10.5; Srpska pravoslavna crkva Velike Gospojine, Sirac 0.5; Srpska pravoslavna crkva, Drenovac Slitinski 3.5; Srpska pravoslavna crkva, Glina 30; Srpska pravoslavna crkva, Karlovac 10; Srpska pravoslavna crkva, Neuzima 2; Srpska pravoslavna crkva, Rajić 1.5; Srpska pravoslavna crkvena opština zaklada Dušana Radića,Subotica 139; Srpska pravoslavna crkvena opština - legati, Okučani 7 ; Srpska Pravoslavna Crkvena opština sa Kapelom, Klokočić 1; Srpska pravoslavna crkvena opština za kapelu, Klokočevik .5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Bačko Petrovo Selo 7; Srpska pravoslavna crkvena opština, Beočin 30; Srpska pravoslavna crkvena opština, Bešenovi 0.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Borova Suhopoljska 47.5 ; Srpska pravoslavna crkvena opština, Bršljanica 45; Srpska pravoslavna crkvena opština, Caglić, 3.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Čortanovci 15; Srpska pravoslavna crkvena opština, Derventa 4.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Dinjaš 1; Srpska pravoslavna crkvena opština, Donji Budački 10; Srpska pravoslavna crkvena opština, Golubinci 2.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Gospić 46.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Grahovo 1.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Grđevac 0.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Ilinci 3; Srpska pravoslavna crkvena opština, Irig12; Srpska pravoslavna crkvena opština, Karlovac 10; Srpska pravoslavna crkvena opština, Kobas 0.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Koprivnica 20; Srpska pravoslavna crkvena opština, Korenica 88; Srpska pravoslavna crkvena opština, Kostajnica 7; Srpska pravoslavna crkvena opština, Modoš 3; Srpska pravoslavna crkvena opština, Mogorić 2.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Mostar 69; Srpska pravoslavna crkvena opština, Nova Gradiška 11; Srpska pravoslavna crkvena opština, Novo Trpolje 8; Srpska pravoslavna crkvena opština, Osijek 220; Srpska pravoslavna crkvena opština, Pakrac 102; Srpska pravoslavna crkvena opština, Raduč 0.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Rijeka 80; Srpska pravoslavna crkvena opština, Senta 2; Srpska pravoslavna crkvena opština, Slatina 3.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Slavonska Požega 22; Srpska pravoslavna crkvena opština, Slavonski Brod 42; Srpska pravoslavna crkvena opština, Srpska Kapela 2; Srpska pravoslavna crkvena opština, Srpski Sveti Petar 2.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Stara Gradiška 12; Srpska pravoslavna crkvena opština, Stari i Novi Slankamen 17; Srpska pravoslavna crkvena opština, Stipan 1; Srpska pravoslavna crkvena opština, Stupovača 3; Srpska pravoslavna crkvena opština, Temišvar 1; Srpska pravoslavna crkvena opština, Titel 30; Srpska pravoslavna crkvena opština, Tovarnik 4.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Velika Barna 2.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Veliki Bar 2; Srpska pravoslavna crkvena opština, Vocin 10; Srpska pravoslavna crkvena opština, Vukovar 0.5; Srpska pravoslavna crkvena opština, Vukovje 15; Srpska pravoslavna crkvena opština, Zvornik 9; Srpska pravoslavna crkvena školska opština, Jasenovac 25; Srpska pravoslavna crkvena školska opština, Mostar 396; Srpska pravoslavna kapela Svetog Arhangela Mihaila, Donje Selište 3.5; Srpska pravoslavna narodna osnovna škola, Dubica 1.5; Srpska pravoslavna narodna škola, Bjelovar 22; Srpska pravoslavna opština, Ledinci 67; Srpska pravoslavna osnovna škola, Zagreb 100; Srpska pravoslavna parohiska crkva Svetog Nikole, Stara Gradiška 18; Srpska pravoslavna parohiska crkva, Vocin 5; Srpska pravoslavna škola, Vizić 0.5; Srpska pravoslavna školska zaklada Anđelkovića, Novi Slankamen 30; Srpska pravoslavna veroispovedna škola, Kostajnica 0.5; Srpska pravoslavna veroispovedna škola, Velika Barna 2.5; Srpski pravoslavni činovnicki mirovinski fond, Sremski Karlovci 167: Srpski pravoslavni manastir Beočin 48; Srpski pravoslavni manastir Svetog Aranđela, Krka 15; Srpski pravoslavni manastir, Savina 41; Srpski pravoslavni manastir, Zlatica, Bela Crkva 7; srpski pravoslavni parohiski fond, Kamenica 7; Srpski pravoslavni skolski fond, Bačko Petrovo Selo 3.5; Srpski pravoslvni fond za spomen mrtvih, Bačko Petrovo Selo 3.5; Srpsko crkveno pevačko društrvo, Petrovgrad 2.5; Srpsko crkveno pevačko društvo, Pakrac 15.5; Srpsko pravoslavna crkvena opština, Zagreb 7; Srpsko pravoslavni crkveni neprikosnoveni Fond 299; Srpsko pravoslavni narodni crkveni fondovi, Sremski Karlovci 66; Srpsko pravoslavni narodni crkveni klirikalni Fond259; Srpsko pravoslavno narodni fond crkve Setog Save,Sremski Karlovčić 2; Svetonikolajevska srpska pravoslavna crkva, Irig 17.5; Svetosavski fond, Golubinci 2.5; Svetouspenska srpska pravoslavna crkva, Irig 12.5; Uprava manastira Kuvezdin, Kuvezdin 4; Uprava manastira Lepavina, Lepavina 1; Uprava manastira Rakovac, Rakovac 0.5; Uprava srpskog pravoslavnog manastira, Gomionica 0.5; Vukoševačka srpsko pravloslavna crkvena opština, Brđani 2; Zaklada Episkopa G. Petranovića, Kotor 7; Zaklada Ilariona Ruvarca, Sremski Karlovci 7.5; Zaklada Patrijaraha Georgija Brankovića, Sremski Karlovci 9; Zaklada pokojnog Arhimandrita Platona Teleckog, Manastir Beočin 65.

Da ponovimo: Vlasništvo nije pravo poseda, neka vrsta nekakve privilegije, vlasništvo je obaveza, zaduženje pred društvom, naporan rad, odgovornost.

SLIKA

U poseti Patrijarhu slikani zajedno: Patrijarh, Vučić, Dačić i Ana. Ispod toga „Četiri ateiste" i ništa više. Nikakav komentar. Ako Bog da da sa time zasladim kraj feljtona. Ne igrajmo na prvu loptu.