Albanski istoričari falsifikuju istoriju

(U vezi trećeg toma HISTORIA E SHQIPERISE (Istorija Albanije)

Piše: Prof. Dr Kaplan BUROVIĆ, akademik

Redakcija trećeg toma HISTORIA E SHQIPERISE (sastavljena od eminentnih albanskih istoričara Stefanaq Polo - odgovorni urednik, Kočo Bihiku, Kristo Frasheri, Muin Čami i Viron Koka), izdanje Akademije nauka Albanije (Tirana 1984), pretendira da je Albanska Nacionalno-oslobodilačka vojska (Ushtria Nacional-çlirimtare e Shqiperise, u nastavku UNČSH) oslobodila Albaniju

"bez potrebe da dođu s vani savezničke vojske."1)

Ovo ponavljaju i izražavaju još jasnije na strani 31, gde pišu: "Albanija je jedina zemlja u Evropi, koja se oslobodi potpuno bez direktne pomoći Crvene Armije, ili neke druge savezničke i prijateljske vojske."

I da bi se istakla što bolje ova posebna sposobnost Albanaca u odnosu sa drugim narodima, autori ove ISTORIJE naglašavaju da "U oktobru (1944) Crvena Armija je oslobodila svu teritoriju SSSR, Rumuniju, Bugarsku, najveći deo Poljske, jedan deo Čehoslovačke. 20 oktobra, trupe Crvene Armije i Nacionalno-oslobodilačke vojske Jugoslavije oslobodiše Beograd..."2)

Preko svega, u poglavlju XII (Kojemu se ne zna autor), peti paragraf se posvećuje borbama jedinica Narodno-oslobodilačke vojske Albanije "preko državnih granica"3), konkretno u Jugoslaviji, gde Prva Divizija UNČSH pretendira se da je oslobodila grad Debar4), gradove Kočane, Junik, Dečane, gradove Đakovica, Prizren i Peć. I ovako "proterujući Nemce iz Rrafshi i Dukagjinite (Albaniziranje imena Metohije,- KB) i prodirujući u dubini Kosova...Oslobođenje Kosova od albanskih snaga imalo je jedan veliki znađčaj."5)

Sem ovoga, Peta i Šesta Divizija UNČSH, prema njima, oslobodila je u Jugoslaviji Prijepolje, Priboj, Podgoricu, Tuz, Bioče, Bijelo Polje, Ljeva Rjeka i Višegrad.6)

"Duž godina 1942-1945, preko granica Albanije, u Debar i u Makedoniji, na Kosovo, u Crnoj Gori (Albaniziraju u Mali i Zi,- KB), u Bosni i Hercegovini, borili su se protiv okupatora italo-nemačkih više od 20.000 boraca Nacionalno-oslobodilačke vojske Albanije. U ovim borbama položili su svoje živote preko 600 albanskih partizana."7)

Pokoj im duši i večna im slava !

Koliko su istinita ova pretendiranja jeste drugo pitanje, koje sam tretirao na jedno drugo mesto. Pridržavajući se objekta ove studije, skrećem pažnju gospodi akademicima Albanije da 1940, kad su italijanski fašisti napali Grčku, upotrebljavajući Albaniju kao pacdarm, pa i uz svestranu pomoć Albanaca, koji pohitaše da prisajedine svojoj Albaniji od njih takozvanu Čameriju (Severo-zapadna Grčka), grčka vojska im razbi nos i, prelazeći iz odbrane u napad, uđe na teritoriji Albanije, oslobodi od terora italijanskih fašista niz gradova kao što su Korča, Leskovik, Erseka, Voskopoja, Vithkuć, Permet, Kelcira, Đirokastra, Libohova, Jorgucati, Delvina, Konispol, Saranda i druga mesta, gde je grčka vojska učinila isto ono što je učinila i UNČSH po gradovima i selima Jugoslavije. Ili ne?!

Godine 1941, kad su italijanski fašisti napali Jugoslaviju sa albanske teritorije, opet uz pomoć Albanaca, koji pod komandom majora Spiro Mojsiu (Kasnije će se unaprediti u čin generala i komandanta Vrhovnog Štaba UNČSH !) pohrliše da ujedine Kosmet sa Albanijom. U samoodbrani, jugoslovenska vojska im je razbila nos i, prelazeći iz samoodbrane u protiv-napad, pređe na teritoriji Albanije, oslobodi od italijanske fašističke okupacije Peškopiju, Golo Brdo, Pogradec, Koplik, Vraka, Malsia e Madhe i stigoše do vrata Skadra, gde su stali, jer je buržuaska vlada Beograda izdala i potpisala kapitulaciju. Potpisujući kapitulaciju ona je naredila vojsci da prekine svaki otpor nemačko-italijanskim i albanskim fašistima i da preda oružje.

Jugoslovenska vojska na teritoriji Albanije ne samo što nije proglasila ujedinjenje ni najmanjeg sela sa Jugoslavijom (A imala je u Albaniji hiljadu-godišnju svoju prestolnicu !), već nije ćinila ni ma kakve zločine.

Dok za prodiranje grčke vojske na teritoriji Albanije govore ovi akademici (Posebno za njeno nedostojno držanje !), za prodiranje i okupaciju jugoslovenske teritorije od albanskih snaga, koje okupirane teritorije prisajediniše njihovoj Ve-e-elikoj Albaniji, nema ni reči. Sve što im se ne sviđa u vezi sa Jugoslavijom i jugoslovenskim narodima prikrivaju i nastoje da prikažu u drugoj svetlosti.

Tako, na str. 528, pišu:

"Prvih dana marta meseca (1943) četa Tropoje i četa " Emin Duraku " napadoše jednu italijansku auto-kolonu na putu Kukes-Puka, blizu Šen Merije, naneše im osetne štete neprijatelju i dobiše jednu veliku količinu ratnog materijala."

Čija je ova četa " Emin Duraku"? Zar nije jugoslovenska, jedinica Nacionalno-oslobodilačke vojske Jugoslavije?!

Na strani 599 kažu :

"Jedan deo neprijateljskih snaga behu blokirale posebno partizanska grupa Peze i partizanski odred u Malesiji Đakovice (Tropoja)."

Čiji je ovaj partizanski odred, koji se borio na albanskoj teritoriji Tropoje ? Zar se on nije sastojao od partizanskih jedinica bataljona "Bajram Curi", u čijim redovima su inkuadrirani ne samo partizani albanske nacionalnosti i jugoslovenskog državljanstva, već i autentični Jugosloveni, po nacionalnosti i državljanstvu Srbi ?! Među njima je bila i sestra Milovana Đilasa i supruga Čeda Topalovića, vrhovni jugoslovenski partijski i vojni rukovodioci.

Na strani 620 priznaju:

" Snage Pete Brigade zajedno sa bataljonom " Perlat Redžepi " i " Kosovo " izvršile su dva potresna udara na putu Prizren-Kukes-Shkoder, druga glavna arterija nemačke komunikacije u Albaniji. Pri prvom udaru (dana 5 septembar 1944) blizu Morine, razoren je veći deo od 75 vojnih auto-vozila i dopalo je u ruke partizana jedan deo zarobljenika. Pri drugom napadu (16 septembar) spaljena su 40 drugih mašina...U borbama sa reakcionarima Ljume poginuo je 20 septembra, u sudaru sa jednom bandom najamnika Hajdar Duši .

Od broja razorenih autosredstava rezultira da je ova najveća borba, koja se razvila na albanskoj teritoriji od početka do kraja rata, mnogo veća i od borbe za oslobođenje glavnog grada Albanije - Tirane.

Postavljam pitanje : Čiji je ovaj bataljon " Kosovo " ? Zar nije deo Narodno-oslobodilačke vojske Jugoslavije ?!

Za jugoslovenskog komunistu Hajdar Dushi (Njegovo prezime svedoči da je albanizirani jugosloven !) autori ove ISTORIJE daju u podtekstu ovo objašnjenje :

" Hajdar Dushi je bio sekretar Okružnog Komiteta Komunističke partije Albanije za Dures. U jesen godine 1943, kad je bataljon "Perlat Redžepi" od Okružnog Komiteta i Vrhovnog Štaba UNČSH poslat u Plav i Gusinje i u Malesija Đakovice, sa njim je pošao i Hajdar Duši da radi na Kosovo. Kad je ubijen bio je na funkciji odgovornog za agitaciju i propagandu u Pokrajinskom komitetu Partije Kosova i vraćao se iz Debra, gde beše pošao sa dužnošću zajedno sa malom grupom kosovskih partizana."

Kako vidite, opet nastojavaju da mistificiraju. Iza imena "Parija e Kosoves", koja nije postojala injorira se Komunistička Partija Jugoslave i iza izraza "një grup i vogël partizanësh kosovarë" (jedna mala grupa kosovskih partizana) maskira se grupa jugoslovenskih partizana (skoro svi Makedonci !), koji su se borili na teritoriji Albanije protiv nemačkih fašističkih okupatora i albanskih najamnika, stavljeni u službi tog okupatora. I pored toga, ovi akademici pretendiraju da "nijedna jedinica ove vojske (jugoslovenske) nije se borila u Albaniji."9)

U julu-avgustu godine 1944, vojne snage engleskih saveznika iskrcaše se u Himari i u Sarandi, gde su učestvovale u borbama protiv nemačkog okupatora Albanije. Borili su se rame uz rame sa vojnim snagama UNČSH, što i pored falsifikacija ovih akademika, na stranama 609-610, primorani su da priznaju i sami oni.

Posle kapitulacije fašističke Italije, u septembru 1943, ovi akademici priznaju da 1500 vojnika i oficira Italije10) inkuadrirali su se dobrovoljno u redove UNČSH, stvorile i bataljon "Antonio Gramši" pod komandom Tercilio Kardinala i borili su se na svim frontovima i ratištima, rame uz rame sa albanskim partizanima.11) Artilerijski kuadar UNČSH, od najobičnijeg vojnika do oficira, uopšte uzev sastojao se od Italijana.

Sem pretstavljenog, postoje i druge zajedničke akcije savezničke vojske sa albanskim partizanima na teritoriji Albanije. Za ovu saradnju, za ove prelaze vojske saveznika na teritoriji Albanije primoran je da govori i Enver Hodža.12)

Ako budemo obračunali savezničke snage, koje su delovale na albanskoj teritoriji do njenog definitivnog oslobođenja, od godine 1940 do 1944, ispašće nam jedna šifra mnogo veća od one koju su naduli i daju nam je ovi Albanci za svoje vojne snage, koje su delovale na teritoriji Jugoslavije.

I pored ovoga, albanski akademici nastavljaju da se upinju i da se busaju u prsa da su Albanci oslobodili Albaniju bez ičije pomoći, samo svojim snagama, dok su se susedni narodi, pa i najudaljeniji, oslobodili samo uz pomoć drugih, pa i uz pomoć albanskog naroda, koji "sa svojom oslobodilačkom borbom dao je JEDAN ZNAČAJAN DOPRINOS u zajedničkoj borbi naroda za razaranje fašističkih agresora. Albanski narod je tako zaslužio pravo da zauzme jedno dostojno mesto u međunarodnoj političkoj areni."13) (Podvukao KB.)

Ovako, kao Albanci, svojim snagama i zaista bez potrebe da dođu saveznički vojnici spolja, oslobodili su svoju domovinu i Crnogorci (koji svojom teritorijom i stanovništvom nisu ni koliko pola Albanije!), pa i San Marino, Monako, Andora, Lihenštajn i drugi, ali se niko od njih, ni najobični ljudi, jer akademici nikako, ne bije u prsa ovako kao albanski akademici i enverovski "komunisti".

I jesu upravo ovi oni koji optužuju druge za " nacionalističke pozicije " i za " praznu nacionalnu gordost", koji optužuju Jugoslovene da ističu SAMO jugoslovensku pomoć koja je data drugima "dujući je van mere ovu pomoć".14)

Ja ne poričem SKROMAN DOPRINOS Albanaca u zajedničkoj borbi naroda za razaranje fašističkih agresora, ali i Albanci ne treba da negiraju značajan doprinos, pa i odlučujući, i primaran, decizitivan, drugih naroda za oslobođenje Albanije, šta više i njihovo direktno učešće u borbama, koje su se odvile na albanskoj teritoriji.

Geografski položaj Albanije i razaranje snaga fašističke osovine na glavnim frontovima, sovjetski, kineski i anglo-američki jesu razlozi što savezničke vojske nisu imale potrebu da siđu do Albanije. Štaviše, i englesko iskrcavanje u Himari i Sarandi bilo je sasvim nepotrebno, jer Albanci su mogli da oslobode i ta dva mesta svojim snagama, kao što su mogli i Jugosloveni da oslobode pomenuta mesta, za koja se pretendira da su im ih oslobodili oni, Albanci.

Ovde treba da istaknemo da Englezi nisu iskrcali samo kao saveznici u Albaniji, već i sa ciljem da pomognu reaksionarne snage zemlje da uzmu vlast u svoje ruke.

Prelaz jugoslovenske granice od albanskih snaga je bio sa mnogo gorim ciljem: Ovi su mislili da prisajedine Albaniji jugoslovenske teritorije, sa pretendiranjem da su Albanci svi muslimani Balkana, što sam dokazao jednom drugom studijom.

U ovoj ISTORIJI nema ni reč o albanskoj dijaspori u Jugoslaviji, niti o jugoslovenskoj nacionalnoj manjini u Albaniji. A činjenica je neosporna da su se jugoslovenski manjinci u Albaniji en bloc priključili UNČSH-u i borili se rame uz rame sa albanskim partizanima za oslobođenje Albanije, dok se albanska dijaspora u Jugoslaviji en bloc ujedinila sa okupatorom i služila mu kao isučeni mač protiv meštana.

Dodajemo: Kroz svu svoju istoriju albanski narod se ujedinio sa okupatorima Balkana protiv meštana. Samo u Drugom svetskom ratu, zahvaljujući Komunističkoj Partiji Jugoslavije, jedan deo Albanaca se ujedini sa balkanskim narodima i pruži otpor okupatorima, dok drugi, veći deo, opet se ujedini sa okupatorima, protiv svog naroda i naroda Balkana.

Upravo zato, na mirovnoj konferenciji Grčka je uznastojala na tome da se Albanija proglasi kao saveznik fašističkih sila Osovine, dok je Jugoslavija ta koja je branila Albaniju. Pa i ratne reparacije za zločine i razaranja albanske fašističke vojske na teritoriji Jugoslavije, jugoslovenske vlasti su oprostile Albaniji.

Vredi napomenuti ovde da je upravo Srbija prva zemlja na svetu koja je priznala Albaniju za nezavisnu državu, spasavajući je ovako od protektorata Austrije i Italije.

Istorija je dokazala da albanske vlasti, od njihovog formiranja do danas, nisu zaslužile nikakvu podršku i nikakvu pomoć jugoslovenskih naroda. Naglašavam - albanske vlasti, a ne i albanski narod!

Zatvor u Burelju,

Albanija, 16.07.1984.

________________

AKADEMIA E SHKENCAVE E RPS TE SHQIPERISE -Instituti i Historise: HISTORIA E SHQIPERISE, tom III (1912-1944), Tirana 1984, str. 10.

Iden: str. 618.

Iden: str. 634.

Svugde u tekstu ove ISTORIJE jugoslovenskimm gradovima su albanizirali imena, stvar ova koja dokazuje njihov iredentizam.

Iden: str. 634-635-636.

Iden: str. 637-538.

Iden: str. 639.

Ovo je istina: Bataljon "Perlat Redžepi ", pošto je pogođen teško od Nemaca u saradnji sa balistima (albanske reaksionarne snage), razbijen se povukao i spasio definitivnog uništenja prelazeći na tarritoriji Jugoslavije.

Iden: str. 33.

Njihov broj je sigurno bio veći, ali se namerno smanjuje. Treba znati da Prva Udarna Brigada UNČSH, kad je formirana, imala je svega oko 500 partizana i komandnog kadra. Znači, ovi Italijani su tada bili koliko tri brigade albanskih partizana. Tri brigade obučenih i naoružanih italijanskih vojnika i oficira borili su se rame uz rame sa albanskim partizanima !!! I pored ovoga albanski akademici, sa članskom knjižicom u džepu kao akademici "Komunističke" Partije Albanije, pretendiraju da su oslobodili Albaniju bez ičije pomoći. Eto internacionalističko vaspitanje koje su dali i daju albanskom narodu " komunisti " Envera Hodže ! Eto njihov komunizam !

Iden: str. 551 i 604.

HOXHA, Enver: "VEPRA", tom 2, Tirana 1968.

Iden : str. 639.

Iden : str. 24 i 33.