Na licu mesta

Inđija: epilog providne prevare

Dva imena jedne ulice

Kada je neko iz vrha vlasti lokalne samouprave direktno zainteresovan za tuđu imovinu dešava se da dokumenta nestaju ili da na volšeban način menjaju sadržinu. Kada se otkrije jedna prevara, ceo postupak se vraća na početak kako bi počinioci mogli da prilože nove falsifikate i tako u krug. Inđija u tom pogledu nije nikakav izuzetak. U njoj je predsednik opštine Goran Ješić svojoj prijateljici, sa kojom ga vezuje ljubav prema tuđoj imovini, omogućavao da neprestano prilaže nove i nove falsifikate, sve dok se ne dokopa vredne građevinske parcele u centru koju onda za dobre pare preprodaje.

Arpad Nađ

Posle smrti svog oca Branka Popovića, Tatjana Popović iz Inđije 2012. izlazi na ostavinsku raspravu. Pokojni Branko je po saznanjima njegove ćerke imao vlasništvo nad parcelom katastarski broj 2954/2 u ulici Branka Radičevića 16-18 u Inđiji, na kojoj su se nalazile dve kuće.

Na sudu Tatjana saznaje da je njena pokojna baba Marija Popović navodno još 2001. imanje poklonila svojoj ćerki Mileni Kočijašević, rođenoj Popović. Priložen je i navodni ugovor o poklonu, na čijoj je poleđini bila overa sa datumom 24. april 2001. godina. Ono što je interesantno, jeste pečat kojim je overen ugovor, a na kome piše „Osnovni sud u Sremskoj Mitrovici".

Do reforme sudstva 2009. godine nisu u Srbiji postojali osnovni sudovi, već opštinski, a više radnika sada Osnovnog suda u Sremskoj Mitrovici, sudska jedinica u Inđiji je Tatjani potvrdilo da se do 2010. taj sud zvao Opštinski i da se koristio pečat sa takvim nazivom.

Pošto je otkrivena prevara, odjednom se na sudu pojavljuje isti „Ugovor o poklonu", ovog puta sa nešto izmenjenim navodnim potpisom pokojne Marije Popović, ali sada overen pečatom Opštinskog suda u Inđiji?!

Da se, ipak, radi o dosta neveštom pokušaju prevare, vidi se iz samog ugovora u kome se kao adresa na kojoj je prijavljena Milena Kočijašević navodi ulica Cara Dušana 24a u Inđiji. Ta ulica je, međutim, 2001. još uvek nosila naziv - Maršala Tita. Ko je i kako mogao unapred da zna da će naziv ulice biti promenjen i to upravo u Cara Dušana? Niko, pa je samim tim logično da je ugovor naknadno sklopljen i overen, a ne 2001. godine kako stoji u njemu.

Uz fotokopiju ugovora sa pečatom Osnovnog suda priložena je i overa o istovetnosti kopije sa izvornikom, potpisana od Olivere Janković, a u kojoj se navodi kako se original nalazi kod službenice Daliborke Nedeljković. Istražni organi su, dakle, mogli lako da provere šta se i kada zaista desilo.

Tatjana zbog svega podnosi krivičnu prijavu, ali od Osnovnog javnog tužilaštva u Staroj Pazovi dobija pismeno obaveštenje, potpisano od strane zamenika tužioca Dragane Grbić, kako je nastupila apsolutna zastarelost. Tužilaštvo je, naime, pošlo od pretpostavke da je ugovor falsifikovan još 2001. godine, zanemarujući činjenicu da se krivično delo desilo posle početka 2010. godine, odnosno posle promena naziva ulice i suda.

Žalbu sa istim obrazloženjem o navodnoj zastarelosti, odbacuju Danijela Cvjetić i Branka Milosavljević iz Višeg javnog tužilaštva u Sremskoj Mitrovici. Istog mišljenja je bio i Slobodan Dimitrijević iz Apelacionog tužilaštva u Novom Sadu.

Tatjana ne odustaje, već se obraća direktno ministru unutrašnjih poslova Nebojši Stefanoviću, iz čijeg kabineta dobija dopis kako je policija izvršila neophodne provere i predmet dostavila Osnovnom javnom tužilaštvu u Staroj Pazovi. Za obradu je bio zadužen Dušan Vrekića, koji spise sklanja u stranu i Tatjani ne daje nikakve informacije na koje ona kao stranka u sporu ima prava.

Razlog za ovo skrivanje je direktna zainteresovanost vrha opštinske vlasti za ishod spora. Naime, Milena Kočijašević je i sama bila zaposlena u opštinskoj upravi, a veoma je bliska sa Goranom Ješićem, predsednikom opštine Inđija od 2000. godine. Parcela oko koje se vodi spor nalazi se u centru Inđije i odgovara za izgradnju nekog novog tržnog centra. Njena vrednost iz dana u dan raste. Sadašnji vlasnik parcele je preduzimač iz Inđije Zlatibor Ljiljak.