Povodom

Makedonska raskolnička crkvena organizacija

Rasprodaće i Srpsku pravoslavnu crkvu

Septembra ove godine, makedonski predsednik, gospodin Stevo Pendarovski, se obratio u ime makedonske države, Vaseljenskom Patrijarhu g.Vartolomeju sa zahtevom da Vaseljenska Patrijaršija upotrebi svoje navodno apelaciono pravo i nekanonski prizna autokefaliju takozvanoj Makedonskoj pravoslavnoj crkvi. Sramna izjava tim povodom odlazećeg srpskog ministra spoljnih poslova Ivice Dačića

Stevan Zivlak

„Želeo bih da vašoj svetosti uputim zahtev da uvaži poziv našeg pobožnog naroda i naše crkve da upotrebite svoje apelaciono pravo, kako bi naši građani pravoslavne veroispovesti konačno dobili mogućnost da budu jednaki sa svim ostalim pravoslavnim hrišćanima na svetu", napisao je Pendarovski.

Situacija je, na žalost, dijametralno suprotna.

Bezakonje i nasilje nad Srpskom pravoslavnom crkvom na teritoriji nekadašnje Južne Srbije, današnje Severne Makedonije, je počelo u novoj istoriji 1941. godine, kada su makedonski fašisti proterali skoro celokupni srbski živalj sa prostora te srpske pokrajine, i počeli sa uzurpacijom Hramova SPC.

Komunistička Jugoslavija je, provodeći politiku Komunističke Internacionale, drobeći nacionalno tkivo Srbskog naroda, praveći nove političke nacije, na tlu Južne Srbije, silom vaspostavila novu Makedonsku naciju, uspostavila Republiku Makedoniju i zabranila povratak proteranih Srba na svoja imanja, dok im je celokupnu imovinu konfiskovala bez naknade.

Nešto kasnije, makedonski komunisti, protiv zakona, donose odluku o formiranju svoje nacionalne navodno pravoslavne crkve, konfiskuju celokupnu pokretnu i nepokretnu imovinu Srpske pravoslavne crkve, i proteruju masovno monaštvo i sveštenstvo, koje je odbilo da pristupi toj komunističkoj navodno crkvenoj organizaciji. Nakon toga, na novoosnovanim visokoškolskim ustanovama, ubrzano se menja makedonska istorija, kultura , jezik itd, na temeljima antisrpskim, zatirući sve tragove postojanja srbskog naroda na tom tlu. To je činjeno po austrougarskim konceptima iz 17. tog stoleća, na žalost uz bratsku asistenciju svih naroda i narodnosti bivše socijalističke Jugoslavije, uz nesebičnu pomoć i podršku srbskog komunističkog rukovodstva, SANU i drugih beogradskih institucija.

Poslednjih trideset godina navodne demokratizacije i puta u EU, tu izmišljenu antisrbsku tvorevinu srbske vlasti nesebično podržavaju, i ako su potezi svih dosadašnjih makedonskih vlasti dosledno provođeni sa antisrbskih pozicija.

U komunističkim vremenima, ukupan položaj SPC je bio izuzetno težak, ona je bila primorana na ustupke, te je stoga izašla sa kompromisnim predlogom koji se naziva Niškim sporazumom, po kome bi ta raskolnička organizacija dobila široku autonomiju u okviru kanonske Srpske pravoslavne crkve. To rešenje, koje je izuzetno nepovoljno za Pravoslavlje i kanonsko pravo SPC, makedonske vlasti odbijaju, zahtevajući da im srbske kolonijalne vlasti obezbede autokefaliju koja im je obećana.

Ministar inostranih poslova Vlade Republike Srbije, kojoj je istekao mandat i koja je de jure nepostojeća, gospodin Ivica Dačić je požurio da podrži gospodina Penderovskog, izjavljujući da se u ta pitanja, srbske vlasti ne mogu mešati. Interesantno je da se to izjavljuje, posle nekoliko dana od potpisa Vašingtonskog sporazuma, kojim američka administracija garantuje sudsku zaštitu Srpskoj pravoslavnoj crkvi, ne samo na okupiranoj teritoriji Kosova i Metohije, a kojim sporazumom se srbske vlasti obavezuju da pomažu judejske religiozne interese u Palestini, i da budu aktivne u promovisanju homoseksualizma na globalnom nivou, koji je deo religijskog sistema globalizma.

Republika Makedonija je jedina država u organizaciji Ujedinjenih Nacija koja u svom zakonodavstvu odbija da prizna osnovna ljudska , religijska prava sopstvenog stanovništva koje pripada verskoj organizaciji SPC, i institucionalno primorava sopstveno stanovništvo na učlanjenje u nekanonsku Makedonsku pravoslavnu crkvu, koja ne može nikada biti priznata kao autokefalna i kanonska pravoslavna crkvena organizacija.

Kao pretendent na članstvo u EU, makedonska vlast mora ispraviti nasilje komunističke diktature, obezbediti sva ljudska i manjinska prava preostalom srbskom življu, mora obezbediti povratak proteranim srbskim porodicama i njihovim naslednicima, a Srpskoj pravoslavnoj crkvi mora vratiti nasilno konfiskovanu kompletnu crkvenu imovinu i imovinska prava.

Paralela koja se povlači sa Ukrajinom, ne postoji . Republika Ukrajina nikada nije zabranila Ruskoj pravoslavnoj crkvi delatnost na njenom kanonskom području, na toj teritoriji ima i drugih pravoslavnih crkvenih organizacija ( staroobretnici, bespopovci itsl ).

Makedonsko religijsko pitanje mora biti razmatrano na sasvim drugim osnovama, to je pre svega od interesa pravoslavnog stanovništva na toj teritoriji, koje je duboko religiozno i ima pravo da uživa sva religijska prava i slobode u svojim kanonskim eparhijama koje pripadaju Srpskoj pravoslavnoj crkvi.

Trenutno, makedonske vlasti i dalje sudski gone srpske episkope, vrše zabrane bogosluženja i vršenja verskih obreda, ne vraćaju crkvenu uzurpiranu imovinu a ne dozvoljavaju izgradnju novih srpskih pravoslavnih hramova i manastira. Nigde u svetu ne postoji država koja u toj meri krši najosnovnija verska prava, koja spadaju u univerzalna ljudska prava, sopstvenog stanovništva, to pitanje se mora internacionalizovati i rešiti u Ujedinjenim nacijama.

I kada bi dobili autokefaliju a što je kanonski nemoguće, oni bi dalje kršili najosnovnija verska prava srpskog pravoslavnog življa na toj teritoriji, što je civilizacijski nedopustivo.

Srpska pravoslavna crkva, mora početi rešavati pitanje nasilja na svom kanonskom području na teritoriji Makedonije, na sasvim drugim osnovama i mora povući predloge o autonomiji raskolničke makedonske pravoslavne crkve, koji nisu od interesa za Srpsko pravoslavlje.

Osnovno pitanje je pitanje crkvene imovine koja je izuzetno velika na tom području.

Naša Sveta apostolska crkva je Božanska organizacija, ona nije samo carstvo ovoga sveta (Jv.18,36), ona pre svega ima svoju Božansku, nevidljivu i nepromenjivu stranu, koju sačinjava sila božanske blagodeti, koju čovek prima preko Svetoga Duha, a vidljiva ili čovečanska strana čini ljudska priroda, kojom upravlja slobodna volja, ona se ogleda po organizmu i spoljašnjem svom ustrojstvu, postoji kao organizacija, kao društvo, ima svoje uređenje, formu, imovinu, svetovna pravila i norme, kojima se reguliše odnos članova - verujućih prema crkvi , međusobni odnosi članova, unutrašnja organizacija, odnos prema državama , drugim ljudskim organizacijama i institucijama itsl.

Vidljivu, svetovnu organizaciju Crkve, vaspostavio je sam Spasitelj, rečima : Ako zgreši brat tvoj, idi i pokaraj ga u četiri oka.....Ako te ne posluša, uzmi sobom još jednoga ili dvojicu.......Ako li ne posluša njih, kaži crkvi ; a ako ne posluša ni crkvu, neka ti bude kao neznabožac i carinik (Mt.18, 15-17).

Ovim rečima Spasitelj govori da je crkva uređeno i organizovano, savršeno društvo i odredio je kao pravno lice.

Kao Božanska ustanova, ona nije zavisna niti podređena ma kakvom pravu ili društvu koje je uslovljeno nacionalnim karakterom ili političkim ustrojstvom ( Rmlj.10.12 ; Kološ.3,11).

Crkveno pravo je postalo i razvijalo se zajedno sa crkvom. Osnovne norme, koje su regulisale i regulišu život crkve, potiču od samog Gospoda Isusa Hrista, to Crkveno pravo mora poštovati danas Makedonska država.

Imovina ( patrimonium ecclesiae ) Srpske pravoslavne crkve se sabirala i čuvala od apostolskih vremena na njenom kanonskom prostoru, pravo crkve na posed je vaspostavljeno u prvim vekovima Nove ere, te je bila kroz istoriju predmet obimnog proučavanja pravnih teoretičara , eminentnih istoričara i teologa.

Dr Uroš Stanković, poznati pravni teoretičar iz vremena Karlovačke mitropolije, u svom kapitalnom delu „ Pravno razvijanje Srpske pravoslavne Mitropolije sremsko-karlovačke ", kada piše o izvorima crkvenog prava, označava imovinsko pravo crkve Privatnim pravom crkve kao pravnog subjekta u odnošajima sa trećim licima i državom. (str.12-17).

Stav o imovinskom pravu crkve kao njenom privatnom pravu, on potkrepljuje navodima Ungera ( System des oesterreichischen allgemeinen Privatrechts I paragraph 8 ,) , Vindšajda ( Windscheid : Pandecten I paragraph 29), a i stavovima dr.Nikodima Milaša : Pravoslavno crkveno pravo , str.10 ).

Ujedinjene Nacije i Evropska Unija moraju, na zahtev SPC stati u zaštitu imovinskih prava naše Crkve i obavezati Republiku Makedoniju da bezuslovno vrati svu imovinu koja je nasilno oduzeta od komunističkih vlasti.

Ohridska arhiepiskopija se ujedinila u Srpsku pravoslavnu crkvu pre tačno 100 godina, na način da je došlo do stapanja svih srpskih pravoslavnih oblasti i njihovo uzdizanje u rang Srpske Patrijaršije.

Istorijske granice Pećke patrijaršije su još od 1557. godine određene u odnosu na tadašnju Ohridsku Arhiepiskopiju na način da su joj od starih srbskih oblasti pripali Severna Makedonija sa Skopljem, od zapadne Bugarske oblast Ćustendila i Samokova, oblasti srednjevekovne Srbije i Zete između Dunava i Jadranskog mora, Bosna i Hercegovina, Dalmacija, Hrvatska i Slavonija sa Sremom i čitava Ugarska, uključujući i Slovačku i Moldaviju, Vlašku , Erdelj itd.

Pećka Patrijaršija je od tada, od polovine 16 veka, imala 40 eparhija od toga 16 mitropolija i 24 vladičanstava, obuhvatala je sva naselja srpskog naroda bez obzira gde je živeo. Njena jurisdikcija je prelazila granice Otomanske imperije i ima se smatrati kanonskim područjem Srpske pravoslavne crkve i danas, koje je prošireno i kanonskim područjem Ohridske arhiepiskopije.

Ukoliko bi se i udovoljilo nasilju nacionalističke bezbožne vlasti i omogućila autokefalnost tkzv.Makedonskoj pravoslavnoj raskolničkoj crkvi, čitav sever Makedonije i prestoni grad Skoplje ostaje u kanonskom ustrojstvu Srpske pravoslavne crkve, kao deo Pećskog Patrijarhata.

Patrijarh srbski i Sveti arhijerejski sabor moraju izaći iz „ zone komfora", pokazati inicijativu i pokrenuti kao vrhovne crkvene vlasti međunarodne religijske organizacije SPC, postupke pred Ujedinjenim nacijama pre svega radi zaštite svojih imovinskih prava i univerzalnih ljudskih prava pravoslavnog stanovništva na toj teritoriji.

Republika Makedonija će morati urediti svoj unutrašnji pravni poredak u skladu sa važećim međunarodnim konvencijama i rezolucijama, koje štite privatnu svojinu i univerzalna ljudska i verska prava stanovništva na njenoj teritoriji, vratiti kompletnu crkvenu imovinu oduzetu od strane komunista, moraće omogućiti jerarhiji i monaštvu SPC da obavljaju versku delatnost na toj teritoriji, a državna nekanonska crkva neka nastavi egzistirati na svoj bezbožnički način, u objektima koje je sama izgradila.

Sve ostalo bi bilo plod trulih kompromisa kojima se grubo narušavaju istorijski nacionalni i verski interesi srbskog naroda.