Iz ličnog ugla

Vučićevo "mirotvorstvo" kao oblik kolektivnog mazohizma

Probudi se Srbijo!

Jedan od najpoznatijih boraca za prava Srba u Hrvatskoj tokom osamdesetih i devedesetih godina prošlog veka, Jovo Opačić, osnivač Srpskog kulturnog kluba "Zora" u Kninu 1989. godine i osnivač Srpske demokratske stranke u Kninu 1990. godine, generalni sekretar Crvenog krsta Republike Srpske Krajine i autor knjiga "Tragedija krajiških Srba" i "Prometejska stijena izgnanstva", specijalno za Magazin Tabloid piše o tragediji svojih sunarodnika i bezdušnom odnosu srpskih vlasti prema njima

Jovo Opačić

Prateći ovih dana aktuelna politička zbivanja u regionu, koja po svome pojačanom intenzitetu i prepoznatljivim ideološkim inspiracijama imaju duboko političko, kulturno-istorijsko i psihološko utemeljenje u kolektivnoj svijesti naroda, neodoljivo se nameće potreba za svestranim kritičkim osvetljavanjem zvanične srpske spoljno-političke pozicije, čiji je osnovni zadatak da osigura nezavisnost i integritet Republike Srbije kao i osnovna ljudska i građanska prava i slobode srpski narod koji živi u Regionu, ali izvan njenih granica.

Naravno da je mir između ljudi i naroda jedna od osnovnih i najuzvišenijih ljudskih vrijednosti, koja ima univerzalni karakter, jer afirmiše ljudski život, kao uzvišenu poetsku dramu u istorijskom vremenu, u kojoj se čovjek-u svojoj permanentnoj čežnji za Apsolutom, polako približava ostvarenju svoga najvišim ciljevima životnog ideala: osjećanju sreće, smisla i ljepote života na Zemlji. Mir, nadalje, predstavlja jednu od osnovnih pretpostavki za ljudsko stvaralaštvo u materijalnoj i duhovnoj sferi on je, dakle, osnovna pretpostavka naučno-tehnološkog, privrednog i kulturnog napredovanja čovječanstva.

Međutim, da bi se na određenom geopolitičkom prostoru mogao ostvariti trajan i stabilan mir, za to je neophodnost na dogovor dvaju političkih ili fizičkih subjekata: dvojice ljudi, dvaju naroda, dviju država i slično. Mir se, dakle, ne može nikako postići bez dobrovoljne saglasnosti dvaju ili više političkih subjekata! Onaj ko je verbalno ili fizički napadnut i koji prema napadaču manifestuje miroljubivu politiku, time samo dokazuje ili svoju odbrambenu nemoć ili dobrovoljno prihvata patološki obrazac života u ropstvu i poniženju-kao izraz primarnih i sekundarnih mazohističkih impulsa na individualnom i kolektivnom planu.

U uslovima verbalnog ili stvarnog rata, voditi miroljubivu politiku prema agresoru-to ne može značiti ništa drugo odricanje od vlastite odbrane ili, drugim riječima, to je put u vlastito samoubistvo!

U ovom kontekstu, i ako prihvatimo prethodnu konstataciju kao tačnu, izjava jednog od visokih bošnjačkih političara, da je gospodin Vučić, predsjednik vlade Republike Srbije, prošle godine u Srebrenici, napao samoga sebe, ima visoku logičku i političku relevantnost! Jer, ukoliko ideš, nepozvan i goloruk, kod neprijatelja, ti faktički vršiš samoubistvo, kao akt dobro voljnog žrtvovanja, tako da najveći dio krivice pada na tebe samog.

Na kolektivnom, državnom i nacionalnom planu, posljedice jedne takve potpuno naivne, infantilne i utopijske politike, koja nije utemeljena na činjenicama i istorijskom iskustvu, već na ideološkim himerama Kneza Tame i njegovih pseudo-humanističkih podanika, po pravilu,veoma su tragične. O tome nam najplastičnige istorijsko svjedočanstvo pruža komunistički mit o raju na zemlji, a, danas, tu funkciju preuzima fantazmagorična priča o Evropskoj Uniji, koja nije ništa drugo nego svojevrsna šarena laža, čiji je fundamentalni politički cilj: da naivne i žedne lakše "prevede preko vode".

A, sada nešto o izjavi Zorana Milanovića, bivšeg premijera Republike Hrvatske da su Srbi “obična šaka jada...".

Ukoliko je mislio na čitavi srpski narod, Milanović se, ovom izjavom, duboko ogriješio i o istinu i o etiku i o elementarnu ljudsku pristojnost, a posebno o diplomatsku kulturu i dignitet jednog državnika.

Zar treba dokazivati da su Srbi stari evropski narod, čije nacionalno biće predstavlja sintezu kulturnih i duhovnih uticaja antičke grčke i rimske civilizacije, kao i hrišćanske religije, koju su Srbi pi primili prije hiljadu godina! Srbi su, kao organski i neodvojivi dio ukupne evropske hrišćanske civilizacije, dali nemjerljiv doprinos toj kulturi i civilizaciji, kako u oblasti prirodnih i tehničkih nauka,tako i u svim ostalim oblastima intelektualnog i duhovnog stvaralaštva: u književnosti, slikarstvu, muzici, vajarstvu, filozofiji i ostalim istorijsko-humanističkim disciplinama. Dovoljno je da pomenemo samo Teslu, Pupina, Milankovića, Njegoša, Vuka, Branka, Crnjanskog...Uostalom, kao i svi drugi kulturni evropski narodi! Ni manje, ni više od toga! I u skladu sa svojom demografskom veličinom i istorijskom sudbinom, koja, uglavnom, nije naklonjena malim narodima!

Međutim, ukoliko je Milanović mislio na srpsku političku elitu, onda je on, svojom inkriminisanom izjavom, dao veliki doprinos istraživanju savremene srpske političke fenomenologije, jer je postavio-bar u obliku radne hipoteze, kardinalno političko pitanje koje se odnosi na fanatičnu vezanost naše spoljne politike za Evropsku Uniju-uprkos svim nepravdama, koje se, u zadnjih dvadesetak godina čine srpskom narodu od strane iste te EU. Da pomenem samo neke od tih nepravdi ili, bolje rečeno, samo neke od tih zločina!

Za vrijeme građanskog rata u Hrvatskoj, (1991-1995) iz Hrvatske je, uz brahijalnu primjenu oružane sile, protjerano, ili je, zbog ratnih dejstava, izbjeglo, oko 500.000 Srba. U poslijeratnom periodu, vlada Republike Hrvatske preduzela je sve moguće mjere političkog, pravnog, psihološkog i fizičkog nasilja, sa ciljem da se spriječi povratak prognanog srpskog stanovništva na njihova stoljetna ognjišta i u njihovu prirodnu i istorijsku domovinu-Republiku Hrvatsku!

Za čitavo to vrijeme, od 1995. godine do danas, iz EU nije se čuo ni jedan jedini glas pravde i poštovanja prema srpskom narodu i osude genocidne politike hrvatske države! Istovremeno, uporno i istrajno ćutalo se i u Beogradu, tako da se neminovno stiče utisak da je i srpska vlada u kontinitetu sarađivala sa hrvatskom vladom u zločinu prema vlastitom narodu!

Ukoliko je, dakle, Milanović mislio na članove srpske vlade, od 1995. godine do danas, onda je on s punim pravom rekao istinu: da, one predstavljaju običnu šaku jada! Jer, narod koji ne brani svoje najveće svetinje, kao što su rodni dom i zavičaj, - nije dostojan ljudskoga imena!

Preostali srpski narod u Hrvatskoj (ostaci ostataka zaklanog i prognanog naroda!), uslijed stalne izloženosti diskriminaciji i ponižavanju, prisiljen je da se pokrštava, tj. da prelazi u katoličku vjeru i da se odriče svoje srpske nacionalnosti i postaje dio hrvatskog nacionalnog korpusa! O svemu tome, ćutale su sve srpske vlade u Beogradu, od 1995. godine do danas. Razotkrivajući ovu manipulaciju, pokazalo se da se, napokon,vratio svojim srpskim korijenima, te da je i protiv svoje namjere, postao veći borac za srpstvo i pravoslavlje od čitavog srpskog političkog establišmenta u Srbiji. Bravo, Zorane, Srbine! Bolje je biti i Srbin-konvertit, nego lažni Srbin, izdajnik svoga naroda!

Tragedija srpskog naroda na Kosovu i Metohiji traje decenijama pred očima najviših političkih predstavnika (EU i da ne spominjemo!). Zapaliti crkvu, pobiti djecu, zatrovati vodu, uzurpirati tuđe kuće i imanja, to je postala patološka normalnost u ovoj nasilno otcjepjeljnoj srpskoj pokrajini, zahvaljujući antisrpskoj politici EU i njenom porobljivačkom mehanizmu, NATO paktu.

Na Republiku Srpsku permanentno se vrše politički pritisci iz EU. Valjda da bi se ostvario san Ante Pavelića o Hrvatskoj državi do rijeke Drine, a Srbe, koji se bune treba raseliti ili pobiti u novim konc-logorima. Šta je to nego neo-nacistička politika o inferiornim narodima i o "narodu-gospodaru" koja se zasniva na socijal-darvinističkim učenjima Darvina i Ničea. U toj političkoj koncepciji, nigdje nema Boga, ni ljubavi i solidarnosti među narodima. To je politika totalnog nihilizma, nasilja i zločina, i šta tu ima da traži gospodin Vučić i njegova vlada?!

Tužilaštvo Haškog Suda zahtijeva ponovno suđenje Vojislavu Šešelju, iako je prvo trajalo nevjerovatnih i punih dvanaest godina, On je sada optužen za prisilno iseljavanje nekoliko hrvatskih porodica iz sela Hrtkovci, u Srijemu, koga su se na to sami odlučili iz straha u jednom zloslutnom vremenu, a ne po naređenju Vojislava Šešelja. Za haški sud problem predstavlja nekoliko iseljenih hrvatskih porodica a ne pola miliona razjurenih Srba. Valjda zato što Bramerc smatra da su Srbi narod nižeg reda i što, umjesto u Boga, vjeruje u Zlatno Tele koje su mu oblikovali darvin, Niče i njihovi ideološki trabanti.

Sve ove nepravde i zločini prema srpskom narodu dolaze iz EU i SAD, dakle, od velikih prijatelja gospode, Vučića, Kurca, Bajdena, Skota, Merkelove, Olanda...I pored najbolje volje, nikako ne mogu da shvatim da je srpska pamet pala na toliko niske grane: da nakon višestoljetne borbe za slobodu, državnost, nacionalnu čast i ljudsko dostojanstvo, danas ponovo ljubimo čizmu koja ruši našu zemlju, ubija naš narod i njegov viteški i slobodarski duh. Ali, tako je kada nas kroz savremen Scile i Haribde međunarodne politike vode ljudi,

Probudi se Srbijo, dugo si plakala!