Pogledi

Globalizacija kao neonacističko predvečerje Apokalipse

“Globalizacija” i “restrukturiranje” i evropske integracije su “pilot projekat” integracije ...

Što je svet dublje uronjen u strah od nesigurne budućnosti, kada čak i Jacob Rothschild (Jakob Rotšild)predviđa propast postojećeg svetskog poredka, to je pristup Projektnom planiranju sve rašireniji u globalnim okvirima. U početku je ta popularnost bila ograničena na publiciste, zatim je projektna vizija sveta počela zahvatati stručnu javnost, da bi se projektno planiranje postepeno preselilo u sve krovne međunarodne organizacije i postalo efikasan metod kontrolisanja svetske ekonomije, posebno razvoja svake pojedine zemlje koju globalizam kontroliše. Sa primenom projektnog planiranja, čuva se veoma efikasno privilegovani položaj i status starih evropskih kolonijalnih sila, a istočnoevropske, posebno slovenske zemlje i narodi se uspešno uvode u kolonijalni status, projektuje se i status ograničenog suvereniteta, te obezbeđuje efikasno potpuna kontrola svih društvenih i ekonomskih procesa na određenoj teritoriji.

Stevan Zivlak

Pre petnaest godina, o ovom istorijskom, kulturnom, političkom, generalno, civilizacijskom fenomenu ozbiljno se raspravljalo u naučnom okruženju, urađeno je na desetine doktorskih disertacija na temu globalizma i globalnog upravljanja.

Danas je projektno planiranje opšte prihvaćeni konsenzus ne samo u ozbiljnoj političkoj analizi, već i u konceptualnim dokumentima, kao što je na primer Koncept spoljne politike Ruske Federacije. Prihvatanje ovakvog pristupa odnosno projektnog planiranja, ruski narod je doveden do margina svetske ekonomije, BDP Ruske federacije je smanjen do na primer BDP-a Italije, što je sramotno malo za bivšu svetsku ekonomsku silu, kakav je bio SSSR. O Srbiji i državicama na teritoriji bivše Jugoslavije ne treba trošiti reči, Projektno planiranje je uspešno uništilo ogromno društveno bogatstvo, socijalističke samoupravne odnose, uspešnu tržišnu privredu, domaće bankarstvo i osiguranje, SDK kao najefikasniji obračunski i kontrolni sistem društvenog kapitala, te pretvorilo planski ekonomije na našim prostorima u nebitne priveske neefikasne i preskupe nemačke ekonomske mašine, koja nepovratno gubi bitku na svetskim ekonomskim tržištima.

Ova vizija svetskih istorijskih procesa rezultat je konkurencije raznih civilizacijskih projekata. Svaki od ovih projekata predstavlja, prvo, način da bude određena velika civilizacija - zemlja, narod, grupa zemalja i naroda; aksiomika vrednosti koje potiču iz dominantne religije, koja je po globalizmu projektovana kao religija satanizma. Drugo, projekat je fuzija ambicija da se proširi sfera uticaja zapadne civilizacije i njegovog širenja kako na kulturnom tako i na civilizacijskom polju, i u geopolitičkom prostoru. Ovo radi kolektivni Zapad, na čelu sa SAD-om, koje su preuzele strukture vladara iz senke.

Američki istraživač globalnih procesa Nikolas Hager otvoreno piše o tome. "Jedini način da se realizuje standard jednog sveta je globalistička faza razvoja jedne od najmoćnijih civilizacija. Ako severnoamerička civilizacija postane otvoreno imperijalistička i odluči stvoriti konfederacijsko carstvo američkog stila širom sveta, ovaj standard može postojati u celoj ekspanzionističkoj fazi njegovog razvoja."

Kao što vidimo, globalizacija je "globalistička faza razvoja jedne od najmoćnijih civilizacija". To je najviši, ekspanzionistički, nivo relevantnog civilizacijskog projekta. To se moralo dokazati. Zapravo, Arnold Toynbee je to učinio pre oko 70 godina, kada je u ciklusu dela "Civilizacija pred sudom historije" raspravljao o pravcima kretanja nazovi "svetskog centra".

Od kopnenih dubina srednje Azije tranzit kroz Iberijsko poluostrvo do Britanskih ostrva i dalje na drugu stranu Atlantika, do Severne Amerike. Formiranje "svetskog centra" od strane civilizacije je "globalistička faza njenog razvoja" , trenutna globalizacija nije prva u sveukupnoj istoriji čovečanstva.

U ovoj definiciji sa Haggerom, ako se išta može tvrditi, to je da na žalost ne postoji "severnoamerička civilizacija". Sjedinjene Države su ekonomski, naučni, politički i vojni centar, ali istovremeno i kulturna periferija zapadne civilizacije. Zašto periferija? Jer za svu dominaciju "McDonald's kulture i kokica", ova masovna kultura je površna i primitivna, koju je kao takvu prepoznao i apologista američke dominacije pokojni Brzezinski.

Ove zapadne kvaziteorije su na žalost opšte prihvaćene u liberalnoj ruskoj geopolitici i ekonomskoj misli, u kvazi patriotskom okruženju. Anatolij Chubais (Anatolij Čubajs) razvija teorije o "liberalnom carstvu" a solidarnost s tim idejama Dmitrija Rogozina je takođe poznata.

Oni prihvataju teoriju o Evropi kao "srcu" zapadne civilizacije, koja ima dve periferije: prekomorske (SAD) i kontinentalne (Rusija). Zajedno navodno formiraju ili, preciznije, treba da formiraju "severni prsten demokratije", uvlačeći zemlje ASEAN-a u svoju sferu uticaja praveći front protiv Kine.

Osnovna greška ovakvih razmišljanja ruskih liberal, koja će skupo koštati sve slovenske narode je u tome što je Evropa odavno izgubila subjektivnost, postajući geopolitičko privezak anglosaksonskog sveta. Stoga, iza razmišljanja o antiameričkoj i anti-britanskoj osi "Moskva - Berlin - Pariz" krije se još jedan, zapravo implementiran projekat pretvaranja ovog formata u "trojanskog konja" kojim vlada sasvim drugačija osa - "Washington - London - Berlin".

Najnovija dešavanja oko Belorusije i Ukrajine, govore o tome da je Evropa po koji put u svojoj istoriji pokušala prevariti ruski narod i ostvariti prodor na Istok, te se ruski liberali nalaze pred neminovnosti njihovog nestanka sa istorijske scene, ukoliko ruski narod namerava nastaviti postojati.

Imperijalizam koji Hagger spominje u odnosu na američku politiku nema nikakve veze sa pravim imperijalizmom. Imperijalizam nije carska politika, ne stvara se carstvo; imperijalizam u tumačenju klasika marksizma, je na Zapadu, kao i u Rusiji, određena faza razvoja, preciznije mutacija kapitalizma, kada slobodna konkurencija ustupa put monopolima.

Ono o čemu Hagger piše nije imperijalizam, nego ultra-imperijalizam, ako se pridržavate, na primer, tipologije Karla Kautskog. To jest, globalizam je svetski poredak koji je pobednik nametao u konkurenciji raznih nacionalnih imperijalizama (dakle projekata) onima koji su izgubili ovo takmičenje. Trenutno, Sjedinjene države još uvek smatraju da to pravo imaju one i tako projektuju svoju spoljnu politiku.

Šta reći ukratko o civilizacijskom i geopolitičkom Projektnom planiranju.

Pre svega, kada izgovaramo pojam "civilizacija", moramo biti svesni da ona ima dva značenja koja su ukorenjena u razvoju dve naučne i političke škole.

Zapadnim svetom dominira materijalistička škola, koja Civilizaciju vidi kao odmak od barbarizma. Prema Rudyardu Kiplingu, "superiornost belog čoveka" daje moralno pravo kolonizirati "nazadne" narode.

U Rusiji i na Istoku u celini, u bizantskoj (romejskoj ) tradiciji, civilizacija je shvaćena po kulturno-historijski tip razvoja društvenih formacija, što najbolje oslikava istorijski razvoj Ruskog carstva, Carstva Nemanjića itsl. Razvojem ovakvih civilizacija nisu porobljavani narodi, niti vršene kolonizacije, već su se harmonično uklapale u postojeći poredak koji je smatrajući nove građane ravnopravnim, širio sopstvenu pravoslavnu matricu na nove teritorije.

U ideološkoj borbi sa Istokom, Zapad poslednjih decenija uvodi novu floskulu, to je modernizacija.

Osnivači tog koncepta su Max Weber i Emil Durkheim, potom, postmodernizam zapadnih "šezdesetih" - Daniel Bell, Walt Rostow, Zbigniew Brzezinski. Pod tim sloganom, uspešno su razorene sve bivše socijalističke zemlje, po marksističkom učenju, možemo zaključiti da je došlo do velikog civilizacijskog pada i degradacije čitavih naroda, koji su vraćeni na feudalni, kmetski nivo, a u slučaju Srbskog naroda možemo slobodno govoriti da je kao kolektivitet uveden modernizacijom u robski društvenopolitički poredak.

Globalno projektno planiranje je pošlo od podele naroda sveta na "napredne" tkzv.tradicionalne, to su bivše kolonijalne sile sa Sjedinjenim državama, i "nazadne" to su svi slovenski narodi i ostali narodi širom sveta, koji po svojim biološkim I civilizacijskim standardima po prirodi stvari i Darvinovoj teoriji evolucije, spadaju u niži sloj, koji mora biti vođen, i kroz Projektno planiranje budućnosti svakog od tih naroda, nagrađivan ili kažnjavan po principu dresure pasa i drugih životinja.

Treća, najniža vrsta naroda su Srbi kao kolektivitet, koji je kriv za sve neuspehe germanskih osvajanja u prošlom stoleću i moraju, kao stari hrišćanski narod biti poput Isusa Hristosa pribijeni na Krst kao primer i zastrašivanje ostalih poslušnijih robovskih naroda sveta. Projektnim planiranjem, Srbi nemaju prava na državu, teritoriju, zaštitu OUN, demokratiju koja se smatra privilegijom naprednih naroda, nemaju pravo na sopstvenu veru, na Sabornost kao najoptimalniji način stvaranja Srbskog carstva, moraju primiti Satanizam kao religiju i moral, homoseksualna sekta je formirana da se iživljava na srbskoj patrijarhalnoj porodici itd.

U tom smislu izmišljene su razne nazovi stručne floskule, tipa tranzicija, evropski put, usklađivanje spoljnopolitičkih delovanja, harmonizacija propisa, multikulturalizam, rodna ravnopravnost i druge blasfemije, kako bi se ostvarivao krajnji cilj a to je pljačka društvenog bogatstva tih de facto porobljenih naroda.

Glavni udar Projektnog planiranja je okrenut prema Ruskoj imperiji koja se polako stvara kroz obnavljanje tradicionalnih geopolitičkih interesa Ruskog sveta. Najveća opasnost za Zapadnu civilizaciju je ponovna kontrola tkzv.Hartlanda od strane Ruske imperije, pod tim nazivom se podrazumeva Azijski kontinent na kome Ruski narod poseduje glavni prostor a svi drugi ( Indija, Kina, Arapski narodi itsl) se mogu smatrati posrednim prostorima, koji posledično tome zavise od ruskih interesa i geopolitičkih planova.

Po zapadnim geopolitičarima, od kojih je najpoznatiji američki teoretičar Nicholas Spikeman, zapadu je preostao takozvani Rimland, prostor bivšeg zapadnog Rimskog carstva, što je po njima nedovoljno i čitava savremena geopolitika se vodi oko nastojanja zapadnih sila da smatrajući sebe superiornijim i naprednijim, koloniziraju odnosno porobe Ruski svet, srce Hartlanda, Azijskog kontinenta a ruski narod podeli na niz kolonija rasutih po sibirskim prostranstvima. Raspad SSSRa je početak tih procesa, oni se vode hibridnim metodama, značajnu ulogu imaju ruske liberalne strukture, vreme prividne harmonije ruskih društvenih slojeva se ovih dana završava, kao neophodan uslov za efikasan odgovor na najnovija dešavanja na prilazima ruskim zapadnim granicama.

Izrazi Perestrojka i Globalizacija su se pojavili 1985. godine, autor je američki sociolog Robert Robertsona . Ustvari, globalizaciju je proglasio osnivač Rimskog kluba Aurelio Peccei. "Ahaei je opsedao Troju deset godina da bi se setio trika sa drvenim konjem", piše on u knjizi pod nazivom "Ljudske osobine". "Rimski klub je imao sreće da pronađe svog trojanskog konja mnogo brže i da osvoji prvu stratešku pobedu u istorijskoj bitci koja je tek počela."

Mnogo pre izuma termina "globalizacija" Pechcei je predložio "globalni plan" iz Buenos Airesa, sa svetske periferije, doslovno natopljen nasleđem nacizma. "Da napravimo globalni plan," rekao je kadetima na vojnom koledžu argentinskog glavnog grada, "moramo ojačati veze između Evrope i Sjedinjenih Država. ... U suprotnom, Amerika će biti potpuno izolirana, a onda će svi ići svojim putem. Zato smatram da je Partnerstvo Alijanse za stvaranje Evropske unije osnova globalnog plana....

Stvaranje EU, a onda Atlantski commonwealth neće izgubiti smisao, čak i ako ujedinjenje Evrope traje dugo ... Kada se evroamerički commonwealth nastane... bit će dvije regije zainteresirane za zajednički razvoj i prosperitet: SSSR sa istočnom Evropom i Latinskom Amerikom."

Predavanje na kojem su te ideje izražene pročitano je u septembru 1965. Shodno tome, Evropska unija je spomenuta 27 godina prije Maastrichtskog sporazuma (1992), kojim je stvorena. Da li se desilo slučajno? Ne, to je bio projekt koji je početkom posleratnih godina pokrenuo Američki Marshallov plan (1948). Izvlačeći evropske zemlje iz devastacije, SAD su preuzele kontrolu nad njima. I 1951. pokrenuli su proces evropskih integracija, dajući zeleno svetlo stvaranju EU - Evropskog udruženja za ugalj i čelik.

1957. godine, potpisivanjem Rimskog ugovora, bilo je "Zajedničko tržište" - Evropska ekonomska zajednica. No, odlučni događaji su se odigrali 1955. godine, kada je NATO prihvatio Zapadnu Njemačku, i 1963. godine, kada je potpisan Jelisejski ugovor, koji je formirao francusko-njemačku osu buduće Evropske unije.

Indikativno, simbolika sadašnje zastave EU - dvanaest zvezda - prvi put se pojavila na zastavi Panevropske unije , integraciona inicijativa austrijskog aristokrate, diplomate i slobodnomasona Richarda Kudenkhova-Kalerge, izneta 1923. Dogodilo se skoro istovremeno sa Hitlerovim dolaskom na vlast. Bila su dva projekta budućih evropskih integracija - nacističke i "stare" dinastije Habsburgovaca, vladara nekadašnjeg Austro-Ugarskog carstva. Iza obe inicijative su bili oligarhsi anglosaksonskog zapada, koji su ove projekte uredili kao neku vrstu casting, dva paralelna Projektna plana koja su se međusobno takmičila.

Dvanaest panevropskih zvezda koje su se prebacile na zastavu Europske unije uzeto je iz Apokalipse, čuvene Knjige otkrivenja apostola i evanđeliste Jovana. Sa tačke gledišta arhitekata evropskih integracija, ova simbolika odražava evropsku želju za krajem vremena i istorije.

Međutim, integracija Evrope je daleko od početka procesa globalizacije koji datuju u drugu polovinu 19. i početkom 20. veka. Kada je britansko carstvo procvetalo u viktorijanskoj eri, ideja o proširenju britanskog parlamentarno-monarhijskog sistema na ceo svet rođena je u umovima ostrvske elite. To je bio projekat o pretvaranju sveta u "veliko britansko carstvo".

"Britanski kolonisti su nastanili celu Afriku, Svetu zemlju, dolinu Eufrata, ostrva Kipar i Kandiju (Kretu), celu Južnoameričku, Pacifička ostrva, celi malajski arhipelag, obalu Kine i Japana, te povratak Sjedinjenih Država u Britansko carstvo... Stvaranje globalnog carstva sa globalnim carskim parlamentom."

Ovo je izjavio Sesil Džon Rodos, jedan od dva stuba britanskog ekspanzionizma u drugoj polovini 19. veka. Prvi je Benjamin Disraeli, premijer, glasnik bezgranične kolonijalne ekspanzije, protestant po religiji, koji je povezao britansku carsku ideju sa idejom jevrejskog mesijanizma. Rhodesov drugi učitelj, Nathaniel Rothschild, unuk je osnivača britanskog ogranka ovog klana, koji je bio prvi od Jevreja koji je dobio titulu lorda, dok je zadržao svoju veru, i izabran je u Dom lordova.

Kao što je zabeleženo u ovom citatu, Rhodes - organizator Anglo-Burskog rata i tvorac južnoafričkih kolonija - vidio je budućnost britanske vlasti. Kakvu je sudbinu pripremio za druge nacije? "Samo zamislite", napisao je Rodos u "Simbolu vere", "koje bi se promene dogadjale da su teritorije koje su sada naseljene najprezrenijim primerima ljudske rase došle pod anglosaksonski uticaj. ... Moramo se stalno podsećati da što više zemlje imamo, to je brojnija anglosaksonska rasa, više predstavnika ove najbolje, najvrednije ljudske rase na Zemlji."

Šta je najzanimljivije u ovim citatima? Ostavimo po strani njihov neprikriven cinizam, koji prema Friedrichu Nietzscheu nije ništa drugo do "najviši oblik iskrenosti".

Prvo, Rodos govori o povratku SAD-a u Britansku imperiju. Drugo, Rodos ne govori o engleskoj naciji, već o anglosaksonskom rasi. Britanci su stvorili rasnu teoriju koju su koristili nacisti. Ovo je uz detaljnu analizu "istraživanja" o rasnoj teoriji britanskih ideologa ispričano u knjizi nemačkog profesora Manuela Sarkisianetsa "Engleski koreni nemačkog fašizma".

Sarkisian je ovu knjigu platio proteranošću iz Nemačke u Meksiko i zabranom njegovog rada u naj "demokratskim" državama Evrope - Velikoj Britaniji i Nemačkoj.

Ali engleske rasne ideje su ukorenjene. Britanska elita od dana pomenutih mentora Rodos - Disraeli i trećeg Rothschilda, formirana je pod uticajem ovih ideja. Stvoren je isprepletan vrh britanske i jevrejske elite, koja je počela da sprovodi opšti program.

Da bi se sproveli Planovi Rodosa, stvorene su institucije u seni, koje su se proširile iz Britanije u SAD, a zatim su se vratile u Evropu, zatvarajući krug projekta globalne dominacije zapadnih elita. U početku, njihova lista je bila ograničena na Kraljevski institut za međunarodne poslove (KIMO ili Chatham House) i Veće za vanjske odnose (CFR). Kada se SSSR pojavio kao glavni pobednik u 2. svjetskom ratu i postao supersila, takve institucije, u okviru principa regionalizma koje su usvojile UN pod uticajem Zapada, počele su rasti kao gljive nakon kiše.

Uništenje evropskih imperija u Prvom svetskom ratu bilo je legitimiranje prve globalizacije, koja se odvijala tokom prelaska kapitalizma u fazu imperijalizma. Prisetimo se rada Karla Kautskog "Imperijalizam" (1914), u zaključcima je predvideo da će se pre ili kasnije pojedinačni nacionalni imperijalizmi pod vodstvom najjačeg imperijalizma spojiti u globalni "ultra-imperijalizam".

"Ultra-imperijalizam" je globalizacija.

Zato je izraz "globalizacija" simboličan i pojavio se iste godine kao "restrukturiranje". A evropske integracije su "pilot projekat" integracije "ultra-imperijalističkih" već svetskih, koji, zapravo, predstavlja globalizaciju. Kao što je Brzezinski rekao na Svetskom forumu 1995, "preduslov za konačnu globalizaciju je progresivna regionalizacija."

Gde se tu nalazi naša napaćena domovina?

Moramo reći nigde. Niti šta znamo, niti umemo, naši kvazi političari se vrte u krug kao pilići posle kiše, narod se masovno iseljava iz okupirane domovine, standard opada velikom brzinom, stanovništvo sve više stari, državna teritorija se smanjuje, a Evropska unija više ne zna kojom mukom će nas pritisnuti, a da izazove bar neku nacionalno svesnu reakciju vladajuće vrhuške. Do poslednjeg Srbina Nemačka će istrajavati na zulumu i osveti, to je Slobodan Milošević morao znati da je bar malo poznavao istoriju sopstvenog naroda. To još nisu shvatili ni njegovi pioniri koji galantno i dalje poklanjaju srbske zemlje ko god to zatraži.

Za utehu nam je da nismo mi jedini koji su svoju domovinu rasturili zarad interesa izmišljenih političkih novostvorenih naroda, to su i Rusi učinili, žrtvujući geopolitičke interese i teritorije Ruskog carstva, zarad odluka Kominterne o pravu pojedinih naroda na otcepljenje. Treba se nadati da će se neko setiti da izvrši reviziju odluka Kominterne, da bi Ruski i Srbski narod ponovo mogli početi obnavljati svoje nezavisne suverene države u granicama svojih slavnih carevina.