Istočna misao

Aleksandar Dugin: Konspirologija - nauka o zaverama, tajnim društvima i okultnim ratovima (1. deo)

Đavoli sa keceljom, čekićem i mistrijom

U analizama zapadnih geopolitičara ne pominju se pojedinosti iz skrivene i okultne pozadine istorije, uticaj tajnih društava, koje u značajnoj meri utiču na političke procese širom sveta. Aleksandar Dugin u „Konspirologiji" otkriva pozadinu moćnih pojedinaca i društava, kao i njihovu ulogu u večnoj borbi, kako on to naziva „obožavalaca Sunca i obožavalaca Meseca". Dugin raskrinkava razne sekte, masone, bankare, revolucionarna udruženja, gospodare duboke države - Nove Atlantide, tj. „kolektivnog Zapada". Dugin je, tokom ratnog raspada SFRJ devedesetih godina prošlog veka, nekoliko puta dolazio u Srbiju. U tekstovima je često isticao podršku Srbima: „Srbi su uzor ruskom narodu, oni pokazuju kako se valja boriti za svoju otadžbinu, za svoju slobodu i nezavisnost... Za nas Ruse, sudbina Srbije i srpskog naroda istovetna je sudbini Rusije i ruskog naroda... Srpska borba je početak velikog ustanka protiv Novog svetskog poretka, protiv snaga zla oličenih u američkoj 'kosmopolitskoj' liberalnoj civilizaciji, lišenoj svih tradicionalnih duhovnih i istisnih kulturnih vrednosti. Tada nadasve parazitska civilizacija danas pokušava da zavlada čitavim svetom. Ali u herojskoj borbi srpskog naroda očekuje se i početak odgovora na taj planetarni izazov smrti ljudskosti. Veličina srpske misije mnogo je dublja nego što su i sami Srbi toga svesni..." Magazin Tabloid će u nekoliko sledećih brojeva objaviti delove knjige „Konspirologija" (1993.) Aleksandra Dugina.

Aleksandar Dugin

Pre nego što pristupimo opštem konceptualnom pregledu konkretnih konspiroloških modela, izložićemo varijante koje se najčešće susreću. Naše shematsko predočavanje ne pretenduje na iscrpnu klasifikaciju, ali radi zgodnijeg predstavljana izdvojili smo nekoliko osnovnih tipova "teorije zavere".

"Masonska zavera." Ova tema je najkarakterističnija za kontrarevolucionare religiozne orijentacije, katoličke integriste, pravoslavne konzervativce i fundamentaliste. U razobličavanju masonske zavere tradicionalno preovlađuje teološka motivacija.

"Jevrejska zavera." Ovaj "čuveni" konspirološki koncept ima dve osnovne verzije: teološku (u kojoj se kritici izlažu religiozni aspekti judaizma) i rasističku (tu je reč o nacionalnoj specifičnosti Jevreja i njihovoj rasnoj misiji).

"Zavera bankara." U širem smislu: "ekonomska zavera". Tu se konspirologija dodiruje s politikologijom, ekonomijom i sociologijom. Neki aspekti ove konspirološke varijante faktički se podudaraju s političkim doktrinama marksizma.

"Zavera siromašnih" ili "boljševička zavera". Ova koncepcija, sa svoje strane, odgovara klišeima evropske masovne svesti.

"Mondijalistička zavera." Najnoviji oblik konspirologije koji razotkriva planove "tajne svetske vlade" tokom poslednjih desetleća. Odlika ove konspirološke varijante sastoji se u tome što glavni objekat istraživanja postaju Sjedinjene Američke Države kao poseban geopolitički centar sa svojom specifičnom i, u nizu aspekata, veoma sumnjivom kulturnom i futurološkom koncepcijom.

"Zavera sekti." Kao novu verziju ove prilično stare konspirološke teme trebalo bi posebno izdvojiti koncepciju "neospiritualističke zavere" koja razmatra političku aktivnost novomističnih grupa i projekata.

Društvo satanista

Teorija "masonske zavere" počela se ozbiljno formirati od vremena Francuske revolucije, mada su i ranije, u XVIII veku, postojala prilično ozbiljna antimasonska istupanja ("Pismo i konsultacija povodom Slobodnih zidara", koje je napisalo šest doktora sa Sorbone 1743. godine). Fundamentalna dela koja su razotkrila masonsku i antireligioznu suštinu Francuske revolucije bili su radovi francuskog opata Ogistena Bariela i Engleza Džona Robinsona, objavljeni 1797. godine. Zanimljivo je da je Robinson i sam pripadao engleskoj masonskoj loži, ali putovanje po Evropi, naročito po Francuskoj i Nemačkoj, uverilo ga je da postoji radikalna različitost "antireligioznog" kontinentalnog masonstva i onog engleskog, potpuno lojalnog Crkvi. Naziv glavnog Robinsonovog rada govori sam za sebe: "Dokazi o zaveri protiv svih religija i svih država Evrope, prikupljeni na skupovima Iluminata, Slobodnih zidara i književnih društava" (London, 1979). I drugi značajan otkrivalac "masonske zavere" i nepomirljivi neprijatelj revolucije takođe je bio mason najvišeg stepena posvećenja, Žozef de Mestr, koji se smatra osnivačem "apsolutnog teokratskog konzervativizma" i "ocem svetske kontrarevolucije".

Logika Bariela i njegovih nastavljača u celini se svodi na sledeće: masonstvo ne predstavlja filantropsku sekularilističku organizaciju nevinih naučnika-čudaka humanističke orijentacije, kako se uobičajeno smatralo u XVIII veku, već tajno društvo antihrišćanskog i satanskog usmerenja, čiji je cilj uništenje Crkve i evropskih monarhijskih država, uspostavljanje krvave diktature i satanskih kultova. To društvo ima viševekovnu istoriju i odgovorno je za sve glavne katastrofe evropske hrišćanske istorije. Pod maskom liberalizma i slobodoumlja u masonstvu se skriva totalitarni ateizam i tiranija, a spoljašnja besmislenost masonskih rituala samo služi da prikrije čvrstu i razgranatu internacionalnu kosmopolitsku strukturu koja već pokriva ceo svet. Francuska revolucija bila je projava te satanske, đavolske sile.

Sve masonske rituale Bariel je protumačio u demonskom ključu, a masonstvu se pripisivalo demonopoklonstvo, sve vrste bogohulnih i svetogrdnih radnji, crne mase itd. Već u prvim antimasonskim knjigama pojavljuju se tipične i ustaljene definicije poput: "masonstvo je socijalpolitički izraz satanizma", "mason, to je ubica, razvratnih, ateista i bogoborac". Kasnije ova konspirološka tema ne dobija skoro nikakve nove teorijske dopune, a sve nove i nove činjenice i interpretacije ciljenica prikupljaće se u knjigama koje demaskiraju "đavole sa keceljom, čekićem i mistrijom".

Posle jednog stoleća papa Lav XIII izdaje antimasonsku bulu koja sadrži čuveni poziv: "Zderite s masonerije masku, pokažite je onakvom kakva jeste!" Na ovom novom talasu antimasonstva pojavljuju se poznati konspirolozi, kao što su Arman Žozef Fava, Pol Kopen-Albanseli, de Besonije (poznatiji pod pseudonimom Gabrijel Sulakroa), Abel Klaren de la Riv i Leo Taksil (razotkrivanje satanske suštine falsifikovanja i izvrtanja činjenica, svojevremeno su izazvali ogroman skandal u čitavom katoličkom svetu).

U XX veku ovu liniju su nastavili poljski aristokrata Emanuel Malinski, koji je napisao 25 tomova "Misije Božijeg naroda", i njegov koautor Leon de Ponsen, koji je izdavao časopis pod klasičnim nazivom Kontrarevolucija.

U Rusiji su ovu konspirološku antimasonsku liniju Zapada (i to prvenstveno zapadnog katoličanstva) podržali autori Aleksej Šmakov i Aleksandar Seljanjinov, koji su, budući upoznati sa ideajama evropskih kontrarevolucionara, ne samo prepričali te ideje ruskoj publici putem domaćih dešavanja, već su dodali i pravoslavni element teološkoj podlozi antimasonske polemike. Ali najznačajnija ličnost (barem sudeći po uticaju njegovih otkrića na istoriju XX veka) postao je Sergej Nilus koji je objavio čuvene "Protokole sionskih mudraca" u kojima su "teoriju zavere" u najupadljivijem i najupečatljivijem obliku izložili sami "zaverenici".

Valja istaći da praktično u svim delima antimasonskih pisaca strogo konzervativnog, kontrarevolucionarnog načina mišljenja osnovna paradigma ostaje nepromenjena. Razobličavanje masonerije sprovodi se po jednoj istoj tradicionalnoj shemi.

Čak i danas antimasonski konspirolozi faktički ponavljaju Bariela, kako u Evropi, gde su, uostalom, kontrarevolucionarna, katoličko-integralistička (dakle, implicitno antimasonska) raspoloženja počela poslednjih godina ponovo da se šire u određenim političkim i crkvenim krugovima, tako i u Rusiji, gde "Protokoli sionskih mudraca" u vreme perestrojske postaju obavezna knjiga ljudi sa najrazličitijim političkim pogledima.

Zaznimljivo je napomenuti da ogorčena tristogodišnja polemika antimasona i branilaca masonerije sa svim navođenim dokazima, razobličavanjima, otkrićima falsifikata i burnim kampanjama u štampi apsolutno nikoga ni u šta nije ubedila (i verovatno neće ni ubediti). Konspirološka antimasonska raspoloženja nipošto nisu stvarana zbog posebne težine argumenata otkrivalaca masonske zavere, niti su opadala zbog ubedljivosti masonskih opovrgavanja. U konspirološkim ciklusima ubedljivost faktički nije imala nikakav značaj. Uprkos svim isticanim činjenicama, strane sa neobičnom upornošću ostaju privržene prvobitnim paradigmama, koje se, ma kako to bilo čudno, tokom vremena, skoro ne menjaju, te u XX veku imaju ne manje pristalica nego u XVIII.

Antimasonska teza odlikuje se neobičnom postojanošću. To dokazuje, u najmanju ruku, da ona odgovara izvesnim realnim psiho-političkim arhetipovima koji ne samo što izazivaju slične intuitivne bojazni kod ljudi međusobno tako različitih pokoljenja triju poslednjih stoleća, već verovatno deluju i na sam masonski svet, otkrivajući stvarno prisustvo dvostrukog dna u ovom čudnom političko-kulturno pokretu, dna koje je možda nepoznato i samoj braći - graditeljima Hrama.

Judaizam i nevernici

S koncepcijom "masonske zavere" tesno je i ponekad neraskidivo povezana koncepcija "jevrejske zavere". Ova veza je uobličena u izrazu, za konspirologe tako karakterističnom "judeomasonska zavera". Taj izraz je postao rasprostranjeni kliše kako protivnika "zavere", tako i antikonspirološke propagande, koja stalno pokušava da dokaže neodrživost i grotesknost ove sintagme. Ipak, antimasonska konspirologija nije uvek istovetna sa antijudaizmom, naročito zbog toga što antimasonstvo skoro u celini predstavlja religioznu i kontrarevolucionarnu doktrinu koja prvenstveno pribegava teološkoj argumentaciji, dok je antijudaizam često potpuno nezavisan od svake teologije i zasniva se na čistoj rasnoj ili etničkoj argumentaciji.

Naravno, istorijski antijudaizam, kao i antimasonstvo, bli su prevashodno hrišćanski. Neprihvatanje Isusa Hrista od strane judaizma u potpunosti je značilo temepljnu opoziciju dveju religioznih perspektiva, koja se još više pojačavala zahvaljujući određenoj prejemstvenosti (kontinutitetu) hrišćanstva u odnosu na judaizam. Osim toga, antijudejski patos je svojstven i nekim mestima iz Novog Zaveta. Problem je u tome što se mnogobrojna mesta u Talmudu odlikuju nepomirljivim i teološki zasnovanom (u jevrejskoj perspektivi) mržnjom prema Isusu Hristu i prema hrišćanskoj Crkvi. Za razliku od islama ili drugih tradicija, čija je opšta religiozna perspektiva suviše udaljena od religiozne dogmatike hrišćanstva, u kompetenciju judaizma ulazila je sva teološka problematika u vezi sa Starim Zavetom, njegovim tumačenjem, dešifrovanjem smisla ličnosti budućeg Mesije, itd. To se, svakako, vršilo u dugu potpuno suprotnom hrišćanskom učenju koje je nedvosmisleno, preko svetog apostola Pavla, objavilo kraj ere Zakona (dakle i teološke metodologije, povezane sa tom erom) i početak nove ere Blagodati koja je nastupla zajedno sa ovapoloćenjem Reči - Logosa, Hrista - Emanuila, i koja je na radikalan način izmenila sve sakralne proporcije religioznog doživljaja sveta. Na taj način, posle dolaska Isusa Hrista judaizam je postao prirodni teološki protivnik crkve Hristove.

Konspirološki antijudaizam se pojavio mnogo kasnije, tek u ono vreme kada je teokratska hrišćanska civilizacija Zapada počela naglo da se raspada. Videći opadanje sopstvene religije, neki hrišćani su to logično dovodili u vezu sa "rovarenjima" neprijatelja svoje vere, a takvi su bili i jesu - ne samo "mitološki" nego i teološki - Jevreji, koji ispovedaju Zakon tako što kao da Blagodat još nije došla u svet. Tako je degradacija Crkve i postepeno gubljenje njenih centralnih pozicija u društvu dovelo do nastanka koncepcije "jevrejske zavere", to jest do teze o postojanju političke i internacionalne tajne organizacije Jevreja koja teži pobedi svoje religiozne ispravnosti na socijalnom, političkom i ekonomskom planu, što je moguće samo ako se u svetu uništi hrišćanski pogled na svet i s njim povezani društveni poredak. Konspirolozi antijevrejskog pravda obratili su se talmudskoj i post-talmudskoj literaturi i u njoj pronašli osnovne principe posebne jevrejske političke strategije, zasnovane na religioznim principima judaizma. Određena mesta su odisala religioznom mržnjom prema onima koji, s tačke gledišta ortodoksnih Jevreja, predstavljaju "nevernike", "idolopoklonike", "pagane", "Goje" (na starojevrejskom "narod"), "akume" (starojevrejska skraćenica od izraza "poklonici zvezda i planeta"). I dok je predkonspirološki antijudaizam optuživao Jevreje za relativno "sitne" ekonomske prestupe (što je često dovodilo do masovnih progona Jevreja) osobenost konspirološkog antijudaizma sastojala se upravo u razotkrivanju međunarodne tajne organizacije koja ima za cilj totalnu vladavinu judaizma kao najjače religiozne i političke sile na planeti. Veoma je zanimljivo da su antijevrejska konspirološka otkrića prethodila takvim političkim fenomenima kao što je osnivanje "Svetskoj jevrejskog saveza" Adolfa Kremjea ili cionističkog pokreta, koji kao da su u celini potvrđivali bojazni konspirologa o mogućoj globalnoj i prema hrišćanskoj civilizaciji destruktvnoj političkoj delatnosti judaizma.

Antijevrejske koncepcije XIX veka skoro uvek su jednodušne u tretiranju političkog masonstva kao instrumenta političkog jevrejstva. Ovo masonstvo postaje "pomoćni" sastavni deo zavere, dok su XVIII veku, naprotiv, Jevreji smatrani samo "saveznicima" destruktivne masonske politike. Odnosi i relacije XIX veka prenose se u XX vek, štaviše, antimasonska dogmatika konspirologa odlazi u drugi plan, a antijevrejski motivi postaju dominantni.

Na razmeđu XIX i XX veka stvara se i posebna, čisto etnička, rasna konspirološka verzija antijudaizma koju često nazivaju "antisemitizmom". Taj termin uopšte ne odgovara realnosti jer se u ogromnoj većini slučajeva kritici i razobličavanjima izlažu samo predstavnici jevrejske nacije, dok se ostalim semitskim narodima najčešće ne upućuju nikakve "optužbe". Ovde imamo posla sa dvostruktim fenomenom. U prvom redu, sekularizovana judofobija, lišena teoloških konotacija, povezana je sa činjenicom da se judaizam kao religija jasno i nedvosmisleno obraća isključivo Jevrejima po nacionalnosti, to jest jednoj jedinoj etničkoj zajednici. Za razliku od većine drugih religija, judaizam odbacuje prozelitizam i ne dopušta mogućnost ispovedanja judaizma svim onim ljudima čije majke nisu Jevrejke po krvi. Zato judaizam kao religija predstavlja bezuslovnu pripadnost jevrejstvu kao naciji i kao rasi. Otuda i poistovećivanje od strane hrišćanskih konspirologa, prirodno i delimično osnovano, judaista sa etničkim Jevrejima koji ispovedaju posebnu religiju. S druge strane, u ovom istorijskom periodu, u svetu koji je još uvek nominalno hrišćanski, teološki argumenti naglo iščezavaju iz sfere borbe ideja, a njihovo mesto sve više zauzimaju nove ateističke ili čisto pozitivističke teorije. Tokom ove epidemične dehristijanizacije Zapada bogoslovski antijudaizam gubi svoju ubedljivost. Kako su konspirološke motivacije daleko dublje od racionalnih idejnih konstrukcija, antijudaizam religiozne konspirologije prelazi u čisto etničku rasnu doktrinu judofobije, čiji nosioci postaju pre svega protestantski konspirolozi ili čao neopaganski rasistički mistici. Oni se najčešće sreću u protestantskim germanskim i saksonskim zemljama. Kao primer mogu se navesti Čemberlen u Engleskoj ili Jorg Lanc fon Libenfele, Nemac po nacionalnosti koji je živeo u Austriji.

Etnička judofobija, ukoliko naravno nije u sprezi s rasističkom gnozom (kao u slučaju Gvida fon Lista i njegovih sledbenika ariosofa), seje neprijateljstvo prema jevrejstvu zasniva na tvrdnjama da su socijalno-kulturne okolnosti dovele jevrejski narod u rasejanju (a možda i mnog pre njega) do svojevrsnog izrođavanja u patološku, socijalno (ponekad čak i biološki) bolesnu zajednicu koja nije sposobna da se integriše u socijalno "zdrave" etnose. Zato je organizovala "zaveru" da bi potajno razjela te "zdrave" etnose i nametnula svetu svoj sopstveni diktat "nacionalne i ekonomske patologije". U ovakvoj optici religiozna specifičnost judaizma se sagledava samo kao kulturni izraz bio-etničke osobenosti jevrejstva, a iz ranijih antijevrejskih optužbi hrišćanskih konspirologa etnička judofobija pozajmljuje samo kultuno-političke, ekonomske i pravne argumente. Paralelno sa prelaskom na konspirološku judofobiju ove vrste, prvi put nastaju i antihrišćanski motivi od strane samih konspirologa. Stvaraju se nove teorije o "jevrejskoj suštini" samog hrišćanstva. Pojavljuje se prilično rasprostranjena jednačina: "hrišćanstvo = mina koju su podmetnuli Jevreji radi uništenja arijskih naroda".

U prvoj polovini XX veka upravo ova izrazito etnička, biološka i vanreligiozna varijanta biće prihvaćena kao osnova teorija nacionalsocijalizma i delimično italijanskog fašizma. Zanimljivo je primetiti da je ruska konspirologija, kako u emigraciji, tako i među disidentima u zemlji, veoma retko pribegavala ovakvoj čisto etničkoj judofobiji, jer su klasične koncepcije hrišćanskih kontrarevolucionara XVIII-XX veka bile i dalje najraširenije. Međutim mora se sagledati uticaj koji je rasistički pristup izvršio na ovu oblast u celini, i treba priznati da čak i tamo gde glavni akcenat pada na teološke pretenzije prema judaizmu kao religiji, u konspirologiji XX veka se uvek često etnički faktor uzima u obzir na ovaj ili onaj način (što je bilo potpuno tuđe ranijim kontrarevolucionarima za koje je odricanje etničkog Jevrejina od judaizma kao religije i njegovo prihvatanje hrišćanstva već samim tim bilo dovoljno za njegovu "konspirološku rehabilitaciju").

Posebna varijanta judofobije postao je "arijevski rasizam", svojstven nacionalsocijalističkim koncepcijama. Ova verzija je unekoliko usložnjavala opštu sliku "zavere" time što se, osim Jevreja kao izvora degradacije arijevske civilizacije, ovde posebno podvlačila uloga nearijevskih naroda koji su okrivljeni za "rasnu saradnju" sa Jevrejima u njihovoj negativnoj geopolitici. Nearijevske rase su proglašene "kolaboracionistima" Jevreja. na taj način, osim masona, "jevrejski zaverenici" su po rasisitičkim konspirolozima dobili nove "instrumente" "niže", nearijevske rase.

Paradigma "jevrejske zavere" predstavlja u najvećoj meri arhetipski konspirološki koncept, ova ideja postala je toliko univerzalno raširena da je daleko za sobom ostavila antimasonsku konspirologiju. Sudbina jevrejskog naroda u XX veku: progoni u Nemačkoj, stvaranje države Izrael, ratovi na Bliskom istoku, sve to ne samo da pothranjuje teoretičare "jevrejske zavere", nego i čini "jevrejski faktor" zaista najvažnijom geopolitičkom koncepcijom XX veka. Zato čitava konspirološka argumentacija danas ponovo postaje aktuelna kao nikada do sada. S druge strane, ideja "jevrejske svetske zavere" prenosi se i na druge etnose u lokalnim uslovima. Tako se po obrascu ove paradigme grade druge posebne teorije "zavere etničkih manjina". Ali sve one predstavljaju samo preradu jedne iste konspirološke koncepcije, i nije slučajno da se tamo gde je reč uopšte o bilo kakvoj "zaveri", "jevrejski faktor" pojavljuje pre ili kasnije, nezavisno od toga da li za to postoje neke osnove ili ne. Cela stvar je u tome što ideja "jevrejske zavere" neosporno odgovara dubinskim nesvesnim arhetipovima međusobno najudaljenijih ljudskih zajednica i možda predstavlja aktivizacija nesvesnih energija koje formiraju "konspirološki instinkt" u njegovom začetku.

(U sledećem broju: Zavera bankara, svetskih gospodara finansija)

antrfile

Ruski evroazijski mistik

Aleksandar Dugin je ruski geopolitički strateg, koji svojim delima već tridesetak godina utiče na određivanje državnog pravca Rusije. Američki političari i mediji ga opisuju kao „najopasnijeg filozofa na svetu", a koliki mu značaj pripisuju pokazuje knjiga Majkla Milermana „Unutar Putinovog mozga - politički filozof Aleksandar Dugin".

Iako je rođen (1962.) i odrastao uz oca, oficira Crvene armije, od mladosti se protivio sovjetskom uređenju, pa je izbačen sa prestižnog moskovskog univerziteta „Lomonosov" zbog posedovanja zabranjenih knjiga Jurija Mamljeva i Aleksandra Solženjicina. Nekoliko puta je hapšen i zatvaran. Kritika marksizma i lenjinizma odvela ga je u disidentski krug tradicionalista.

U vreme perestrojke, Dugin se uključio u pokret „Pamjat", koji je smatrao za „najdostupniju reakcionarnu organizaciju". Međutim, ubrzo je napustio „Pamjat", uz objašnjenje da su u njegov vrh ubačeni saradnici KGB-a. Sa Aleksandrom Prohanovom je osnovao Front nacionalnog spasa, kome se pridružio i Genadij Zjuganov, koji je kasnije bio osnivač i predsednički kandidat Komunističke partije Ruske Federacije. Posle raspada FNS-a, sa piscem Eduardom Limovim osnovao je Nacionalboljševičku stranku, a potom je podržavao pokret „Rodina" i Jedinstvenu Rusiju na čijem čelu se nalazi Vladimir Putin.

Političke stavove je formirao na kritici sovjetske stvarnosti, ali nije prihvatio zapadni model političkog i ekonomskog liberalizma, koji je nazivao „opredeljenjem za ništavilo". Ruski put je video u tradicionalizmu i evroazijskim integracijama. U takav idejni koncept uneo je alternativne ideje istočnjačkih mislilaca, kao i francuskih i italijanskih mistika i ezoterika. Na tim idejama nastala su njegova brojna dela („Hiperborejska teorija", „Misterija Evroazije", „Konzervativna revolucija", „Osnovi geopolitike", „Četvrta politička teorija", „Konspirologija" i još tridesetak drugih).

Duginova ćerka Darja ubijena je u terorističkoj akciji, u avgustu 2022, u Moskvi. Smatra se da su atentat izvršili ukrajinski teroristi, a da je prava meta bio njen otac Aleksandar Dugin.