Savezništva

Velika mešetarenja ostrvske zemlje

Obnova poljsko litvanskog državnog saveza

Jedan od poglavara Anglikanske crkve, Arhiepiskop Kenterberijski Džastin Velbi, primio je 7.j ula ove godine u Lambetskom Dvoru u Londonu, poglavara Pravoslavne crkve Ukrajine Mitropolita Epifanija, koji se nalazio nekoliko dana u Velikoj Britaniji u svojstvu učesnika Medjunarodne ministarske konferencije o slobodi religija, koja je održana 5. i 6. jula ove godine. Organizator te medjunarodne konferencije je bila britanska diplomatija, čiji je predstavnik gospodja Liza Tras u svom izlaganju žestoko raspirivala ukrajinsku krizu, navodeći da se Ukrajina nalazi na prvom frontu borbe za slobodu ubedjenja i religije, da su stoga dužni izvojevati pobedu protiv ruske najezde i omogućiti svom narodu da osvoji slobodu života, vere i sveukupnog napretka.

Stevan Zivlak

U svom izlaganju, gospodin Epifanije je izjavio da kao i u vreme komunističkih gonjenja religioznih u Sovjetskom Savezu, tako i danas se odnosi Putinova Rusija koja krši međunarodna pravila o religijskim slobodama, te da su njegovi vernici dužni da se bore radi očuvanja međunarodnih religijskih standarda koja su, navodno, ugrožena.

Tim ceremonijalnim mantrama koje nemaju nikakve veze sa stvarnim stanjem religijskih sloboda na tim prostorima Istočne Evrope, Velika Britanija je očigledno imala nameru da u svojoj izuzetno agresivnoj antiruskoj kampanji iskoristi i religioznu kartu.

Anglikanska crkva je od početka ograničene vojne intervencije Rusije koja je otpočeta da bi se sprečilo dalje ubijanje Ruskojezičnog stanovništva Donbasa od strane nacističkih ukrajinskih trupa, a koje traje više od osam godina, je putem svojih dobrotvornih udruženja i raznih organizacija organizovala pomoć i prijem izbeglih ukrajinskih gradjana, njihov smeštaj u Velikoj Britaniji itsl. Pri tome, nije zabeležen niti jedan slučaj upućivanja pomoći postradalom stanovništvu Donbasa, koje je pobeglo na rusku stranu, te je očigledno da sve aktivnosti Anglikanske crkve koje su zabeležene do sada u ukrajinskom konfliktu, imaju isključivo politički aspekt uperen na što veće raspirivanje vojnog sukoba i podstrekavanja ukrajinske strane na što duže pružanje otpora ruskoj intervenciji koja ima strogo ograničen karakter.

Na to je ukazao Generalnom sinodu Anglikanske crkve , već 8 jula anglikanski episkop Lidski Nik Bejns koji je sinodu ukazao na svu apsurdnost uvedenih sankcija Rusiji koje su uperene pre svega protiv ruskog naroda , koje nemaju primera u dosadašnjoj istoriji civilizacije , da je cilj sankcija nejasan i da postoji velika opasnost da će ruski narod dugoročno negativno doživljavati Anglikansku crkvu, što bi pokvarilo odlične odnose stvorene sa Moskvom i Moskovskim Patrijarhatom. On predlaže da se vrata u tom pravcu ne zatvaraju i da ostanu otvorena medju ofisima arhiepiskopa Kenterberijskog, anglikanskim kapelanstvom u Moskvi i Moskovskim Patrijarhatom, koji po njemu moraju ostati odlični kao i do sada.

Mnogobrojni susreti i aktivnosti koji su priredjeni mitropolitu Epifaniju u Londonu tokom tih nekoliko dana njegovog boravka, su bili oficijelna forma legitimizacije te raskolničke crkve koja se nekanonski nalazi na kanonskom prostoru Moskovske Patrijaršije .

Okretanje leđa Moskovskom Patrijarhatu od Anglikanske crkve na ovaj način, znači samo jedno, a to je da je Gordi Albion zaigrao jednu od svojih najvećih zavereničkih igara do sada, to je projekt razaranja tkiva velikog Ruskog naroda koji treba da se odigra na teritorijama Zapadne Ukrajine, Poljske i velikog dela Belorusije, kao i Kalinjingrada i Litvanije.

Nedavno ukazivanje gospodina Lukašenka o pripremi ratne agresije NATO pakta koja će se odvijati preko Belorusije, je potpuno opravdano.

Već duže vreme se priprema projekt stvaranja nove velike zapadnoslovenske državne tvorevine koja bi bila svojevrsna tampon zona izmedju Ruske imperije i nemačkog Četvrtog Rajha u koji su germanski nacionalisti de facto pretvorili Evopsku Uniju.

Ostvarenje tog anglosaksonskog projekta vodjenja rata tuđim sredstvima na tuđim teritorijama, protiv sopstvenog neprijatelja, je započeo Papa Vojtila, koji je zajedno sa američkom administracijom iskoristio rimokatoličku infrastrukturu u Poljskoj da razori poljsku komunističku državu i poljski narod gurne u naručje zapadnih sila.

To je bila prva etapa komplikovanog plana, koji će na kraju kroz geopolitički inžinjering dovesti do preoblikovanja beloruske nacije i uništenje te države, do spajanja Litve u Poljsku državnu strukturu, pripajanje Kalinjingrada, velikih delova Ukrajine i obnove ogromne države Poljsko -Litvanske zajednice.

Ta država je pod nazivom Žečpospolita obstajala izmedju 1569 i 1791, godine, a zvaničan naziv bi se mogao prevesti kao Državna zajednica poljske krune i Velike kneževine Litvanije.

Sedište te države je bilo u Krakovu, današnja Poljska, a zahvatila je današnje teritorije Poljske, Litvanije, Letonije, Belorusije, kao i delove Rusije oko Smolenska, zatim Estonije, Rumunije i velikog dela zapadne Ukrajine. Ta država je postojala de facto od 1386.godine kada je stvorena Poljsko litvanska unija sa zajedničkim izbornim monarhom i zajedničkim parlamentom, odlikovala se međukonfesionalnom tolerancijom različitih religija, posle Poljsko-ruskog rata 1609 do 1618.godine, ta država je izbila na obale Crnog mora a 1610. je osvojila i Ruski Kremlj u Moskvi.

Najsjajniji trenutak te države je bilo razbijanje turske opsade Beča 1683. godine , zajedno sa Srpskim Krajišnicima, nakon čega su dobili istorijski epitet Bedema hrišćanstva ( Antemurale Christianiatati ).

Kasnije je ta slavna država zapala u anarhiju i Pruska, Austrougarska i Rusija su izvršili tri deobe Poljske, prvu 1772, drugu 1774 i treću posle još dve godine.

Time su i Poljska i Litvanija nestale kao suverene države sa lica Evrope sve do 1918.godine.

Planovi Gordog Albiona su realni, zasnovani na dubokim istorijskim razlozima i stvaranje takve države bi dovelo do realne opasnosti da se ruski narod nakon iscrpljujućih ratova svede na oko 50 miliona a Ruska imperija podeli i uništi njena nezavisnost, kako to govori i propoveda Leh Valensa.

Na ovom projektu osim anglikanaca i diplomatskih struktura Gordog Albiona, rade i drugi medjunarodni akteri, posebno Jezuiti, ta država bi trajno odvojila germanske državne tvorevine od Ruske imperije, kontrolisala bi sve komunikacije izmedju Evrope i Hartlanda, definitivno bi uništila EU koja ionako nema više nikakvu istorijsku perspektivu, a omogućila bi prodor anglosaksonskog kapitala na ogromne prostore Istočne Evrope i pripremu za završni udarac na Rusku naciju i Rusku državnost. Gubitkom Kalinjingrada, Ruska imperija bi izgubila Baltičko more i svoje pomorske aktivnosti bi morala da koncentriše na Severna mora i Daleki Istok.

U geopolitičkim igrama koje su se razigrale na evropskim prostorima će nestati neke od malih državica, narodi će biti pretapani društvenim inžinjeringom , mnogi će se odricati svoje nacije, jezika, pisma i tradicije, zarad golog biološkog opstanka.

Politička budućnost Srbskog naciona je potpuno nejasna, njeno lutanje od nemila do nedraga na slepoj ulici koja se zove put u Evropsku uniju ju je dovelo blizu smetlišta istorije.

U situaciji smo kada je sigurno da velike sile Ruska imperija i USA imaju svakodnevnu dnevnu komunikaciju, kada se dogovaraju u ovoj velikoj šahovskoj svetskoj partiji šaha, a da mi kao narod smo dovedeni zahvaljujući našim veleizdajnicima i potpunim neznalicama i amaterima koji nas jašu decenijama, na sam rub šahovske table, da moramo po ko zna koji put u našoj zlehudoj istoriji uzeti stvar u narodne ruke i prelomiti preko kolena.

Perspektiva Srbije koju nam nudi sadašnji Vođa je da budemo jedna od provincija Velike Albanije koja će se nazivati Open Balkan, i da po pozivu NATO pakta šaljemo hiljade naših mladića na stratišta Istočne Evrope, pred neki novi Staljingrad, a kao obaveza je i odricanje od slavne Srbske istorije, kulture, hrišćanskog morala , epike, prihvatanje homoseksualnih vrednosti , učenje o genocidnom karakteru sopstvenog naroda i druge blasfemije namenjene porobljenom evropskom narodu, usput gladujući da bi obezbedili našu hranu našim okupatorima.

Ima li lepše budućnosti od ove koju nam naprednjaci i socijalisti pripremiše.