Druga strana

Akademik profesor dr Kaplan Burović o preminuloj hipotezi o Albancima kao Ilirima

POSLEDNJI MOHIKANCI ILIROMANIJE

Grupa akademika SANU, na čelu sa predsednikom profesorm dr Vladimirom Kostićem, za velika novčana sredstva podržava napore srpskog diktatora da Kosmet preda Albancima ''u posed''. U tom pravcu ovi pseudo akademici pogrešno tumače istoriju Albanaca. Akademik profesor dr Kaplan Burović, nastanjen kao azilant u Švajcarskoj, proveo je nekoliko godina u zatvorima Envera Hodže. Napisao je skoro stotinu knjiga i naučnih radova o istoriji Albanaca, njihovoj veri, kulturi, poreklu, koji su svuda u svetu dobili ''pravo građanstva'', čak i u Albaniji, od tamošnjih akademika. Magazin Tabloid je feljtonizirao nekoliko njegovih knjiga, objavio desetine polemičkih tekstova, ali sitne i pohlepne duše iz SANU zanima samo novac. Oni nisu čitali naučne radove svog kolege, jer ne potvrđuju njihove podrepaške teze. Objavljujemo osvrt akadmika Burovića o preminuloj hipotezi da su Albanci Iliri, a što tvrde i neki srpski pseudo istoričati i akadmici

Piše: Prof. dr Kaplan BUROVIĆ, akademik

Posle objavljivanja mojih albanoloških teza, kojima sam nedvosmisleno dokazao da Albanci nisu autohtoni ni u samoj Albaniji, kamo li na Kosmetu i u drugim eks-jugoslovenskim pokrajinama, kao i da sa Pelazgima i Ilirima oni nemaju nikakve genealoške veze, na sve strane sveta su počeli da prihvataju ove moje teze, pa i mnogi trezveni Albanci, istoričari i akademici.

Jedan od ovih Albanaca, prof. dr Ardian Kljosi, položio je i svoj život u odbrani ovih mojih teza. Drugi Albanci podložni su ismevanju i satiriziranju onih Albanaca koji još uvek pretendiraju da su Albanci autohtoni i pelaško-ilirskog porekla.

Kako se zna, još je Enver Hodža priznao da albanskoj nauci nedostaje naučna objektivnost. Poslednjih godina i jedna redakcija jednog albanskog sajta istupila je kolektivno da se slaže sa mojim albanološkim tezama, dok su pojedinci, prihvaćajući moje teze, digli ruke od albanske falsifikovane istorije.

Mnogi Albanci, koji su mi do jučer vadili oči zbog tih mojih teza decenijama redom, umukli su i više se ne čuju živi.

Što među Albancima ima još uvek autoktonomana, iliromana i pelazgomana, ne čudimo se. Za čuđenje su Srbi Branko Marić i Milan Nosić, koji pišu svoje studije bazirajući se na albansku falsifikovanu istoriju, po kojoj su oni autohtoni, Iliri, pa i Pelazgi.

Dana 15.XI.2020, prof. dr sc. Milan Nosić objavljuje svoj dopis PODRIJETLO GANGE, na sajtu <>, kojim pretendira da je GANGA "supstratna riječ ilirskoga podrijetla". Interesantno, do danas nauka nije dospela ni da sazna jezik ilirski, dok je Milan Nosić saznao i njen substrat.

Zaboravio je samo da nam kaže gde je to našao u ilirskom substratu reč GANGA, u kojem delu ilirskih pisaca, rečniku, enciklopediji?!

Da bi opravdao sebe, Nosić pretendira da je Cvjetko Rihtman "sredinom prošloga stoljeća na dvama kongresima folklorista ustvrdio da je ganga ilirskoga podrijetla".

Nosić i citira Rihtmana: "Naime, ako navedena područja (...) uporedimo sa geopolitičkim pregledom ilirskih plemena, lako ćemo primijetiti da se (...) područja polifonih oblika prilično tačno podudaraju sa područjima pojedinih ilirskih plemena. Ova činjenica ne može biti slučajna, a to i jeste razlog koji me danas još više ubjeđuje u pretpostavci da ova specifična polifona praksa pretstavlja relikt ilirske muzičke kulture."

Nosić izgleda da ni dan danas još nije shvatio da su se pod imenom ilirska plemena podrazumevala plemena raznih naroda (Iliri proprie dicti), među kojima i neka slovenska plemena, stigla na Balkan pre Ilira, zajedno sa Pelazgima, koja su nastanjivala pomenuta područja polifonih oblika, pre Ilira i posle Ilira i slovenska plemena.

Sa druge strane, činjenica je neosporna da predmetna polifonija još uvek živi kod Slovena, dok njihova egzistencija kod Ilira je samo pretpostavka, do danas ničim dokazana.

U nastavku, a u vezi sa Brankom Marićem i njegovom studijom, on pretendira: "vrijedna (je) njegova pretpostavka da bi se riječ gánga mogla dovesti u motivacijsku vezu s albanskom riječju kangë kojoj je značenje 'pjesma'. Bio je na dobrom putu jer u albanskom jeziku postoji riječ slične fonemske postave i značenja (alb. gegijski kangë, odnosno toskijski këngë)".

Vidi se jasno da je Nosić indoktriniran albanskom falsifikovanom istorijom, da još ne poznaje ni akademika, prof. dr Eqrema Čabeja, kamo li i akadaemika prof. dr Gustava Weiganda.

Kao posledica toga, nije shvatio da su Albanci stigli iz Rumunije u istočni Balkan (Današnja Bugarska) 679.godine nove ere, i otuda u Mat (Oblast Srednje Albanije) u 9 veku nove ere.

Albanci nisu imali ličnog kontakta sa Ilirima, koji su nestali sa Balkana još u 6 veku nove ere.

Što se tiče albanske reči KANGË (këng/ë,-a), ona nije albanska. Reč GANGE, bar do danas, ne znamo da su je albanski leksikografi pašaportizirali u njihove rečnike, ni u kom obliku. A što se tiče reči KANGA, nju su Albanci pozajmili od kojeg romanskog naroda. U francuskom jeziku figuriše CHANT. I da je GANGE albanska, ovi je nisu mogli preneti ni Hercegovcima, ponajmanje Ilirima, pa ni Iliri Albancima, jer nikada nisu imali ličnog kontakta.

Nosić sa Marićem, učinili bi dobro da vide albanološke teze Weiganda i Čabeja, Boga albanologije među Albancima, ako ne i moje, koje - iz dana u dan - sve više i više ih usvajaju i sami tvrdoglavi Albanci.

I najveći iliroman na svetu, akademik, prof. dr Norbert Jokl (1877-1942), kad je pročitao 12 argumenata Akademika Weiganda da Albanci nemaju veze sa Ilirima, digao je ruke od te hipoteze i složio se sa Akademikom Weigand. Pre čitavog jednog veka!

Milan Nosić, Branko Marić i Cvjetko Rihtman dan-danas se drže te preminule hipoteze kao poslednji Mohikanci iliromanije.