Veze

 

Slučaj Janko Nicović: Ne zna kako mu se zove brat, ali zna da broji tuđ novac

 

Daj pare, jare zadrži

 

Kada se u Srbiji nakitite titulama, pa još imate rođake i prijatelje dobro raspoređene po važnim mestima, kao što ih ima Janko Nicović, onda vam treba još samo naivčina poput Ivana Ivanovića pa da lepo zaradite

 

Igor Milanović

 

Devedesete prošlog veka bile su godine u kojima su u svakom pogledu napredovali mutni likovi sa jakim vezama. Sa nekolicinom njih, na svoju žalost i štetu, u poslovni odnos je stupio i Ivan Ivanović, vlasnik SSGR Ivan Ivanović.

Početkom devedesetih Ivan je sa svojim poslovnim partnerima iz PP Grampex odlučio da kupi poslovni prostor u Beogradu i za to investitoru Radetu Lauševiću platio 400.000 nemačkih maraka. Klasična prevarantska priča, poznata mnogima koji su tada ali i danas pokušali da kupe nekretnine u Beogradu, tada počinje da se odvija - iste lokale investitor prodaje različitim osobama, zgrada nikako da bude sazidana, zatim se ne dobija upotrebna dozvola... Krajem 1997. Ivan i njegovi poslovni partneri odlučuju da tuže pomenutog Lauševića.

U stanu Ivanovog brata je živeo Sloba Ćulafić koji se ponudio da ga poveže sa Jankom Nicovićem, doktorom pravnih nauka i bratom suvlasnika agencije za zaštitu Protektor. Kako proizilazi iz zapisnika o glavnoj raspravi, sastavljenog 19. oktobra 2007. u III Opštinskom sudu u Beogradu (predmet broj 186/06) Nicović je Ivanu obećao pomoć u rešavanju pomenutog imovinsko-pravnog spora uz protivuslugu u visini od 10 odsto od vrednosti spora. Prevedeno u pare - 40.000 maraka.

Nicović jednog od narednih dana Ivana odvodi kod svog prijatelja Slaviše Šćekića, tadašnjeg načelnika za imovinske delikte PU Beograd. Ivanu tada garantuje da će sve biti u redu, jer je, navodno, Šćekić obećao da će biti raspisana međunarodna poternica za Lauševićem, koji se tada već nalazio u bekstvu. Posle toga odlaze i u Okružni sud kod sudije Stevice Čukića, u Vrhovni sud kod sudije Gorana Čavline, a i kod predsednika IV Opštinskog suda Boškovića.

Svaki put je Nicović garantovao da je sve u najboljem redu, da postupak ide pravim tokom i da Ivan nema zbog čega da se brine. Ivan, naravno, uredno plaća za ove aktivnosti, sve dok decembra 1998. nije dosegnuta dogovorena svota od 40.000 maraka. Onda u postupku dolazi do zastoja.

Septembra 2000. godine, pod pritiskom svojih poslovnih partnera, Ivan uspeva da stupi u kontakt sa Nicovićem i da se dogovori o izdavanju priznanice na primljeni honorar. Priznanica je potpisana 19. septembra 2000. godine na Terazijama, u automobilu Janka Nicovića, i danas predstavlja jedini, ali i najvažniji dokaz o prirodi poslovnog odnosa između Nicovića i Ivana. U njoj profesor ustavnog prava na Univerzitetu u Podgorici i Fakultetu za poslovno pravo u Novom Sadu Janko Nicović prihvata da je novac primio "...na ime usluga u vezi sa zastupanjem i pozitivnim rešenjem spora...". Pri tome, doktor i profesor prava Nicović nije advokat, te ovo sluti na nadripisarstvo, koje zakon sankcioniše.

Da li iz tog ili nekog drugog razloga, Nicović na sudu negira da je novac uzeo za sebe i tvrdi da je samo bio posrednik između svoga brata, suvlasnika Protektora, i Ivana kome je, navodno, bila potrebna fizička zaštita od dužnika, Lauševića. Ovakve izjave Janko Nicović daje i u sklopu parničnog postupka koji je Ivan inicirao, ali i kao okrivljeni za krivično delo prevare u postupku Ki 1870/05 koji je obustavljen zbog zastarelosti.

Interesantno je da Janko svog brata naziva Miodragom, kako je i uneto u zapisnik pred III Opštinskim sudom. Po našim saznanjima nijedan od rođene braće Janka Nicovića ne zove se tako, a suvlasnik Protektora je Marko Nicović. Da li je profesor toliko zaboravan da već više ne zna ni kako mu se zove rođeni brat?

Zaboravan ili ne, tek Janko Nicović očigledno nikada nije zaboravljao da od naivnog Ivana Ivanovića naplati honorar koji mu po zakonu nikako ne pripada.