Pogledi

Ruska pravoslavna crkva usložnjava odnose sa Rimokatoličkom crkvom i papom

FIDUCIA SUPLICCANS

Moskovski Patrijarhat je tokom januara znatno usložnio svoje odnose sa Rimokatoličkom crkvom. Sinodalno biblijsko-bogoslovska komisija Ruske pravoslavne crkve je odbacila kao nehrišćansku deklaraciju Fiducia supliccans , kojom je Papa Francisko, poglavar Rimokatoličke crkve dopunio dikasteriju veroučenja Katoličke crkve. Kako to vidi naš saradnik Stevan Zivlak

Stevan Zivlak

Ukratko, papin dokument podrazumeva mogućnost blagoslova netradicionalnih bračnih veza (LGBT) što je po mišljenju Sinodalne biblijsko-bogoslovske komisije RPC, potpuno neprihvatljivo i predstavlja grubi otklon od ortodoksnog učenja hrišćanstva.

Komisija RPC je svoje mišljenje donela i pored toga što su izvršene dodatne konsultacije sa Rimokatoličkom arhieparhijom koja je sa sedištem u Moskvi , koja je pokušala da razjasni da se radi o personalno datim blagoslovima ljudi, van konteksa od njihovih sklonosti i ličnog života, te da taj dokument navodno ne odobrava netradicionalni brak i nije sačinjen da bi se izvršila ritualizacija netradicionalnih odnosa medju osobama istog pola.

Jednostavno rečeno, Fiduica supliccans je deklaracija o rimokatoličkoj doktrini iz 2023. godine, koja dozvoljava rimokatoličkom sveštenstvu da blagosiljaju parove koji se prema rimokatoličkom učenju ne smatraju venčanima, uključujući istopolne parove (pedere i lezbejke). Pri tome, Papa se netačno pozvao na Poslanicu Rimljanima (5,8 ), koja glasi: „ ali Bog pokazuje svoju ljubav k nama što Hristos još kada bijasmo grješnici, umrije za nas ". Treba biti pravi jezuita pa povezati citirani stih sa transgenderskom ideologijom i proglasiti je hrišćanskom , kako ova deklaracija to čini.

Rusko pravoslavlje je posebno istaklo da je stav o neprihvaćanju netradicionalnih bračnih veza i uopšte netradicionalnog ponašanja i transgenderske ideologije, pre svega motivisano podršci kursa Ruske države na zaštiti tradicionalnih vrednosti u ruskom društvu i zabrani ispoljavanja u bilo kom formatu LGBT i transgendersko ponašanje, propagandu i bilo kakve manifestacije u javnosti.

Sa druge strane radi se o čvrstom stavu Ruskog pravoslavlja o nameri odbrane izvornog hrišćanskog učenja i čvrstom otporu Svetskom satanizmu koji je u jurišu pokorio evropsku hrišćansku civilizaciju poslednjih godina.

Od značaja je i činjenica da je Rusko pravoslavlje sačekalo dva dana sa svojom zvaničnom reakcijom, da bi Ruska muslimanska zajednica održala 14. februara ove godine sa Rimokatoličkom arhiepiskopijom sastanak, na kome je detaljno razmatran tekst Fiducia supliccans, i nakon čega je Duhovna uprava muslimana Rusije takodje beskompromisno odbacilo taj dokument.

Ruska pravoslavna crkva nije okolišila prilikom oštre reakcije na ovu deklaraciju, bez obzira na veoma korektan stav Rimokatoličke crkve povodom Rusko Ukrajinskog sukoba i provodjenja specijalne vojne operacije protiv ukrajinskih nacista.

Slučajno ili ne, već par dana kasnije, 25.februara, papa Francisko je javno objavio svoje pesimističko mišljenje i negativne prognoze povodom tog konflikta izmedju Ruske civilizacije i ukrajinskih nacističkih hordi, koje su počele sa fizičkim likvidacijama ruskojezičkog naroda na tlu Ukrajine, nacističkim vojnim napadima na hramove i manastire Ruske pravoslavne crkve , ubijanje i hapšenje ruskog sveštenstva, nasilnim uvodjenjem satanističke verske organizacije koju su organizovali Porošenko i Vaseljenski Patrijatrh itd.

Sukob Ruskog pravoslavlja i Vatikana se odvija i na globalnom jugu, Ruska pravoslavna crkva ubrzano širi svoj misijski rad medju narodima Afrike i Azije, na antikolonijalnoj osnovi, što izaziva veoma pozitivne reakcije medju tim narodima, otvaraju se na desetine ruskih crkvenih opština po afričkim zemljama i Rusko pravoslavlje sa tom misijskom ulogom se brzo nameće kao vodeća hrišćanska crkva, prava naslednica Vizantijskog pravoslavlja koja obnavlja u punom obimu Treći Rim, kao eshatološku budućnost čovečanstva.

Predsednik odelenja spoljnih crkvenih veza RPC, Antonije (Sevrjok), je organizovao veoma važan sastanak sa predstavnicima Malankarske crkve,koja ima kanonsko područje u Indiji, a čiji se verski dostojanstvenici na taj sastanak došli i iz Amerike i iz Velike Britanije. Malankarska crkva je izvorno pravoslavna, bila je kroz istoriju pod velikim pritiscima portugalskih kolonizatora i Vatikana, sedište joj je u indijskoj državi Kerala, po predanju poreklo vode još od apostola Tome i njegovih hrišćana još iz I veka nove ere. Autokefalnost su stekli 1912.godine, njihova organizacija je razvijena po zemljama indijske dijaspore, širom sveta, te predstavlja izuzetno značajnu pravoslavnu organizaciju.

Jezuiti nikada nisu prekinuli kolonijalne namere, da se ta autohtona apostolska pravoslavna crkva prikloni rimokatolicizmu, da prizna primat Pape i da se potčini Vatikanskoj globalnoj nameri da papa postane jedini vrhovni globalistički verski poglavar u svetskom globalizmu.

Intenzivna saradnja sa Ruskim pravoslavljem, je dalo Malankarskoj crkvi veliki podsticaj, otvaraju se crkvene opštine i eparhije širom sveta, gde god indusi žive, to je religijska organizacija koja iz godine u godinu jača i širi svoj uticaj pod diskretnim okriljem i zaštitom Ruskog pravoslavlja i njene antikolonijalne politike. Hrišćana u Indiji ima preko 25 miliona, u dijaspori još najmanje toliko, te će u budućoj svetskoj istoriji hrišćanstva , njegovom opstanku i otporu svetskom satanizmu, indijski hrišćani odigrati jednu od ključnih uloga, zajedno sa Ruskim Pravoslavljem.

Pravilnom politikom u demokratskoj Ruskoj federaciji, Ruska pravoslavna crkva se sve više nameće kao vodeća konzervativna sila u hrišćanskom svetu, čime ubrzano zamenjuju Rimokatoličku crkvu koja je tu ulogu imala zadnjih stotinak godina na globalnim prostorima.

Posebno značajno je da se ova nova politika RPC, usmerena na suprostavljanje LGBT dogmama Rimokatoličke crkve, definiše u Budimpešti, nju osmišljava Budimpeštanski mitropolit Ilarion Alfejev., pod direktnim nalozima Patrijarha Kirila. Time se poluizgnanstvo tog velikog intelektualca polako završava, on sledeći primer Jovana Zlatouskog, dobija šansu da još dugo doprinosi slavnom rezvoju Ruskog patrijarhata i obnovi politike Trećeg Rima.

Zahvaljujući Gospodu Bogu i svakodnevnim molitvama srpskih hrišćana, primećujemo da je prilikom nedavnog susreta u Moskvi našeg Patrijarha Porfirija i Ruskog Patrijarha Kirila, došlo do velikog približavanja, naše dve, slavenske i apostolske Crkve, koje obe je utemeljio Apostol Andrej Prvozvani. Saopštenje sa zajedničkog sastanka da su ruski i srpski narod „jednoverni narodi", je bitno za srbski narod koji je pod velikim svakodnevnim udarima Svetskog satanizma i nacističkih snaga koje su organizovane sa namerom da do kraja biološki istrebi Srbski narod i uništi ideju o Srbskom nacionu na ovim prostorima.

Očekuje se da Srpska pravoslavna crkva pokaže ubrzo još aktivniju ulogu u otporu pre svega svim pojavnim oblicima nacizma i posebno svetskog satanizma na njenim kanonskim prostorima i da se beskompromisno obračuna sa pristalicama LGBT i transgenderske ideologije.

U to ime molimo se Gospodu za spas pravoslavnog naroda od ovog zla koji je zavladalo svetom u bezumnom provodjenju Velikog Reseta, Novog Doba i ostalih satanističkih projekata vladara iz senke koji počeše uništavati same osnove svetske hrišćanske civilizacije.