Dežurna

O ovom pitanju ćute srpski akademici

POREKLO ALBANACA

Kao kvazi podloga Vašingtonskom ugovoru, pojavljuje se doprinos u štampi okupiranog Kosova i Metohije lokalnih pseudoistoričara, koji ponovo sa otrcanih marksističko lenjinističkih pozicija razglabaju o pravu albanskog pretežno muslimanskog stanovništva na imovinu Srpske pravoslavne crkve, kao na srednjevekovne albanske kulturno istorijske spomenike.U isto vreme, pojedini srbski režimski istoričari ciljano omalovažavaju i diskreditutuju poznate i priznate istoričare Deretića i posebno Miloša Milojevića, dok se pojedini beogradski kolumnisti ostrvljuju na Desanku Maksimović , Ivu Andrića i druge velikane srbske književnosti.

Stevan Zivlak

Sve je to deo velikog plana, nastavka projekata koji su doveli do rastakanja istorijskog tkiva velikog Srbskog naroda i njegovog brisanja sa istorijske scene, kako bi se konačno omogućio prodor germanskog faktora do Bosfora i Dardanela.

U svemu tome, nečasnu ulogu decenijama igra SANU, koja je stavove o navodno ilirskom poreklu albanskog stanovništva ugradila u svoje sistemske dokumente još u Brozovo vreme i od njih ni danas ne odustaje.

Učestala istupanja predsednika SANU poslednjih dana su u cilju zombiranja i pacificiranja kvaziintelektualne srpske elite iz kruga dvojke.

Na svečanom otvaranju spomenika pred uništenom železničkom stanicom u Beogradu, u prisustvu policije i nešto pozvanih partijskih sledbenika i poslušnika, samozvani i samopostavljeni Vođa, je održao govor u tom smislu, i tom prilikom jednom rečenicom dao smernice kvazi istoričarima kojom je izneo veliku netačnost, da ne kažemo laž , a koja glasi da je Stefan Nemanja uspostavio državnost Srbije, a da su pre toga Srbi živeli kao plemena na ovim prostorima.

Tom rečenicom, gospodin Aleksandar Vučić je zauzeo ubedljivo prvo mesto kao najveći i najodaniji albanski lobista današnjice.

Gde greši srbska javnost kada su u pitanju ovi projekti ?

Pre svega, pripadnici srbskog naroda, pa i čestiti Albanci, odgovore treba da traže u Istini.

U međunarodnoj istoriografiji je nesporno da su Albanci doseljeni sa teritorije Kavkaza, prvo na južne obale Italije i na Siciliju, pa kasnije na teritoriju današnje Albanije, tadašnje Zete krajem prvog Milenijuma. Doseljavanje je organizovalo Romejsko carstvo, koje je u krvavim sukobima sa srbskim knazom Vojislavom protiv vizantijskog cara Konstantina, rasteralo i istrebilo dotadašnje srbsko stanovništvo koje je bilo starosedelačko stanovništvo na severnim i centralnim teritorijama današnje Albanije, tadašnje Zete.

tim nespornim istorijskim činjenicama je detaljno pisala poznata ruska istoriografkinja gospođa Svetlana Pletnjova, čija su dela prevođena na srbski jezik i mogu se i danas naći u našim knjižarama.

Možda najbolji i najiscrpniji rad na temu porekla Albanaca i njihovom doseljavanju na prostore Zete ( današnje severne Albanije ) je napisao jedan od najčestitijih i najstručnijih srbskih istoričara gospodin Krsto Krcun Dragović u delu : „Kavkaski Albanci kao lažni Iliri", koje cenjeni čitaoci mogu pronaći na internetu.

U tom delu je detaljno obrazložena i naučno potkrepljena geneza doseljavanja Kavkaskih Albanaca na prostore južne Italije i njihovo kasnije preselenje na prostore današnje severne Albanije, delo je potkrepljeno sa istorijskim kartama, autor se poziva na relevantne istoričare, a iznosi i lično susretanje sa potomcima Kavkaskih Albanaca na jugu Italije, koji i danas tamo žive.

Američka javnost je o ovim činjenicama obaveštena još 1864 godine, kada je u Njujorku objavljeno delo: „Romanska imperija i antička Albanija na Kavkazu" , autora Elveta Džonsona, sa detaljnim kartama, koje je Krsto Krcun Dragović takođe priložio svom naučnom radu koji smo pomenuli.

Na Kavkazu i dalje živi etnička grupa Svana koja ima izuzetno mnogo sličnosti sa albanskim življem, te su te veze potvrđene u svetskoj istoriografiji i one su nesporne.

Objavljivanje u štampi na okupiranom Kosovu i Metohiji tekstova kojima se Albanci proglašavaju Ilirima, starosedeocima Balkana, ima za cilj da se kvislinškim vlastima u Beogradu, kao i autošovinističkoj beogradskoj kvaziintelektualnoj grupi istoričara, daje dovoljno materijala da kroz lažnu i pogrešnu odbranu naših svetinja na toj teritoriji, stvara priliku da se Srpska pravoslavna crkva transformiše, podeli po teritorijama kolonija koje su stvorene na njenom kanonskom području , da izgubi atribut narodne crkve, da joj se oduzmu svetinje i da se kao krajnji cilj srbski narod prevede kao kolektivitet u svetski globalni poredak i svetski satanizam koji se ubrzano izgrađuje na globalnom planu, u granicama Beogradskog pašaluka koji se stvara.

To je pokušano u Austrougarskoj unijaćenjem srbskih pravoslavnih eparhija, u Ugarskoj pred Prvi svetski rat pokušajem pretvaranja Karlovačke patrijaršije u Mađarsku pravoslavnu crkvu sa sedištem u Budimpešti, u Drugom svetskom ratu osnivanje Mađarske, Hrvatske i Crnogorske pravoslavne crkve, a isti koncept se primenjuje od okupatora i danas.

Albanci ne treba da se stide svoje kavkaske postojbine, treba da se ponose sa njom, pošto je u antičkim vremenima to bila veoma napredna i bogata država, već treba da se stide svoje uloge zulumćara koju su dobili od Otomanske imperije i koju igraju i danas u korist germanskih okupatora Balkana u ovom izuzetno teškom hibridnom ratu koji traje decenijama i koji je doneo ropstvo i bedu građanima bez obzira na nacionalnu i religijsku pripadnost.

Poslednjih godina mediji u Srbiji su preplavljena podacima o srpskoj dinastiji Nemanjića, od 12. do 14. stoleća Nove ere. U člancima se ističe, da su Nemanjići stvorili srpsku srednjevekovnu državu, a da je prvi krunisani srpski kralj bio Stefan Prvovenčani Nemanjić (početak trinaestog stoleća).

Stefan Prvovenčani Nemanjić je samo prvi krunisani vladar u dinastiji Nemanjića, a nikako prvi krunisani srpski kralj Srednjeg veka.

Kraljevina Srbija je osnovana 490. godine s prestonicom u Skadru, a od tada do 1171. godine, kad vlast preuzima Nemanja, Srbija je trajala oko 700 godina i imala je više od četrdeset krunisanih kraljeva. Prednemanjićka Srbija se prostirala od Crnog mora do iza Trsta, što svedoči u 18. stoleću i Andrija Kačić Miošić i tadašnji istoričar iz Venecije Sebastijan Dolči.

Tvrđenja da su Srbi došli na Balkan i u Podunavlje iz Rusije tek u 7. stoleću Nove ere, te da su se opismenili i pokrstili tek u devetom stoleću, potpuno je krivotvorenje.

Pre Stefana Nemanje, Srbijom su vladale tri dinastije: Svevladovići (od 490. do 641. godine), Svetimirovići (od 641. do 794. godine) i Oštrivojevići (od 724. do 1171. godine).

Vladari Zapadnog rimskog carstva i Istočnog rimskog carstva nisu priznavali u drugim zemljama vladarima titule kralja i cara, te su srpske kraljeve, u svojim dokumentima, beležili kao: banove, župane, despote, kneževe, mada su naši tadašnji vladari bili u rangu srednjevekovnih kraljeva i careva.

Papa je priznao kraljevsku titulu tek Stefanu Prvovenčanom Nemanjiću, jer je to učinjeno zbog krstaškog rata protiv Srbije , krstaši Zapadnog rimskog carstva su okupirali srpski Zadar i okolinu (1202) i spremali se na osvajanje Istočnog rimskog carstva.

Trebao im je mir sa Srbijom, te su Nemanjiću priznali kraljevsko zvanje, da Srbija ne bi pomagala Istočno rimsko carstvo, koje su krstaši napali 1204. godine i zauzeli Konstantipolj i veliki deo teritorije, kojom su vladali do 1261. godine.

Ove činjenice danas priznaju i savremeni nemački istoričari, koji odbacuju nametnute laži o Srbima i ostalim Slovenima, koje su u društvene nauke uneli zvaničnici germansko-nordijske istorijske škole u 19. stoleću. Danas, nemački naučnici opovrgavaju svedočanstvo Konstantina Sedmog Porfirogenita, jer nema osnova verovati u njegov sadržaj i njegov navod o doseljavanju Slovena na Balkan u 7. stoleću.

U evropskoj istoriografiji je detaljno opisana pobeda srpske vojske nad Francima u Sremu, kod Slavonskog Broda i u trećoj bici, takođe, 829. godine u Istri, te je polovina Istre i severoistočna obala Jadranskog mora vraćena u Srbiju, što je srpski kralj Krepimir proslavio u glavnom gradu Srbije - Skadru. U Srbiji koja je bila jedinstvena kraljevina su bile plemićke administrativne oblasti: Raška, Zeta, Hrvatska i Bosna, što priznaje čitav svet, ali na žalost SANU i zvanična istoriografija se drže jezuitskih uputa iz 19.tog veka.

Posebno je značajan Kult Svetog Jovana Vladimira, koji je bio srpski vladar čija je vladavina opisana je u 36. poglavlju Ljetopisa popa Dukljanina

I Ljetopis i Jovan Skilica vizantijski istoričar iz 11. vijeka, opisuju Vladimira kao mudrog, pobožnog, pravednog i miroljubivog vladara.

Vladimirovo pojavljivanje na istorijskoj sceni dešava se tokom dugotrajnog rata između vizantijskog cara Vasilija II (vladao 976-1025) i cara Samuila (980-1014). Čini se da je Vasilije II nastojao da angažuje i druge balkanske vladare za borbu protiv Samuila, te da je iz tog razloga održavao kontakte i sa srpskim knezom. Srpsko poslanstvo, čiji je dolazak u Carigrad oko 992. godine zabeležen u jednoj povelji manastira Velika Lavra iz 993, po svoj prilici došlo je Vasiliju upravo iz Duklje, (Srbske države).

Jovan Vladimir je poginuo mučeničkom smrću i sahranjen je u Prespi, u onoj istoj crkvi ispred koje je ubijen. Ubrzo se pročulo da molitva kod njegovog groba leči od raznih slabosti, i mnogi počeše dolaziti tamo da se pomole. Nedugo nakon smrti, Jovan Vladimir je priznat od SPC za sveca i mučenika, a za njegov praznik je određen 22. maj.

Vladimir je prvi vladar neke srpske države koji je uvršten među svece.

Danas, njegove mošti se nalaze u Albaniji, obnovljen je i manastir Svetog Jovana Vladimira kod Elbasana, gde se jednom godišnje skuplja na hiljade vernika i poštovaoca njegovog Kulta i mole se Gospodu pred svetim moštima Svetog srpskog vladara, koji je stolovao u Skadru dva veka pre Nemanjića.

Srpska pravoslavna crkva je 2006. godine ustanovila i Orden Svetog Jovana Vladimira, ima dosta dobitnika tog ordena koji se dodeljuje vernicima koji su dali doprinos razvoju Pravoslavlja na ovim prostorima.

Nova srpska istorija koja se stvara od diktatorskog režima, je običan nastavak politike Kominterne, sa ciljem dalje segmentacije i mrvljenja slavnog srpskog naciona, koji je najstariji u Evropi i čija državnost traje preko osam hiljada godina, ne zaboravimo da živimo u Srpskoj 7529. godini. Šire o ovoj temi starog srpskog kalendara, cenjeni čitaoci mogu pročitati u knjizi Dunje Matić Stanišić, koja je napisala knjigu o srpskom kalendaru „Sunce-starešina slovenskog naroda".

Krajnje je vreme da se srpski narod osvesti i da ukloni albanske lobiste iz Beograda, koji su stvorili izmišljenu albansku državu po nalogu Kominterne i Broza, ne samo na Kosovu i Metohiji već i u Albaniji.