Kako roditelj da zaštiti decu od Centra za socijalni rad?

 

Obračun protiv razuma

 

U siromašnoj Srbiji moral je tako nizak da su pojedinci spremni i da trguju decom samo da bi sebi mogli da priušte luksuzniji život. Umesto da pomaže deci iz porodica koja imaju probleme, centri za socijalni rad se radije upuštaju u nezakonite poslove koji njihovim službenicima donose lepe ekstra prihode, kako se vidi iz jednog slučaja sa beogradske opštine Stari Grad.

 

Mersiha Hadžić

 

S.S. i M.S. (puna imena poznata redakciji) venčali su se 1996. godine. U leto 2012. podneli su zahtev za razvod braka Prvom osnovnom sudu u Beogradu, istovremeno tražeći da sud odredi kom roditelju će biti poverena zajednička deca. Iako bi ovakvi postupci trebali da se rešavaju prioritetno, sud ni do danas nije mogao da donese konačnu odluku.

  Centar za socijalni rad opštine Stari Grad u Beogradu trebalo je po nalogu suda da da preporuku kom roditelju da se na čuvanje poveri četvoro maloletne dece bračnog para S.  Predmet je dospeo u ruke službenika Zorana Ostojića i Vanje Govorko koji preporučuju da se sva deca daju na čuvanje ocu, iako je šesnaestogodišnja ćerka I.S.  tražila da živi sa majkom. Postupajućem sudiji Prvog osnovnog suda Tatjani Jeremić ovakva odluka je bila čudna, pa je odlučila da I.S. privremeno ostane kod majke, a ostala deca da se dodele ocu, i zatražila novo, neutralno veštačenje.

  Problem koji se zatim pojavio jeste to da naložena provera predmeta u Centru za socijalni rad Stari Grad ne može da bude sprovedena, jer su svi spisi sačuvani u kompjuteru službenika Ostojića i ne mogu da budu pregledani pošto je dotični na bolovanju.

  U međuvremenu, na svetlost dana isplivavaju razlozi za ovako čudno ponašanje službenika Centra za socijalni rad koji, umesto da hitno postupaju na najbolji način za decu, po svaku cenu pokušavaju da odlože donošenje rešenja i da nametnu odluku da se deca dodele roditelju koji ne ispunjava uslove da se o njima brine.

  Po zakonu, u slučaju da ni jedan roditelj nije u stanju da brine o deci ona se na čuvanje daju hraniteljskim porodicama. Za svako dete država zameni za roditelje plaća 40.000 dinara mesečno. Na žalost, postoji veliki broj ljudi koji umesto da pomažu deci gledaju samo svoj interes. Neki na taj način dolaze do dece koju prirodnim putem nisu mogli da dobiju, a drugi do para i to tako što deci zakidaju obroke i ostale potrebe.

  Socijalni radnici, koji se uključe u ovaj prljavi posao trgovine decom, dobijaju od "hraniteljskih" porodica do 10.000 dinara mesečno po detetu. Stotinu dece, tako, može jednom službeniku da donese i milion dinara mesečno. Veliki broj zaposlenih u Centrima za socijalni rad pošteno obavlja svoju dužnost, ali ima i onih koji posmatračima odmah upadaju u oči, jer nose skupocena odela, imaju najnovije modele mobilnih telefona i laptopa, a voze skupa kola. I sve to, navodno, kupljeno od obične službeničke plate.

  U konkretnom slučaju, pokušaj socijalnih radnika Ostojića i Govorko da odmah iz igre izbace majku dece o čijoj se sudbini rešava i da za privremenog staratelja odrede oca koji živi u zajednici sa mentalno obolelom majkom i vanbračnom suprugom, a uz to je već osuđivan za nasilje u porodici, ima jasan cilj da se kod donošenja konačnog rešenja za decu oba roditelja proglase nepodesnim da im se prepusti starateljstvo i da se zatim uzme neka od hraniteljskih porodica na čijem platnom spisku se nalaze pomenuti službenici.