Dežurna

Haos u SPC: patrijarhu Irineju važniji unutrašnji obračuni nego spas pravoslavlja na Kosovu i Metohiji od arbanašenja

Vidi li Bog šta vladike rade?

Dok traje bitka Srbije u Unesko da spreči ulazak lažne albanske države Kosovo u ovu organizaciju, sveštenstvo prognane Eparhije Raško prizrenske, živi prognano po katakombama širom Srbije i Republike Srpske, kao u ranom hrišćanstvu. Dok traje nezapamćena otimačina na izvorištu srpske duhovnosti, grupa prebogatih vladika SPC, udaljenih i od Boga i od naroda i dalje se bavi bacanjem "anateme" na raščinjenog vladiku Artemija.

Milica Grabež

Srpska pravoslavna crkva i njeni vodeći sveštenici okupljeni oko patrijarha Irineja, i dalje se drže zvaničnog stava da se vladika Artemije "lažno predstavlja, unosi duh nemira i nerazumnog ponašanja, te da je u svoja nedela uključio i raščinjene monahe koje je organizovao kao sektu...". Ali, prava istina je sasvim drukčija: sveštenstvo sa Kosova i Metohije koje je proterano odatle odlukama Svetog sinoda, zajedno sa vladikom Artemijem, danas živi u katakombnim manastirima, širom Srbije i Republike Srpske. Razlozi zbog kojih je vladika Artemije raščinjen, nikada nisu objašnjeni javnosti a njegova navodna krivica za loše poslovanje SPC na Kosovu i Metohiji, nikada nije dokazana. U međuvremenu, traje besomučna albanska otimačina srpskih svetinja na Kosovu i Metohiji, uz pomoć onih država članica Unesko koje su nas bombardovale 1999. godine.

U dva kosovsko-metohijska manastira već je dovedeno pet monaha sa severa Albanije. Kao pravoslavci, oni su primljeni u srpske manastire, a može da se očekuje ubrzanje tog trenda, pa će se uskoro promeniti etnički sastav. Albanska separatistička vlada u Prištini, sve čini da stvori nekakvu nakazu koja će se zvati Kosovska pravoslavna crkva, u kojoj Srba i srpskih sveštenika više neće biti.

Legitimitet albanske države Kosovo uskoro će biti potvrđen i formiranjem takozvane Kosovske pravoslavne crkve.

Poput Makedonije i Crne Gore, koje su stvorile svoje autokefalne crkve (Makedonija još šezdesetih godina prošlog veka, a Crna Gora izlaskom iz državne zajednice sa Srbijom), sada i Kosovo namerava da na isti način zaokruži državnost. Pored političkih i verskih motiva, u ovom slučaju posebno su značajni finansijski razlozi. Prijemom u Unesko, Kosovo će dobiti na raspolaganje ogromnu imovinu koja se trenutno nalazi u vlasništvu Srpske pravoslavne crkve.

Za legalnu promenu vlasnika nekoliko stotina hektara poljoprivrednog i građevinskog zemljišta, kao i brojnih objekata biće dovoljno da se formira nova crkvena organizacija, koju će priznati državni organi.

Realizaciji tog projekta aktivno pomažu najuticajniji pojedinci iz Sinoda Srpske pravoslavne crkve. Raskolom koji je Sinod izazvao 2010. godine raščinjavanjem tadašnjeg episkopa Raško-prizrenskog Artemija i njegovim proterivanjem s Kosova izazvan je haos koji se ne smiruje. Za Artemijem, eparhiju je napustilo više od 120 monaha i sveštenika koji nisu prihvatili „nekanonske odluke" vrhovnog organa SPC.

Samoproklamovana „Eparhija Raško-prizrenska u egzilu" raspršila se po Srbiji i Republici Srpskoj. Sa željom da se odupru „ekumenističkim novotarijama" koje nameću brojni članovi Sinoda, sledbenici vladike Artemija osnovali su dvadesetak katakombnih bogomolja.

Montažni ili drveni objekti, privatne kuće i stanovi osveštani su i pretvoreni u katakombe u kojima se redovno obavlja liturgija. Etno-selo Lozica kod Čačka, pretvoreno je u ženski manastir Svetog Nikolaja Mirlikijskog u kome se nalazi 26 monahinja i igumanija Sara.

U barskom selu Ljuljaci nalazi se katakombni manastir Svetog Jovana Krstitelja u kome se nalazi 14 monaha i nastojatelj protosinđel Versanufije.

U Lipovici pored Barajeva, manastir sa petoricom monaha vodi protosinđel Naum. Kod Čajetine je manastirski mir našlo 10 monaha, u Ovčar Banji devet kaluđerica, kao i sedam u Belanovcu kod Bele Palanke.

Artemijevi sledbenici su se smestili i u objekte u Pirotu, Vrnjačkoj Banji, Lazarevcu, Kragujevcu, Boru i Bačkoj Palanci, a neka bratstva i sestrinstva zadržala su se i na Kosovu, pored Zvečana i Štrpca. U Republici Srpskoj je osnovan katakombni manastir Svetog Georgija u čelinačkom mestu Donja Jošavka, a vladika Artemije je osveštao i crkvu u austrijskom gradu Grinbahu. Prva katakomba u Beogradu je nastala 2011. godine u privatnom stanu u Njegoševoj ulici, a liturgiju je, sa stotinak vernika, služio otac Nikolaj, bivši iguman manastira Crna Reka.

Aktivnosti „Eparhije Raško-prizrenske u egzilu" podržali su i Marko Jakšić, bivši poslanik DSS-a, Dragan Velić, predsednik Srpskog nacionalnog veća Kosova i Metohije, Desanka Krstić, glavna urednica „Srpskih novina" iz Toronta, kao i vojvoda Kuzman Janković, pilot Kraljevine Jugoslavije, koji se na Artemijev poziv, posle 70 godina izgnanstva, vratio u Srbiju. Između ostalih, raščinjenog vladiku podržava i Dragana Stefanović, sestrična partrijarha Irineja, koja je sa svojim mužem Milošem donirala novac za osnivanje katakombe u Arilju.

- Ekumenisti iz Sinoda SPC nekanonskim odlukama nas su proterali s Kosmeta i prinudili da se vraćamo u katakombe, kao rani hrišćani. Progone nas i ovde, po celoj Srbiji. Na kuću sveštenika Nebojše Stevića u kragujevačkom selu Dragobraći bačena je bomba, a nekoliko dana kasnije Eparhija Šumadijska prijavila ga je komunalnoj inspekciji s optužbom da mu je „dvorište neuredno". Naši monasi i sveštenici fizički su napadani u Nišu, Valjevu i Beogradu. Ovde smetamo kao i na Kosovu, odakle smo proterani da bi u naše manastire i crkve bili dovedeni ekumenisti. Albanska vlast zna da to iskoristi. U dva manastira već je dovedeno pet monaha sa severa Albanije. Kao pravoslavci, oni su primljeni u srpske manastire, a može da se očekuje ubrzanje tog trenda, pa će se uskoro promeniti etnički sastav. Kad Albanci postanu većina u bratstvima i sestrinstvima širom Kosova niko više neće moći da ih spreči da proglase Kosovsku pravoslavnu crkvu i potpuno preuzmu naše versko, kulturno i istorijsko blago, pa i ostalu imovinu koja se i danas u katastrima vodi kao vlasništvo Srpske pravoslavne crkve - kaže za Magazin Tabloid jedan od Artemijevih sledbenika iz Valjeva.

Sledbenici raščinjenog vladike za raskol u SPC okrivljuju patrijarha Irineja, za koga tvrde da nije inicijator, ali nije se ni suprotstavio ekumenističkoj grupaciji koju predvode mitropolit Amfilohije i vladike Irinej Bulović, Atanasije Jevtić i Teodosije Šibalić.

- Najveće zlo Srpskoj pravoslavnoj crkvi počinio je Amfilohije Radović. Iako se predstavlja kao „tvrdolinijaš", sa ruke ne skida prsten koji mu je poklonio rimski papa, kakav ima i Irinej Bulović. Amfilohije se školovao u Rimu, tamo je stekao uticajne prijatelje i saveznike. Sam se hvalio kako je iz jedne posete Vatikanu doneo torbu sa 100.000 dolara pomoći našoj crkvi. Ko zna koliko je dobio prstenja, zlata i drugih dragocenih metala koja su, možda, oteta jasenovačkim žrtvama. Njemu uz skute nalazi se i Zoran Jevtić, koji je poznat i kao Atanasije. Tokom posete Americi, on se slikao pored groba jednog masona, čak je sklonio vazu sa cvećem da se bolje vidi masonski znak na spomeniku, na kome nema krsta - kaže naš sagovornik.

Sa druge strane, Srpska pravoslavna crkva ne odustaje od zvaničnog stava da se vladika Artemije lažno predstavlja, unosi duh nemira i nerazumnog ponašanja, te da je u svoja nedela uključio i raščinjene monahe koje je organizovao kao sektu.

Kad se osnuje Kosovska pravoslavna crkva osuđujuća saopštenja izdaće i SPC i Artemijeva „sekta", ali to neće pomoći preostalim srpskim pravoslavnim vernicima, a naročito ne očuvanju manastira i crkava koje su na Kosovu podizali srpski vladari i svetitelji.