Feljton

Slučaj Pukanić: Ubistvo sa potpisom države (3)

 

Na Balkanu će opet biti ružno

 

Koje su najmračnije tajne u poslednjih 20 godina na Zapadnom Balkanu? Ko je likvidirao Ivu Pukanića, vlasnika hrvatskog lista Nacional, i kakve veze njegova likvidacije ima sa ubistvom Zorana Đinđića? Kako je kriminalni klan Osmani preuzeo balkansko kriminalno podzemlje? Ovo su neka od pitanja čiji se odgovori nalaze u knjizi Slučaj Pukanića - Ubojstvo sa potpisom države, autora Domagoja Margetića, novinara iz Zagreba, a u nekoliko nastavaka prenosi ih Tabloid

 

Domagoj Margetić

 

Albanska mafija je suočila Sanadera sa dokumentima o tome kako je prao novac preko austrijske Hypo banke, te kako je sa Božom Prkom i Matom Granićem ukrao deset miliona državnih evra, te ih "sklonio" i podelio sa njima, a sve preko Hypo banke. Sanader je bio primoran na saradnju, te je određeno da će albanska heroinska mafija, preko Dubravka Derka, koji je za Karamarka i Gregurića vodio krijumčarenje ilegalnih imigranata preko Hrvatske, preuzeti policiju, i to redovnim konkursom za direktora policije.

No kad je o Derku objavljeno da je on zapravo krijumčar ilegalnih imigranata, ovaj konkurs je, pod pritiskom međunarodne zajednice, početkom septembra propao. Usledio je Karamarkov udar.

Nakon raspada Jugoslavije sirijska je služba polako preuzimala komunističko podzemlje Balkana, pri čemu se oslanjala na Zagreb i Franju Gregurića, te je uz Libiju integrisala Sudan.

Ovde je pomogla činjenica da je na vlasti u Sudanu sekta Mahdita, vrlo srodnih Senusitima, koji se opet na Siriju vežu preko Bektašita, tj. na isti način kao i libijski Senusiti.

Stoga je ulazak Sudana u ovaj savez dodatno ojačao prestiž albanske mafije prema sirijskim tajnim službama.

Najzad, u ovaj savez se polako uključivao i Iran, koji zadnjih godina predstavlja vojnu i ekonomsku silu tog saveza, ali silu koja se u poslovima međunarodnog krijumčarenja, te u obaveštajnom sektoru, i dalje oslanja na Siriju, koja predstavlja svojevrsnu obaveštajnu i podzemnu regionalnu silu Bliskog istoka.

Tokom vremena je albanska mafija razvijala tri centra moći i odlučivanja, koja je međusobno koordinirala sirijska tajna služba:

• "švajcarski centar" oko Beghjeta Pacollia (Bedžeta Pačolija);

• "hamburški centar" oko Qazima (Qasima, Ćazima) Osmanija i njegove braće;

• "prištinski centar" gdje se, barem kad su u pitanju odnosi prema ostalim balkanskim centrima podzemlja, kao vođa spominje Fllorim Mallocu (Fljorim Maljoku) zvani "Fljoki", koji se danas najvjerojatnije nalazi na odsluženju višegodišnje zatvorske kazne u Makedoniji.

Sva tri centra imaju korene u nekadašnjoj Službi državne bezbednosti SAP Kosovo, (Fllorim Mallocu je, poput npr. Gregurića ili Jakše Barbića, završio kontraobaveštajnu akademiju JNA u Pančevu), koju službu je za vrijeme Hladnog rata vodio Selim Broshaj (Seljim Broša), koji je bio izuzetno blizak Pacolliu i kojeg je Pacolli likvidirao i potom nasledio na čelu ukupnog albanskog podzemlja.

Međutim, Pacolli je tokom vremena ušao u niz sukoba (sa Rusijom nakon afere "obnove Kremlja", te sa švajcarskim vlastima), pa je u zadnjih sedam do osam godina prepustio ostalim klanovima potpunu samostalnost, te je pristupio klanu Osmani vodeći za njih poslove na Kosovu, povezane sa poslovima u Albaniji.

Tako je albanska heroinska mafija koristila teritoriju Republike Hrvatske, te svu raspoloživu logistiku njenih tajnih službi za transport heroina u Evropu. Osim Evrope, heroin koji ide preko Hrvatske pakuje se u Evropi u kontejnere robe koja iz Europe odlazi za Severnu Ameriku, Japan, Australiju i ostatak sveta, tako da je Hrvatska bila značajno tranzitno područje.

Osim toga, Hrvatska pruža i značajne usluge pranja novca. Hrvatska je, preko manipulacija sa trgovinom brašnom, korišćena i kao jedno od "skladišta" heroina (uz Kosovo i Avganistan). 

Međutim, Hrvatskom je, sve do početka leta 2008. godine, upravljala lokalna komunistička mafija, koja je potekla iz nekadašnjih jugoslavenskih tajnih službi i koja je u prvoj polovini 1990-ih, a kako su svedočili bivši nemački obaveštajci, bila sklopila savez sa nemačkim obaveštajnim službama, te je "za lojalnost" bila nagrađena sa 800 miliona nemačkih maraka.

Tu mafiju, koja je nastala transformacijom komunističkog obaveštajnog aparata u podzemnu organizaciju, vodio je Franjo Gregurić, koji je u zadnjoj fazi komunizma, kao direktor državnog spoljnotrgovinskog monopola (Astra Zagreb) kontrolisala trgovinu heroinom.

Upravo je Gregurićeva mafija u prvoj polovini 1990-ih godina preuzela kontrolu nad bankarskim sustavom, prehrambenom, duvanskom i farmaceutskom industrijom, sistemom kreditnih kartica i delom osiguravajućeg sektora, te je u drugoj polovini 1990-ih, u haotičnoj i kriminalom obeleženoj privatizaciji industrije uništila veći dio privrede u Hrvatskoj, i to naročito preko banaka koje su gurale firme u stečaj, da se domognu deonica koje su te firme imale kod samih banaka, ali i da se domognu njihovih nekretnina.

Gregurić je još od kraja 1980-ih kao jednog od svojih najbližih saradnika imao Tomislava Karamarka, kojeg je početkom 1990-ih (nakon što je ovaj uspješno organizirao uništavanje državnih arhiva) postavio za šefa kabineta Vlade.

Kasnije je Karamarko preuzimao, dio po dio, sistem obaveštajne službe, pri čemu mu je u napredovanju, osim ličnog talenta, pomogla i veza sa albanskim dilerom droge Amirom Muharemijem, te povezanost s pokojnim Osmanom Muftićem, prvim ambasadorom Hrvatske u Teheranu. Karamarko je prilikom svog uspona u obaveštajnom aparatu preduzeo još jedan važan korak koji mu je omogućio ulazak u strukturu albanske heroinske mafije: konvertirao je - preko svoje supruge Enise - na muslimansku veru.

Da bi to prikrio, organizovao je sistematsko dezinformisanje o svom navodnom članstvu u elitnoj katoličkoj organizaciji Opus Dei, koja je na kraju javno demantovala da bi s njim ikada išta imala. A u privatnom razgovoru potkraj 2008. godine biskup Valentin Pozaić, inače isusovac, tvrdio mi je kako Kaptol ne podržava Karamarka, te kako Karamarko nikada nije imao veze niti s jednom crkvenom organizacijom.

 

Šef podružnice

 

Ovaj odnos snaga slomio se ove godine, kada je objavljen dokument američkog Kongresa o tome da je Franjo Gregurić krijumčario uran za izgradnju ilegalnog nuklearnog oružja. To je pokrenulo određene sudske postupke u Nemačkoj i Švicarskoj, te je pred leto 2008. godine međunarodna zajednica od hrvatskog premijera Ive Sanadera zatražila hapšenje Gregurića.

Sanader je isprva obećao hapšenje, a onda se dogodio preokret u samoj Hrvatskoj.

O prirodi tog preokreta postoje dve teorije:

• teorija o slabom i ucenjenom Sanaderu,

• teorija o Sanaderu kao nasledniku Gregurića i novom šefu mafije.

Prva teorija polazila je od toga da je Gregurić pod ovim pritiskom međunarodne zajednice prepustio svu vlast u Hrvatskoj albanskoj heroinskoj mafiji, te je u dogovoru sa albanskom mafijom (na sastanku u julu 2008. u Zagrebu, kojem je predsedao Qazim Osmani "Felix") za lokalnog šefa albanske mafije za Hrvatsku određen Tomislav Karamarko.

Albanska mafija je tada, po ovoj teoriji, suočila Sanadera sa dokumentima o tome kako je prao novac preko austrijske Hypo banke, te kako je sa Božom Prkom i Matom Granićem ukrao deset miliona državnih evra, te ih "sklonio" i podelio sa njima, a sve preko Hypo banke.

Sanader je bio primoran na saradnju, te je određeno da će albanska heroinska mafija, preko Dubravka Derka, koji je za Karamarka i Gregurića vodio krijumčarenje ilegalnih imigranata preko Hrvatske, preuzeti  policiju, i to preko redovnog konkursa za direktora policije.

No, kad je o Derku objavljeno da je on zapravo krijumčar ilegalnih imigranata, ovaj konkurs je početkom septembra 2008. godine propao.

Nakon toga je tadašnji direktor policije, Marijan Benko dao garancije Zapadu da će se boriti protiv trgovine drogama, te je jedanaest dana nakon toga, dok su se Benko, i njegov saveznik, državni advokat Mladen Bajić, nalazili u inostranstvu, Benko smenjen, a kao povod je organizovao ubistvo Ivane Hodak.

Nakon tog ubistva Karamarko je u policiju doveo ili unapredio više od 250 ljudi, čime je celokupan sistem potpuno podređen - preko tih ljudi i hrvatske tajne službe, albanskoj heroinskoj mafiji.

Po ovoj teoriji Karamarko je preuzeo i sve "popratne aktivnosti" koje prate albanski heroinski biznis, kao što je trgovina belim robljem, a isto tako i krijumčarenje duhana preko Tvornice duvana Rovinj, odnosno Adris grupe, što su domaći komunistički mafijaši do sada uglavnom organizovali bez Albanaca.

Na ovaj način je Karamarko - po ovoj teoriji - preuzeo i domaći bankarski sistem, odnosno njegove funkcije pranja novca od mafije.

No, za razliku od Gregurića, koji je u suštini bio samostalan, Karamarko je samo "šef podružnice" albanske mafije, i kao takav podređen klanu Osmani.

Dupla igra

 

Po drugoj teoriji, Gregurić nije mogao samostalno predati vlast, te je još uvijek bio obavezan na lojalnost nemačkim obaveštajnim službama, koje su mu, prije dvadeset godina isplatile 800 miliona maraka za lojalnost (kojim novcem je on dovršio preuzimanje banaka, prehrambene, farmaceutske i duvanske industrije u Hrvatskoj).

Po ovoj teoriji Gregurić je napravio kompromis između Nemaca i Albanaca, te je policiju dao Albancima, dok je kao svog naslednika - šefa domaće mafije - imenovao samog premijera Ivu Sanadera.

Sanader je tako preuzeo bankarski sistem, prehrambenu, duvansku i farmaceutsku industriju, pranje novca (u kojem je lično iskusan), krijumčarenje duvana i ostale "domaće" aktivnosti.

Po ovoj teoriji, nakon što je izbila međunarodna afera sa krijumčarenjem raketnog sistema S 300 iz Hrvatske u Iran, Nemci, odnosno Sanader i Albanci, odnosno Karamarko su se razišli, te su Nemci obećali međunarodnoj zajednici da će Sanader "počistiti stvar".

Potom je navodno određena eliminacija Karamarka, Muharemija, Pacollia i braće Qazima, Burima, Bashkima i Bekima Eroglu Osmani, i to od hapšenja do drugih metoda.

Karamarko je, prema određenim izvorima, prvo dao obećanje lojalnosti Sanaderu, ali obe grupe, nemačke obaveštajne službe i Sanader, te albanska heroinska mafija i Karamarko, pripremale su međusobni obračun, na koji su ih naterali određeni faktori u međunarodnoj zajednici.

Analitičari koji smatraju da je ova teorija tačna, veruju da je Gregurić od početka savetovao Karamarku da "igra duplu igru", te je njega i Karamarka iznenadila samo brzina kojom su se morali sukobiti sa Sanaderom. Upravo zbog toga Karamarko je krenuo u svoj konačni, unutarmafijaški obračun sa Sanaderom.

Po ovoj teoriji nemačke su službe, kako bi oslabile klan Osmani, gurnule Karamarka u sukob sa srbijanskom mafijom. Ovi analitičari kalkulisali su i da bi Sanader mogao dati ostavku, te se povući, i poput Gregurića, tražiti amnestiju za sva kaznena dela koja je počinio, ili da bi mogao nastaviti služiti kao pion Karamarku.

Po ovoj pretpostavci Nemci očekuju totalni haos u Hrvatskoj, te stranu intervenciju u tu tragičnu zemlju, a pri tome u tišini rade na ocepljenju Istre, koja bi im, nakon stavljanja Hrvatske pod protektorat Zapada, služila kao izlaz na "toplo more".

U svakom slučaju, obe ove teorije se slažu u oceni da su funkcije pranja novca i krijumčarenja ilegalnih imigranata u potpunosti vezane na funkciju krijumčarenja heroina, te da odnosi snaga u krijumčarenju heroina definisanju i odnose snaga u krijumčarenju ilegalnih imigranata i pranju novca.

Tako se svi slažu u oceni da funkciju pranja novca preko hrvatskog bankarskog sistema organizuje, i to već skoro dva decenije, tandem Jakše Barbića i Mladena Vedriša, uz pomoć uprava banaka.

U pogledu funkcije krijumčarenja ilegalnih imigranata, svi se u ocenama slažu da tu aktivnost, i to od njenih početaka, sredinom prošle decenije, vodi i organizuje Dubravko Derk, koji je, kao obaveštajac, direktno podređen Karamarku, i to kao svojevrsni "direktor sektora".

Pri tome se smatra da Derk direktno komunicira i sa kurdskom mafijom, pa predstavlja istovremeno i operativnu vezu između kurdske i albanske mafije.

Budući da Derk nije konvertirao na muslimansku veru, smatra se da je relativno jaka i stabilna pozicija Derka garantovana isključivo podrškom koju mu daje Kurdska radnička stranka (PKK), odnosno kurdska mafija. U protivnom bi, bez ove kurdske podrške, Derk bio zamenjen Muharemijevim operativcima, Albancima.

Analitičari takođe smatraju da je i kontrola vodnih izvora, o kojima je na početku ovog teksta bilo više reči, a koje direktno kontroliše Branko Mikša, u poziciji da prati odnos snaga u heroinskom biznisu. Stoga je, po jednoj teoriji, Mikša nakon abdikacije Gregurića priznao vodstvo Karamarka, a po drugoj teoriji je priznao vodstvo Sanadera.

 

Odnos snaga

 

Međutim, odnosi snaga u krijumčarenju kokaina su bitno drugačiji.

Prije svega, Gregurić je imao dva paralelna biznisa krijumčarenja kokaina, i to:

• "kubansku i paragvajsku vezu", koje je još za vrijeme Hladnog rata razvijala jugoslovenska tajna služba. Kubanski deo te veze išao je preko konditorske industrije i trgovine šećerom, pri čemu su, osim Hrvatske, sarađivale i druge bivše jugoslovenske republike, dok je bolivijski kokain, preko Paragvaja, krijumčario tzv. Norvalski ogranak jugoslovenske obaveštajne mafije. Uz ovaj Norvalski ogranak veže se i krijumčarenje oružja, što uključuje i nedavni transfer raketnog sistema S 300;

• "ukrajinsku vezu", koju je Gregurić razvijao sa Semjonom Mogiljevičem. Ova veza podrazumeva transport kokaina preko venecuelanske vojne tajne službe u Afriku, prekrcaj kokaina u druge brodove, koji iz Afrike odlaze prema Ukrajini, te krijumčarenje iz Ukrajine za Hrvatsku, i onda preko Evrope i kontejnera robe koja se iz Evrope izvozi za SAD, Australiju, Pacifičku Aziju, itd., transport kokaina u ostatak sveta. Ova "ukrajinska" veza je daleko jača po količini droge od "kubanske i paragvajske".

Analitičari smatraju da je Karamarko preuzeo samo "kubansku i paragvajsku" vezu, zajedno sa Norvalskim ogrankom mafije i njegovim aktivnostima vezanim za krijumčarenje kokaina, oružja, te ukradenih automobila. Međutim, smatra se da sa glavninom kokainskog biznisa klan Osmani, odnosno albanska heroinska mafija i Karamarko nemaju ništa.

Čini se da je Gregurić od početka u ovoj aktivnosti radio isključivo kao "sirijski čovjek", te da je uveo sirijske službe preko Mogiljeviča u Ukrajinu. Stoga se smatra da su Sirijci uspostavili potpuno autonomnu organizaciju za kokain, te da, uz pomoć nekih obaveštajnih barona Evrope, samostalno kontrolišu taj biznis. To znači da uz Karamarka i klan Osmani, postoji još jedna, potpuno nevidljiva i paralelna kriminalna struktura, koja se bavi isključivo kokainom. To bi značilo da bi čak i nekom hipotetskom eliminacijom klana Osmani i Karamarka ostala u Hrvatskoj još jedna, nevidljiva tajna organizacija - kokainska mafija.

Među značajnijim ljudima vezanim za albanske i sirijske krijumčarske operacije, a koji su na određeni način povezani sa ovom aktivnošću, treba svrstati Beghjeta Pacollia, koji za ovu aktivnost osigurava neke političke i obaveštajne veze po Evropi, te sirijskog obaveštajca Fehima Sejarija, koji je povezan sa klanom Osmani.

No, ni Sejari ni Pacolli nisu glavni u toj aktivnosti, a ta aktivnost, preko sirijskih službi, uključuje:

a) venecuelansku vojnu obaveštajnu službu,

b) neke vlade u Africi,

c) niz subjekata u Ukrajini,

d) Mogiljevičevu mafiju, odnosno deo koji je nakon hapšenja Semjona Mogiljeviča vezan na Ukrajinu i koji sarađuje sa Sirijom,

e) deo organizovanog kriminala u Hrvatskoj i na Balkanu izvan dometa uticaja klana Osmani, te

f) neke obaveštajne barone na Zapadu.

Stoga se smatra da su pojedinci i grupe koji su u Hrvatskoj u ovo uključeni izravno na vezi sa određenim stranim obaveštajnim centrima koji se bave ovim poslom. To je ujedno jedina aktivnost koju Franjo Gregurić, prilikom svoje abdikacije, nije preneo ni na Karamarka ni na Sanadera.

 

Rat klanova

 

U kuloarima stranih diplomatskih predstavništava u Zagrebu moglo se čuti nakon slučajeva Hodak i Pukanić da "Hrvatska tone u haos", odnosno da je u Hrvatskoj "započeo rat kriminalnih klanova". Pri tome se ističe da su "vođe klanova nedorasli zadatku", odnosno da su te vođe klanova "ispustili uzde iz ruku". Diplomatski izvori pri tom naglašavaju da je u Hrvatskoj "elita izgubila sposobnost samostalnog vođenja zemlje" i da se to dogodilo "u najgorem trenutku", tj. kad se "svet nema vremena baviti Hrvatskom", odnosno kad "svet nema novaca da ga troši na Hrvatsku". Stoga su se već krajem 2008. i početkom 2009. godine mogle čuti procene da će "na Balkanu opet biti ružno", i da bi mogla "izbiti kriza koja će staviti na iskušenje sposobnost Evropske unije da se nosi sa sigurnosnim problemima".

Pri tom se ističe da je Hrvatska celo dvadeseto stoleće imala "vrlo centralizovan politički sistem", pa se tako ističe "45 godina komunističke vlasti", za vrijeme koje je Hrvatska, kao "jedna potpuno ruralna i prilično zaostala zemlja transformisana u urbanu i industrijsku zemlju", te se ističe da su komunisti, odnosno kadrovi njihovih tajnih službi, nastavili "iz senke" vodili sistem u Hrvatskoj sve do jula 2008. godine.

Među svima koji se na bilo koji način bave Hrvatskom vlada konsenzus u mišljenju da je glavni centar moći i odlučivanja u toj zemlji, i to u razdoblju od kraja 1986. godine pa do jula 2008. godine, tj. kroz gotovo dvadeset i dve godine, bio Franjo Gregurić, koji je u julu 2008. godine "abdicirao".

Gregurić je u komunizmu vodio državni monopol spoljne trgovine, firmu "Astra" iz Zagreba, preko koje je ne samo Hrvatska već i "pola Jugoslavije", tj. znatan dio Bosne i Hercegovine, Crne Gore, Kosova i Makedonije održavao spoljnu trgovinu.

Preko "Astre" je Gregurić za jugoslovenske tajne službe vodio svu trgovinu Jugoslavije, od nafte i oružja do tajne trgovine drogama, a preko njega je išlo i pranje novca. Time je Gregurić faktički bio jedan od najmoćnijih ljudi ne samo u komunističkim tajnim službama već i u komunističkom sistemu uopšte.

On je ovu poziciju "nasledio" iza smrti Steve Krajačića. Krajačić je bio "siva eminencija" komunističkih obaveštajnih službi Jugoslavije, koji je bio jedan od najbližih saradnika diktatora Tita, koji je Tita nadživeo punih šest godina, (umro je početkom 1987) i koji je iz Zagreba nastavio "u dubokoj senci" da vodi tajne službe tog režima.

Po Krajačićevoj želji, njega je nasledio jedan od njegovih najbližih saradnika, Franjo Gregurić. Gregurić je preživio pad komunizma, te je iz senke nastavio da vodi ostatke Krajačićeve organizacije.

Gregurićevo zdravstveno stanje se tokom 2007. godine i 2008. godine rapidno pogoršavalo, te se početkom jula 2008. godine morao povući s čelnog mesta ove organizacije. Od tada se iznemogli Gregurić spominje samo kao savetnik ("consigliere") jednom od svojih naslednika, Tomislavu Karamarku.

Stoga je u stranim diplomatskim krugovima 2008. godine postojao konsenzus oko toga da je u tom trenutku "aktuelno pitanje u Hrvatskoj" bila borba oko "Gregurićevog nasleđa", tj. ko će preuzeti i učvrstiti kontrolu nad sistemom koji je iza sebe ostavio Franjo Gregurić.

 

 

Domagoj Margetić, rođen u Zagrebu 1974. godine, hrvatski je novinar-istraživač i bivši političar. Glavni i odgovorni urednik je Internet portala necenzurirano.com. Član je Committee of Concerned Journalists,  Internet Freedom i Save The Internet.com Coalition, a potpisnik je i Internet Freedom Declaration of 2007.

 

 

 

Karamarko je, prema određenim izvorima, prvo dao obećanje lojalnosti Sanaderu, ali obe grupe, nemačke obaveštajne službe i Sanader, te albanska heroinska mafija i Karamarko, pripremale su međusobni obračun, na koji su ih naterali određeni faktori u međunarodnoj zajednici.

 

 

 

Hrvatskom je, sve do početka leta 2008. godine, upravljala lokalna komunistička mafija, koja je potekla iz nekadašnjih jugoslovenskih tajnih službi, i koja je u prvoj polovini 1990-ih, a kako su svedočili bivši nemački obaveštajci, bila sklopila savez sa nemačkim obaveštajnim službama, te je "za lojalnost" bila nagrađena sa 800 miliona nemačkih maraka.